วุ่นนักรักนายมาเฟีย
0
ตอน
473
เข้าชม
23
ถูกใจ
0
ความคิดเห็น
3
เพิ่มลงคลัง

บทนำ

"นายอยู่ไหนน่ะอาณาจักร"

[อาณาไปเข้าห้องน้ำน่ะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้วเดะฉันจะบอกให้อาณาโทรกลับล่ะกัน]

พูดจบปลายสายก็ถูกตัดไปซะเฉยๆ ทั้งที่ฉันยังไม่ทันจะได้ตอบสักคำ

บ้าจริง!! เมื่อกี้ตอนก่อนมาถึง ฉันก็อุส่าห์โทรบอกเขาก่อนแล้วน่ะว่ามีเรื่องให้ช่วย ยังจะไม่พกโทรศัพท์อีก ฉันยิ่งรีบๆอยู่

ฉันยืนกระฟัดกระเฟียดหมุนไปหมุนมาอยู่หน้าคลับแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมืองด้วยความหงุดหงิดพร้อมกดโทรศัพท์หาอาณาจักรอีกรอบ แต่อยู่ๆ ก็ดันติดต่อไม่ได้ซะอย่างนั้น

อาณาจักรนะอาณาจักร เจอเมื่อไหร่แม่จะพ่นไฟใส่ให้น้ำแข็งในตาของนายละลายเลยคอยดู

"เอ่อ รบกวนขอโทรศัพท์ผมคืนด้วยครับ"

"อุ้ย! ค่ะๆ นี่ค่ะ ขอโทษนะคะแล้วก็ขอบคุณมากค่ะ" ฉันส่งโทรศัพท์ในมือคืนให้ผู้ชายที่เป็นเจ้าของโทรศัพท์ทันทีเมื่อเขาเอ่ยปากทวง

เรื่องของเรื่องคือฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์ของตัวเองมา โชคดีนะที่พี่เขาใจดี และหน้าตาฉันคงไม่เหมือนมิจฉาชีพเท่าไหร่พี่เขาเลยไว้ใจให้ยืม ไม่งั้นฉันคงต้องบากหน้าเดินเข้าคลับทั้งที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษา

แต่! ยืมโทรศัพท์พี่เขาได้ก็แล้ว ติดต่ออาณาจักรได้ก็แล้ว แต่ไหงอาณาจักรถึงได้เดิสไปเข้าห้องน้ำซะล้ะ แล้วเมื่อกี้นี้ใครรับโทรศัพท์แทนเขา ฉันยังไม่ทันได้พูดอพไรสักคำหมอนั่นก็ดันวางสายไปซะก่อน

โอ้ยยย!! แล้วฉันจะทำยังไงเนี่ย โทรศัพท์ก็ไม่มี รถก็ไม่ได้ขับมาเพราะให้ดาวเหนือกับน้ำฝนแวะมาส่ง

"อ้าว มายืนสวยทำอะไรอยู่แถวนี้ครับคุณเม็ดทราย"

"เรียล! โอ้ย ดีใจชะมัดที่เจอนาย นี่นายกำลังจะเข้าไปข้างในใช่มั้ย ช่วยตามอาณาจักรออกมาให้ฉันหน่อยสิ" ฉันพูดรัวๆ ด้วยความร้อนใจพร้อมกับ เขย่ามือของเขาเป็นการขอร้อง ซึ่งเขาก็รีบพยักหน้าทั้งที่สีหน้ายังงุน งง.

"มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ ทำไมดูร้อนใจจัง"

"เรื่องน่ะมีแน่ แต่นายอย่าเพิ่งถามน่า ช่วยตามอาณาจักรมาให้ฉันก่อน นี่ถ้าไม่ติดว่ายังอยู่ในยูนิฟอร์มฉันคงเดินเข้าไปเองแล้ว"

"ดะ ได้ครับ ผมจะรีบไปตามให้เดี๋ยวนี้เลยครับ" เรียลบอกแล้วขยับตัวแต่ยังไม่ทันที่เรียลจะก้าวเท้าเข้าไป คนที่ฉันกำลังต้องการเจอตัวก็เดินออกมาพอดี

"มาพอดีครับ หวัดดีครับคุณอาณาจักร คุณคัตเตอร์"

