“
ข้าผู้ซึ่งเป็นภรรยาท่านแล้ว.........ท่านยังจะทอดทิ้งข้าผู้เป็นภรรยาได้อีกหรือ
??
ข้ายังเด็กถึงเพียงนี้
ยังไม่ผ่านพ้นวัยปักปิ่นด้วยซ้ำ
ท่านอ๋องห้า
ท่าน
…..
อย่าไล่ข้าไปเลยนะ...ข้าไม่มีที่ไปแล้ว....
”
“
ยังไม่รีบลากสตรีผู้นี้ไปจากหน้าข้า
เอานางออกไป
!!”
ข้ารู้ว่าข้าทำผิด แต่คนสกุลลู่ ญาติผู้พี่ของนาง ล้วนก็ผิดเหมือนกันทำไมท่านถึงโทษแต่ข้า ในเมื่อเราเป็นสามีภรรยากันแล้วท่านยังจะไล่ข้าได้ลงคออีกเหรอ
เฉินหมิง
!!
ใจท่านทำด้วยอะไร
!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
........
แสงสะท้อนจากน้ำตาของเจ้านั้น ในความนุ่มนวลอ่อนแอนั้นแฝงไปด้วยความปวดร้าว........
จันทร์เสี้ยวซีดจางดังเคียว เกี่ยวอดีตที่ผ่านมาไว้
ราตรีนี้ช่างยาวนานเกินไปจนน้ำค้างจับตัวเป็นเกล็ดน้ำแข็ง
ใครกันเล่าที่อยู่บนหอสูงนั่น ความสิ้นหวังช่างเย็นยะเยือกยิ่งนัก
สายฝนโปรยปรายบรรเลงอยู่นอกหน้าต่างสีชาด
บนแผ่นกระดาษที่เป็นดั่งชีวิตของข้าล่องลอยไปกับลมโชย
เหมือนความฝันดูไกลลับตา กลิ่นหอมค่อย ๆ จืดจางเลือนไป
ภาพเจ้าล่องลอยหายไปกับสายลม
กลีบดอกเบญจมาศที่แหลกราน ดุจความรวดร้าวโรยเกลื่อนเต็มพื้น
รอยยิ้มของเจ้าพลันเลือนราง
บุปผาโรยรา หัวใจคนแตกสลาย ความในใจข้าพลันเอ่อล้นออกมาท่ามกลางความเงียบงัน
ลมเหนือพัดผ่านตลอดจนถึงข้ามคืน แสงอรุณยังส่องมาไม่ถึง
......
เงาของเจ้าตัดเท่าไหร่ก็มิเคยเลือนหาย.......
**********************************************************************************************************
“
ข้าอยากจะขอโทษเจ้า ข้าอยากพูดคำนี้มานานเหลือเกิน
แต่เพราะข้าไม่กล้าพอ เลยทำให้วันนี้ ข้าไม่ใช่ คนที่เจ้าควรใส่ใจ ใช่ไหม
”
เขาพูดเสียงแผ่วเบาเจือเสียงรวนร้าว
นางหันกลับมามองเขาอย่างเย็นชา สายตาที่ใช้ ช่างเหมือนเขาแต่ก่อนนัก
!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
无
题
唐
李商
隐
相
见时难别亦难,东风无力百花残。
春蚕到死
丝方尽,蜡炬成灰泪始干。
晓镜但愁云鬓改,夜吟应觉月光寒。
蓬山此去无多路,青
鸟殷勤为探看。
ยามประสบพบยากจากแสนยาก
ลมโปรยโชยอ่อนบุปผาโรย
ตัวไหมสิ้นใจจึ่งสิ้นสุดสายใย
เปลวเทียนดับมอดน้ำตาจึ่งแห้งเหือด
โฉมนางงามระทมกาลแปรผัน
ครวญคร่ำยามดึกจันทร์ริบหรี่
จากนี้คิดไปไร้ซึ่งหนทาง
วอนวิหคส่งข่าวแทนข้าที
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บทกวีจากเว็บนี้คะ
http://hakkapeople.com/node/3702.html