https://pin.it/mohd6dlueuvmub(เครดิตรูป)
หวัดดีค่า หอมแดงเอง---(อันนี้อีเมลใหม่ค่ะ อันเก่าอยู่อีกเครื่อง(ฮา))
เนื่องจากว่าหลานของหอมแดง ดื้อดึงที่จะดูการ์ตูน หอมแดงก็เลยเปิดเรื่องทอมแอนด์เจอร์รี่ ดูกับหลานไปมา เริ่มรู้สึกว่าเคมีมันปะทะกันได้(?)เลยคลอดฟิคนี้ออกมาแบบสดๆร้อนๆเลยค่ะ..
ถือว่าฉลองปีใหม่ละกันเนอะ>■<)//
เอาล่ะๆ ฟังหอมแดงบ่นเยอะละ ใครอยากอ่านยกมือขึ้น! ถ้าอยากอ่านละก็สไลด์ลงไปด้านล่างได้เลยจ้าาา--!
*เรื่องนี้เป็นเรื่องวาย ทอมเคะค่ะ555*
==============================
"อั่ค--!"
"555 เจ้าแมวโง่ นายพลาดอีกแล้ว555"
"ไอ้หนูเวร สักวันชั้นจะจับแกให้ได้เลยคอยดู!"
ประโยคซ้ำๆที่ลอยออกมานับครั้งไม่ถ้วนของเจ้าแมวและหนูทั้งสองตัวของบ้านหลังหนึ่ง
ประโยคซ้ำๆที่สื่อเป็นนัยว่าตัวร้ายได้แพ้ลงอีกครั้ง และผู้ชนะยังไงก็คือผู้ที่ถูกขีดไว้ให้ชนะเสมอ
'ทอม'แค่ต้องการที่จะเอาชนะเจ้าหนูบ้านั่น เพราะตั้งแต่ที่มันแอบย่องเข้ามาอาศัยในบ้านหลังนี้เมื่อ5ปีก่อน ไม่เคยมีคำว่าความสุขในหัวของแมวตัวนี้อีกเลยนับแต่นั้นมา...
ทั้งไล่ล่า ทั้งวางแผน แม้จะวางได้เยี่ยมยอดเกินสมองมนุษย์จะประมวล แต่ยังไงผู้ชนะก็ต้องชนะอยู่ดี....
แค่อยากนอนสงบๆโดยที่ไม่ต้องมีเจ้าหนูบ้านั่นมาปลุกโดยวิธีใช้กระทะฟาดหัว จนเลือดออก
แค่อยากที่จะเป็นเด็กดีของเจ้านายสักครั้งแม้ว่าจะมีหนูบ้านั่นคอยทำให้เค้าปรี๊ดแตกต่อหน้าหล่อนเสมอๆก็ตาม
ร่างสูงผอมซีดที่ไร้การรับสารอาหารมาเป็นเวลาร่วมสองเดือนกำลังนั่งแหมะอยู่บนฟูกสีแดงของตนที่มีแต่รอยยับยู่ยี่ และกลิ่นนมที่ตอนนี้เย็นชืดจนไม่น่าทานอยู่ข้างๆ
พลางใช้มือซีดผอมนั่นลูบไปมาบริเวณหน้าท้องที่เมื่อก่อนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ แต่กลับซูบผอมจนน่าตกใจ แม้เจ้านายของเค้าเองจะสังเกตได้ว่าเค้าเองไม่ได้ทานอะไรมานานแล้ว
นิ้วเท้าที่ตอนนี้อาบไปด้วยเลือดเปื้อนฟูกสีแดง จากกับดักหนูที่เป็นอุปกรณ์ร่วมแผนของทอมที่ย้อนกลับมาใส่ตัวเอง ดวงตาไร้ประกายความสดใสกำลังมองเหม่ออยู่บนแผลฉกรร ที่คาดว่านิ้วโป้งเท้าน่าจะมีแผลที่เปิดอ้าขนาดใหญ่
ไร้เสียงกรีดร้อง ไร้เสียงสะอื้น มีเพียงน้ำตาที่ไหลอาบแก้มระงับความเจ็บปวด มือซีดๆพยายามที่จะปฐมพยาบาลตัวเอง แม้จะทำผิดวิธีมาตลอด แต่ก็ทำให้เลือดหยุดไหลได้ไม่ยาก
ผ้าสก็อตผืนบางค่อยๆบรรจงพันห่อหุ้มแผลสด เพื่อต้องการที่จะหยุดของเหลวสีแดงน่ากลัวนั่น
ความเจ็บปวดแล่นขึ้นขมับจนปากอิ่มสีซีดประกบกันระงับเสียงให้ได้มากที่สุด
ยามดึกวิกาลขนากนี้ ตัวของเค้าเองก็ไม่อยากจะปลุกให้เจ้านายที่นอนอยู่บนเตียงไม่ห่างจากตนต้องมาเห็นสภาพที่น่าสมเพชรนักหรอก....
