ลูกเต่ากับนางฟ้า

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีลูกเต่าตัวหนึ่ง ตัวเล็ก ขาสั้น แถมยังมีกระดองอยู่บนหลังทำให้มันเดินช้ากว่าใครๆ เจ้าลูกเต่าไม่ชอบตัวของมันเลย มันคิดว่าธรรมชาติใจร้ายกับมันมาก มันจึงคลานไปที่ทุ่งดอกไม้แสนสวยเพื่อขอให้นางฟ้าองค์น้อยช่วยร่ายคาถาแก้ปัญหาให้

เมื่อเต่าพบกับนางฟ้า ลูกเต่าจึงออดอ้อนนางฟ้าว่า “นางฟ้าจ๋า ฉันเป็นสัตว์ที่โชคร้ายมาก เกิดมาก็ตัวเล็กจิ๋ว ขาก็สั้นแสนสั้น จะไปไหนก๋คลานไม่ทันคนอื่น แถมยังมีกระดองแข็งๆ หนักๆ เป็นภาระเสียอีก ถ้านางฟ้าเมตตาสงสาร นางฟ้าช่วงเชกให้ฉันตัวใหญ่ ขายาว ไม่มีกระดอง และมีความสูงแบบสัตว์อื่นๆ ได้บ้างไหม”

เมื่อนางฟ้าองค์น้อยได้ฟัง นางฟ้าก็ถอนหายใจ พลางคิดอะไรบางอย่าง จากนั้น นางฟ้าก็บอกลูกเต่าว่า “ลูกเต่าจ๋า เวตมนตร์ของฉัน ทำให้ลุกเต่าตัวใหญ่ ขายาว หรือทำให้กระดองหายไปไม่ได้หรอก แต่ถ้าเธอตามฉันไปที่หนองน้ำมนตราใกล้ๆ ป่าอาคม บางทีมันอาจช่วยให้เธอสมหวังก็ได้นะ”

แม้หนองน้ำมนตราจะอยู่ไกลมาก แถมยังต้องผ่านบริเวณที่ชาวบ้านชอบมาล่าสัตว์และเขตอันตรายที่มักมีดาวตกลงมาเป็นประจำ แต่ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า ลุกเต่าจึงตัดสินใจคลานตามนางฟ้าไปด้วยหัวใจที่มุ่งมั่น

นางฟ้าขยับปีกบินตามสายลมพลางชมนกชมไม้ไปเรื่อยๆ อย่างมีความสุข ส่วนเจ้าลูกเต่าก็พยายามคลานต้วมเตี้ยมๆ ติดตามนางฟ้าไปอย่างสุดกำลัง ถึงกระนั้น...มันก้ยังคลานได้ช้าและรู้สึกเป็นตัวถ่วงจึงสีหน้าของมันค่อยๆอมทุกข์ขึ้นเรื่อยๆ

ครั้นเมื่อนางฟ้าเห็นสีหน้าของลูกเต่า นางฟ้าก็ส่งยิ้มให้แล้วบอกว่า “ฉันไม่ได้รีบร้อนอะไรเลยนะ ทำใจให้สบายคลานไปด้วยดูความสวยงามของดอกไม้ไปด้วย เมื่อถึงเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละนะ”

เมื่อนางฟ้าไม่เร่งเร้า ลูกเต่าจึงสบายใจขึ้น มันค่อยๆ คลานและชมธรรมชาติที่สวยงานรอบตัวไปเรื่อยๆพลางคิดในใจว่า “การที่เราขาสั้นและคลานช้ามันก็ดีเหมือนกันนะ เพราะมันทำให้เรามีเวลาชื่นชมธรรมชาติได้นานกว่าสัตว์ชนิดอื่นๆ”

ลูกเต่าคลานตามนางฟ้าไปจนเข้าเขตที่ชาวบ้านชอบออกมาล่าสัตว์ ทันใดนั้น นางฟ้าก็บอกให้ลูกเต่าซ่อนตัวรีบหาที่ซ่อนตัว เพราะมีคนกำลังเดินตรงมาทางนี้ เมื่อลูกเต่าได้ยิน มันก็รีบหลบเข้าไปในซอกเล็กๆ ใต้ก้อนหิน พลางคิดในใจว่า “โชคดีจังที่เราตัวเล็กไม่อย่างนั้นเราอาจจะเข้ามาหลบในซอกหินนี้ไม่ได้”

หลังจากที่ชาวบ้านเดินผ่านไปแล้ว นางฟ้าจึงชวนลูกเต่าเดินทางต่อ ซึ่งเป็นพื้นที่ถัดจากนั้นเป็นเขตที่มักมีดาวตกอยู่บ่อยๆ และในระหว่างที่ลุกเต่ากำลังคลานไปเรื่อยๆ จู่ๆ ก็มีสะเก็ตดาวชิ้นเล็กๆ พุ่งมาจากฟ้าแล้วชนเข้ากับกระดองที่หลังของเต่าน้อยตัวนั้น “แป็ก”

ลุกเต่าตกใจถึงกับหดตัวเข้าไปในกระดองโดยอัตโนมัติ ในขณะเดียวกัน มันก็นึกในใจว่า “โชคดีเหลือเกินที่เรามีกระดองอยุ่ที่หลัง ไม่อย่างนั้น เราคงโดนสะเก็ตดาวพุ่งเช้าใส่จนเจ็บตัวแน่ๆ”

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อนางฟ้านำทางลูกเต่ามาถึงหนองน้ำมนตรา นางฟ้าก็เอ่ยปากถามลูกเต่าว่า “เรามาถึงหนองน้ำมนตราแล้ว ที่หนองน้ำแห่งนี้มีเวตมนตร์อันยิ่งใหญ่ที่เธอสามารถอธิษฐานขออะไรก็ได้ตามใจปรารถนา ถ้าเธออยากขออะไรก็เชอญเลยนะจ๊ะ”

ลูกเต่านั่งคิด จากนั้นมันก็พูดกับนางฟ้าว่า “ระหว่างเดินทางมา ฉันได้พบข้อดีของความตัวเล็ก ขาสั้น ตั้มเตี้ยม และการมีกระดอกแข็งๆ ของฉันแล้วละ บางครั้ง...แค่เราเปลี่นมุมมองสักนิด ปรับความคิดสักหน่อย เราก็อาจจะพบข้อดีที่ธรรมชาติมอบให้และพบความสุขใจได้อย่างคาดไม่ถึง ตอนนี้..ฉันไม่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองจากเดิมแล้วละ ฉันแค่อยากลงไปว่ายน้ำให้ชื่นใจ และถ้านางฟ้าไม่รังเกียจ ฉันอยากให้นางฟ้านั่งบนกระดองของฉัน และฉันจะพานางฟ้าเที่ยวเล่นในหนองน้ำให้สนุกเลยละ”

นางฟ้าส่งยิ้มให้ลูกเต่าแล้วขึ้นไปนั่งบนหลังของเต่าตัวน้อยด้วยความยินดี จากนั้น ลูกเต่าก็คลานไปในหนองน้ำมนตรา และว่ายน้ำอย่างคล่องแคล่วว่องไวด้วยหัวใจที่เบิกบานเป็นที่สุด