ประมุขเหล่าปีศาจ

เจ้าเด็กเหลือขอ!” เสียงตวาดดังขึ้นมาจากด้านบน ฮานะแหงนหน้ามองขึ้นไปก็เห็นหญิงสาวผมสีขาวลอยตัวอยู่บนเมฆสายฟ้า จ้องมองมายังนาง

ฮานะถอนหายใจพรืดยาว วันนี้นางโดนเรียกว่า ‘เด็กเหลือขอ’ ไปสองสามหนแล้ว ช่างเป็นวันที่โชคร้ายเสียจริง

“ถอนหายใจสิ่งใดกันหรือแม่หนูน้อย?” ไรจินเอ่ยถามเด็กตรงหน้า นิ้วมือเรียวมีประจุสายฟ้าวนรอบนิ้วเพียงตวัดนิ้วมือ ประจุไฟฟ้าขนาดเล็กกลับกลายเป็นขนาดใหญ่ พุ่งตัวใส่เด็กน้อยทันที

ตูม!

เสียงระเบิดดังขึ้น ประจุสายฟ้าวนรอบควันสีดำเป็นเสียงเปรี๊ยะ เปรี๊ยะ ไรจินหัวเราะออกมา เรียกชื่อ ‘เจ้าเด็กเหลือขอ’ ออกมาซํ้าๆ

ยามาโตะที่อยู่ไกลออกไป เมื่อเขาได้เห็นเหตุการณ์ก็พอตัดสินได้แล้วว่าใครแพ้ใครชนะ ละครของเขาวันนี้สนุกไม่น้อยเลยทีเดียว

ยามาโตะคลี่ยิ้มออกมา เขากำลังเตรียมตัวลงจากต้นไม้แต่แล้วก็ต้องชะงักกับภาพตรงหน้า

ควันสีดำโดนพัดกระจายหายไป จนเห็นร่างของเด็กสาว เขาพยายามเพ่งมองรอยถลอกหรือรอยแผลทั่วตัวแต่กลับไม่พบสิ่งใด จนสะดุดเข้ากับชายเสื้อกิโมโนที่ไหม้เพียงเล็กน้อยเท่านิ้วก้อยเท่านั้น

“ข้ากำลังคิดอยู่ว่า...” เด็กสาวเอ่ยเสียงไม่เบาไม่ดัง

“คนแก่อย่างท่าน อายุจะเท่าไหร่กันนะ?” ฮานะพูดจบ ยามาโตะได้หัวเราะออกมา ช่างเป็นเด็กสาวที่ยั่วโมโหผู้คนเก่งจริงๆ