และก็ไม่อยากปลุกเจ้าหนูบ้านนั่นให้ตื่นและมาป่วนเค้าอีกรอบ...
มือที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นค่อยๆมัดผ้าเป็นปมแน่นจนเจ็บ ก่อนจะค่อยๆเหยียดขาในท่าที่สบายเพื่อปรับลมหายใจให้เป็นจังหวะ มองผลงานของตนเองที่ใช้เวลาเกือบยี่สิบนาทีในการทำ ไล่สายตามองแผลเป็นที่เต็มร่างกายผอมซูบของตน
ไม่คิดว่ามันจะเยอะขนาดนี้....
แต่ไม่เป็นไร..ชินแล้ว....
เสียงหาววอดดังลอดออกมาจากปากของทอม
ถึงแม้ว่าแมวอย่างเค้าไม่จำเป็นที่จะนอนในเวลาหัวค่ำแบบนี้ แต่เพื่อพักเอาแรงและหลบซ่อนสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยที่มักจะมาป่วนเค้าทุกครั้ง ไม่มีการกล่วฝันดีแก่ตัวเอง มีเพียงแต่ดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตาที่แห้งกรัง ค่อยๆโน้มตัวลงสัมผัสหมอนเน่าๆที่ถูกกรีดด้วยฝีมือเจ้าหนูนั่น เปลือกตาค่อยปิดลงราวกับมีสวิตช์ในตัว
ก่อนจะล่องไปในความฝันอีกครั้ง....
ทอมไม่สังเกต นั่นเป็นเรื่องที่ดี
ร่างเล็กในคราบความสูงไม่ต่ำกว่าร้อยห้าสิบแต่ก็ไม่เกินร้อยหกสิบ ผมสีน้ำตาลอ่อนตัดสั้น พร้อมผิวขาวอมชมพูเแล่งปลั่งขัดกับแมวตัวโตที่กำลังอยู่ในห้องนอนของเจ้านาย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนกำลังมองร่างสูงที่ตนพึ่งได้ทำการแกล้งกลับแบบเนียนๆเพื่อความสะใจของตนเอง......
....แต่ไม่คิดว่ามันจะหนักขนาดนี้
'เจอร์รี่'หนูแสบวัยซนของบ้านหลังนี้
มุมปากสีพีชคลี่ยิ้มอย่างสมเพชรในตัวของอีกฝ่าย เพียงแต่....
กลับแปลกใจที่ไร้เสียงสะอื้นให้ได้ยิน ไร้เสียงกรีดร้องเพียงเพราะไม่ต้องการที่จะให้เจ้านายที่นอนอยู่ข้างๆต้องตื่น....
หยดน้ำตาที่อาบแก้มตอบลึกนั่น เหมือนมีมนต์สะกดให้คนตัวเล็กจ้องดวงตาที่ไร้แววสดใสไม่เหมือนเมื่อห้าปีก่อน
ใช่ว่าเค้าจะโง่ที่ไม่สังเกตเจ้าทอมเลย ตั้งแต่ที่ตนแอบเข้ามาในบ้านหลังนี้ ไม่มีท่าทีว่าตัวของทอมจะร่าเริงขึ้น ร่างกายของเจ้านั่นที่เจอรรี่เห็นตอนแรกกับตอนนี้ ถ้าเอามาเทียบกัน คงเดาไม่ออกแน่ๆว่าเป็นคนเดียวกัน
ผิวที่เคยอมชมพู กลับซีดไร้สารอาหาร
กล้ามเนื้อที่บ่งบอกถึงสุขภาพ กลับกลายเป็นขี้ก้างตัวนึง
ดวงตาที่ฉายแววประกายสดใส กลับไร้แววที่ว่านั่น...
