ครั้งใหม่ ( 40 % )

ไม่มีอะไรที่จะอยู่กับเราได้ตลอด

แต่ไม่ใช่ว่าเราจะทำมันไม่ได้

เมื่อเคยพลาดมาแล้ว คงไม่มีครั้งต่อไป

แต่ก็จะไม่กลับไปโง่แบบเดิมๆ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

ครั้งใหม่

♪♪♫ ใช่ไหม นี่เธอไม่รักกันเลย ใช่ไหม

ที่ผ่านมานั้นมันคืออะไร

คนที่เคยรักกัน อยู่อยู่ก็หายไป

รู้ หรือว่าฉันไม่เคยเป็นคนนั้น

ที่เธอจะหันมองกันอย่างเขา

คนที่เธอยอม และวันนี้เธอพร้อมที่จะจากฉันไป

เสียงเพลงในร้านเหล้าเล็กๆ ยังคงดังต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ ไม่ต่างอะไรกับความคิดของผม มันจะมีสักกี่คนที่มีความรักในแบบที่ตัวเองหวัง ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ความรักแรก ๆ อะไรก็ได้ ลงตัวไปหมด พอถึงจุดอิ่มตัวอะไรๆ ที่เคยดีมันกลับแย่ลงเรื่อยๆ ถามว่าทุกคนเข็ดกับความรักมั้ย ผมตอบแทนได้เลยว่า “ไม่ “คนเราทุกคนย่อมต้องการความรัก ความเอาใจใส่ ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมผมถึงตอบแบบนั้น เพราะผมก็เป็นคนๆ นึงที่ต้องการแบบนี้ ผมมักจะมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่ยหลังเลิกงาน ที่นี้เป็นร้านเล็ก ๆ ที่เหมาะแก่การนั่งชิลๆ ผมนั่งมองไปเรื่อยๆ รอบๆ ร้านเหมือนคนไร้จุดหมายในชีวิต ในมือพลางถือแก้วเหล้าใบเล็กๆ

♪♪♫ เธอมาหลอกให้รัก แล้วเธอก็ไป

คำที่บอกว่าเธอจะมีแค่ฉันพูดทำไม

วันนี้เธอกลับทำ

เหมือนกับฉันไม่มีความหมาย

ทิ้งฉันให้ตาย

แค่สุดท้ายเพราะเธอหมดใจ

อ่า.... เพลงวันนี้มันช่างบาดใจผมสะเหลือเกิน งงกันใช่มั้ยละครับว่าทำไม ผมเพิ่งผู้ชายที่ผมรักมากที่สุดบอกเลิกมา ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผู้ชายที่ผมรัก ผมคบกับเค้าคนนั้นมา 5 ปี แรกๆ อะไรเค้าก็ยอมผมทุกอย่าง ไม่เคยทำให้ผมเสียใจสักครั้ง แต่พอเข้าปีที่ 5 อะไรๆ ก็เปลี่ยนไป จากคนที่เคยเอาใจผมทุกอย่าง จากคนที่ไม่เคยผิดนัด ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป ผมก็ยังคงไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้เค้าเปลี่ยนไปขนาดนี้ จนวันนั้น

..

..

..

..

Rrrrrrrr

“ว่าไง “ผมกรอกเสียงสดใส ใส่ปลายสายที่โทรเข้ามา ผู้ชายคนที่ผมรอรับโทรศัพท์เค้ามาตลอดหลายวัน

(ตอนเย็นว่ามั้ย...ผมมีเรื่องจะคุยด้วย) ปลายสายตอบมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ว่างๆ เจอกันร้านเดิมละกัน “ปลายสายยังคงเงียบ

(อือ แค่นี้นะ) หลังจากที่สายตัดไป ผมก็รีบเคลียงานของตัวเองให้เสร็จเร็วที่สุด เพื่อที่จะไปผมกับคนนั้น

คนที่เค้าเฝ้ารอมาหลายวัน เค้าคนนั้นมีชื่อว่า ไม้ ผมกับไม้เราคบกันมาตั้งแต่ มหาลัย ปี 2 ไม้เป็นคนเข้ามาจีบผม จนตอนนี้ก็ผ่านมาแล้ว 5 ปี ที่เราคบกัน

..

