Pray On Me

🐯 

Black Panther : < T'challa X N'jadaka / Erik Killmonger > 

คำเตือน : มีเนื้อหาสปอยแบล็คแพนเตอร์และถ้าไม่เคยดูจะอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง + ย้ำ อีริคเป็นเคะ 

"พี่ทีชัลล่า เขาคืออสูรกายและตอนนี้พี่กำลังจะปลุกให้มันตื่นนะ" ชูรีกล่าวท้วงผู้เป็นพี่ที่หลุบตามองร่างแน่นิ่งของอีริค 

"ชูรี" เขาไม่แม้แต่คิดจะเงยหน้าขึ้น ไม่แม้แต่จะละสายตาจากร่างที่หลับอยู่ "พี่ขอร้อง น้องพี่ต้องเข้าใจ อีริคไม่ใช่คนไม่ดี" 

"ไม่มีคนดีที่ไหนเผาแปลงสมุนไพรรูปหัวใจ ไม่มีคนดีที่ไหนคิดจะขึ้นบัลลังก์เพื่อใช้อำนาจส่งออกอาวุธของวากานด้า" 

"เขาทำเพราะมันคือสิ่งที่เขาเชื่อ" ทีชัลล่าแย้ง 

ชูรีชะโงกหน้าไปสบตากับท่านพี่ "ใช่ และนั้นบอกว่าเขาเป็นแค่เด็กหนุ่มใจแตก" 

"พี่ไม่เถียง แต่ที่เขากลายเป็นเด็กใจแตกจากโอกแลนด์เป็นเพราะท่านพ่อ พี่ต้องชดใช้แทนท่านพ่อ" 

"น้องขอพูดอีกครั้งนะ เขาคืออสูรกาย พี่ก็เห็นเต็มตาว่าเขาฆ่าทุกคนที่ขวางทาง" 

"งั้นเราก็แค่ทำเป็นว่าไม่ขวางสิ" 

กษัตริย์ทีชัลล่าแห่งวากานด้าได้ประกาศเปิดประเทศ 

จู่จู่ร่างกำยำบนแท่นก็ดูเกร็งและสั่น มือหนากำหมัดแน่นแต่ไร้เสียงโอดครวญ 

"ท่านพี่ อีริคฟื้นแล้ว" 

ทีชัลล่าตรงเข้าไปหาร่างของผู้ก่อการร้ายที่กำลังฟื้นคืนจากแผลที่อกซึ่งตัวทีชัลล่าเองได้เป็นผู้สร้างมัน 

รอยแผลเป็นเป็นจุดจุดบนกล้ามเนื้อทำให้เห็นได้ชัดเวลาเนื้ออกนั้นขยายยามสูดหายใจ โพรงจมูกพ่นลมฟืดฟาดเหมือนทรมานและอัดอั้นเสียงครางไว้ 

"เอ็นจาดาก้า!" ทีชัลล่าเอ่ยเรียกนามของลูกพี่ลูกน้อง "อีริค!!" 

อีริคค่อยเปิดตามองอย่างพร่ามัวเหมือนตายังโฟกัสภาพได้ไม่ดี ในหูอื้อมีเสียงถี่จากใครตะโกนเรียกฟังไม่รู้ความ 

ภาพตรงหน้าที่ค่อยค่อยชัดขึ้นกลายคือชายผิวสีในชุดคลุมสีดำยาว ใบหน้ายังไม่ชัดพอจะบอกได้ว่าเป็นผู้ใดแต่ไม่รู้ทำไมเมื่อเห็นแล้วถึงได้โมโหนัก 

"ทีชัลล่า!!!" อีริคยกตัวลุกขึ้นอย่างบ้าคลั่งแต่ไม่ทันจะลุกขึ้นจากแท่นก็ได้รู้ตัวว่าถูกตรึงแขนขาไว้กับแท่น จากสีหน้าโมโหก็พลันกายเป็นตื่นตระหนก "นี่ฉัน..ยังไม่ตายเหรอ?" ริมฝีปากอวบสั่นเบาเบา 