มันทำให้เจอร์รี่รู้สึกผิด....
แต่เจ้านั่นมันไล่ตัวเค้าเองก่อนนี่ เค้าแค่จะมาอาศัยอยู่อย่างเงียบๆ แต่เจ้านั่นดังเรียกร้องความสนใจจนเค้าต้องตอบกลับแค่นั้นเอง...
แต่กลับมารู้ทีหลังว่าที่เจ้านั่นไล่ฆ่าเค้าแทบตายเพราะ.....
เจ้านายของเจ้านั่นแพ้หนู.....
ให้ตายเถอะ..เป็นแมวทั้งที'ทำตัวให้น่ารักน้อยกว่านี้'ไม่ได้เรอะ?...
ขาเล็กๆป้อมๆค่อยๆบุกรุกเข้าไปยังถิ่นของศัตรูที่บังอาจทำตัวน่ารักใส่เค้าเอง....
รึเจอรร์รี่แค่มโน....
นั้นก็ถูก...
ค่อยนั่งลงข้างๆร่างผอมสูงที่ตอนนี้กำลังหลับพริ้ม ขนตายาวที่เจอร์รี่ไม่อาจมองใกล้ๆได้ ลมหายใจที่ผ่อนเข้าออกเป็นจังหวะ หางสีน้ำเงินเข้มที่นิ่งสงบเหมือนเจ้าของที่ล่องไปในความฝัน.....
จากที่คลี่ยิ้มสมเพชร กลับกลายเป็นยิ้มอ่อนฌยน มือเล็กอมชมพูค่อยๆลูบเส้นผมสีน้ำเงินหนา แอบแปลกใจที่มือของตนสัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่มของมัน.....
"งืม....."
เสียงครางในลำคอทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งชักมือกลับแทบไม่ทัน...
หูใบใหญ่ที่ประดับใกล้ๆไรผมกระดิกไปมา เรียกร้องความสนใจให้ร่างเล็กมองมัน....
ไวกว่าความคิด นิ้วเรียวสัมผัสโคนหูอย่างเบามือ แต่ยังไม่ทันได้สัมผัส ใบหูตอบสนองต่อสิ่งเร้าได้ไวอย่างไม่น่าเชื่อ มันขยับหนีมือของเจอร์รี่ ก่อนจะกลับมาตั้งแบบเดิม....
ร่างกายของแมวนี่มันสุดยอดชะมัด....
หางตาเหลือบมองเห็นหางที่นิ่งสงบอยู่ไม่ไกลจากตน...ความสงสัยแล่นเข้าสมองของคนตัวเล็ก...
ถ้าได้สัมผัส จะมีปฏิกริยาอะไรไหมนะ....
มือเรียวข้างที่ยังว่างค่อยๆเคลื่อนตัวไปหาพวงหางยาวสีน้ำเงิน นิ้วเรียวค่อยๆสัมผัส แรกๆก็ไม่มีปฏิกริยาอะไรมาก....แต่พอดึงเท่านั้นแหละ..
"อึก--!!"
เสียงประหลาดที่ดังจนเจอร์รี่ชักมือกลับแทบไม่ทัน ดวงตาหวานที่ตนพึ่งสำรวจเมื่อกี้เบิกโพ่งทันทีเมื่อเห็นตัวเค้า..
เจ้าทอมตื่นแล้ว...
"อ..ไอ้หนูบ้----"
เจอร์รี่รีบกรูเข้าไปปิดปากเจ้าแมวหง่าวทันที
ดวงตาไร้แววฉายภาพของเจอร์รี่ที่อยู่ในระยะไม่ถึงคืบ มือเล็กยังคงปิดปากเจ้าแมวที่ทำตัวน่ารัก
ไว้
ท่านั่งในตอนนี้ แม้แต่คนซื่อๆอย่างทอมยังมองว่ามันแปลกๆ เจอร์รี่ที่กำลังนั่งคร่อมตักของทอม โดยที่ร่างสูงยังเหยียดขายาวๆไว้อยู่ กับใบหน้าที่แทบจะติดกัน จนสัมผัสลมหายใจอุ่นของกันและกันได้...
