หลงกลรัก นายจอมเหวี่ยง

หลงกลรัก  ของนายจอมเหวี่ยง

บุคคลในภาพ ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่อง ทุกอย่างเป็นเพียงจิตนาการและการเพิ่มอรรถรส         เท่านั้น

นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับบุคคลที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป เพราะอาจมีถ้อนคำหยาบคาบ

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติพุทธศักราช 2557

ห้ามดัดแปลงบทความ คัดลอกหรือนำไปใช้บางส่วน

และนำไปเผยแพร่ ไม่ว่าจะกรณีใดๆ ทั้งสิ้น โดยไม่ได้รับอนุญาติ

หากฝ่าฝืนมีโทษบัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ 2537

12 มีนาคม 2561

So_S@d_love

รบกวนฝากติดตามผลงานด้วยนะจ๊ะ ^_^

ทีวาย : นักร้องซุเปอร์สตาร์เบอร์ต้นๆ ของประเทศ มีปมเรื่องความรัก ทำให้เค้คิดเสมอว่ารักแท้ไม่มีอยู่จริง

บราวนี่ : หญิงที่ไม่ชอบความแห่งความรัก แต่แล้วเทพคิวปิดที่เธอไปพบเจอที่ข้างขยะกับให้เธอได้เจอกับความรักทีเดียวสองคน จนต้องถามใจตัวเองหลายครั้งว่า… ระหว่างความดี กับ ความรักเธอควรจะเลือกใคร

อันเฮ : ชายหนุ่มที่เลือกในความรัก เคยติดอยู่กับความรักครั้งเก่า แต่คำว่า ‘รักแรกพบ’ ก็พาเค้าหลุดออกมาจากรักที่ฝังใจออกมาได้

บทนำ

ถ้าเราเลือกคนที่เรารักได้

เราคงจะเลือก...คนที่หล่อและเพอร์เฟค

แต่จริงๆ แล้ว....ความรักเลือกไม่ได้

ต่อให้เราเลือกที่จะรัก แต่เค้าไม่รักตอบ

จึงมีคำว่าผิดหวัง...เข้ามา

จง ‘รัก’ คนที่มีผลลัพธ์...ของคำว่า ‘รัก’ ออกมาเท่ากัน

ฉันยืนอ่านถ้อยคำที่มีนักศึกษาขึ้นมาจัดบอร์ดไว้ เนื่องในวันแห่งความรัก แต่จู่ๆ ก็มีใครไม่รู้มาเดินชนฉัน ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่ได้ไปยืนขวางทางเดิน

"หลบหน่อยสิยะ!ยัยเฉิ่ม มัวแต่มาเดินโงอยู่ได้ หึ!อย่างเธอคงไม่รู้สินะ ว่าวันนี้มันเป็นวันอะไร ฉันจะบอกเธอให้เอาบุญก็ได้…วันนี้เค้าเรียกว่าวันวาเลนไทน์ เป็นวันแห่งความรัก วันนี้เป็นวันที่คนสวยป๊อปปูล่า จะได้ดอกไม้กับช็อกโกแลตล้นมือ เหมือนกับในมือของฉันตอนนี้ไง ดูสิ! ทั้งดอกกุหลาบ ดอกลิลลี่ คาเนชั่น แม้กระทั่งดอกหน้าวัวที่แสดงถึงความรักที่ยิ่งใหญ่เหมือนวัวทั้งตัวก็มี อร๊ายยยย….นั่นอะไร? ในมือเธอมันทำไมถึงว่างเปล่าแบบนี้ล่ะ!! ในมือไม่มีดอกไม้สักดอก เธอนี่มันช่างน่าสมเพศจริงๆ  อ่ะ!เอานี้ไป ฉันเห็นเธอแล้วสงสาร ฉันจะแบ่งดอกไม้ให้เธอสักดอก เวลาเดินไปไหนมาไหนจะได้ไม่อายเค้า ว่าแต่…จะเอาดอกไหนให้เธอดีน๊า…ดอกหน้าวัวฉันคงจะให้เธอไม่ได้ อ่ะ!! ดอกกุหลาบก็แล้วกัน กุหลาบขาวมันไม่เหมาะสำหรับฉัน มันดูขาวสะอาดไปไม่มีสีไม่มีสัน ไม่เผ็ดร้อนเหมือนฉัน"

