Susabi

เนิ่นนานมาแล้วตั้งแต่พระเจ้าได้สร้างโลกนี้ขึ้นมาท่านได้สร้างหลากหลายเผ่าพันธุ์บนโลกใบนี้โดยได้แบ่งโลกออกเป็น 3 ดินแดน คือ ดินแดนอสูร ดินแดนเหมันต์ ดินแดนมนุษย์ ทุกๆ1000 ปี ทั้ง3 ดินแดนจะทำสงคราม เพื่อชิงอำนาจความเป็นใหญ่ในโลกใบนี้ การต่อสู้เป็นไปอย่างยาวนาน พระเจ้าทรงตระหนักได้ว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ไม่มีกำลังใดที่จะไปต่อกรกับเผ่าพันธุ์อื่นได้เลย จึงมอบพรให้เหล่ามนุษย์ทั้งหลายซึ่งก็คือพลังเวทมนต์ เพื่อใช้ป้องกันตัวเอง เหล่ามนุษย์ได้ใช้พรที่ได้รับมาจากพระเจ้าเพื่อปกป้องดินแดน รวมไปถึงต่อสู้กับเหล่าศัตรู ทั้ง3 ดินแดน ต่ายฝ่ายต่างโถมกำลังเข้าหาอย่างไม่มีใครยอมใคร จึงทำให้เกิดความสูญเสียอย่างมาก ต่อโลกใบนิ้

ณ..กลางป่าใหญ่แห่งนึง

“แฮ่ก..แฮ่ก” เสียงหอบหายใจของหญิงสาวตนหนึ่งที่วิ่งลัดเลาะไปตามแนวป่า เพื่อหนีการไล่ฆ่า

“เร็วๆ เข้ารีบตามมันไปก่อนที่มันจะคลาดสายตา”เหล่าอสูรทั้งหลายต่างเร่งรีบไล่ตามหญิงสาวให้ไวมากขึ้น หญิงสาวนางนั้นคือปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง ตำนานกล่าวไว้ว่า ผู้ใดได้กินเข้าไปจะมีพลังมหาศาล และเป็นอมตะ พวกอสูรต่างไล่ตามอย่างไม่ลดละจนกระทั่ง “แย่แล้ว.. กับดัก” วงเวทหลายสิบวงขนาดใหญ่ได้เกิดขึ้นตามพื้นดินและอากาศ บึม บึม บึม “อ๊ากกกกก”เสียงร้องโหยหวนของเหล่าอสูรและเสียงระเบิดดังขึ้นผสมกันท่ามกลางป่าใหญ่ทำให้ พื้นที่ส่วนใหญ่กลายเป็นหลุม ต้นไม้บางส่วนหักโค่นลง “หึ!ตายไปซะเถอะไอ้เจ้าพวกโสโครก สวะอย่างพวกแกคิดจะมาจับฉันมันน้อยเกินไปนะ”หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองเศษซากเละเทะไม่เป็นชิ้นเป็นอันเบื้องหน้าก่อนที่จะใช้เวทมนตร์เคลื่อนที่หายไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางความมืดนี้

=br=

อีกด้านนึงของป่า....

“บ้าจริงมัน หนีไปจนได้”

“เอาไงดีครับท่านฮันเนีย”ทาสอสูรคุกเข่าเอ่ยถามบุคคลเบื้องหน้าซึ่งบัดนี้ร่างกายได้มีบาดแผลตามร่างกาย “ปล่อยมันไปก่อน ตามไปใช่ว่าจัดการมันได้ง่ายๆ ข้าจะกลับไปทูลแจ้งท่านราชาเอง”

‘หึหึ นางหนูวันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน แต่คราวหน้าข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่’ ฮันเนียกล่าวในใจพร้อมกับร่างกายของตนและคนติดตามค่อยๆเลือนหายไปกับความมืด

=br=

“คิดว่าน่าจะพ้นมาแล้วกระมั้ง แล้วเราจะเอายังไงดีคิดไม่ออกแฮะ งั้นเดินไปเรื่อยๆดีกว่า”หญิงสาวนางหนึ่งในชุดคลุมสีดำยาวปลายชายของชุดนั้นขาดวิ่นเอ่ยขึ้นความงามของหญิงสาวนั้นจัดได้ว่า งามหาใครเปรียบเทียบ ผิวขาวราวกับหิมะ ผมสีเงินยาวสลวยรับกับใบหน้ากลมมน ดวงตาสีม่วงอ่อนเวลามองใครนั้นช่างดูเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ปากสีแดงระเรื่อราวกับลูกเชอรี่ จมูกเชิดรั้นบ่งบอกได้ว่าเปนคนดื้อรั้น