"...ระวังเจ้านายแกจะตื่นเอานะเจ้าบ้า"
เสียงทุ้มหวานเอ่ยเตือนอีกฝ่ายที่ทำท่าจะแกะมือของตนอยู่ คิ้วเรียวเข้มขมวดเมื่อแมวทำตัวซน เจอร์รี่ที่มีร่างกายที่สมส่วน ถึงแม้ส่วนสูงจะต่างจากอีกฝ่ายถึงยี่สิบกว่าเซ็น แต่ก็สามารถผลักให้ทอมนอนราบไปกับฟูสีแดงได้อย่างง่ายดาย...
ทอมตอนนี้ตัวเบากว่าเมื่อ5ปีที่แล้วเลยแฮะ...
นั่นจึงไม่ใช่ปัญหาของเจ้าหนูแสบตัวนี้แน่นอน
มืออีกข้างที่ยังว่างหวังจะทำให้ทอมอ่อนระทวยเพื่อหยุดต่อต้านเขา
มือเรียวเลื่อนไปขย้ำหางสีน้ำเงินของทอมทันที
"อึก--!"
ทอมรีบสะบัดหางหนีทันที แต่ก็ไม่ไวเท่าเจอร์รี่ นิ้วทั้งห้ากำลังโอบอุ้มพวงหางนุ่มของทอมไว้ พลางหยอกเล่นให้อีกฝ่ายไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อกรกับเค้า ทั้งดึงทั้งจิก จนทอมทนไม่ไหว แขนผอมนั่นค่อยๆลดแรงที่จะแงะมือเจอร์รี่ออกจากปาก แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยอยู่ดี ขาเรียวเล็กขัดกับส่วนสูงร้อยแปดสิบกำลังดิ้นพล่านหาทางหนี
ขนแขนพากันลุกพรึ่บเมื่อเจอร์รี่ใช้มือที่ว่านั่นเขี่ยโคนหาง ที่อยู่ไม่ไกลจากอธิปตัยของทอมนัก ร่างผอมสูงตัวสั่นเป็นเจ้าเขา ใบหน้าคมหล่อพากันเห่อร้อนจนแดงเหมือนสตอเบอร์รี่ที่สุกงอม ดวงตาคมหวานเยิ้มที่สะกดให้เจอร์รี่จ้องเข้าไปในดวงตา
อ่า....น่ารักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย...
ไม่แปลกเลยที่ร่างเล็กจะคิดแบบนี้ ตั้งแต่ปีแรกที่แกล้งกันมา ตนไม่คยได้สัมผัสอีกฝ่ายอย่างไกล้ชิดขนาดนี้มาก่อน พาลทำให้ก้อนเนื้อข้างซ้ายเต้นไม่เป็นจังหวะ ลมหายใจร้อนของทอมที่รดมือของเจอร์รี่ ทำเอาร่างเล็กแทบจะปลุกปล้ำอีกฝ่าย...
ถ้าไม่ติดว่าทอมมีแผลที่เท้าล่ะนะ...
คิดได้ดังนั้น ร่างเล็กก็ตวัดตากลมมองไปยังแผลสดที่พันอย่างผิดวิธีจนตอนนี้ผ้าสก็อตชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงอย่างน่ากลัว...
"...เจ้าบ้า พันแผลยังไงของนายเนี่ย..."
เอ่ยจบประโยค ก็ปล่อยพันทนาการจากหางและปาก ทอมที่ลุกพรึ่บจะอ้าปากโวยวายกลับต้องกลืนลงไปในลำคอทันที..
"ถ้าเกิดส่งเสียงล่ะก็..คืนนี้นายเสร็จชั้นแน่.."
เป็นเพราะว่าเสียงนุ่มที่เหมือนจะออกแกมบังคับ หรือมือของอีกฝ่ายที่จะทำท่าขย้ำก้นนิ่มของทอม ทำให้ร่างสูงไม่มีทีท่าว่าจะอ้าปากด่าอีกฝ่ายเลยสักนิด
"เดี๋ยวชั้นมา...ห้ามหนี..."
น้ำเสียงที่จริงจัง ขัดกับใบหน้าที่น่ารักจิ้มลิ้มของเจอร์รี่ ทำให้ทอมได้แต่อมลมในปาก มองอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นและเดินออกไปนอกประตู
นี่ก็ห้องชั้น ด้านนอกก็ห้องแก แล้วชั้นจะไปที่ไหนได้ล่ะฟะเจ้าหนูบ้า!
