นาวาตรี นายแพทย์ ชลธี เอกวัฒนา วัย 35 ปี
คุณหมอทหารเรืออนาคตไกลที่สาวไฮโซน้อยใหญ่ต่างก็ใฝ่ฝันถึง เขาอบอุ่น ใจดี มีเมตตาและน่าซบอก
แพรวพิชญา เลิศวรเดชดำรงค์ วัย 22 ปี
พยาบาลทหารเรือจบใหม่ เธอขี้อาย ไร้ซึ่งความมั่นใจในตัวเอง เป็นสาวแว่นที่ไม่มีเสน่ห์แห่งสตรีเพศโดยสิ้นเชิง
เพราะภารกิจลับบางอย่าง
ทำให้เขาต้องย้ายห้องทำงานไปบนเกาะที่เต็มไปด้วยอันตราย
และเมื่อเปิดรับสมัครพยาบาลจิตอาสามาเป็นผู้ช่วย
เขาก็ได้พบกับเธอ...ผู้หญิงที่มีรอยยิ้มละลาย
ทำให้น้ำทะเลสีฟ้าครามกลับกลายเป็นสีชมพู...
โปรย...
“ดึกป่านนี้แล้วทำไมยังไม่ไปนอนอีกล่ะ ลมทะเลมันแรงนะ” น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยถามจากด้านหลัง
“แพรวยังไม่ง่วงเลยค่ะ เลยออกมาสูดอากาศแล้วก็ดูดาวไปด้วย” เธอบอกพลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
“มาทำงานที่นี่กับฉันลำบากรึเปล่า ถ้าอยากกลับฝั่งก็บอกได้นะ ฉันจะได้หาคนอื่นมาทำแทน”
“อย่านะคะ หนูชอบงานนี้ค่ะ อย่าไล่หนูไปเลยนะคะ” เธอรีบหันกลับมาบอกเขาอย่างรวดเร็ว ทำให้คนฟังนึกขัน
“ฉันไม่ได้จะไล่ แค่สงสาร ทำงานกับฉันไม่สบายเหมือนทำงานกับหมอคนอื่นหรอกนะ บางทีก็ต้องเสี่ยงอันตรายด้วย ไม่กลัวรึไง”
เขาถามย้ำเพราะรู้ดีว่าเหตุผลหลักที่ต้องมาประจำการบนเกาะแห่งนี้มันไม่ใช่เรื่องการรักษาคนป่วยเท่านั้น
“ไม่กลัวหรอกค่ะ สนุกดีออก ถ้าทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลคงไม่ได้วิ่งไล่จับปูลมแบบนี้ด้วย”
เธอส่งยิ้มให้ รอยยิ้มหวานภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะที่ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันช่างน่ารำคาญนัก
“เธอนี่แปลกดีนะ ฉันเห็นพยาบาลวัยเดียวกันชอบทำงานสบายๆ กันทั้งนั้น ตอนฉันเห็นใบสมัครของเธอก็ยังกังวลอยู่เลย”
“กังวลว่าหนูจะไปไม่รอดใช่มั้ยคะ” เธอถามต่อ
“เปล่า กังวลว่าเธอจะสมัครเพราะอยากใกล้ชิดฉันเหมือนคนอื่นๆ ต่างหาก”
“แล้วตอนนี้ไม่คิดแล้วเหรอคะ”
ก็ยอมรับอยู่หรอกว่าพยาบาลบนฝั่งทุกคนอยากทำงานกับเขาทั้งนั้น แต่เธอคือคนเดียวที่สอบสัมภาษณ์ผ่านเลยได้มายืนอยู่ที่นี่
“ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่าเธออยากมาทำงานจริงๆ ไม่เหมือนสาวๆ พวกนั้นล่ะมั้ง” เขาพูดตรงๆ
“ขอบคุณนะคะที่เห็นความตั้งใจของหนู ไม่ต้องห่วงว่าหนูจะทำงานเพราะแอบชอบคุณหมอหรอกนะคะ”
“แปลว่าเธอไม่ได้ชอบฉันงั้นสิ?” ถามไปด้วยใจโหวงๆ พิกล
“เอ่อ...ค่ะ...หนู...คิดกับคุณหมอเหมือนหัวหน้ากับลูกน้องเท่านั้น” นี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอพูดโกหก
“แล้วถ้าฉันอนุญาตให้เธอคิดกับฉันในฐานะอื่นด้วยล่ะ เธอสนใจรึเปล่า”