"ตั้งแต่ครั้งปฐมกาล โลกมนุษย์ เบื้องบน และภพเบื้องล่างนั้นยังเป็นหนึ่งเดียวกัน การเชื่อมต่อของทั้งสามภพนั้นทำให้พลังเวทย์ไหลเวียนไปสู่ทุกเผ่าพันธุ์ที่มีอารยธรรมพอจะควบคุมมัน
เบื้องบนนั้นเป็นแหล่งกำเนิดของเหล่าไททัน ผู้มีร่างกายใหญ่โตและพลังเวทย์ที่แข็งแกร่ง ทั้งยังมีอายุขัยที่ไม่จำกัด พวกเขาเป็นผู้เกิดขึ้นเป็นเผ่าพันธุ์เก่าแก่และใกล้สูญพันธุ์ด้วยอัตราการกำเนิดที่ต่ำ สาเหตุมาจากลูกที่เกิดขึ้นระหว่างไททันด้วยกันนั้น มักจะเกิดเป็นสายพันธุ์ที่ด้อยกว่า เช่น เทพเจ้า เทวดา หรือยักษ์
ภพเบื้องล่างนั้น เป็นที่รู้จักกันว่าเป็นแหล่งของสิ่งมีชีวิตทุกอย่างที่ไม่ปรากฏในโลกมนุษย์ แม้แต่เทวดาบางตนก็เลือกที่จะอาศัยในภพนี้
วันหนึ่ง ไททันและเทพเจ้าบางส่วนได้มีมติเห็นชอบที่จะก่อสงครามเพื่อยึดครองวิทยาการของภพอื่นๆมาใช้ในการขยายเผ่าพันธุ์ไททัน ทำให้มหาสงครามเกิดขึ้น
พันธมิตรระหว่างโลกมนุษย์และภพเบื้องล่างกำเนิดขึ้น สงครามที่ดำเนินหลายสิบปีทำให้เกิดการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมระหว่างสองภพจนมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น
วันหนึ่ง เทพเจ้าองค์หนึ่งเลือกที่จะจบสงครามด้วยตนเอง จึงได้ลงไปร่วมมือกับภพทั้งสอง และได้สร้างดาบเล่มหนึ่งขึ้นมา
วินาทีที่ดาบนั้นถูกเหวี่ยงโดยองค์เทพเจ้า ก็เกิดพลังงานขึ้นมหาศาลจนแยกภพทั้งสามออกจากกัน ทั้งทำให้โลกมนุษย์นั้นแบ่งออกเป็นสองส่วน
หลังเกิดการระเบิดนั้น โลกมนุษย์ฝั่งหนึ่งที่เล็กลงยังใหญ่พอที่จะจุเหล่าสิ่งมีชีวิตจากภพเบื้องล่างบางส่วนได้ ส่วนอีกฝั่งนึงนั้น เหลือเพียงมนุษย์จากยุคอารยธรรมแห่งปฐมกาลเพียงแค่หยิบมือเดียวเท่านั้น เวทย์มนต์จึงไม่เป็นที่ปรากฏในโลกส่วนที่สอง
เหล่าผู้เหลือรอดต่างแยกย้าย กระจายไปยังแหล่งอารยธรรมต่างๆเพื่อสร้างสรรค์และสร้างเผ่าพันธุ์ต่อไป
แต่ก็ใช่ว่าการเชื่อมต่อกับโลกมนุษย์อีกส่วนหนึ่งจะหายไปเสียทีเดียว บางครั้งก็เกิดประตูมิติเปิดขึ้นในระยะเวลาสั้นๆโดยไม่ทราบสาเหตุ ทำให้มีเทพเจ้าหรือมนุษย์จากอีกโลกข้ามมา และได้แสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ต่างๆอยู่บ่อยครั้ง ทำให้เกิดตำนานของเทพเจ้า นิยายปรัมปรา นิทานพื้นบ้าน หรือตำนานท้องถิ่นต่างๆเกิดขึ้นมากมาย บ้างก็ถูกประตูมิติดูดกลับ ทำให้ไม่สามารถพิสูจน์ตัวตนได้ เหลือเพียงแต่ตำนานเล่าปากต่อปากเท่านั้น
ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไร กระแสคลื่นแห่งการเวลาก็กระทบเข้าละลายประวัติศาสตร์ลงจนเหลือเพียงแต่ตำนานและนิทานเล่าต่อกันมาเท่านั้น"
ชายแก่ผู้มีผมสีขาวหงอกเต็มหัวค่อยๆหลับตาลง เขาไม่เหลือแรงที่จะปิดหนังสือหรือถอดแว่นสายตากลมๆของตนออกแล้ว อายุยืนยาวของเขากำลังสิ้นสุดลงโดยมีชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังเฝ้ามองอยู่ด้วยสายตาเศร้าสร้อย
"ฉันฝากให้เธอนะ.. อย่าให้มันสูญหายไปล่ะ.."
ชายแก่พูดด้วยเสียงเบาและแหบจนแทบไม่ได้ยิน ดีที่ห้องนั้นเงียบจนไม่มีแม้แต่เสียงลม ทำให้ชายหนุ่มได้ยินทุกคำอย่างชัดเจน
"ปู่จะไปแล้วเหรอครับ?"
ชายหนุ่มถาม แต่ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา มีเพียงการผงกหัวเบาๆของชายแก่เท่านั้นที่เป็นคำตอบ
"งั้น.. ขอให้โชคดีนะครับ"
ชายหนุ่มเปิดหน้าต่างก่อนจะเดินออกจากห้อง ทิ้งให้ชายแก่อยู่เพียงลำพัง เขาลืมตาขึ้นช้าๆเพื่อมองแสงแดดยามบ่าย เสื้อโค้ทสีน้ำตาล เชิ้ตขาวสะอาด และอื่นๆที่แขวนไว้กับที่แขวนข้างเตียงเขา
"บลูฟีลด์ ถนนเทย์เลอร์ วันที่ 8 19:07 อีก 5 เดือน"
ชายผมแดงปรากฏตัวขึ้นข้างเตียง ค่อยๆเขียนสิ่งที่พูดลงบนกระดาษแล้ววางลงบนเตียง
"เอาจริงๆ ไปที่โรงเรียนมันวันนี้เลยก็ได้"
"เหนื่อยเป็นบ้าเลยว่ะ..."
ชายแก่บนเตียงพูดขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย เสียงหายใจค่อยๆแผ่วลง สัญญาณแห่งชีวิตช้าลงเรื่อยๆจนดับลง
Guest