"พี่ทีชัลล่าขอให้ฉันช่วยนายไว้" ชูรีกล่าวพลางฉายภาพขึ้นแสดงถึงอาการทางกายภาพของอีริค "ซี่โครงนายหักแทงเข้าปอด แต่เรารักษาแล้ว" 

"ฉันบอกแล้วไงว่าปล่อยให้ฉันตายแล้วเอาฉันไปฝังในทะเล! รักษาฉันเพื่อให้ได้เข้าคุกเหรอ?!" กล้ามเนื้อล่ำสันสะบัดไปมาแม้ถูกรั้งไว้ด้วยโลหะหนา 

"ใจเย็นเย็น ใจเย็นเย็น" ทีชัลล่าใช้น้ำเสียงอ่อนโยนตัดกับการใช้กำลังกดร่างกำยำให้นอนลงบนแท่นเพื่อโน้มน้าว "ข้าต้องการเจ้า ความทุ่มเทของเจ้าเป็นสิ่งที่ยากจะหาใครเปรียบ" 

อีริคมองอย่างไม่เข้าใจกับเจ้าของน้ำเสียงทุ้มและอ่อนหวาน 

บุตรของเจ้าชายเอ็นโจบูที่ตายไปแยกเขี้ยวขู่กษัตริย์ทีชัลล่าอย่างโกรธกริ้ว นัยน์ตาเป็นดั่งสัตว์ร้ายหมายขย้ำผู้ขวางทาง 

"เพราะเหตุผลแค่นั้นน่ะเหรอ?! เห็นแก่ตัว!!" คำพูดนั้นแทงเข้าไปในอกของทีชัลล่า นัยน์ตาชายหนุ่มจากโอกแลนด์เหมือนกำลังฉายภาพเหตุการณ์ในคืนวันนั้นมาได้ 

คืนวันที่ทีชากาสังหารเอ็นโจบู บุตรผู้ไร้เดียงสาอย่างเอ็นจาดาก้าเพิ่งกลับจากสนามบาสก็ถึงกับเข่าอ่อน เขากอดร่างของผู้เป็นพ่อและร่ำไห้ ท่าทีและความรู้สึกคงเหมือนอยากจะเยียวยาความเจ็บของพ่อ 

ความเสียใจที่สูญเสียแปลเปลี่ยนเป้นความแค้นฝังลึกและค่อยระเบิดออกทีละจุดทีละจุดบนรางกายเขาจนเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นตามจำนวนคนที่ถูกอีริคลงมือฆ่า 

"น้องพี่..." ทีชัลล่าเอ่ยเรียก 

"มีอะไรเหรอ? ท่านพี่" ชูรีหันไปถาม 

"ตอนนี้ พี่จะถือว่าน้องพี่มีสองคน ได้แก่เจ้า" ทีชัลล่าหันไปสบตาชูรี "และเอ็นจาด้าก้า" 

ณ ห้องบรรทมของทีชัลล่า 

"ทำไมไม่ให้โอเคเยมาเฝ้าข้างในเลยล่ะ?" อีริคชักสีหน้าไม่พอใจ 

"เพราะข้าอยากคุยกับเจ้าเป็นการส่วนตัว" 

"แต่ก็ระแวงจนลามข้าไว้อยู่ไม่ใช่รึไง" อีริคชูแขนทั้งสองที่ถูกล็อกไว้ด้วยกุญแจมือและที่คอก็ถูกล่ามเช่นกัน 

"ข้ามีบางอย่างอยากให้เจ้าดู" ทีชัลล่าถกแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อยเพื่อใช้ลูกปัดคิโมโยฉายภาพขึ้น 

"กษัตริย์ทีชัลล่าได้กล่าวในวาระการประชุมว่าเขาจะทำการเปิดประเทศเป็นครั้งแรก ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าตกใจมากสำหรับประเทศเล็กเล็กอย่างวากานด้า แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นคือนี่คือประเทศที่มีนวัตกรรมและเทคโนโลยีที่ทันสมัยกว่าที่แห่งใดในโลกนี้" 

"ศูนย์เด็กกำพร้าหลายแห่งในสหรัฐที่เกือบตกถูกรื้อถอนได้รับทุนจากประเทศวากานด้าในการช่วยเหลือ" 

