นักเดินทางข้ามโลก(ละมั้ง)

ณ ห้องแห่งหนึ่ง มีร่างของชายคนหนึ่ง กำนังดูอนิเมะ หน้าตาบ้านออกไปทางแย่ตัวคล้ำ บนเรื่อยเปื่อยอยู่

"เบื่อจังอยากไปโลกอื่นบ้าง โลกนี้ไม่มีอะไรเลยมีแต่เรียนกับงาน เฮอ~ ทำไมพระเจ้าถึงขี้เหนียวขนาดที่ว่าแค่เวทมนย์ปรานหรือพลังวิเศษใช้ไม่่ได้ขี้เหนียวจิงๆ" จากนั้นอยู่ดีๆสติของเขาก็หมดลง

ณ ห้องแห่งหนึ่งที่ดูเรียบๆ มีชายชรากับชายคนหนึ่งที่กำลังนอนอยู่ "อืม~ที่ไหนี่กันเนีย"

"ตื่นแล้วเหรอไอหนุ่มเห็น ด่าข้าว่าขี้ยังนู้ยังงี้ได้เกือบทุกวัน" ชายชรากล่าว

"หืม~คุณคงเป็นพระเจ้าสินะ ที่ให้ผมมานี่มีระไรเหรอ" ชายหนุ่มกล่าว

"ก็เจ้าด่าข้าทุกวันข้าเลยพาเจ้ามาที่นี้และข้าไม่ใช้พระเจ้า ข้าเป็นผู้สร้างทุกสรรพสิ่งตางหาก เอาละเจ้าจะขออะไรว่ามาเลยข้าให้ได้ไม่ว่าอะไรก็ตาม" ผู้สร้างพูด

"โห~ใจกล้านิขอมาจัดไปอย่าคืนคำละ 1ขอความสามารถในการปรับแต่แก่ใขค่าสถานะอย่าไม่กฎ เกณฑ์และเงื่อนใข 2 ขอร้านค้าที่มีทุกสิ่งทุกอย่าที่เราต้องการข้ายพร้อมแต้มและเงินที่เอาไว้ซื้อของในร้านค้าและโลกกับมิติจักวารอื่นๆไม่จำกัด 3 เสกได้ทุกสิ่งโดยไม่มี่ขอจำกัดและเงื่อนไข 4 ขอความรู้แห่งผู้ส้างทั้งหมดกับมิติฝึกที่มีทุกที่ต้องการ 5 ขอความสามารถที่เรียนรู้เร็วกว่าเอาอัจฉริยะทุกมิติรวมกัน ล้านเท่าและ แค่เห็นวิชาหรือเวทมนต่างๆก็จะเข้าใจถึงแก่แท้ 6ขอให้พลังร่างกายหลอมรวมกับวิณญาณและวิณญาณเป็นอัมตะไม่มีวันดับสูญ 7 ขอช่องขอพรทีาสามารขอะรได้ไม่จำกัด สุดท้าย ขอความสามารขามิติและจักวารทั้งหมดไปช่วงเวลาไหน่ก็ได้ไม่มีข้อจำกัด"

"ก..ก็ได้ ข้าให้คำไหน่คำนั้น แต่อย่างสร้างเรื่องให้มากข้าขี้เกียจรีเซ็ตโลกใหม่เฮอ~" ผู้สร้าง

"ได้ จะพยามละกัน จะว่าำปผมตายยังอะ" ชายหนุ่ม

"ยัง เจ้ายังไม่ตาย ข้าแค่เรียกวิณญาณเท่านั้น เอาละข้าจะส่งเจ้ากลับละ" ผู้สร้าง

"อะ!เดียวว่าแต่คุณชื่ออะไร ผม ริว ครับแล้วคุณ" ริว

"ข้ารึ อืม~ อาลอนร์ ออฟ ดิก็อต ยินดีที่ได้รู้จักริว" ผูสร้าง

"คุ่นๆเหมื่อนเคยได้ยินทีาไหน่ อ่า งั่นไปละ" จากนั้นผู้สร้างก็สบัดมืริวก็หายไป

"เฮอ~ไอเพื่อนเวรนน้าโง่นั้นกี่ปีก็เฮอ~จีบหญิงไม่ติดสักครั่ง555 หวั่งว่าจะชอบกับของขวัญนะเพื่อนย่า"      จากนั้นผูสร้างก็หายไป