คุณหลวงสรเดินวนไปมาในบ้านเป็นหนูติดจั่น เมื่อใดกันหนอคนจากเรือนโหราจักมาส่งแม่การะเกดเสียที
“ลูกรักอย่างไรเสีย นางก็ตกแต่งเป็นเมียออเจ้าแล้ว อย่างไรนางก็ต้องมา ออกเจ้ามิต้องวุ่นวายใจไปดอก”พระเพทปลอบบุตรชายให้คลายกังวลไปบ้าง บัดนี้เจ้าเสือร้ายแห่งอโยธยากลายเป็นแมวน้อยผู้มิประสีประสาเรื่องความรักไปเสียแล้ว
“ท่านพ่อขอรับ หลังจากงานแต่งนี่ก็ล่วงมาถึงสามวันแล้วหนา ยังมิได้ฤกษ์อีกหรืออย่างไร ” พระเพทตบไหล่บุตรชายเบาๆ พร้อมแกล้งเย้า “ท่านเป็นถึงโหรา ท่านจักต้องหาฤกษ์ที่ดีที่สุดในการส่งตัวเป็นแน่แท้ บางคนอาจจักเพียงหนึ่งวัน บางคนหนึ่งสัปดาห์ บางคนอาจจักนานแรมเดือน”
คุณหลวงสรตอบด้วยความตกใจ“แรมเดือนเลยรึท่านพ่อ! หากเป็นเช่นนั้นวันพรุ่งลูกจักไปรับตัวนางจากเรือนท่านโหราแล้วท่านพ่อ”
“ใจร้อนจริงหนาคุณหลวงสร”โหรราตอบอย่างหยอกเย้า คุณหลวงสรหันหน้าไปตามเสียงด้วยความเร็วภาพเบื้องหน้าทำให้รอยยิ้มฉายขึ้นมาบนใบหน้าอย่างปิดไม่มิด
“ป้าพานางมาส่งแล้วหนา”คุณหญิงเริ่มการส่งตัวตามพิธี
หลังจากพิธีส่งตัวสิ้นสุดลงเหลือเพียงบ่าวสาวนั่งเคียงคู่ยิ้มให้กันอย่างเคอะเขิน การะเกดจึงหันหลังเพื่อปลดเครื่องประดับที่อยู่บนกาย คุณหลวงสรบรรจงเข้าสวมกอดจากด้านหลังจนร่างบางสะดุ้งโหยง “มิได้เจอออเจ้าตั้งสามวันพี่คิดถึงใจจักขาด”พูดจบหลวงสรก็พร่ำหอมแก้มสูดกลิ่นกายนางอันเป็นที่รักด้วยความโหยหา
“ออเจ้ามิคิดถึงพี่บ้างฤา”ร่างกำยำถามหญิงสาวใต้อาณัติ “คิดถึงสิเจ้าคะคิดถึงทุกคืนเลยเจ้าค่ะ”การะเกดตอบ “ออเจ้ากล่าววาจาน่ารักเยี่ยงนี้รู้หรือไม่ว่าตอจากนี้ออเจ้าต้องพบเจอกับสิ่งใด”คุณหลวงสรถามยั่วเย้า
หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น”พี่เกศสุรางค์บอกข้าว่าคืนนี้คุณพี่อาจจักสอนข้าโล้สำเภา”
“5555555โล้สำเภากระนั้นฤา ข้ามิใช่ทูตอย่างพ่อเดชข้ามิโล้สำเภาไปไหนดอก”หลวงสรกล่าวด้วยความเอ็นดูพร้อมหยิบเชือกหนาขึ้นมาจากใต้เตียงพร้อมหันมาจับหน้าแม่การะเกดให้สบสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าของเขา
“คุณพี่จักเอาเชือกมาทำอันใดกันเจ้าคะ”การะเกดถามด้วยความมิประสา
“พี่เป็นถึงบุตรเจ้าของปางช้าง พี่ก็จะพาออเจ้าไปคล้องช้างไงเล่าแม่การะเกด” สิ้นคำกล่าวหลวงสรใช้เชือกตรึงข้อมือแม่การะเกดไว้กับเสาเตียงข้างละฝั่ง