"กษัตริย์ที่สิ้นไปแล้วพูดไม่ได้ แต่ข้าคือกษัตริย์ที่ยังมีลมหายใจ ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่ทอดทิ้งใครและจะไม่ให้มีใครเป็นเด็กหลงทางอีก" ทีชัลล่าวางมือลงบนบ่าอีริคแต่ก็ถูกไหล่หนาสะบัดหนี 

"จะช่วยใครก็เรื่องของนาย" 

"ข้ากำลังจะสื่อว่าวามคิดของเจ้ามันถูกแต่ไม่ถูกทั้งหมด เจ้าคิดจะกระจายอาวุธของวากานด้าไปให้เพียงแค่พี่น้องของเราทั้งที่จริงเราควรดูแลรักษาทั้งพี่น้องและเพื่อนพ้อง" 

"โลกพรากทุกอย่างไปจากฉัน" นัยน์ตาดุยังคงฉายภาพวันวานแสนขมขื่น "ฉันก็จะไม่ให้อะไรโลกนี้เหมือนกัน" 

"เด็กหนุ่มจากโอกแลนด์ไล่ตามนิทานมาตลอดและตอนจบคือยามที่ได้เห็นแสงอาทิตย์ที่เฝ้ารอมา...แค่นั้นเองเหรอ? ไม่มีเรื่องที่อยากทำไปมากกว่านั้นแล้วเหรอ?" ทีชัลล่าสบตาผู้น้องที่มีท่าไม่สบอารมณ์นัก 

มือหนาแต่ไม่หยาบนักของกษัตริย์สัมผัสที่ริมฝีปากอวบ เจ้าเสือดาวเบือนหน้าหนีเสือดำแต่ก็ถูกบีบกรามให้หันกลับมา เจ้าเสือดำค่อยค่อยดึงริมฝีปากล่างลงมาจนเผยให้เห็นสัญลักษณ์ของเชื้อสายวากานด้าที่เรืองแสงสีฟ้าสว่างอยู่ พอดูอีกทีนัยน์ตาตอนอีริคที่สงบลงมันช่างดูเยิ้มหวานเหมือนเขาไม่มีพิษร้าย ดูเป็นแค่ลูกเสือดาวขี้อ้อนชอบกอดเท่านั้นเอง 

ขอโทษนะ แต่ทนต่อไปไมไหวแล้ว ทีชัลล่าพูดในใจก่อนจะกดร่างกำยำของอีริคให้นอนราบลงบนเตียงนุ่ม 

"จะทำอะ---?!" ฟันล่างและฟันบนถูกขวางกั้นไว้ด้วยผ้าผืนหนาที่มัดรอบปากอีริคเอาไว้ แขนล่ำพยายามจะกระชากแต่โซ่มันหย่อนมากสำหรับตำแหน่งบนเตียง 

"ทันทีที่ข้าได้เห็นหน้าเจ้าครั้งแรก วันนั้นที่เราได้ประลองกัน ตอนที่เจ้าเข้ามายังวากานด้า เจ้าช่างดูดุดันและดื้อดึง เอาแต่ใจและร้ายกาจ เป็นเด็กใจแตกมีปมอยากได้อ้อมกอดมานานจนความอยากนั้นพลันเปลี่ยนเป็นความโกรธ โกรธคนที่ทำลายอ้อมกอดอบอุ่นคุ้นเคยจากผู้เป็นพ่อ" 

อีริคพยายามจะเถียงแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ได้แต่ดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียงในห้องบรรทมที่เก็บเสียงได้ดีพอสมควร 

ทีชัลล่าสอดมือเข้าลูบไล้ไปตามจุดนับร้อยบนเรือนร่างมากด้วยกล้ามเป็นมัด กล้ามเนื้อนั้นเยอะมาก อาจจะเยอะกว่าตัวทีชัลล่าเลยด้วยซ้ำไป 

ช่างเป็นเคราะห์ร้ายที่นอกจากจะเสียพ่อไปยังถูกลูกชายของคนที่ฆ่าพ่อตัวเองมาขืนใจอีก... 

"ข้าขอโทษ..." เสียงทุ้มนั้นสั่นคลอนพร้อมใบหน้าปนน้ำตาอาบแก้ม "ข้ารู้ว่าข้ากำลังทำอะไร ทั้งแบบนั้นข้าก็ยังพยายามจะกระทำกับเจ้าอย่างไม่คิด แต่แววตาของเจ้ายามสงบลงเหมือนดั่งเด็กหนุ่มอเมริกันผู้ร่าเริงนั้นมันทำให้ข้าต้องอดกลั้น" 

ทันทีที่ทีชัลล่าปลดผ้าออกให้ก็มีคำโต้แย้งดังขึ้นทันที "ฉันไม่ได้ต้องการกอด โดยเฉพาะกอดจากนาย" 

"ข้าเสียใจกับสิ่งที่พ่อของข้าได้ทำ แต่ข้าจะทำยังไงได้ ตาเจ้ายามนั้นมันหวานเยิ้ม" 

"ขนตานายมันงอนกว่าฉันซะอีก และตานายก็หวานกว่าฉันมาก" อีริคใช้ตาคู่สวยนั้นช้อนมองใบหน้าหล่อเหลาของกษัตริย์แห่งวากานด้าในฐานะผู้ก่อการร้ายหวังยึดอำนาจที่ถูกลงโทษให้ไม่ได้ตายแม้จะอยากตายมากแค่ไหน 

"เคยสังเกตในตาข้าด้วยเหรอ?" 

"ฉันสังเกตมาตลอดเพื่อจะยึดบัลลังก์ ฉันเฝ้ารอจะเจอนายมาตลอด ฉันจำหน้านายได้ดี จำหน้าทุกคนที่นายรักได้ดี จำทุกรายละเอียดเพื่อจะได้ฆ่าทุกคนแล้ว...ฝังศพมันไว้ข้างซูรีไง!!!" อีริคคำรามอย่างก้าวร้าวพร้อมง้างหมัดเข้าต่อยหน้าทีชัลล่าแต่ด้วยความว่องไวทำให้เขาหลบมันได้ทัน 

"อย่ายั่วโมโหฉัน" ทีชัลล่าขมวดคิ้ว 

"ทำไม?! ฆ่าฉันเลยสิ! ไม่ก็ทำให้ฉันพูดไม่ได้อีก!" อีริคแยกเขี้ยว "ถ้าไม่ทำ คนที่นายรักต้องได้นอนตายในหลุมศพข้างซูรี!!" 

ผัวะ!! 

"อยากนักใช่ไหม?" มือหนาบีบกรามของเจ้าเสือดาวอีกครั้ง "อยากโดนปิดปากอีกครั้งใช่ไหม?" 

ก้อนเนื้อสั่นสะเทือนไปทั้งกายเมื่อถูกแรงกระแทกจากส่วนนั้นกระทำอย่างไม่ปราณี คราวนี้ไม่ใช่แค่ปิดปากแต่ปิดตาด้วย ยิ่งเมื่อถูกระรัวแล้วยิ่งใจสั่น 

ลิ้นร้อนนุ่มลากยาวตั้งแต่ต้นคอผ่านเหล่าแผลเป็นลงไปถึงต้นขาแล้วก็ถูกกระทำซ้ำจนปวดเมื่อยอีกครั้งอย่างไม่บอกกล่าว ความรู้สึกตอนนี้คงเหมือนกำลังคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ที่ขี่ผ่านทางวิบาก ตกหลุมที่ลึกจนสะเทือน ท่อนล่างที่ได้รับแรงสะเทือนจากเบาะก็เริ่มปวดเมื่อได้รับการกระทำแรงแรงซ้ำซ้ำ ใจมันหวิวทุกครั้งที่คนกระทำก้มลงแนบหน้าอยู่ข้างหูและส่งเสียงครวญอย่างชอบใจที่ออกมาพร้อมกับลมหายใจร้อนระอุเหมือนคนเป็นไข้ 

"ก็บอกแล้วไงว่าเจ้าอยากได้กอด"