หญิงสาวร่างบาง เร่งฝีเท้าตามชายหนุ่มตัวสูงโปร่ง ที่เดินลิ่วพาเธอไปยังประตูบานหนึ่ง
ชายหนุ่มวางหลังมือไปที่ หน้าจอสีขาวที่อยู่ใกล้บานประตู สักพัก หน้าจอก็มีไฟสว่างวาบ พร้อมกับเสียงเครื่องตอบรับอัตโนมัติดังขึ้นว่า
“ สวัสดียามเช้า ติ๊ด...คุณปาร์ค จินยอง ..ติ๊ด...สมาชิกรุ่น 13 ติ๊ด...โปรดระบุตัวตนคนที่มาด้วย...ติ๊ด”
“ เธอ....ชื่อ..อะไรนะ” จินยองหันไปถามคนที่ตัวเล็กกว่า
“ จีซู ค่ะ...คิม จีซู”
“ติ๊ด...คิม จีซู... บันทึก...ติ๊ด...โปรดระบุความสัมพันธ์...ติ๊ด”
จีซูเงยหน้ามองจินยอง สลับกับมองเครื่องตอบรับ ไม่แน่ใจว่าเจ้าเครื่องนี้ถามใครกันแน่ แต่กลับเป็นจินยองที่เป็นคนตอบด้วยเสียงเรียบๆ
"คู่หมั้น”
จีซูเม้มปาก ตกใจกับคำตอบตรงไปตรงมาที่ได้ยิน เอาเข้าจริง ถ้าจะตอบเป็นอย่างอื่น เธอก็ไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเค้าควรใช้คำว่าอะไร เพราะแม้แต่จะเรียกว่า เพื่อน ก็ไม่น่าจะสนิทใจนัก
“มาลงทะเบียนครับ”
“ติ๊ด…”
ประตูลิฟท์เปิดออก เผยให้เห็นลิฟท์แก้วภายในเป็นกระจกใสล้อมรอบ
ชายหนุ่มผายมือ เป็นเชิงบอกให้หญิงสาวก้าวเข้าไปข้างใน
ขณะที่ลิฟท์แก้วทรงกลมค่อยๆเคลื่อนที่ มีตัวหนังสือวิ่งบอกว่าลิฟท์กำลังไปยังห้องลงทะเบียน แต่ไม่ยักบอกว่าไปชั้นไหน
“แปลกดีนะคะ เครื่องตรวจบัตรที่นี่ มีการถามว่ามากับใคร เป็นอะไรกันไรงี้ด้วย”
จีซูพยายามชวนคุย เพราะรู้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่ในลิฟท์สองต่อสอง
“เพื่อความปลอดภัยน่ะ”
ชายหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อย ทำให้สีหน้าเรียบเฉยดูเป็นมิตรขึ้น แต่สายตายังคงมองไปที่ตัวหนังสือที่วิ่งไปมา ราวกับมีอะไรน่าสนใจมากกว่าการพูดคุยกับหญิงสาวที่เค้าเรียกว่า คู่หมั้น
“ถึงแล้ว”
ประตูลิฟท์เปิดออก
จีซูพบว่าห้องที่ใช้ในการลงทะเบียนเป็นห้องโถงโค้งมน เพดานด้านบนเป็นกระจกใสมองเห็นท้องฟ้าดูแปลกตา ‘ยังกะอยู่บนสถานีอวกาศ’
ทั้งสองยืนต่อแถวไปยังโต๊ะที่มีตัวหนังสือวิ่ง ‘ลงทะเบียนเกมส์ 101’
จีซูหันไปหาจินยอง กำลังจะถามอะไรบางอย่าง ก็เห็นจินยองตาโตจ้องไปที่ใครคนหนึ่งที่กำลังเดินมายังคนทั้งสองไม่ไกลนัก
จินยองก้มหน้าเครียด หันมากระซิบเสียงเบากับจีซู
“ถ้าถูกถามอะไรล่ะก็...” จินยองพูดยังไม่ทันขาดคำ...