ร่างบางตัวสั่นราวลูกนก “ออเจ้ามิต้องกลัวไปดอกพี่สัญญาว่าจักมิทำให้ออเจ้าเจ็บ”หลวงสรปลอบโยน บัดนี้เขาได้อยากจักเป็นควานช้างขึ้นขี่แม่ช้างต่อใจจักขาด แต่ด้วยกลัวว่านางจักตกใจจนขวัญหาย ร่างใหญ่จึงค่อยๆจูบปลอบขวัญนางทีละน้อยจากกระหม่อม ไปยังพวงแก้มใส
“พี่คิดถึงรสจูบจากริมฝีปากหวานๆของออเจ้าใจจักขาดเล้วแม่การะเกด”
“อ๊ะ!”มิทันที่การะเกดจะส่งเสียงอันใดก็ถูกหลวงสรฉกจูบด้วยความหวาบหวามด้วยรสรัก ทั้งแสนหวาน เคลิบเคลิ้ม และเนิ่นนาน หลวงสรผละจากปากแม่การะเกดมาจุมพิตที่คอเรียวระหง ความหวาบหวามที่คุณพี่มอบให้ทำนางมวนท้องอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
มือหนาเริ่มทำหน้าที่นักนำทางชั้นดี ค่อยๆลูบไล้ลงไปปลดสไบบางออกจากร่างบาง “อย่านะเจ้าคะคุณพี่”การะเกดทำได้แต่เพียงร้องทักเพราะสองมือถูกรั้งตรึงไว้ด้วยเชือกหนา
“หากดึงแรงออกเจ้าจักเจ็บเอาได้หนา” หลวงสรกล่าวด้วยน้ำเสียงปรานีแต่มือก็ยังคงทำหน้าที่ปลดอาภรณ์อย่างรู้งาน บัดนี้เหลือเพียงยอดทันสีชมพูดที่ชูชันท้าทายลิ้นสัมผัสจากเขาเสียเต็มประดา หลวงสรบรรจงปลายลิ้นแตะอยากหยอกเอิน
การะเกดพยายามเม้มปากเพื่อมิให้เสียงหน้าอายหลุดลอดออกมาจากปากของนาง หลวงสรจึงเริ่มเร่งจังหวะดูดดื่ม มืออีกข้างก็ทำหน้าที่นวดคลึงยอดถันอย่างชำนาญ จนร่างบางเริ่มเก็บเสียงไว้ไม่อยู่ “อ๊ะ!”
“การะเกดจ๋า”หลวงสรส่งเสียงออดอ้อนคนรัก
“เจ้าคะคุณพี่”
“อย่าอดทนอีกเลยหนา พี่อยากได้ยินเสียงครางหวานๆของน้องยิ่งนัก” หญิงสาวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
คุณหลวงสรค่อยจุมพิตไล่จากคอระหง ลงเนินอก ลงหน้าท้อง ไปยังเนินสวาท การะเกดหายใจไม่เป็นจังหวะ
บัดนี้กลีบกุหลาบแสนงามอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว หลวงสรบรรจงลิ้นตะหวัดกลางรอยแยกขึ้นลงอย่างช้าๆ
“อ๊า!!!” การะเกดใจเต้นระส่ำกับรสรักที่คุณพี่ของเธอมอบให้ นางไม่เคยพบกับความรู้สึกวาบหวามประหลานเช่นนี้มาก่อนในชีวิต
“ร้องออกมาเถิดน้องเกด”มิเพียงแต่เร่งเร้าด้วยคำพูดเท่านั้น ปลายลิ้นของเขายังเร่งระรัวจนเอวบางลอยแอ่นขึ้นกลางอากาศ”
“อ๊ะ!ๆๆๆคุณพี่ช่วยน้องด้วย”บัดนี้น้ำใสไหลออกมาจากกลีบกุหลาบมิขาดสาย
“พี่กำลังช่วยเจ้าอยู่นี่ไงเล่า”พูดจบร่างแกร่งใช้นิ้วสอดเข้าช่องสวรรค์เพื่อเปิดทางให้ร่างกายกำยำของเขาเขาได้สะดวกขึ้น
“น้องเจ็บ!”
