ครุฑ

มันคือความตั้งใจหรือโชคชะตาที่พาให้เขามาถึงที่นี่ ที่ที่ไม่น่ามีอยู่ในแผนที่ ชายหนุ่มร่างสูงล่ำยืนตระหง่านมองไปรอบๆเป็นบ้านเมืองโบราณ ขณะนี้เวลาเจ็ดโมงกว่าๆชาวบ้านต่างทยอยกันมาจับจ่ายใช้สอยของใช้หรือมองอีกอย่างเหมือนเป็นการแลกแปลี่ยนข้าวของกันมากกว่าเขามองชาวบ้านที่ละลานตาก่อนจะหันไปเห็นร้านกาแฟโบราณจึกทำให้ชายหนุ่มนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้นอนตั้งแต่มาถึงที่นี่เพราะเขาเดินทางมากับรถไฟ เขาอาจมาถึงเร็วกว่านี้ถ้านั่งเครื่องบินมา

"กาแฟร้อนแก้วนึงครับ"ชายหนุ่มเดินไปหาที่งนั่งทันที คนขายกาแฟชายชรามองดูชายหนุ่มอย่างแปลกตาเพราะสัมภาระและกล้องถ่ายรูปที่เขาพกติดตัวมา

"คุณมาจากไหน มาทำอะไรที่นี่"สำเนียงที่ไม่คุ้นหูนักทำให้ชายหนุ่มมองหน้าคนถามอย่างตั้งใจ

"หมู่บ้านกาดำอยู่ที่ไหน"เขาถามกลับโดยไม่สนใจคำถามของชายชราแม้แต่น้อย ใบหน้าคมสันจ้องมองเพื่อรอคำตอบ

"คิดจะมาลองของสิท่าพวกท้าทายอยากอายุสั้นหรือไง"เขาพูดพรางเดินกลับไปทิ้งความงวยงงให้กับชายหนุ่ม เขาวางเงินไว้ที่โต๊ะก่อนเดินออกไป อยู่ดีๆลมก็พัดทำให้ผ้าบางๆสีน้ำตาลผืนหนึ่งลอยผ่านหัวของเค้าไปก่อนที่เข้าจะคว้าไว้ได้

"ขอผ้าคืนด้วยค่ะ"เสียงและใบหน้ามาพร้อมกันหญิงสาวร่างเล็กยืนประจันหน้ากับชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ในมือถือผ้าเอาไว้ดวงตาของเธอไม่ได้มองหน้าของเขาแต่กลับมองเลยขึ้นไปที่บริเวณคิ้วขวา ที่เป็นรอยแผลเป็นอย่างน่าพิศวง

"ของคุณหรอ"เขาพูดพรางขมวดคิ้วจึงเรียกสติของหญิงสาวกลับคืนมา เขายืนผ้าให้แล้วเดินจากไปหญิงสาวยืนมองแผ่นหลังของคนที่เดินจากไป

ปิ๊ด ปี๊ด!!!

"หมอครับ หมอใช่ไหม"ชายหนุ่มหันมองที่มาของเสียงชายวัยกลางคนอยู่ในชุดกรมป่าไม่และรถกระบะที่ดูจะผ่านการใช้งานมานานแล้วหรืออาจจะมีอายุมากกว่าเขาด้วยซ้ำ

"ครับ"เขาตอบเพียงสั้นๆ

"ขอโทษครับที่ผมไปรับช้า เชิญขึ้นรถครับ"เขาไม่ลักแลเดินไปขึ้นรถทันที ในขณะที่รถวิ่งผ่านไปบริเวณสองข้างทางมีแต่ป่าและภูเขาบรรยากาศก็เย็นเหลือเกิน เขาสังเกตุเห็นแทบไม่มีรถวิ่งสวนมาเลยแถมทางก็ขลุขละเหลือเกินถ้าหน้าฝนคงลำบากหน้าดู

"ที่นั่นมีอะไร"เขาถามขึนมาท่ามกลางความเงียบ

"หมู่บ้านและชาวบ้าน"เจ้าหน้าที่ป่าไม้ตอบเสียงเงียบไม่แพ้กัน มือของเขากำพวงมาลัยแน่นและขมวดคิ้วใบหน้าดูดุดันสมกับเป็นหัวหน้า สักพักรถวิ่งไปในสำนักงานป่าไม้ หรือเป็นเพียงแค่บ้านหลังหนึ่งที่มีกระท่อมรายล้อมก็เท่านั้น

"ถึงแล้วครับ"เขายังคงน้ำเสียงแบบเดิมก่อนเปิดประตูลงจากรถ ชายหนุ่มเดินตามพร้อมกวาดสายตาไปรอบเจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างในสี่คนหันมามองเป็นตาเดียวกัน ทุกคนแต่งตัวเหมือนกัน

"ก่อนอื่นเราขอแนะนำตัวก่อนนะครับ"คนเป็นหัวหน้ากล่าว

"ผมธีระหัวหน้าป่าไป"

"ผมชาติผู้ช่วยครับ"ผู้ชายผิวสีแทนใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครากล่าว

"ผมชายน้องพี่ชาติครับ"ผู้ชายที่มีร่างเล็กกว่าคนที่เป็นพี่ชายเล็กน้อยแต่ใบหน้าเหมือนราวกับรูปถ่าย

"ผมเสือครับ"ผู้ชายที่ดูจะค่อนข้างสำอางและหล่อเอาการเหมือนกันเขาพึ่งเขามาทำงานได้ไม่นาน

"ผมเพลิง"เขาพูดเสร็จแล้วเดินออกไปผู้ชายที่เหมือนแบกโลกไว้ทั้งโลกหรือไม่ก็มีเรื่องราวความหลัง

"อย่าไปสนใจเขาเลยครับ"ชายกล่าวเพื่อหยุดความสงสัย

"ผม ดร.สพทนายพชร ครุฑราช หรือเรียกว่าหมอเพชรก็ได้ครับ"ถึงตอนนี่ใบหน้าของเขาก็ยังไร้รอยยิ้มอีกเช่นเคย

"ผมจะพาหมอเพชรไปดูที่พักนะครับ"เสือพูดพรางส่งยิ้มให้ใบหน้าที่หล่าเหลาชั่งรับกับเรียวปากสีชมพูของเจาเหลือเกิน หมอเพชรเดินตามอย่างว่าง่าย

"ถึงแล้ว"เสือยังคงยิ้มเหมือนเดินคงเป็นเขาคนเดียวมั้งที่มีรอยยิ้มเพียงคนเดียวในป่าแห่งนี้ หมอเพชรมองดูที่พัก ที่ไกลจากสำนักงานพอสมควรเป็นกระท่อมเก่าๆที่มีเสียงเมื่อทอดเท้าลงไปหลังกระท่อมมีลำธารใหลไม่มีไฟฟ้า ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกใดๆ

"อยู่ได้นะครับ"เสือถามเพื่อความแน่ใจ หมอเพชรพยักหน้าแทนคำตอบ