ใช้เวลาไม่นาน ร่างเล็กก็ย่องเข้าประตูบานเดิมที่มีแมวหน้างอนั่งอยู่ แขนเล็กแต่แข็งแรงกำลังหอบเครื่องมือปฐมพยาบาลเบื้องต้นเข้ามา
ทอมมองอีกฝ่ายตาปริบ สงสัยอย่างหนัก
"..นาย..ทำแบบนี้ทำไม?"
คำถามถูกส่งไปให้ร่างเล็กด้วยเสียงแผ่วเบาเพีาะกลัวเจ้านายตื่น แต่ก็ไม่เบาที่เจอร์รี่จะไม่ได้ยิน ใบหน้ากลมหันมามองเจ้าของคำถาม
"...ไม่รู้สิ.."
"..."
"..."
"..."
"....แค่อยากทำให้นาย"
ประโยคสั้นๆได้ใจความ แต่สมองของทอมกลับไม่ประมวลผล คิ้วเรียวเข้มขมวดพร้อมใบหน้าที่เอียงเป็นเชิงสงสัย เจอร์รี่ได้แต่ถอนหายใจกับความซื่อบื้อและไม่ทันโลกของเจ้าแมวหง่าวตัวนี้...
ค่อยๆเข้าไปนั่งบริเวรปลายเท้าของทอม มือเล็กๆค่อยๆปลดปมที่มัดแน่นให้คลายออก ดูเหมือนเลือดจะหยุดไหลและแห้งไปแล้ว...
แน่นอนว่าเวลากระตุกผ้าพันแผลออก คงต้องมีแสบกันมั่งหล่ะ....
"..อึ่ก--! เจ็บบ---"
ร่างสูงที่ตอนนี้ตัวสั่นเทาไปด้วยความเจ็บปวดที่แล่นเข้าขมับ เลือดสีแดงอมน้ำตาลค่อยๆลอกออกจากปากแผลที่ยังปิดไม่สนิท เจอร์รี่เม้มปากแน่น มือเล็กๆค่อยๆบรรจงในการแกะผ้าพันแผลออกทีละชั้นๆ....
รู้สึกผิดเลยแฮะ....
"..ขอโทษนะทอม--"
พรึ่บ-!
"อั่ค----!!"
เจอร์รี่ตัดสินใจกระตุกผ้าทีเดียวจนหลุด เรียงกรีดร้องที่แหบแห้ง ถูกปลดปล่อยในหมอนเน่า
ที่ทอมกำลังกดลงบนใบหน้าเรียวคม เพื่อกลั้นเสียงให้ได้มากที่สุด
ก่อนที่เสียงหายใจที่สั่นระริกจะดังขึ้น เมื่อปล่อยหมอนให้เป็นอิสระ หน้าอกภายใต้เสื้อยืดสีน้ำเงินอมเทา สั่นกระเพื่อมบบรเทาความเจ็บปวด
เจอร์รี่ค่อยๆบรรจงทำแผลให้อย่างเบามือ แม้จะมีเสียงร้องออกมาเป็นระยะ แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีจนทำเสร็จ...
".....ฮู่ว...."
มือเล็กๆค่อยๆเก็บของลงกล่องประถมพยาบาลจนครบ และวางมันไว้มุมห้องไกล้ๆกับฟูกของทอม ใบหน้าที่หงิกงอของทอมมองเจอร์รี่อย่างหงุดหงิด
เมื่อเช้าก็แกล้งจนเจ็บ ตอนนี้จะมาหลอกปั่นหัวรึไงฟะ!?
กรนด่าร่างเล็กในใจ ก่อนจะพลิกตัวหันไปอีกทาง หนีใบหน้าของร่างเล็กที่เอาแต่จ้องตนมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ไม่ลืมที่จะรวบหางของตัวเองขึ้นมากอดด้วย
เจอร์รี่ถอนหายใจเบาๆ มุมปากคลี่ยิ้มขำอีกฝ่ายที่งอนเป็นเด็กอายุสามขวบ ตากลมโตสำรวจอีกฝ่ายอย่างวิศาสะ
เพราะเป็นเสื้อแขรสั้น เจอร์รี่เลยสามารถสังเกตุแผลเป็นที่เต็มแขนของร่งสูง พาลเอารู้สึกผิด...