คนที่กำลังยืนกระแนะกระแหนฉันอยู่ตรงนี้ มันชื่อยัยมะระ สาวงามดาวเด่นของมหาลัย ยัยนี่ขึ้นชื่อว่าทั้งสวย ทั้งเรียนเก่ง ปีนี้จบมาก็คงจะคว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทองอย่างแน่นอน เพราะทั้งสวยทั้งเก่งแบบนี้ คงจะไม่แปลกที่วันนี้ยัยนี่จะมีดอกไม้เต็มมือเต็มไม้ แถมเมื่อกี้ยังแบ่งมาให้ฉันหนึ่งดอก

ตั้งแต่ฉันโตมา ฉันเกลียดวันนี้ที่สุด (รองลงมาน่าจะเป็นวันแรดโลก) วันวาเลนไทน์เป็นวันแห่งความรัก ไม่ว่าฉันจะมองไปทางไหน ก็ล้วนแล้วก็เจอแต่คนมีความรัก แต่ฉันสิ!กับไม่มีคนรักกับเค้าสักคน ดอกไม้สักดอกก็ไม่มีใครให้ อย่าว่าแต่ดอกไม้เลยแม้แต่สติ๊กเกอร์รูปหัวใจสักดวงก็ยังไม่มีใครมาแปะที่เสื้อของฉันๆ เกลียดวันนี้ที่สุด ทำไมต้องมีวันนี้ด้วย ใครนะเป็นคนคิดวันนี้ขึ้นมา เคยคิดบ้างมั้ยว่าวันนี้มันดีสำหรับคนมีความรักเท่านั้น แล้วคนที่มันไม่มีความรักอย่างฉันล่ะมันจะอยู่อย่างไง

ยกตัวอย่างเช่นฉันเป็นต้น ที่ตอนนี้รู้สึกหัวใจหดหู่ ห่อเหี่ยว ยิ่งกว่าเกี๊ยวน้ำหน้าปากซอย  เมื่อเป็นแบบนี้ฉันก็คงจะอยู่ต่อไปในมหา’ลัยวันนี้ไม่ได้แล้ว ถือโอกาสนี้กลับบ้านไปหลบเลียแผลใจที่มันบอบช้ำระกำทรวงดีกว่า เมื่อคิดได้ฉันจึงค่อยๆ เดินเลี่ยงมาแถวด้านหลังมหา’ลัยเพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของใครต่อใครที่จะเอาฉันไปนินทราลับหลัง(ว่าแต่จะมีคนสนใจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ)

ด้านหลังมหา’ลัย

มันคงจะเป็นกรรมของฉันตั้งแต่ชาติปางไหน ที่วันนี้ด้านหลังมหา’ลัยดันมีคนพลุกพล่านเต็มไปหมด ทุกอย่างผิดคาดกับความคิดของฉัน ไม่ว่าจะเป็นร้านอาหาร ร้านกาแฟ แม้กระทั่งร้านเกม มีหนุ่มสาวเป็นคู่ๆ อยู่กันเต็มซะทุกร้าน แง แงT_Tทำไมชีวิตฉันมันถึงได้เป็นเช่นนี้ ถ้าตอนนี้ฉันมีเงิน คงจะขอตีตั๋วไปนั่งเงียบๆ ที่ใต้ฐานดาวเสาร์คนเดียว ให้มันผ่านไอ้วันบ้านี่ไปซะก่อน แล้วค่อยกลับมา

ฉันก้มหน้าล้มตาเดินมาเรื่อยๆ เพื่อจะไปที่ป้ายรถเมล์ให้เร็วที่สุด จึงไม่ทันดูว่าข้างหน้ามีแอ่งน้ำขังอยู่ ไอ้แอ่งน้ำไม่เท่าไหร่ แต่ดันมีรถคันหนึ่งวิ่งเร็วปานว่าจะรีบไปเปียแชร์ ล้อรถปะทะเข้าไปในแอ่งน้ำที่ขังอยู่มันจึงสาดมาที่ฉันโครมเบ้อเร่อ จากเสื้อนิสิตที่ขาวสะอาด ตอนนี้มันพลันเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลปนดำ กระดำกระด่างเต็มเสื้อฉันไปหมด

กรี๊ดดดด...วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของฉันกันเนี้ย แค่มือไม่มีดอกไม้ก็แทบจะเอาหน้าซุกแผ่นดินหนี ตอนนี้เสื้อผ้าดันมาเลอะเปรอะเปื้อนแบบนี้อีก แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แง~~แง~~T^T

ฉันรีบเดินจ้ำหาที่หลบเพื่อจะเอากระดาษทิชชูซับรอยเปียกให้มันออกไปบ้าง ไม่อย่างงั้นขืนถ้าขึ้นรถเมล์ด้วยสภาพแบบนี้คนบนรถเค้าจะหาว่าฉันไปตกถังขี้มา

