หากพูดถึงสาวโสดที่ทำงานออฟฟิต ที่แต่งตัวเรียบง่ายไม่ชอบสุงสิงกับใคร ทำตัวเงียบๆ วันๆเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน ก็คงอดนึกถึงวรรณีไปเสียไม่ได้ เป็นสิ่งที่อัญลีเพื่อนร่วมงานของวรรณีคิดมาตลอด
"หวัดดี!วรรณ มาทำงานแต่เช้าเลยนะ กินอะไรยัง"
อัญลีเอ่ยปากทักทายวรรณีที่นั่งวุ่นอยู่กับงานของเธอ
"กินแล้วจ่ะ อัญล่ะ ?"
วรรณีถามกลับ
"ยังเลย... ฉันว่าจะชวนเธอไปกินอะไรแซ่บๆอยู่พอดี"
อัญลีตอบ พร้อมเอ่ยปากชวน
"อัญไปกินเลย เดี๋ยวพักเที่ยงฉันไปกินด้วยนะ ตอนนี้ต้องเคลียงานที่ค้างไว้ก่อน"
สิ้นเสียงวรรณีตอบ อัญลียิ้มให้วรรณีแล้วเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร
อัญลีกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานของตนเองแล้วหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาโทรหาเฟิร์ส แฟนหนุ่มที่อยู่ออฟฟิตใกล้ๆ ไม่ไกลจากที่ทำงานของเธอนัก
"เฟิร์ส ตอนเที่ยงเธอไปกินข้าวเป็นเพื่อนเค้าหน่อยสิ"
"อ่าว... ทำไมไม่ไปกับวรรณ เพื่อนสนิทเธอล่ะ ?"
เฟิร์สถามกลับ
"เพื่อนสนงสนิทอะไรกัน เค้าไม่ค่อยชอบหน้ามันเท่าไหร่หรอก ดันไปเผลอชวนมันกินข้าวเที่ยงอะดิ"
อัญลีตอบด้วยเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน
"อ่าๆ โอเคๆ ไว้เจอกันร้านเดิมนะ"
อัญลีวางสาย เมื่อสิ้นเสียงตอบกลับของเฟิร์ส เธอวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะทำงานและลุกไปชงกาแฟมาดื่ม สิ่งที่เธอเห็นอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเธอคือวรรณีที่หน้าตาเรียบเฉย แทบจะไม่มีความรู้สึกอยู่บนใบหน้า หน้ากากมนุษย์ของอัญลีก็ได้หยิบขึ้นมาใส่ด้วยใบหน้าที่ฉีกยิ้มด้วยความไม่เต็มใจ และตกใจ
"วรรณเอากาแฟมั้ย ? เดี๋ยวฉันไปชงให้"
อัญลีเอ่ยถาม
"ไม่เป็นจ่ะ ขอบใจมากนะ"
วรรณีตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก พร้อมกับเดินไปที่โต๊ะทำงานของเธอเช่นเดิม
อัญลีถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินไปชงกาแฟมานั่งดื่มที่โต๊ะ และทำงานของเธอต่อไป
- 12:32 น. -
เวลาพักเที่ยง อัญลีจะเดินไปชวนวรรณีไปกินข้าวด้วยกันตามมารยาทที่วรรณีได้เอ่ยปากพูดไปเมื่อช่วงเช้า เธอลุกจากโต๊ะทำงานของเธอพร้อมกับเก็บโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะทำงาน แล้วหยิบกระเป๋าสะพายข้างตัวเก่งที่เธอใช้เป็นประจำขึ้นสะพายที่ไหล่และเดินไปที่โต๊ะทำงานของวรรณี แต่กลับไม่พบวรรณีที่โต๊ะทำงานของเธอ แต่สิ่งที่อัญลีเห็นคือเอกสารกระจัดจายไม่เป็นระเบียบบนโต๊ะทำงานของเพื่อน และภาพวาดคล้ายตู้แปลกๆที่อัญลีดูไม่ออกว่ามันคืออะไร อัญลีทำหน้ายิ้มแสยะเหมือนดูถูกโต๊ะทำงานของเพื่อนว่ามันช่างรกอะไรเยี่ยงนี้ อัญลีจัดเก็บเอกสารที่วางอยู่กระจัดกระจายให้เรียบร้อยและวางอย่างเป็นระเบียบ เมื่อจัดระเบียบโต๊ะของเพื่อนเธอเสร็จแล้ว เธอจึงรีบรุดเดินออกไปประตูทางออก แต่เมื่อออกมากลับเห็นวรรณียืนรอเธออยู่ตรงหน้าประตูออฟฟิต และเสียงอันไร้ซึ่งความรู้สึกของวรรณีก็พูดว่า
"ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว"
"จ่ะ วรรณอยากกินอะไรหรอ"
อัญลีเอ่ยถามผู้เป็นเพื่อน ด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด
"ไปกินข้าวบ้านฉันกัน ฉันว่าจะทำสปาเก็ตตี้ซอสแดงใส่เนื้อที่เธอชอบอยู่พอดี อยู่ไม่ไกลมากจากออฟฟิต
เอ้ออ... แล้วบอกแฟนเธอไม่ต้องมานะ ฉันอยากอยู่คุยกับเธอสองคน"
น้ำเสียงที่เย็นชา กลายเป็นเสียงที่ดูร่าเริงยิ้มแย้ม กลับทำให้อัญลีงง และตั้งคำถามขึ้นในใจว่าวรรณีรู้ได้ไงว่าเธอชวนเฟิร์สไปด้วย แต่อัญลีก็ตอบคำถามตัวเองได้เพราะเธอไปกินข้าวเที่ยงกับเฟิร์สอยู่บ่อยๆ จึงคลายข้อสงสัยนี้ไป
"โอเคจ่ะ งั้นฉันฝากท้องวันนึงนะ"
อัญลีตอบรับอย่างไม่เต็มใจนัก พร้อมรอยยิ้มที่ฝืนให้มันออกมาจากหัวใจของเธอ
ทั้งสองคนตัดสินใจนั่ง Taxi ไปที่บ้านของวรรณี อัญลีนั่งด้านหลัง ส่วนวรรณีนั่งด้านหน้าเพราะต้องคอยบอกทางคนขับรถเมื่อรถเข้าซอยที่ไม่คุ้นเคย อัญลีที่นั่งอยู่ด้านหลังได้ส่งไลน์ไปหาเฟิร์สเพื่อให้แฟนหนุ่มของตนรับรู้
"เฟิร์ส เค้าไปกินข้าวบ้านยัยวรรณนะ เธอไม่ต้องมาแล้วนะ มันบอกมีเรื่องอยากจะคุยกับเค้าสองคน"
"โอเคครับ งั้นเค้าไปกินข้าวกับเพื่อนนะ"
เฟิร์สตอบกลับเกือบจะทันทีหลังอัญลีส่งไลน์ไป
ทางวรรณีที่นั่งอยู่หน้ารถก็ก้มหน้าก้มตานั่งเล่นโทรศัพท์โดยไม่สนใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นจนถึงหน้าบ้านของเธอ เธอลงจากรถพร้อมอัญลีและเป็นคนจ่ายค่าโดยสารทั้งหมด และหันหลังให้กับ Taxi เดินเข้าบ้านไปโดยไม่พูดกับอัญลีแม้แต่คำเดียว
ในบ้านของวรรณีเป็นบ้านที่ดูสะอาดตา บ้านทั้งหลังทาสีขาวมีสองชั้นหลังคาสีฟ้า ห้องรับแขกดูกว้างและเนียบเหมือนไม่เคยถูกใช้งานมาก่อน เดินต่อมาในครัวมีตู้เย็น เตาแก๊ส เครื่องบดหมูขนาดใหญ่ และอุปกรณ์ทำครัวอีกมากมาย ชวนให้อยากทำอาหารในครัวแห่งนี้มากขึ้นไปอีก วรรณีชวนอัญลีให้นั่งรอที่โต๊ะกินข้าว...
"อัญ นั่งรอฉันแปปนึงนะ เดี๋ยวฉันไปทำสปาเก็ตตี้ให้"
"จ้าาาา"
อัญลีตอบรับและยิ้มให้ด้วยหน้ากากมนุษย์อันเดิมที่เธอไม่เต็มใจ
ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง อาหารอิตาลีที่จัดจานสวยงามก็มาเสิร์ฟถึงโต๊ะกินข้าว สปาเก็ตตี้โบโลเนส ซอสสีแดงที่มีเนื้อในซอสราดมาบนพาสต้าเส้นยาว กับชีสขูดที่โรยมาด้านบนทำให้อัญลีอดตื่นตากับอาหารมื้อนี้ไปเสียมิได้
วรรณียิ้มจนแก้มปริที่เห็นเพื่อนของตนตื่นเต้นกับมัน วรรณีส่งช้อนและส้อมให้กับอัญลีพร้อมนั่งลงตรงข้ามกับอัญลี และเริ่มกินอาหารที่ตนทำโดยไม่รอเพื่อน อัญลีไม่สนใจว่าวรรณีจะรอเธอหรือไม่ เธอตักอาหารที่วรรณีทำเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ระหว่างที่ทั้งสองสาวทาน ไม่มีใครพูดอะไรจนวรรณีกินหมดก่อน จึงเอ่ยปากถามอัญลีว่า...
"เนื้ออร่อยมั้ย ?"
"อร่อยมากเลยวรรณ ไม่นึกว่าเธอจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้"
อัญลีตอบทั้งที่ในปากยังเต็มไปด้วยอาหาร
"ถ้าเธอชอบ ไว้พรุ่งนี้เช้าฉันจะทำไปให้เป็นอาหารเช้านะ"
วรรณีเสนอ
"โอเค ขอบใจมากนะวรรณ ฉันนี่ชอบเธอจริงๆเลย"
อัญลีไม่ปฏิเสธ พร้อมพูดในสิ่งที่ไม่ใช่ความจริงออกไป
เมื่ออัญลีกินหมด วรรณีเก็บจานทั้งสองใบลงในอ่างล้างจานและคิดว่าคงจะกลับมาล้างมันในช่วงเย็น ทั้งสองนั่งคุยกันเรื่องงานสักพักใหญ่ และกลับมาทำงานต่อที่ออฟฟิตในเวลา 14:00 น. วรรณีและอัญลีต่างเดินแยกกันไปที่โต๊ะทำงานของตนเอง อัญลีเดินไปชงกาแฟเหมือนเดิม และกลับมานั่งทำงานที่โต๊ะ อัญลีมองไปโต๊ะของวรรณีเห็นวรรณีกำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่าง และหัวเราะเบาๆอยู่ที่โต๊ะของเธอ
-To be continued-
Guest