"ดี นายไม่ต้องเข้าไปแล้วหละ เพราะอาณาจักรกำลังจะกลับ" คัตเตอร์บอกเสียงเรียบพลางหันมามองฉันด้วยหางตา

หน๊อย! อีตาคัตเตอร์นี่เองที่รับโทรศัพท์อาณาจักรเมื่อกี้นี้ มองฉันแบบนี้แปลว่าเขากำลังจะโทษฉันแหงๆ แต่ฉันไม่ได้บังคับให้เขากลับด้วยสักหน่อย แล้วยัยชะนีที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ เขานั่นก็อีกคน มองหน้าฉันแล้วเบะปากใส่ นี่อยากมีเรื่องกับฉันใช่มั้ย ตอนนี้ฉันยิ่งหัวร้อนอยู่นะ เดี๋ยวแม่เหวี่ยงใส่ให้หมดทุกคนซะเลยนี่

"อ้าว จะรีบไปไหนล่ะครับ แล้วคุณพายัพกับคุณอาร์ทมาถึงแล้วหรอ"

"ยัง แต่ฉันโทรบอกพวกมันแล้วว่าไม่ต้องมา" อาณาจักรบอกเสียงเครียด พูดจบสายตาของทุกคนก็มองมาที่ฉันเป็นสายตาเดียวกัน

นี่แปลว่าทุกคนนัดกันมาที่นี่หมดเลยสินะ ทั้งอาณาจักร คัตเตอร์ เรียล พายัพ อาร์ท ส่วนดาวเหนือคงไม่มาหรอก รายนั่นติดแฟนอย่างกับอะไรดี อย่างที่บอกว่าฉันเองก็เพิ่งรบกวนให้เขามาส่งเมื่อกี้นี้ เพราะแฟนของดาวเหนือก็คือยัยน้ำฝนเพื่อนของฉัน

ว่าแต่ทุกคนมองฉันแบบนั้นทำไมกันล่ะ ไม่เห็นเกี่ยวกับฉันสักหน่อยฉันมาตามอาณาจักรแค่คนเดียว พวกเขาจะเที่ยวจะทำอะไรต่อก็ไปสิ

"จะไปยัง รีบ!" ฉันถามเพื่อเร่งอาณาจักร

"เหอะ นี่ตกลงเธอเป็นเมียไอ้อาณามันรึไงถึงได้ตามจิกทุกเวลา"

"ฉันกับอาณาจักรเป็นอะไรกันแล้วมันหนักส่วนไหนของนายเหรอคัตเตอร์ นายอยากทำอะไรก็ไปทำต่อสิ ฉันมาหาอาณาจักร ไม่ได้มาหานาย" ฉันปรายตามองไปที่ผู้หญิงที่ยืนติดหนึบอยู่ข้างเขาไม่ห่างสักนิด ซึ่งยัยนั่นก็มองฉันกลับมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรพอๆ กัน

หึ! นี้ถ้าไม่ติดว่ามีเวลาไม่มาก แม่จะสอนให้รู้ฤทธิ์เม็ดทรายซะหน่อย แต่ตอนนี้ ไม่ว่างงง!

"ดี แล้วอย่ามาง้อฉันแล้วกัน"

"คัตเตอร์"

แล้วอยู่ๆ อาณาจักรก็คว้าหมับที่ข้อมือของคัตเตอร์เมื่อหมอนั่นคว้าข้อมือของยัยผู้หญิงข้างกายแล้วทำท่าเหมือนจะพากันเดินย้อนกลับเข้าไปข้างในทำเอาฉันต้องมองอาณาจักรด้วยความสงสัย

"ฉันมารถไอ้คัตเตอร์น่ะ"

บัดซบ!