เค้ารู้ว่าทอมกำลังฝืนตัวเอง รู้ว่าทอมแอบร้องให้ทุกคืนหลังจากที่ตนหนีรอดจากแผนของเจ้าแมวตัวสูงนี่.... รู้ว่าทอมพยายามที่จะใช้สมองที่ฉลาดคิดแผนที่จะกำจัดเค้าออกจากบ้านหลังนี้...แม้จะเป็นระยะเวลาห้าปีมาแล้วก็ตาม....
แค่เค้าจะไม่ยอมหรอก....ก็ทอมน่ารักนี่นา...
เจอร์รี่ถือโอกาศที่อีกฝ่ายไม่ทันระวังตัว ล้มตัวนอนลงข้างๆร่างสูง แขนขาเล็กพาดบนตัวผอมๆจองทอม จนอีกฝ่ายสดุ้ง
"ป..ปล่อย--!"
"อยู่นิ่งๆสิทอม เดี๋ยวแผลก็เปิดหรอก"
"แกก็ปล่อยชั้นสิฟะ เจ้าหนูบ้า!"
"ชู่ว...รึจะให้พ่อปิดปากด้วยปากดีห้ะ?"
"...."
"เยี่ยม..."
ทำไมชั้นต้องนิ่งตามคำสั่งมันด้วยฟระะะะ
คิ้วเรียวยาวขมวดเป็นปม ตำหนิตัวเองได้ไม่นาน
เวลาตอนนี้น่าจะเป็นเวลาสามทุ่มกว่าๆแล้ว
นี่เค้าเสียเวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมง มาทะเลาะกับเจ้าเตี้ยนี่เนี่ยนะ!?
แถมยังนอนกอดเค้าและหลับไปแล้วด้วย!
ทอมเริ่มขยับดุ้กๆดิ้กๆเพื่อให้พ้นพัธนาการอ้อมแขรเล็ก(ที่สามารถโอบรอบเอวของเค้าได้ เอ้ะ รึจะเป็นเค้าเองที่ผอมเกินไป?)
แต่กลับได้ผลตรงข้าม ร่างเล็กกระชับอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิม ทอมไม่กล้าที่จะดิ้นมาก เพราะตอนนี้มืออีกข้างของเจ้าหนูบ้านั่นเริ่มเลื้อยมาแถวๆกลางหลังแล้ว!!
ไอ้เตี้ยนี่! ฮึ่ม--
ทอมได้แต่กัดฟันกรอดและพยายามข่มตานอนให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้....
ถ้ารั้นต่อ ได้มีเสียแน่ๆ....ตนล่ะไม่อยากจะคิด....
เปลือกตาค่อยๆ ปิดลงพร้อมกับสมองที่นับหนึ่งถึงหนึ่งร้อยช้าๆ....
ความง่วงค่อยๆคลืบคลายเข้ามาเรื่อยๆลมหายใจเริ่มปรับเข้าที่เข้าทาง ประตูท่องแดนแห่งความฝันกำลังจะถูกเปิดออกในไม่ช้า....
หวังว่าเจ้าหนูบ้านั่นคงไม่บ้า นอนกอดเค้าทั้งคืนหรอกนะ....
"....."
"....."
"...."
"......"
"......เห้ย!"
ทอมที่กำลังจะก้าวเข้าสู่โลกแห่งความฝันอีกครั้ง กลับถูกฉุดดิ่งลงนรกอย่ากระทันหัน มือผอมตะเกียกตะกายพยายามที่จะดันมือเล็กๆนั่นออกจากเสื้อของเขา!
เจอร์รี่ที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว แถมยังหลับลึกอย่างไม่น่าเชื่อ มือของคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังไต่เข้าสาบเสื้อของอีกฝ่ายโดยไม่ได้ขอ มือเล็กสากนั่นลูบไล้บริเวณท้องที่ผอมซูบของทอม ร่างสูงสดุ้งเฮือก เมื่อมือข้างที่อยู่กลางหลังของตนเมื่อกี้กำลังมุดเข้าเสื้อ และวนอยู่แถวๆหน้าอก
ทอมพยายามดิ้นหนีความทรมาณนี่อย่งสุดชีวิต โดยลืมไปว่ามีเจ้านายนอนบนเตียงที่อยู่ข้างๆตน
มือเล็กก็คอยป่วนในเสื้อยืดอย่างนึกสนุก จมูกโด่งรั้นซุกเข้าที่ซอกคอด้านหลัง พลางสูดดมคอที่ไร้กลิ่น ทอมย่นคอหนีทันทีเมื่อลมหายใจเย็นปะทะเข้าจังๆ
"...ขอโทษ...."