หญิงสาวเดินไปเรื่อยๆตามทางไปเจอกับพื้นที่แห่งหนึ่ง ไฟลุกขึ้นเป็นหย่อมๆสิ่งก่อสร้างโค่นล้มเป็นเศษซากปรักหักพัง เบื้องหน้าหญิงสาวพบกับอสูรสามตัวกำลังรุมล้อม เด็กน้อยเอาไว้ดูจากสภาพของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแล้วอาการอาหัสมาก ปีกที่ดูคล้ายค้างคาวของเขามีเลือดชุ่มโชกและขาดแหว่ง ก่อนที่เจ้าอสูรจะได้ทำอะไรปีศาจน้อย หญิงสาวก็ได้กางมือไปยังเบื้องหน้า”ไฟจิ้งจอก”เสร็จสิ้นจากคำของหญิงสาวได้ปรากฏลูกไฟสีน้ำเงินสามลูกตรงเข้าไปยัง3อสูรนั่นจนทำให้อสูรโหยหวนและกลายเป็นเถ้าธุลีไปช้าๆ สายตาของหญิงสาวได้สะดุดกับสิ่งๆนึงเข้า”เฮ้! เจ้าหนู เจ้าหนูเป็นอะไรมากไหม”หญิงสาวสะกิดเรียกพร้อมกับ เด็กน้อยตามร่างกายที่มีแต่เลือดสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับถอยห่างจากเด็กสาวด้วยความระแวดระแวง

“ฉันไม่ได้ทำไรหรอกว่าแต่ที่นี่มีใครเหลือรอดบ้าง”

“ไม่มีครับ ฮึก ฮึก มีแต่ผมคนเดียว แม่ผมปกป้องผมไว้” “เอาละเดี๋ยวฉันจะรักษาเจ้าให้ก่อนละกัน ค่อยว่ากันอีกที” วงเวทย์สีเขียวปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของหญิงสาว รอยบาดแผลค่อยๆหายไปทีละเล็กละน้อย จนเมื่อรักษาเสร็จแล้ว หญิงสาวทำท่าที่จะจากไป เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้น “จะไปแล้วหรอครับ” “ใช่ ฉันจะไปแล้ว” “ข้าขอตัวไปด้วยได้รึไหมขอรับ ยังไงข้าก็ไม่เหลือใครแล้ว” “ข้าไม่ได้ไปเที่ยวเล่นนะ ที่นี่เกิดสงครามและข้าก็ถูกตามล่า” “แต่ยังไงข้าก็ขอติดตามท่านไปด้วยนะขอรับ ข้าไม่เป็นภาระ แน่นอน ” “หึ งั้นแล้วแต่เจ้าละกันยังไงเกิดไรขึ้น ข้าไม่รู้ด้วยนะ” “ได้ขอรับกระผม ว่าแต่ท่านชื่ออะไรขอรับ” “ข้าหรอ ข้าชื่อซูซาบิ อากาเนะคานะ แล้วเจ้าละ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปาก”กระผมชื่อ ไดม่อน แล้วท่านซูซาบิจะไปที่แห่งไหนขอรับ”หญิงสาวที่ยืนหันหลังให้มองไปข้างหน้าพร้อมกับกล่าว”ข้าก็ยังไม่รู้ คงไปเรื่อยๆ ไปเขตแดนเหนือละมั้ง”กล่าวจบหญิงสาวก็เดินนำหน้าเด็กหนุ่มไปเรื่อยๆมุ่งสู่เขตแดนเหนือซึ่งน่าจะมีเกาะร้างอยุ่บ้าง.

หลังจากนั้นต่อมาทั้งซูซาบิและไดม่อนก็ได้ออกเดินทางทั้งต้องต่อสู้กับบรรดาอสูรที่ตามไล่ล่า ชีวิตของทั้งสองนั้นต้องอยู่กับสงครามที่มีแต่เรื่องรบราฆ่าฟัน จนเวลาผ่านไป300ปี สงครามก็ได้จบลง พร้อมกับไม่มีฝั่งไหนแย่งชิงพื้นที่กันได้ จนต้องลงสนธิสัญญาชั่วคราวเพราะต่างฝ่ายต่างสูญเสียกำลังพลไปมาก. รออีกครั้ง รอเวลาที่สงคราม จะกลับมา