“โอ้ว ท่านผู้ชมครับ คุณชายปาร์คจินยอง หนุ่มฮอตของโรงเรียนเราก็มาด้วย...พาใครมาด้วยเหรอครับเนี่ย” เด็กหนุ่มผิวแทน ยืนถือไมค์หน้าตายิ้มแย้ม ขณะเดียวกันก็มีกล้องโดรนจิ๋วอีก 5 ตัว บินวนอยู่รอบตัวเค้า
จังหวะที่ชายหนุ่มผู้สื่อข่าวยื่นไมค์ไปยังจินยอง ฉับพลันกล้องจิ๋วที่บินอยู่ก็ย้ายมาบินวนรอบตัวจินยองแทน
”ผม…ลงเล่นเอง” จินยองตอบอย่างกระอักกระอ่วน
นักข่าวหนุ่มมีสีหน้าประหลาดใจ
“อ้าว เกมส์นี้ไม่ได้มีแค่นักเรียนใหม่ที่สนใจนะฮะเนี่ย ศิษย์ปัจจุบันอย่างคุณชายปาร์คก็ลงเล่นด้วยเหมือนกัน”
“มันไม่ได้มีกฎห้ามไว้นี่ ...นายไม่เล่นด้วยล่ะ แบม น่าสนุกดีออก” จินยองพูดพลางเอามือบังกล้องตัวหนึ่งที่บินโฉบมาเกือบชนใบหน้า ด้วยสีหน้าที่ดูออกว่า ไม่สนุกเลยสักนิด
“แล้วคุณชาย พาใครมา.....” นักข่าวแบม ยังไม่ทันจบคำถาม ก็ถูกแทรกขึ้นว่า
“ถึงคิวผมแล้ว ขอตัวก่อนนะ”
จินยองตัดบท ใช้ปลายนิ้วแตะไปที่หลังของจีซูเบาๆ เป็นเชิงบอกให้เธอเข้าไปยังโต๊ะลงทะเบียน
นักข่าวแบม ทำท่าจะเดินตามทั้งสองคนไปด้วย แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เมื่อเหลือบไปเห็นใครอีกคนทางด้านหลัง
“คุณผู้ชมครับ ทายดูสิฮะว่า ผมเจอใครอีก"
แบมเดินไปตามแถวลงทะเบียนแล้วไปหยุดที่หญิงสาวผมยาวท่าทาง เรียบร้อยคนหนึ่ง
"คุณแจน ผู้คิดค้นมอเตอร์ไซค์บินได้ครับ เราไปสัมภาษณ์เธอกันดีกว่า”
นักข่าวแบมเดินไปหาหญิงสาวผมยาว พร้อมกับกล้องโดรนจิ๋วที่บินตามไปเป็นพรวน
....................
“โรงเรียนนี้ แปลกๆดีนะคะ” จีซู พูดขึ้นในรถระหว่างทางกลับบ้าน
“ที่อื่นใช้คะแนนสอบเข้าเรียน แต่ที่นี่ให้มาเล่นเกมส์อะไรก็ไม่รู้....”
“แล้วนักเรียน ก็มีแต่แบบ...แปลกๆ ...”
คุณชายปาร์คหัวเราะหึในคอ เหมือนจะบอกว่า ‘แล้วเธอปกติดีงั้นสิ’
"ถ้าจะหมายถึงนักข่าวแบม หมอนั่นก็แปลกๆหน่อย แต่ก็ไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยอะไร” จินยองพูดอย่างอารมณ์ดี ขณะหักพวงมาลัยเข้าไปยังซอยๆหนึ่ง
“อีกอย่าง โรงเรียนนี้ก็ไม่ใช่โรงเรียนทั่วๆไปอยู่แล้วนะ เดิมทีก็เป็นโรงเรียนสำหรับเด็กพิเศษ ที่เรียนในระบบปกติไม่ได้ บางคนก็เข้าขั้นอัจฉริยะเลยอาจจะมีอะไรต่างจากเด็กทั่วไปหน่อย”
‘โรงเรียนที่รับแต่เด็กอัจฉริยะ แล้วจะให้ฉันเข้าไปเรียนเนี่ยนะ’ จีซูตะโกนในใจ
ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมจะต้องเชื่อฟัง คู่หมั้น ที่ความจริงแล้วเป็นแค่คนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน ถึงขนาดยอมไปสมัครเข้าเรียนโรงเรียนของพวกเด็กหัวกะทิ ทั้งที่ตัวจีซูเอง ช่างห่างไกลจากคำว่าเรียนเก่งอย่างสุดขั้ว
จะด้วยท่าทีที่เป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วของจินยองหรือเปล่านะ ที่ทำให้จีซูเผลอตัวมองตามอย่างไม่รู้ตัวอยู่บ่อยๆ นี่ ถ้าไม่ติดว่าชอบทำหน้าตาไร้อารมณ์เหมือนรูปปั้น ก็นับว่าเป็นใบหน้าที่หล่อเหลาเอาการ
คนที่ถูกเรียกว่า คุณชาย ยังคงนั่งหลังตรง ขับรถอย่างสบายใจ จนกระทั้งรถเลี้ยวเข้ามาจอดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่
"เดี๋ยวผมจะเข้าไปสวัสดีคุณน้าหน่อย"
"ป๊ากับม๊ายังไม่กลับจากที่ทำงานหรอก คุณชาย"
“ยังไม่กลับหรอก ค่ะ " คนอายุแก่กว่าสามปีแกล้งทำหน้าดุ
"ยังไม่กลับหรอกเพคะ คุณชาย" จีซูเอนคอพูดยิ้มๆ
"งั้นก็ลงไปได้แล้ว แล้วก็ไม่ต้องใช้ เพคะ อะไรแบบนั้นกับฉันอีก”
“ขอบคุณที่มาส่ง พะย่ะค่ะ”
..............
