霧燈籠 (จีนโบราณ NC18+)

...ข้าเคลื่อนผ่านไปทุกที่

แต่ผ่านไปช่วงหนึ่งความรู้ตื่น ข้าพึ่งรับรู้ถึงสิ่งรอบกาย

ข้าไม่รู้ว่าข้าเป็นใครหรือตัวอะไร

ข้ารู้จักเด็กน้อยคนหนึ่ง

เป็นครั้งแรกที่ข้าสนใจสื่งอื่นนอกจากตัวข้า

ข้าตัดสินใจรั้งอยู่เพื่อเฝ้ามองนาง

นางเติบโต ข้าเองก็เติบโต

ที่จริงต้องบอกว่า สถานที่ที่นางอยู่ ทำให้ข้าเติบโต

อณูรอบสถานที่นี้ ทำให้ข้าแข็งแรงและมีปัญญาขึ้น

นางมีพี่สาวหลายคน ทั้งนางและพี่สาวล้วนแต่งตัวสวยงาม

พี่สาวนางมีสามี แต่ทุกราตรีสามีของพวกนางจะหมุนเวียน

เปลี่ยนจนข้าคร้านจะจำใบหน้าเหล่าสามีของพวกนาง

วันหนึ่งท่านแม่เรียกนางไปพูดคุย บอกนางว่าถึงเวลาที่นาง

ต้องมีสามีเหมือนพวกพี่สาว นางร้องไห้ พยักหน้ายอมรับ

ราตรีนั้น นางสวยเด่นกว่าใคร ผู้ชายที่ท่านแม่พามาล้วนแต่มองนาง

ตอนนางเข้าหอ ข้าตามเข้าไป เฝ้ามองทุกความเคลื่อนไหวของนางและสามี

นางหอบหายใจ กรีดร้อง บิดเร้าด้วยความทรมานรัญจวน

จนน้ำค้างที่เกาะยอดไม้ด้านนอกห้องเริ่มหยดลงสู่พื้นดิน

ทุกความเคลื่อนไหวในห้องจึงหยุดลง

ข้าเสพทุกอณูที่ออกมาจากตัวนางและสามี

ดื่มด่ำและเต็มอิ่ม

เหมือนเดิมทุกราตรี นางเฝ้ารอสามีคนใหม่ เข้าหอ ข้าเสพอณู

ข้าอยู่ที่นี่สุดแท้นานเท่าใดจำไม่ได้

พี่สาวนางเริ่มทยอยจากไป จนวันนึงก็ถึงตานาง

ข้าเฝ้ามองนางในช่วงวาระสุดท้าย

นางไออีกแล้ว ข้าสังเกตจากผ้าเช็ดหน้าที่มีจุดแต้มเลือดกระจายอยู่

ร่างกายนางผอมแห้งและเสื่อมโทรม

ตัวนางสั่นด้วยความหนาวที่พัดลอดเข้ามาตามขอบผนังหน้าต่าง

ท่านแม่ของนางทิ้งนางไว้ที่นี่นานแล้ว

กำลังดูแลเหล่าน้องสาวของนางที่เพิ่งรับเข้ามาใหม่

"หากเจ้าคั่งแค้นคนเหล่านั้น แลกเปลี่ยนกับข้าหรือไม่"

นับเป็นประโยคแรกที่ข้าพูดกับนาง

นางเบิกตากว้าง แม้ไม่เห็นตัวข้า แต่นางยิ้มบิดเบี้ยวรับและจากไปอย่างสมหวัง

อาา.. ข้าชอบรอยยิ้มของนางจัง

เปล่าเลย ข้าไม่ได้รับแลกเปลี่ยนสิ่งใดกับนาง

แต่ช่วยไม่ได้นี่นา ข้าพึ่งรับรู้ไม่นานมานี้ว่าข้าคือใคร

ข้าเสพอณูเข้มข้นที่ลอยเหนือร่างนาง ก่อนที่จะกลับไปหาเหล่าน้องสาวของนาง

เวลานี้น่าจะถึงเวลาเข้าหอแล้ว...