วันนี้พี่พาลูกเราไปหาหมอมา ตาหนูภูมิต้านทานต่ำกว่าเด็กทั่วไป
แต่พี่จะดูแลเขาให้ดีที่สุดเท่าที่พ่อคนนี้จะทำได้
พี่คิดถึงเรานะ...กลับมาหากันได้ไหม
วันนี้พี่รู้สึกแล้วว่าเวลาข้างกายไม่มีใครมันรู้สึกยังไง
'วั
นที่ไม่มีเธอ'
เวรกรรมเดี๋ยวนี้มันตามทันคนเลวๆอย่างผมเร็วมาก เร็วจนตั้งตัวไม่ทัน
กว่าจะรู้สำนึกก็สายเกินไป
"วันนี้ลูกครบหนึ่งเดือนแล้วนะ"
"...."
"เมื่อคืนพี่ฝันว่าเห็นพั้นซ์กลับมาอยู่ด้วยกันด้วย ไม่อยากตื่นมาพบความจริงเลย"
"...."
"ลูกเข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว วันนี้พี่เครียดมากเป็นห่วงตาหนูแต่ช่วยอะไรไม่ได้"
"...."
"เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่จะพาตาหนูไปเดินห้างนะ เขาอยากได้ของเล่น ฮึก พั้นซ์อยากได้อะไรไหมพี่จะซื้อมาฝาก ฮึก"
"...."
"ช่วยตอบหน่อยได้ไหมครับคนดี วันนี้พี่ไม่เหลือใครแล้ว"
"...."
))
แทนแกรม
((
เพราะสิ่งที่ทำในอดีต ปัจจุบันจึงเป็นเขาเองที่ทุรนทุรายเจียนตาย
เป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ต้องกระเตงลูกไปทำงานด้วยทุกวัน
"ป๊ารักเรานะ"
))
นิพพ้อน
((
เด็กน้อยที่เติบโตมากับพ่อ ร่ำร้องหาแม่อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
พ่อเลี้ยงมาแบบตามใจทุกอย่าง อยากได้อะไรก็ได้
" แมะ แมะ"
))
น้ำพั้นซ์
((
คนที่ทรมานที่สุดคือฉัน ที่ไม่สามารถแม้จะกอดลูกได้ทั้งที่อยู่แค่เอื้อม
ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรลูกได้เลย ลูกหกล้มตรงหน้ายังไม่สามารถประคองเขาได้
"จะมาสำนึกได้อะไรตอนนี้ มันไม่ทันแล้ว
"
"ปะป๊า!"
"ครับลูกรัก ป๊ามาแล้วรอนานไหมครับสุดหล่อ"
"นาน! นิพพ้อนเบื่อ"
"ป๊าขอโทษนะครับ"
................................................
"ป๊า! ปะป๊า!!"
"คุณหนูค่ะคุณแทนอยู่ในห้องทำงานค่ะ อยู่กับพี่ก่อนนะ"
"ไม่!ออกไป ป๊า!! มาหานิพพ้อนเดี๋ยวนี้!!"
"ครับๆพ่อมาแล้ว พ่อมาแล้วครับคนเก่งอย่าเพิ่งโมโหนะลูก"
.............................................
"นิพพ้อนถามว่าแม่ไปไหน!"
"อะ..เออ.."
"ป๊า! ป๊าเป็นคนไล่แม่ออกจากบ้านเหมือนคนอื่นๆบอกใช่มั้ย"
"ไม่ใช่ลูก คือ..."
"ผมอยากเจอแม่ ไปเอาแม่มาให้นิพพ้อนเดี๋ยวนี้นะ"
โถ่...ลูกรักหนูจะรู้ไหมว่าผู้หญิงคนที่ต้องการอยู่ใกล้แค่เอื้อม เพียงแต่ไม่มีใครสัมผัสได้เท่านั้นเอง
...สรุปแล้วใครกันแน่ที่น่าสงสาร...
เธอ
เขา
หรือ..
ลูก
Guest