"โอ้ย! แล้วทำไมนายต้องมารถคนอื่นด้วยเนี่ย!" ฉันโวยวายในอกกำลังร้อนรุ่มแทบยืนไม่ติด

"ไปเหอะน่า ว่าแต่จะให้ไปส่งที่ไหน แล้วรถกับโทรศัพท์เธอไปไหน"

อาณาจักรถามเสียงขุ่น

"รถจอดอยู่บ้านวันนี้ตั้งใจจะไปร้องคาราโอเกะกับยัยพวกนั้นน้ำฝนเลยบอกว่าจะให้ดาวเหนือแวะไปส่ง แต่พอดีมีเรื่องซะก่อน ทุกอย่างก็เลยผิดแผน"

"อะไรผิดแผน ล่ะโทรศัพท์ล่ะ ฉันโทรหาเธอแต่ไม่มีคนรับ พอโทรกลับเบอร์ที่เธอโทรเข้ามาทำไมถึงเป็นเสียงผู้ชายรับ"

"ผมว่าน่าจะจิกพอกันทั้งคู่นะครับ" เรียลหันไปกระซิบกระซาบกับคัตเตร์ซึ่งฉันได้ยินนะ แต่ไม่มีเวลาอธิบาย

"โอ้ย นายอย่าเพิ่งถามได้มั้ยอาณาจักรตอนนี้รีบไปส่งฉันหน่อย เดี๋ยวถึงล่ะนานก็รู้เองว่าโทรศัพท์ฉันอยู่ไหนเพราะฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน แล้วตอนนี้เอาโทรศัพท์มาให้ฉันยืมด้วย"

"แบตหมด"

"ห๊า! แบตหมด โอ้ยยย แล้วจะทำยังไงเนี่ย! นายนะนายรู้งี้ให้ดาวเหนือขับรถไปส่งกลับไปเอารถที่บ้านก็ดี ไม่น่ามาหวังน้ำบ่อหน้าเอาจากนายเอยจริงๆ"

"เอาน่า คัตเตอร์ เอาโทรศัพท์นายมายืมหน่อย แล้วจะได้ไปกันสักที"

"ทำมั้ยต้องเป็นของฉันว่ะ"

คัตเตอร์ถามขึ้นด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

"เพราะโทรศัพท์ฉันแบตหมด"

อาณาจักรย้ำอีกรอบ และนั่นก็ทำให้คัตเตอร์หันมามองฉันตาขวางพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือของเขาส่งมาให้ฉัน

ยัยผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเขาชำเลืองหางตามองมาที่ฉัน ทำเสียงฟึดฟัดใส่ แต่โทษน่ะ เพราะตอนนี้ เวลานี้ ณ ที่นี้ที่เรายืนกันอยู่ ฉันใหญ่สุด

"ทีเอ็งข้าไม่ว่า ที่ข้าเอ็งอย่าโวยวาย"

คัตเตอร์ยื่นโทรศัพท์ของเขาให้ และฉันก็ไม่มีเวลาหยิ่งหรอก ตอนนี้อย่างเดียวที่ฉันต้องการคือตามไปเอาของฉันคืน

"เจอกันวันจันทร์นะไอ้เรียล"

"ครับๆ" เรียลตอบรับยิ้มๆ แบบ งงๆ ก่อนที่เราทุกคนจะแยกย้ายกันออกมา นั่นแปลว่าฉันจะต้องไปรถคัตเตอร์พร้อมกับอาณาจักรเนี่ยนะ

"เดี๋ยว"

"จะเอาอะไรอีกล่ะ เรื่องมากนักพากันกลับแท็กซี่ไปเลยไป"

คัตเตอร์หันมาถามอย่างฉุนจัด

"แล้วคิดว่าจะง้อรึไง อาณาจักร ไปแท็กซี่ก็ได้ป่ะ ฉันจ่ายค่าแท็กซี่เอง"

"ไอ้คัตเตอร์"

"โว้ย มันจะอะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย ยุ่งชิบเป๋ง"

"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ง้อ ฉันพูดกับอาณาจักรไม่ใช่นาย"

ฉันหันไปแหวเสียงดังใส่คัตเตอร์ ที่ตอนนี้ที่ทำหน้าทำตาเหมือนอยากจะเข้ามาบีบคอฉัน ติดตรงที่อาณาจักรขวางอยู่

อาณาจักรถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาหันมาทางฉันสบตาฉันนิ่งๆ นั่นทำให้ฉันต้องสงบปากสงบคำลงชั่วคราว

"คืนนี้เราจะไปรถคัตเตอร์ บอกมาจะไปที่ไหน"

"ฉันก็ไม่รู้หรอกที่ไหน แต่ปัญหาไม่ได้ติดตรงที่เราจะไปรถใคร หรือแม้แต่จะไปแท็กซี่ก็ยังได้"

