ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ดดดดดดด เสียงสัญญาณบ่งบอกการเต้นของหัวใจที่กำลังเต้นช้าลงเรื่อยๆจนเสียงกระทั้งเสียงสัญญาณนั้นหายไป ได้
บ่งบอกว่าเจ้าของเสียงสัญญาณนั้นได้หมดลมหายใจไปแล้ว หมอที่ทำการรักษาลอบถอนหายใจออกมาแล้วเดินออกจากห้อง
ฉุกเฉินเพื่อบอกกับญาติและเพื่อนๆของคนไข้ว่า คนไข้ได้หมดลมหายใจแล้ว และเมื่อญาติของคนไข้ได้ฟังเช่นนั้นก็ไม่สามารถทำ
อะไรได้นอกจากร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจถึงการจากไปของผู้ที่อยู่ในห้องฉุกเฉิน....
" อา...นี่เราตายแล้วเหรอ มองอะไรไม่เห็นเลยแหะ อืม ตายแล้วจริงๆสินะ แต่เอาเถอะก็ถือว่าได้ใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่าที่สุดแล้วละนะ "
เขามีชื่อว่า อธิน หรือ ตะวัน ชายผู้ครองตัวเป็นโสด และจากไปด้วยวัย 40 ปี ใช่ บางคนอาจคิดเขาจากไปเร็วเกินไป แต่ไม่เลย
สำหรับเขาแล้ว เขาได้ใช้ชีวิตที่คุ้มค่าที่สุดแล้ว เขาคือบุตรชายคนสุดท้อง ของครอบครัว พ่อกับแม่ของเขามีกิจการโรงแรมทั่ว
ประเทศ และต่างประเทศ รวมถึงกิจการร้านอาหารหลายแห่ง พี่ชายคนโตสืบทอดธุรกิจโรงแรมของพ่อกับแม่ พี่ชายคนรองทำ
ธุรกิจนำเข้ารถหรู พี่สาวคนที่สามทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องเพชร เพชร และพี่สาวคนที่สี่สืบทอดธุรกิจร้านอาหาร ส่วนเขาบุตรชายคน
สุดท้าย ไม่มีงานทำ... ใช่ เขาไม่มีงานทำแบบจริงจัง เขาเปลี่ยนงานไปเรื่อยๆ เรียนรู้งานทุกๆอย่าง ตั้งแต่เด็กเสิร์ฟ พี่เลี้ยงเด็ก นัก
เขียน จนถึง นักวิจัย เขาได้ทำทุกอย่างที่เขาอยากทำ พ่อและแม่ให้อิสระในการใช้ชีวิตกับเขา อาจเป็นเพราะว่าเขาเป็นลูกคนสุด
ท้อง จึงได้รับความรัก ความสนใจ ความเอ็นดูจากพ่อกับแม่และพี่สาว พี่ชายทั้งหลายที่สุดในบ้าน ทุกๆวันในบ้านจึงเต็มไปด้วย
ความสุขที่สุด
“ ไม่นึกเลยแหะ ว่าอุบัติเหตุนั้นจะทำให้เราถึงกับตายเลย ” เขานึกถึงอุบัติเหตุที่ทำให้เขาต้องจากไปจากโลกใบนี้
“ เฮ้อ ทำใจเถอะ มองไม่เห็นอะไรเลยแบบนี้ก็ขอนอนก่อนแล้วกันนะ ” คิดได้ดั้งนั้นเขาจึงเริ่มปล่อยวางและทำจิตใจให้ว่างเปล่า
หยุดความคิด หยุดทุกๆอย่างเพื่อพักผ่อนสักที....
.
.
.
.
.
“ สักที่ไหนกันเล่า ฮึ เอาละหมดธุระกับโลกนี้แล้ว ต่อไปโลกไหนต่อดีนะ ” เขาพูดขึ้นมาแล้วหันไปทางพื้นที่ว่างเปล่า ที่ไม่มีอะไร
เลยนอกความมืด
“ จงออกมาได้แล้ว คาร์น ” หลังจากนั้นไม่นานก็มีแสงสว่างปรากฏขึ้น พร้อมกับร่างชายหนุ่มผู้หนึ่งที่กำลังเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูด
ขึ้น
“ ข้ามารับแล้วขอรับ ท่านฟอเรส นายเหนือหัว
แห่งข้า นายท่านผู้ยิ่งใหญ่ ” .............
Guest