“อย่าเกร็งไปเลยหนา”หลวงสรจุมพิตนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า พลางค่อยๆขยับนิ้วเข้าออกอย่างเชื่องช้า ข้างในนั้นแน่นช่างคับแน่นเสียจริงหนอมิอย่างจะนึกว่าหากแก่นกายเขาเข้าไปอยู่ในในมันจะบีบรัดปานใด เมื่อนิ้วขยับได้ง่ายดายขั้นเขาจึงเร่งจังหวะชั้นจนการะเกดร้องเสียงหลง “อ๊ะ!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เรียกชื่อข้าสิแม่การะเกดพร่ำเพ้อชื่อข้าให้ข้าได้รับรู้ว่าออเจ้าสุขสมเพียงใด “อ๊ะ!คุณพี่ขาคุณพี่ อ๊ะ!ข้ารู้สึกแปลกแปลกเจ้าค่ะคุณพี่ขา”ชายหนุ่มรับรู้ด้วยสันชาตญานจึงเร่งจังหวะขึ้นไปอีก ร่างบางกระตุกเกร็งพร้อมทรุดฮวบลงทันที“อ๊ะ!อ๊างงงง” ความเปียกชื้นบนนิ้วมือเป็นนิมิตรหมายอันดีแล้วที่เขาจักเริ่มกิจได้เสียที
ร่างแกร่งกระซิบข้างหูเสียงกระเส่า “ถึงเพลาที่ควานช้างอย่างพี่ต้องขึ้นขี้เจ้าแล้วหนาแม่ช้างต่อตัวน้อย” สิ้นคำร่างแกร่งสอดแก่นกายเข้าที่หมายอย่างหยอกเอินกระตุ้นสัมผัสร่างบางอย่าง เมื่อรับรู้ได้ว่าร่างบางพร้อมแล้วจึงกระแทกเข้าไปจนสุดลำ “อ๊ะ!!!!!!คุณพี่!” คับแน่นสมใจเขาเสียจริงหลวงสรเร่งขยับโยกเป็นจังหวะอันหวาบหวาม จนการะเกดครางไม่เป็นภาษา “อ๊าๆๆๆๆๆคุณพี่ขา คุณพี่ อ๊า!”
“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!”หลวงสรตะโกนสุดเสียงพร้อมรัวแก่นกายอย่างเร็วทั้งแรงหนักเร็ว การะเกดกระตุกเกร็งอีกครั้ง
คุณพี่ของเธอยังไม่มีวี่แววว่าจะหมดพละกำลังง่ายๆ มือหนาคว้าขาเรียวพาดบ่าพร้อมกระแทกแก่นกายเข้าไปสุดลำ ถอดออกเกือบสุดแล้วกระแทกเข้าไปใหม่ทั้งหนักทั้งแน่น ครั้งแล้วครั้งเล่า การะเกดสัมผัสได้ว่าความรู้สึกบีบรัดที่ทำให้หล่อนเกร็งกระตุกนั้นจะมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้พิเศษกว่าครั้งก่อนหน้าที่มันบีบรัดและเกร็งในช่องท้องจนนางแทบทนไม่ไหว “อ๊ะ!ๆๆคุณพี่เจ้าคะน้องจะ....อ๊ะๆ” “อา!! การะเกดอย่าพึ่งรอพี่ก่อน” หลวงสอนเร่งจังหวะเร็วและแรง “อ๊ะๆๆๆๆอ๊างงงงงง”การะเกดกระตุกแรงก่อนหลวงสรจะกระแทกเน้นๆอีกสองสามทีตามมาติดๆ “โอ้ว แม่การะเกดของพี่” ทั้งสองนอนหอบจนตัวโยน ก่อนที่หลวงสรจะดึงแม่การะเกดมาซบแนบออกแล้วผล็อยหลับไป
หากต้องการอ่านเนื้อเรื่องทั้งหมดอยู่ในแอพจอยลดาค่ะ ชื่อเรื่องการะเกดตัวร้ายกับนายเดื่อ
Guest