ฉันบอกอย่างถือดี เน้นย้ำว่าฉันไม่ได้อยากไปรถอิตานั่นสักนิด

"แล้วมีปัญหาอะไร"

"นี่ไงปัญหา"

ฉันหันไปมองยัยผู้หญิงที่ยืนติดกับคัตเตอร์ไม่ห่าง และทันทีที่พูดจบหล่อนก็หะนมาชัดสีหน้าใส่ฉันอย่างจองหอง

"นี่คนของฉัน"

"แต่ฉันไม่เอายัยนี่ไปด้วย"

"แต่รถของฉัน"

"งั้นฉันไปแท็กซี่"

"เม็ดทราย"

อาณาจักรปรามฉันอีกรอบ แต่บอกแล้วไงว่าไม่ง้อ โธ่เว้ย ไปคนเดียวก็ได้

"เอาเป็นว่าฉันไปคนเดียวก็ได้ ไม่อยากมีปัญหาหรอก เชิญนายกลับไปกับเพื่อนของนายเถอะอาณาจักร"

ฉันกระฟัดกระเฟียด พูดเสร็จฉันก็หมุนตัวเดินออกมา แต่ว่ามือของฉันกลับถูกอาณาจักรคว้าเอาไว้

ฉันหันไปมองด้วยความหงุดหงิด แต่เขากลับไม่ได้สนใจที่จะมองฉันตอนนี้สักเท่าไหร่

"ต้องให้มันได้อย่างนี้สิวะ ผู้หญิงอะไร ดีแต่ทำตัวน่ารำคาญ"

"ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ง้อนาย"

ฉันยิ้มเมื่อพอจะรู้ได้ถึงสถานการณ์ที่ฉะนกำลังถือไพ่เหนือกว่าคัตเตอร์ เขาหันมาขึงตาใส่ฉันก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วปรับสีหน้าเป็นผู้ชายแสนดีเมื่อหะนไปมองยัยนั่นที่ตอนนี้คงรู้ตัวแล้วว่าหล่อนนั้นแหละที่ต้องกลับแท็กซี่

"ขอโทษนะแบม ไว้พรุ่งนี้ฉันจะโทรหา"

ฉันสะบัดมือออกจากมืออาณาจักร พลางยกแขนขึ้นมากอดอกแล้วมองไปที่คัตเตอร์กับผู้หญิงคนนั่นอย่างนึกหมั่งไส้ ฉันล่ะเกลียดเสียงสองของผู้ชายดัดจริตคนนี้จริงๆ ส่วนยัยนั่นก็ประหลาดคน รู้ทั้งรู้ว่าผู้ชายอย่างคัตเตอร์เชื่อไม่ได้ ก็ยังหลับหูหลับตาเชื่อ มีเหรอที่ฉันจะไม่รู้ว่าสองคนนี้เพิ่งจะเจอกันข้างใน และคงจะวางแผนกลับไปกินตับกันต่อสิน่ะ

"อืม งั้นฉันกลับเข้าไปน่ะ คงต้องให้เพื่อนไปส่งน่ะ"

"ถึงห้องโทรบอกด้วยล่ะกัน"

คัตเตอร์บอกยิ้มๆ ก่อนจะยกมือว่างบนหัวยัยนั่นแล้วโยกไปมาแบบเอ็นดู คนหรือตุ๊กตาถึงได้ส่ายหัวด้อกแด้กแบบนั้น ชิส์!

หลังจากนั้นยัยนั่นก็แยกตัวออกไป ทั้งอาณาจักรล่ะคัตเตอร์หันมามองฉันพร้อมกันอีกรอบ

"ไปสิ มองอะไร บอกแล้วไงว่า รีบ"

พยายามจะไม่ออกตัวมากทั้งที่ในใจตีปีกพั่บๆ เมื่อสามารถเอาชนะคัตเตอร์ได้

"บอกมาก่อนว่าจะไปที่ไหน ฉันไม่ใช่แท็กซี่ถึงจะได้บริการทั่วทิศ"