จีซูรู้สึกราวกับว่า ตลอดทางเดินมาที่ห้องเรียนของเช้าวันนี้ มีแต่คนจับจ้องมาที่เธออย่างแปลกๆ บางคนก็หันไปซุบซิบอะไรไม่ให้เธอได้ยิน
เมื่อเดินเข้าไปถึงห้องเรียน ก็เห็นลิซ่าเพื่อนซี้กำลังนั่งจ้องโทรศัพท์มือถืออย่างใจจดใจจ่อ
“ลิซ อ่านไรอยู่อ่ะ” จีซูทักทายยิ้มแย้ม
สาวผมแดง เหลือบตาขึ้นมาจากหน้าจอมือถือ เบิกตากลมโตเป็นเชิงถาม
“จี ข่าวนี่ เรื่องจริงป่ะเนี่ย”
ลิซ่าหันหน้าจอโทรศัพท์ ที่โชว์ข้อความ เกาะติดข่าวกับดีเจแบม
‘เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน’
...สาวน้อยสาวใหญ่ต้องอกหัก เมื่อคุณชายปาร์คจินยองสุดหล่อ ควงคู่คุณหนูคนสวยลูกสาวคนเดียวทายาทธุรกิจยักษ์ใหญ่ เปิดตัวคู่หมั้นแบบสายฟ้าแล่บ -- สดจากโรงเรียนยงฮวา
ด้านล่าง มีภาพของคนทั้งสองกำลังเดินหันหลัง จะโดยจงใจหรือไม่ก็ตาม มุมกล้องทำให้ดูเหมือนว่าจินยองกำลังโอบเอวจีซู ขณะที่เห็นเพียงเสี้ยวหน้าของหญิงสาวที่หันมาส่งยิ้มให้กับชายหนุ่ม กับข้อความกำกับว่า ‘หวานไม่แคร์สื่อ’
“....นักข่าวคนเมื่อวาน...”
“เฮ้ย....ตกลงเรื่องจริง”
“ก็...ใช่”
“....แก๊...ทำไมไม่ป้องกัน พวกเราเพิ่งจะ 16 เองนะ”
“ป้องกัน...เรื่องอะไร”
“ก็แต่งฟ้าแล่บ แสดงว่าแกป่องใช่มั้ยละ”
“บ้า ฉันเพิ่งรู้จักคุณชายไม่กี่วันนี่เอง จะท้องได้ไง”
“อ้าว แล้วแกบอก เรื่องจริงคืออะไร...”
“เรื่องจริง คือ เรื่องหมั้น แต่ฉันไม่ได้ท้อง!"
ลิซ่ามองดูหน้าเพื่อนสาว พลางก้มลงอ่านข่าวในมือถือสลับกันไปมา สักพักก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“...ดูรูปแล้ว ฉันคิดไปไกลเลย”
จีซูดูเหมือนจะเริ่มเข้าใจ สายตาแปลกๆที่ถูกมองมาตลอดทางเดินเข้าโรงเรียนในเช้านี้แล้ว ทั้งที่เมื่อวาน จินยองไม่ได้แตะต้องตัวเธอเลยสักนิดเดียว
“พ่อแม่ฉัน จะให้ฉันแต่งกับคุณชายนี่ เพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ”
ลิซทำตาโต เอามือทาบอก
“คลุมถุงชน!”
“เออ เหลือเชื่อมั้ยล่ะ สมัยนี้แล้วยังจะมีเรื่องแบบนี้อีก”
“แล้วแกเอาไง”
“จะให้แต่งงานกับคนไม่รู้จักเพราะเรื่องผลประโยชน์ ฉันไม่เอาด้วยหรอก ยังไงฉันก็ต้องหาทางยกเลิกการแต่งงานบ้าบอนี่ให้ได้”
ถ้าไม่ติดว่า พ่อขู่จะริบบัตรเครดิตทุกใบ จีซูคงไม่ยอมเจอหน้าคุณคู่หมั้นอย่างแน่นอน
“ว่าแต่ คุณชายปาร์คเนี่ย..ยิ่งดูก็ยิ่งหล่อนะ เค้าเป็นคนยังไงอ่ะ” ลิซก้มมองรูปในมือถือตาไม่กระพริบ
“ก็แค่ หัวดี เรียนเก่ง หน้าตาดี เป็นผู้ดีเก่า แค่นั้น”
“ฟังดูเพอร์เฟค...ส่วนแก...”
“ฉันทำไม อย่ามาทำสายตาผิดหวังได้มะ ฉันก็คือฉัน ไม่เหมือนใครไง”
“บางทีนะ เหมือนๆชาวบ้านเค้าบ้างก็ดี”
ลิซแกล้งถอนหายใจแล้วถามต่อ
“ว่าแต่ เป็นคุณชายเหรอ ราชสกุลอะไรอ่ะ”
“จินจีโด”
“แหม ปากบอกไม่สนใจ แต่ถามอะไรตอบได้หมดนะ ..อับดุลเอ้ย”
...............................................
Guest