เสียงกระซิบอันแผ่วเบา หลุดคำที่เจ้าตัวเล็กไม่คิดจะมอบให้กับร่างสูง ทอมตกใจจนเบิกตากว้าง มือทั้งสองที่หยุดขยับไปแล้ว ทำให้ทอมหันหลังๆปมองร่างเล็กๆที่กำลังซุกใบหน้าจิ้มลิ้มบนหลังกว้างของตน
อะไรวะ นึกจะแกล้งก็แกล้ง นึกจะขอโทษก็ขอโทษ ชั้นงงไปหมดแล้วนะเฟ้ย!
ไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆอีกนอกจากแขนเล็กๆที่โอบร่างสูงแน่นกว่าเดิม หลังกว้างสัมผัสกับลมหายใจร้อนอย่างสม่ำเสมอ
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่..ที่ใบหน้าซีดผอมกำลังคลี่ยิ้มน่ารัก มองคนตัวเล็กๆที่กอดเค้าอยู่ด้านหลัง
ตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก ไม่มีการทักทายสวัสดีครับสวัสดีค่ะ ไม่มีการจับมือ ไม่มีการพาทัวร์ เจอหน้ากันครั้งแรกก็แทบฆ่ากันตาย ตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา ถึงทอมจะไม่รู้สึกมีความสุข หรือสนุกเลยก็จริง...
แต่ก็มีคนให้ฆ่ารันฟันแทงแก้เหงาด้วยไม่ใช่เหรอ...
ถึงทอมจะเป็นฝ่ายเริ่ม แต่ทอมก็ยังมีสามัญสำนึกว่าเจ้านี่ก็คือสิ่งมีชีวิต แผนแต่ละครั้งที่ทอมวางไว้ มันไม่ได้ถึงฆาต แค่บาดเจ็บ หรอเพื่อให้กลัวเพียงเท่านั้น....
แต่ก็อย่างที่เคยบอก..ผู้ชนะ ก็ ยังชนะอยู่วันยันค่ำ ไม่มีครั้งไหนเลยที่ตนไม่เคยชนะเจ้าหนูหอกหักนี่สักครั้ง.....
แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยแก้เหงาเค้าได้ดีกว่าที่คิด
ทอมตัดสินใจเสี่ยงดูสักครั้งในชีวิต ร่างสูงพลิกตัวกลับ ใบหน้าคมหล่อหันไปทางเจ้าหนูบ้านั่น ไม่มีการสำรวจใบหน้าอีกฝ่ายยามหลับเหมือนในนิยาย ไม่มีการบอกราตรีสวัสดิ์ ไม่มีการคิสไทม์ใดๆทั้งนั้น มีเพียงแต่รอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้าของทอมเพียงเท่านั้น...
แขนผอมค่อยๆอ้อมหลังเล็กนั่นช้าๆ กระชับอ้อมกอดในแนบแน่นยิ่งขึ้น พวงหางตวัดกอดอีกฝ่ายเหมือนกลัวว่าจะหลุดหนี
เปลือกตาหนาค่อยๆปิดลงเป็นรอบที่สามของคืนนี้ พวงแก้มซีดเริ่มซับสีชมพูอ่อนเรื่อยๆ
ราตรีสวัสดิ์ ไอ้เจอร์รี่.......
=============
อ่านแล้วงงไหมคะ? ต้องมีแน่ๆถ้าให้หอมแดงเดาเอานะ555
มีคำไหนเขียนผิด สามารถบอกได้นะคะ หอมแดงไม่กัดหรอกฉีดยาแล้ว
ลงวันที่สามสอิบเอ็ดธันวาพอดี มาอวยพรให้รีดเดอร์ทุกๆคนดีกว่า
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้ทุกคนมีสุขภาพร่างกายแข็งแรงตั้งแต่วันนี้ยันวันหน้าเลยค่ะ--*โดนตบ(?)*
แฮปปี้นิวเยียร์ 2019 นะคะะ
ขอให้ทานข้าวกับครอบครัวอย่างมีความสุขนะคะ
หอมแดงไปละนะะ หิวหมูหัน5555
-The end-
Guest