...

..

..

ผมมาถึงร้านก่อนเวลานัดประมาน ครึ่งชั่วโมง เดินหาที่นั่งประจำที่เราเคยมาด้วยกันบ่อย ๆ เวลาผ่านไปไม่นาน ไม้ก็เดินทางมาถึงร้าน

“กินไรมายัง สั่งก่อนมั้ย “ผมถามไม้ทันที่ที่เค้านั่งลง

“ไม่ละครับ ผมต้องรีบไปต่อ “ผมนั่งมองหน้าไม้ในขนาดที่ไม้ไม่แม้แต่จะสบตาผมเลย

“พี่ทิว ผมมีเรื่องจะบอกพี่ “ไม้เรียกผมเสียงอ่อน พร้อมกับจ้องหน้าผม

“อือ ว่ามาสิ”

“ผมว่า .... เราเลิกกันดีกว่านะครับ “อึ้งครับ คำถามผมผุดขึ้นมาเต็มหัว

“ทำไม? “เป็นเพียงคำพูดเดียวที่ผมสามารถพูดออกมาได้

“พี่ก็น่าจะรู้ว่ารักแบบนี้มันไม่ตลอดไปหรอกครับ แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้รักพี่แล้ว ขอโทษนะครับ “ไม้พูดจบก็ลุกขึ้นเตรียมเดินออกทันที

“เดี๋ยวสิไม้ “ผมเดินตามไม้ออกจากร้านไป พอถึงหน้าร้านผมถึงกับร้องอ๋อในใจ เมื่อสายตาผมหันไปเห็นผู้หญิงร่างเล็กเดินเข้ามาแกะแขนของไม้ ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างกับคนเสียสติ

“ไหนบอกว่ารักพี่ไง!! ไหนบอกว่าไม่สามารถรักใครได้อีก!! แล้วทำไมมันถึงเป็นแบบนี้!! “ผมตะโกนถามไม้เสียงดังอย่างไม่อายใคร

“ผมไม่เคยรักพี่เลย ผมก็แค่สับสน ผมผู้ชาย พี่ก็ผู้ชาย มันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว พี่ให้สิ่งที่ผมต้องการไม่ได้!! “ไม้ตอบกลับมาแบบไม่สนใจความรู้สึกของผมเลย พอผมได้ยินคำถาม ผมถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันที คนที่เดินผ่านมาถึงกับตกใจ แต่กับไม้ ไม่แม้แต่จะหันมามอง เค้าเดินจากผมไปกับผู้หญิงคนนั้น 5 ปีที่ผ่านมาคืออะไร มีแต่ผมคนเดียวหรอที่ให้ใจเค้าไปเต็มร้อย โดยที่ไม้ไม่ได้รักผมเลยแม้แต่นิด คำเดียวในหัวผมตอนนี้มีแต่คำว่า “โง่ “ผมโง่มาตลอด 5 ปี

.

.

.

.

ปัจจุบัน ถ้านับตั้งแต่ตอนนั้น นี่ก็เพิ่งผ่านมาได้ 3 เดือน ที่ไม้บอกเลิกผม นับตั้งแต่วันนั้นผมก็อาศัยสิงที่ร้านแห่งนี้หลังเลิกงานตลอด ผมกลายเป็นพวกขี้เมาไปสะแล้ว เสียงเพลงในร้านยังคงดังมาเรื่อยๆ ในเป็นดนตรีสดที่ฟังสบายหู มีเพียงนักร้องกับกี่ต้าเท่านั้น มองมองขึ้นไปบนเวลาเล็กๆ เพื่อมองนักร้อง อยากจะตะโกนขึ้นไปดังๆ ว่า เปลี่ยนเพลงได้มั้ย กูจะตายอยู่แล้ว แต่ก็ทำได้เพียงคิดในใจ ผมยังคงมองจ้องนักร้องคนนั้นจนเจ้าตัวรู้สึกตัวว่ามีคนจ้องเค้าจึงมองลงมาที่ผม แต่แล้วไง ผมจะมองมันก็สิทธิ์ของผมมั้ย ผมไม่คิดจะหลบตานักร้องคนนั้น เหมือนเราสองคนกำลังแข่งเล่นจ้องตา แต่แล้วกลับกลายเป็นผมเองที่จะละสายตากลับมา เพราะรอยยิ้มมุมปากเล็กๆ นั้นที่ถูกส่งกลับมา ทำไมผมถึงกับไปไม่เป็นถึงกะต้องหลบตาหนี ผ่านไปสักพักเพลงก็เงียบลง แต่กลายเป้นเสียงดนตรีที่เปิดผ่านแผ่นแทน ผมมองหานักร้องคนนั้นโดยอัตโนมัติ จนไปสะดุดเข้ากับร่างของใครบางคน

