“เหรียญไม่อยากให้พี่แบงค์เข้าใจผิด ได้โปรดอย่ามาหาเหรียญอีกเลยนะคะ”
“แต่..”
“ขอร้องนะคะ เหรียญไม่อยากรู้สึกแย่แบบนี้อีกแล้ว”
“อยู่กับมีนมันแย่มากใช่ไหมเหรียญ?”
เจ้าของดวงตากลมโต เอ่ยตัดพ้อร่างสูงเมื่อเธอแปลความหมายในสิ่งที่อีกฝ่ายสื่อผิดไป แต่คนที่ถูกเข้าใจผิดก็ไม่ได้คิดจะอธิบายแก้ไขอะไรให้กระจ่างชัด
“ประมาณนั้นค่ะ”
“ก็ดี.. ถ้าอย่างนั้น.. มีนขอโทษนะที่ทำให้เหรียญรู้สึกแย่ ต่อจากนี้ไป มีนจะไม่มายุ่งกับเหรียญอีก”
“ค่ะ.. ขอบคุณ”
น้ำเสียงที่ยังคงความเฉยชา ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของอริสาแทบจะกรีดร้อง
อริสาสะบัดหน้าพรืด หมุนตัวเดินขึ้นรถขับออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว จึงไม่ทันได้เห็นว่าคนที่ตัดรอนเธออย่างไร้เยื่อใยนั้น กำลังเงยหน้า สูดลมหายใจ เพื่อสะกดกลั้นไม่ให้หยาดน้ำที่เอ่อคลอรอบดวงตา ต้องไหลออกมา
“ขอโทษนะคะ ถ้าเหรียญไม่รักคุณ ทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้”
ภวิดาเอ่ยแผ่วเบา ราวกับจะย้ำเตือน.. เพียงแค่ตัวเอง..
Guest
