TWENTY-ONE [21]

=br=



=pc="ทำไมมึงถึงต้องทำเพื่อกูขนาดนี้วะ ทั้งๆที่กูก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย"

=pc=ทั้งๆที่ฉันถามด้วยอารมณ์เคร่งเครียด แต่คนตรงหน้ากลับยิ้มร่วนราวกับเป็นเรื่องขบขันเสียเต็มประดา แพรก็ยังคงเป็นแพร แพรที่ไม่เคยเคร่งเครียดกับเรื่องใด

=pc="มึงพิเศษสำหรับกูเสมอนะรัญ คนแบบมึงมีคนเดียวในโลก"

=pc=แต่แล้วจู่ๆคนที่ไม่เคยเคร่งเครียดกับเรื่องอะไร ก็กลับมองตรงมาที่ฉันด้วยสายตาแบบนั้น--เธอไม่คิดจะซ่อนความรู้สึกในแววตานั่นด้วยซ้ำ

=pc="ชีวิตมันสั้นนะ ช่วงเวลาวัยรุ่นก็สั้น สั้นเกินกว่าจะกลัวหรือลังเล ถ้ากูไม่จีบมึง กูคงเสียใจไปทั้งชีวิตแน่ๆเลยดารัญ"

=pc=เธอว่าอย่างนั้นแล้วก็หัวเราะ โดยไม่สนใจสักนิดว่าไอ้คำพูดง่ายๆนั่น ทำใจฉันสั่นไปถึงไหนต่อไหน