“ไม้ “คนแรกที่ออกมาจากปากผม ใช่ครับเค้าคือคนที่ทิ้งผมไป ข้างกายเค้ายังคงเป็น ผู้หญิงคนนั้น ผมลุกออกจากโต๊ะที่ผมนั่งทันที โดยไม่ต้องรอให้ไม้หันมาเจอ ผมไม่อยากเจอเค้า ผมไม่อยากเห็นสายตาที่เค้าสองคนมองกัน น้ำใสๆ เริ่มไหลอาบแก้มผมเรื่อย ผมเริ่มเดินเร็วขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกของใครบางคน

“พี่ทิว!! “ไม้เอ่ยชื่อผม ผมเริ่มเปลี่ยนจากเดินกลายเป็นวิ่ง จนผมชนเข้ากับร่างของใครบางคน

ตุบ....

ผมที่วิ่งมาเต็มแรงพอชนเข้ากับกำแพงหนา (ดูมันเปรียบ) ก็ล้มก้นกระแทกพื้น ฮือออ เจ็บ

“คุณเป็นอะไรมั้ยครับ “ห้ะ กำแพงพูดได้ (ยังไม่หยุดเล่นอีก) ผู้ชายที่ผมวิ่งชนเค้านั่งลงมามองผม ผมก็ไม่ได้ว่า ว่าเค้าผิดนะ ผมเองที่วิ่งไม่ดูเอง

“เจ็บ!! “ผมตอบแบบยังไม่ทันมองหน้า

“ลุกไหวมั้ยครับ ผมช่วย “ผู้ชายตรงหน้ายืนมือมา ผมเลยจับเพิ่งดึงตัวเองขึ้น พอทรงตัวได้แล้ว ถึงเงยหน้า ผู้ชายตรงหน้าคือนักร้องในร้านที่ผมเพิ่งวิ่งออกมา แค่มองไกลก็ว่าหน้าตาดีแล้วนะ แต่พอยิ่งใกล้ โอ้โห จัดได้ว่าหล่อเลยหละ คิ้วเรียงสวยได้รูป ตาคมทำให้ดูแบดๆ จมูกโด่งยิ่งกว่าลูกครึ่ง ปากเรียวสวย โอ้ววว

“อ้ะ ... “เหมือนผมจะมองเค้านานไป

“ถึงกับร้องไห้เลยหรอ “ไม่พูดป่าว มีการเอานิ้วมาเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มให้ผมอีก

“ไม่ใช่สะหน่อย ... ผมขอโทษผมวิ่งไม่ดูทางเอง “ผมเผลอยู่หน้าใส่อีกฝ่าย

“555 ไม่เป็นไรครับ “หลังจากพูดคุยกันเสร็จ ผมก็ขอตัวแยกย้าย

ผมกลับมาถึงห้องสักพักก็รีบอาบน้ำนอนทันที ผมไม่อยากอยู่ในห้องนี้ ในห้องที่มีแต่ความทรงจำ

to be continue

------------------------------------------ 40 % -------------------------------------------------

เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกของไรท์นะ อ่านละงง ต้องขออภัยด้วยยยย / กราบ (^人^)

จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุดนะคะ \ (≧▽≦) /