คัตเตอร์ยังไม่วายหันมาถามฉันอย่างเอาเรื่อง

ฉันจิกปากใส่เข้า ก่อนจะก้มหน้ามองโทรศัพท์ของเขาที่ฉันถืออยู่ ฉันรีบกดรหัสโทรศัพท์ของฉันลงในโทรศัพท์คัตเตอร์ที่เป็นแอพฯ ที่ใช้สำหรับค้นหาสัญญาณ GPS เพื่อตามหาสัญญาณโทรศัพท์ของฉัน

ก่อนหน้านี้ฉันลองโทรออกดูแล้ว ยังสามารถติดต่อได้อยู่แต่ไม่มีคนรับเหมือนที่อาณาจักรบอกนั่นแหละ ดังนั้นแบตยังไม่หมดล่ะยังไม่มีการกดปิดเครื่อง ซึ่งก็เป็นไปตามคาด เพราะไม่นานที่หน้าจอโทรศัพท์ของคัตเตอร์ก็ปรากฏเส้นทางและตำแหน่งของโทรศัพท์ฉัน

"จะไปเนี่ย"

ฉันบอกแล้วชี้ไปที่หน้าจอโทรศัพท์ให้เขาและอาณาจักรดูแล้วพร้อมออกคำสั่ง

อาณาจักรรับมือถือไปถือเอาไว้ ซึ่งถึงแม้เขาจะทำหน้าตาสงสัยแต่กลับไม่ถาม เพราะเขาไม่กล้ามีปัญหากับฉันหรอก

"แน่ใจน่ะว่าจะไปแถวนั่น"

"แน่ใจ บอกให้ไปก็ไปเถอะน่า เดี๋ยวฉันเติมน้ำมันให้"

"หึ!"

"อาณาจักร!"

ฉันหันไปพึ่งบารมีอาณาจักรอีกครั้ง

"ถ้าแกไม่อยากมีปัญหาก็รีบไปเถอะไอ้คัตเตอร์"

"ยัยนี่เป็นแม่ซื้อแกรึไงว่ะ ทำมั้ยต้องเชื่อฟังยัยนี่ทุกคำ"

"เพราะฉันไม่อยากมีปัญหากับเม็ดทราย"

อาณาจักรพูดสั้นๆ

แหงล่ะ! เขาไม่กล้าล่ะไม่อยากมีปัญหากับฉันหรอก แต่ไม่ใช่เพราะฉันเก่งหรืออะไรหรอกน่ะ ฉันรู้ว่าจริงๆ อาณาจักรตัดรำคาญก็เท่านั้น เพราะเขารู้ดีว่าฉันถนัดทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่มาตั้งแต่เด็กๆ เพราะฉะนั้นการขัดใจฉันถือว่าผิดมหันต์ (สำหรับอาณาจักร)

"ตกลงว่าแค่ทำโทรศัพท์หายเนี่ยน่ะ"

"ไม่ใช่เรื่องของนาย นายมีหน้าที่ขับรถไปส่งฉัน นายก็ขับไป แล้วจะไปกันได้รึยัง"

ฉันถามอย่างร้อนใจอีกรอบ

สายตาของคัตเตอร์ที่มองมาเริ่มหรี่แคบลงเรื่อยๆ เหมือนกำลังสงสัยบางอย่าง ซึ่งฉันกำลังจ้องตาเขาอย่างไม่คิดหวั่นเกรง จนเสียงถอนหายใจของอาณาจักรดังขึ้นทำให้เราทั้งคู่เลิกเขม่นกันชั่วคราว

"ฉันว่ายัยนี่ทำตัวแปลกๆ นะ ถ้าโทรศัพท์ไม่ได้ถูกขโมยจริงๆ ก็คงมีบางอย่างที่กำลังจะถูกขโมย"

"คัตเตอร์"

ฉันหันไปเอาเรื่องคัตเตอร์ทันที แต่เขากลับกระตุกยิ้มแล้วเดินนำไปที่รถอย่างหน้าตาเฉย

"แปลว่าจริงสินะ"

อาณาจักรหันมาถามระหว่างทางที่เรากำลังเดินตามคัตเตอร์ไปที่รถ

"ไม่รู้ ฉันกำลังจะไปดูให้เห็นกับตานี่ไง"

"ถ้าเห็นแล้วเธอจะทำยังไง แค่เอาโทรศัพท์ที่แอบซ้อนไว้กลับ หรือจะเรื่องกลับมาด้วย"

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว