The wicked witch

Chapter 1

ปี 1850

ฉันเคยเป็นเหมือนเด็กคนอื่นๆ ไม่สิ ฉันเคยคิดว่าฉันนั้นเหมือนเด็กคนอื่น มีชีวิตสดใส ธรรมดาๆ จนถึงวันนี้
ฉันชื่อ ลิลี่ สวอน และตอนนี้ฉันกำลังจะถูกเผาทั้งเป็น
ฉันจะไม่ถูกจับมาเผาแบบนี้ ถ้าฉันไม่โมโหแล้วเกิดพลั้งมือไปอย่างนั้น

" ลิลี่ เธอสวยจังเลยนะ"
" ผมเธอเหมือนผ้าไหมนุ่มๆเลยล่ะ"
"ฉันอิจฉาเธอจัง"
  นี่คือคำพูดที่ฉันได้ยินมาตลอดชีวิตของฉัน เพราะฉันสวยสมบูรณ์แบบทั้งตาสีฟ้านำ้ทะเล ขาเรียวยาว ผิวที่เปล่งประกายออร่าตัดกับผมสีนำ้ตาลเป็นลอนประบ่า
ฉันเรียนเก่งได้เกรด A ในทุกๆวิชา แต่วิชาที่ฉันชอบที่สุดดันเป็นวิชาเกษตรไปซะงั้น หลายคนๆไม่ชอบวิชานี้เพราะเหตุผลหลายๆอย่าง และคนส่วนใหญ่เมื่อรู้ฉันชอบวิชานี้ที่สุดก็ต่างประหลาดใจ
"ห๊า! ลิลี่ชอบวิชาทำไร่ทำสวนแบบนี้น่ะหรอ"
"ฉันนึกว่าคนแบบเธอจะอยู่ชมรมการแสดงซะอีก"
และใช่ ฉันอยู่ชมรมเกษตร
ฉันมาคิดดูแล้ว ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงชอบวิชานี้เหมือนกัน ทั้งๆที่มันก็ร้อน เหนื่อย แต่เวลาฉันปลูกดอกไ ม้ ต้นไม้ พืชต่างๆของฉัน มันเติบโตขึ้นบานสวยสดใสจนน่าหลงใหล จนแม้แต่ครูเองยังประหลาดใจว่าทำไมต้นไม้ของฉันกิ่งก้านสาขาของมันแตกออกมาสวยขนาดนี้ ฉันจึงได้รับการขนานนามจากคนในชมรมว่า 'ลิลี่ เจ้าหญิงแห่งพฤกษา'
ทุกๆวันฉันมักจะปลูกต้นไม้ ดอกไม้ของฉันและดูแลพวกมันในตอนเย็นหลังเลิกเรียน ฉันมีความสุขเมื่อเห็นมันเติบโตและเบิกบาน แล้ววันหนึ่งฉันเห็นมีคนเข้าไปในสวน ฉันจึงตามเข้าไปแล้วพบว่า เขากำลังกิ่งต้นไม้แบะเด็ดดอกไม้ของฉันเล่นอยู่!
แต่ละกิ่งที่หักลง ฉันเหมือนได้ยินเสียงต้นไม้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด น่าเวทนาจนฉันทนไม่ไหว ฉันเดินออกมาผลักคนคนนั้นล้มลงไปกับพื้น แล้วเขาลุกขึ้นมาอย่างไม่ยากเย็นนัก
" เจนนี่! เธอทำแบบนี้กับต้นไม้ของฉันทำไม มันเจ็บนะรู้ไหม"
และนี่คือเจนนี่ เกรด 9 ห้อง 3 เพื่อนร่วมห้องของฉัน ฉันได้ยินมาว่าเธออิจฉาฉันเรื่องเรียนและหน้าตา และได้ยินมาว่าเธอวางแผนจะทำอะไรสักอย่าง แต่ฉันไม่เคนสนใจจริงๆจังๆ จนมาโดนนี่แหละ
" เธอบ้าหรือไง ต้นไม้มันมีชีวิตด้วยซำ้หรอยัยบ้า!  คนแบบเธอมันสมควรโดนแบบนี้!" เจนนี่พูดเสร็จพลางกวาดเอาดอกไม้ของฉันในกระถางร่วงลงจากโต๊ะร่วงแตกหมดเลย
ฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวดในหัวขึ้นอย่างรุนแรง ความเสียใจ และอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายต้นไม้ของฉัน ฉันเจ็บจนจะร้องไห้
" โถๆ เจ้าหญิงแห่งพฤกษาจะร้องไห้เพราะต้นไม้อย่างนั้นหรอๆน่าสงสาร5555555" เธอหัวเราะและแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ และหันจะไปทำลายต่อ. แล้วฉันรู้สึกมีอะไรข้างในฉันกำลังระเบิดออกมา ฉันทนไม่ไหวอีกแล้วโว้ยย
"กรี๊ดดดด!!!"
ภาพที่ฉันเห็นข้างหน้านี้ เป็นภาพเจนนี่กำลังต่อสู้ฟัดเหวี่ยงกับเถาวัลย์ที่กอดรัดเธอไว้แน่น
"ลิลี่ ยัยตัวประหลาด ปล่อยฉันลงไปนะ!!!"
มันเกิดอะไรขึ้นกัน เถาวัลย์นั้นมาจากฉันหรอ อะไรกัน

