น้ำตา[눈물] chanbaek



=pc=7:00

=pc=เช้านี้สดใสจัง ผมนั่งมองก้อนเมฆสีขาวสะอาดที่ล่องลอยอย่างไร้จุดหมายบนท้องฟ้า รูปร่างของมันเริ่มเปลี่ยนแปลงเมื่อเวลาผ่านพ้น เหมือนอารมณ์ที่เริ่มหม่นหมองลงอย่างห้ามไม่อยู่...

=pc=เสียงเด็กน้อยข้างห้องร้องไห้จ้า แว่วเสียงคุณแม่ปลอบกอดปนดุอย่างใจร้าย เสียงแหลมเล็กของเด็กน้อยแข่งกับเสียงคุณแม่นั้นช่างหน้ารำคาญและนำพาความเครียดให้เขามาเสียจริง ผมปิดหน้าต่างผ้าม่านหมายให้เสียงเบาบางลงได้บาง ไม่ชอบเสียงดัง... มันหน้ารำคาญ

=pc=11:00

=pc=ติ้ง! ติ้ง~

=pc=ท้องผูกอีกแล้ว โรคประจำตัวอีกอย่างที่แสนหน้าเบื่ิอนำพาความเจ็บปวดท้องไม่น้อย เหงื่อเม็ดเล็กไหลย้อยตามเรียวหน้าสวย ใบหน้าขาวไร้การต้องแดดเริ่มแดงจากอากาศร้อนอบอ้าวของห้องน้ำ เสียงของน้ำ บรรยากาศเดิมๆที่ชอบหนีปัญหามานั่งร้องไห้ เรื่องราวเก่าเริ่มซึมซาบเข้ามาตามกระแสความเงียบสงบ

=pc=เงียบเหลือเกิน... มันเงียบไป ความคิดบ้าๆเรื่องแย่ๆมันเริ่มคืบคลานเข้ามาแล้ว....

=pc=13:36

=pc=ออกมาซื้อของ วันศุกร์แล้วของใช้ที่ตุนไว้ก็หมดพอดีตามที่กะไว้เปะๆ หากเป็นตอนอารมณ์ดีๆคงอยากจะออกจากบ้านเสียเหลือเกิน หากวันนี้แม้แต่ถนนที่โดนเงาต้นไม้ใหญ่บดบัง มันก็ช่างหน้ามืดมัว หากแต่ก็ละสายตาจากมันไม่ได้เลย...

=pc=14:00

=pc=ถึงซุปเปอร์มาเก็ตแล้ว เข้าไปจะเจอคนรู้จักไหมนะ? ไม่อยากเจอเลย แต่วันนี้วันศุกร์ใันทำงานคงไม่เจอหรอก ผมว่าอย่างปลอบใจตัวเอง เท้าน้อยๆภายใต้รองเท้าผ้าใบสีขาวกำลังจะก้าวเท้าเข้าไปหากแต่ควาทคิด ตลกๆมันก็ผุดขึ้น หากก้าวขาซ้ายเข้าไป เขาจะเจอเรื่องดีๆในนั้นรึเปล่านะ..รอยยิ้มสวยผุดขึ้นมาอย่างลืมตัวเท้าน้อยๆก้าวเขาไปแล้ว...

=pc=“โอะ ขอโทษครับ” โดนผู้ชายตัวใหญ่ๆชนล้มก้นจ่ำเบ้าเต็มๆ......

=pc=“โอ้ยย เดินดูทางหน่อยสิครับ!” เริ่มจะโกรธละนะ คนบ้าอะไรประตูตั้งกว้างกลับมาเดินชนกันได้ ร่างน้อยพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นหากแต่มือหนาๆก็ยื่นมาจับแขนอย่างถือวิสาสะแล้วช่วยดึงขึ้น เพิ่งสังเกตุว่าเขาใส่เสื้อสีขาวบริสุทธิ์แขนยาว..

=pc=“ขอโทษอีกครั้งนะครับ! คุณบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า? ผมจะรับผิดชอบรักษาให้” คุณหมอร่างสูงว่าอย่างร้อนรนเมื่อกี้ก็ชนร่างเล็กแรงไม่เบาเลย

=pc=ผู้ชายคนนี้

=pc=เขา เป็น หมอ

=pc=“ออกไปนะ!!!”

เรื่องนี้จะออกแนวจิตหน่อยๆนะ ได้แรงบันดาลใจมาจากคนเป็นโรคซึมเศร้า เรามีความรู้สึกว่าโลกของคนที่เป็น “ซึมเศร้า” มันค่อนข้างแตกต่างจากคนปกติมากอยู่ มันเป็นความอึดอัดที่ไม่สามาถบอกออกมาได้ มันมีเหตุผลมากมายที่ผู้คนมักมองข้ามว่าเป็นเรื่องไร้สาระ แต่มันคือปัญหาใหญ่ของคนเป็นโรคนี้ แต่งเองนี่ก็กลัวจะเป็นซึมเศร้าเหมือนกัน555

=pc=*เรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการหากมีฉากหรือความคิดที่ผิดแปลกไม่ตรงโรคหรือส่วนมากไม่เป็นต้องขออภัยเพราะเราต้องการเพิ่มอรรถรสให้แก่เรื่องเนอะ**

ทุกคนว่าไงละ พร้อมจะก้าวเดินไปกับคนป่วยไหม?