'เถ้าธุรีหวนกลับ'
“น้องรองเหตุใดเจ้าจึงมีสภาพเช่นนี้ละ?” ร่างสูงกำยำของบุคคลที่คุ้นเคยก้าวเข้ามาหาตนด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์พริ้มพราว ก่อนที่จะใช้ฝ่ามือหนาเชยคางของไป๋ฮุ่ยเจินให้เงยขึ้นมาสบกับหน้าของตน “รู้ไหมน้องรองข้าไม่ปราถนาที่จะเห็นหยาดน้ำตาของเจ้า แต่ถึงกระนั้นข้ากลับต้องการที่จะมองเห็นจุดสิ้นสุดของเจ้า” เสียงแหบพร่ามีเสน่ห์เอ่ยอย่างหยอกเย้า
นัยต์ตาของอีกฝ่ายพริบพราวเต็มไปด้วยความสุข “นับว่าข้าต้องขอบคุณเจ้าแล้วที่ทำให้ข้าสุขสำราญเจ้าได้ถึงเพียงนี้” เขาไม่ลีลาชักช้าหลังจากกล่าวจบจึงรีบรวบรวมพลังปรานเข้าสู่ฝ่ามือของตนและซัดพลังปรานของตนปะทะกับร่างของฮุ่ยเจิน ให้ตกลงไปสู่หุบเหวมารทมิฬ แต่ในขณะที่ร่างของไป๋ฮุ่ยเจินกำลังตกลงไปความรู้สึกหนึ่งก็พุ่งเข้าหาในสมองของตนอย่างรวดเร็ว
ความคิดนั้นทำให้ตนรู้สึกว่าสิ่งที่ตกลงไปจริงๆตนกลับรู้สึกว่าไม่ใช่ไป๋ฮุ่ยเจิน แต่กลับเป็นจิตใจของตนที่ไม่สามารถทราบได้ว่าบัดนี้ได้ลงไปสู่ห้วงลึกของความรู้สึกจอมปลอมที่น่าหวาดกลัวนั้นเสียแล้ว...
_________________________________________________________
เรื่องนี้จากที่คิดไว้นะคะน่าจะลงได้ไม่บ่อยมากเพราะแต่ละบทที่เขียนใช้เวลานานพอสมควรเลย อาจจะ2-3วันมาทีไม่มีกำหนดการคายตัวนะคะ กำลังคิดอยู่ว่าจะลงเป็นแบบทีละตอนๆ หรือมาเป็นทีละ50% 75%ดีค่ะ อยากให้ลงเป็นแบบไหนบอกได้นะคะ♡
Guest