โลกนี้เริ่มหมุนเร็วขึ้น ฉันทรงตัวไม่อยู่แล้ว

ฉันตื่นขึ้นมากลางวงของชนกลุ่มใหญ่พร้อมเสียงพึมพำๆ ที่นี่มันที่ไหนกันนะ นั่นไง พ่อแม่ของฉัน
" ลิลี่ ลูกเป็นอะไรมากไหม" พ่อของฉันถามอย่างตื่นตระหนก
"ลูกจะต้องไม่เป็นไรนะลูก" แม่ฉันพูดพร้อมสะอึกสะอื้นออกมา
" พ่อคะ แม่คะ มันเกิดอะไรขึ้นคะ" ฉันถามด้วยความงุนงง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนี่
" ฟังแม่นะทุกอย่างจะต้องไม่เป็นอะไร" แม่พยายามสูดหายใจลึกๆ

แล้วมีชายแปลกหน้ามาอุ้มฉันออกไป ฉันไร้เรี่ยวแรงที่จะกรีดร้องออกมา ได้แต่นำ้ตาไหลแล้วมองพ่อแม่ที่กำลังร้องไห้อย่างหนักจนพ้นประตูไป

ฉันรู้สึกเสียใจและเหม่อลอยจนไม่ได้สนใจกับสิ่งรอบข้าง รู้ตัวอีกทีฉันถูกมัดติดไว้กับตอไม้กลางเมืองและกำลังจะถูกเผา ฉันทำอะไรผิด ฉันงงไปหมดแล้ว
"ลุงคะ ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ หนูทำอะไรผิด ทำไมหนูถึงมาอยู่ที่นี่"
"เพราะแกเป็นแม่มดไงล่ะ แม่มดที่ทำร้ายมนุษย์แบบแกไง มนุษย์จะเป็นอันตรายเพราะคนแบบแกไง น้องชายฉันก็ตาย เพราะพวกแก!" ชายฉกรรจ์พูดขึ้นอย่างโกรธแค้น
  แม่มดงั้นหรอ อะไรกัน! ฉันฝันอยู่แน่ๆเลย ตื่นสิๆๆ ตื่นโว้ยย แล้วฉันทำอะไรผิด
  "แม่มดงั้นหรือคะ จะเป็นไปได้ยังไง"
  "ก็ที่แกจู่โจมเจนนี่ เพอร์คินส์ไงล่ะ ยัยหนูนั่นกระดูกแขนหักทั้งสองข้าง ดีที่ไม่ตายไม่ต้องสังเวยชีวิตให้ตัวประหลาดแบบพวกแกอีกคน"

ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือฉันหรอ เป็นไปไม่ได้ ฉันจะมีเวทมนตร์ไปได้ยังไงกันล่ะ

"ได้เวลาเผา!!!!!"

แล้วโลกนี้ก็มืดดับไป