นายแวมไพร์ที่รัก

“ปล่อยเพื่อนกูเดียวนี้นะไอ้พวกเชี้ยยย ปล่อย ปล่อยกู” โถ่โว้ยยยย ปล่อยกูนะไอ้พวกเหี้ยมันล็อกแขนผม ผมต้องดิ้นให้หลุดเพื่อไปช่วยคิวแต่แรงของพวกอัลฟ่าเยอะชะมัด ปวดหัวด้วย“เซนช่วยคิวด้วยฮืออออ ปะ ปล่อยเรานะ เราเจ็บ” คิวที่กำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ทำให้ผมโกรธมากจนน้ำตาลผมไหลผมต้องไปช่วยคิว ผมก็ทำได้แต่คิด จนกะทั้งมีเสียงกระจกแตก แพล้งงง!! (เสียงกระจกแตก?)”โนเอว!!!??”ผมตกใจมาก แต่ทำไมผมถึงรู้สึกโล้งใจมากเมื่อเห็นหน้าดุๆของโนเอว โนเอวหันมามองที่ผมและมองไปที่พวกอัลฟ่าที่กำลังล็อกแขนของผมอยู่ ”บังอาจมายุ้งกับของของกูแล้วยังทำให้คนของกูร้องไห้ มึงเตรียมใจกันแล้วใช่มั้ยห๊ะ!!”โนเอวพูดเสียงดังแล้วทำหน้าน่ากลัวตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดทำให้ดูน่ากลัวขึ้นไปอีก แต่ผมกลับไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย ตึกตัก ตึกตัก ทำไมหละ…… หลังจากนั้นสติผมก็ดับวูบไป