ฮัด...ชิ้ ววว!!~
เมฆเกาะกลุ่มกันเต็มไปทั่วท้องฟ้า เป็นสัญญาณว่าฝนกำลังจะตก ไอน้ำที่ปลิวมาตามลมพัดไปทั่วบริเวณนั้น ทำให้ผมจามออกมาไม่หยุด
"กำลังจะเข้าหน้าฝนสินะ"
ผมที่กำลังเดินไปตามซอยเล็กๆ ที่เป็นทางเดินกลับหอพัก ก็ต้องแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสีจากเมฆก่อตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ
~RT~
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมหยิบมันออกจากกระเป๋ากางเกงเพื่อดูว่าเป็นใคร
'แม่'
ผมกดรับสายทันทีที่เห็นว่าเป็นแม่คงจะโทรมาเพราะเตือนผมเรื่องฝนแน่
"ฮัลโหล ลม"
"ครับ แม่"
"ที่นู้นเป็นไงบ้างฝนตกรึป่าว แล้วนี่จะกลับหอรึยัง"
"เหมือนกำลังจะตก ผมกำลังจะถึงหอแล้วครับแม่"
"เร็วๆ นะลม เดี๋ยวฝนจะตกเอาซะก่อน"
"ครับแม่" ผมตอบก่อนจะวางสายจากแม่
ไม่แปลกที่แม่จะโทรบอกผมเรื่องฝนจะตก ก็เพราะกลัวว่าผมจะไม่สบายเอาน่ะสิ ผมเป็นโรคแพ้ฝน แค่ได้กลิ่นไอฝนก็ทำใครผมจาม คัดจมูก หายใจไม่ออก แถมยังมีน้ำมูกอีก ถ้าผมโดนฝนเข้าล่ะก็ มีหวังเป็นไปสองสามวันติด
หลังจากวางสายจากแม่ผมก็เริ่มวิ่งทันที เมื่อรู้สึกถึงฝนที่ตกลงมาใส่หน้าของผม ผมรีบวิ่งไปจนถึงซอยที่ผมต้องเลี้ยว แต่ไม่ทันได้สังเกตว่ามีคนเดินออกมาทำให้ผมชนกับเขาเข้าอย่างจัง
ตุบ !!
"โอ็ยย ! ! " เราสองคนร้องออกมาพร้อม
"ทำไมไม่มองทางเลยเนี่ย ! " เขาคนนั้นพูดเหมือนจะโกรธผม
"ขอโทษครับ" ผมพูดออกไปทั้งที่ยังไม่ได้มองน่าเขา รู้แค่ว่าเขาใส่ชุดนักศึกษา ผมก็ต้องรีบลุกและวิ่งออกไปอย่างรีบๆ เพราะฝนที่กำลังตกทำท่าตกมากกว่าเดิม
" เห้ย! เดี๋ยวก่อนดิ!" เขาตะโกนตามหลังมาแต่ผมไม่ได้สนใจเพราะต้องรีบกลับถึงห้องให้เร็วที่สุด
"เฮ้ย อะไรวะ ชนแล้วหนี"
"ฮัดชิ้ววว~" พอมาถึงห้องผมก็จามและเริ่มมีน้ำมูก ว่าแล้วก็รีบไปอาบน้ำ กินยาแล้วรีบนอนดีกว่า
Guest