ฉันมองซ้าย มองขวาจนมาเจอกับมุมที่เหมาะสม มุมนั้นเป็นมุมข้างถังขยะ(ช่างเหมาะสมอะไรขนาดนี้) ฉันจึงรีบจัดแจงหยิบห่อกระดาษทิชชูจากกระเป๋าสะพายขึ้นมาซับเสื้อที่มันเปียกคราบโคลนให้มันออกไปบ้าง ถึงไม่หมดแค่เจือจางก็ยังดี

อร๊าย...อยากจะบ้าตาย T^T ไม่ว่าจะเช็ดอย่างไงมันก็เช็ดไม่ออก แง~ แง~ ทำอย่างไงดียิ่งเช็ดก็ยิ่งเลอะ งานนี้สงสัยว่าจะกลับรถเมล์ไม่ไหวแล้ว คงต้องนั่งแท็กซี่แน่ๆ เลยเรา ฉันนั่งบ่นกับตัวเองส่วนมือก็ยังไม่หยุดเช็ด ถึงแม้ว่ามันจะยิ่งเช็ดยิ่งเลอะก็เถอะ

ทำไมชีวิตฉันถึงได้เป็นอย่างนี้นะ ความรักอะไรก็ไม่เคยจะมีกับเค้า ไหนจะความซวยเข้ามาครอบงำฉันอีก ถ้าเทพเจ้ามีจริงโปรดส่งใครก็ได้ให้มารักฉันที ฉันไม่ขอมากหรอกนะ เอาแค่หล่อเหมือนกับ คิมยองจุง ยิ้มน่ารักเหมือนอีจงซอก  นิสัยดีเหมือนณเดชแค่นั้นฉันก็พอใจแล้ว ฉันรู้ว่าหน้าตาอย่างฉันที่ดูอย่างไงก็คล้าย อึน ยู เฮ จะต้องได้ที่หล่อกว่านี้แน่นอน แต่ทำไงได้ล่ะ ก็คนอย่างฉันมันมักน้อยขอแค่นี้เท่านั้น มันก็น่าจะเหมาะสมกับฉัน(เดี๋ยวพวกเธอจะมาว่าฉัน ว่าถ้าฉันสวยขนาดนั้นทำไมถึงไม่มีแฟน มันก็ไม่ใช่อะไรหรอกนะ แม่ฉันเคยสั่งสอนว่า ถ้าจะมีแฟนสักคนหาดีไม่ได้ ก็ให้ตะกายผนังกำแพงบ้านเล่นไปก่อน จนตอนนี้กำแพงบ้านฉันสีหลุดไปหมดแระ)

ระหว่างที่ฉันจะเอากระดาษทิชชูที่เลอะทิ้งถังขยะ ตาก็ดันไปเหลือบเห็นตุ๊กตาหน้าตาน่ารักถูกทิ้งไว้อยู่ข้างกับถังขยะมองแล้วชั่งน่าสงสาร ที่สภาพไม่ต่างอะไรกับฉันตอนนี้เลย

โถ...เจ้าตุ๊กตาที่น่าสงสาร เธอคงจะโดนทิ้งไม่มีคนสนใจอย่างฉันใช่หรือเปล่า ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันจะเก็บเธอไปซักให้สะอาด ต่อไปเธอก็ไปอยู่กับฉันก็แล้วกัน

ฉันหยิบเจ้าตุ๊กตาขึ้นมาจากข้างถังขยะแล้วจับยัดใส่กระเป๋าสะพาย จากนั้นก็รีบโบกรถแท็กซี่กลับบ้านทันที

ณ.บ้านแสนสุขของบราวนี่แสนสวย

"แม่หนูกลับมาแล้วค่ะ"

ฉันเดินเข้าบ้านพร้อมกับตะโกนบอกแม่แบบนี้เป็นกิจวัตประจำวัน

"ทำไมกลับบ้านเร็วจังล่ะวันนี้ แล้วนี่ไม่ไปเที่ยวไหนกับแฟนเหรอลูก วันนี้มันวันวาเลนไทน์ไม่ใช่เหรอ"แม่ฉันที่กำลังตะโกนพูดออกมาจากห้องครัว

ขอบคุณที่ตอกย้ำ(_ _”)

"แม่ลืมไปแล้วเหรอว่าหนูไม่เคยมีแฟน"

"อะไรกันไม่มีแฟน ลูกไม่ต้องมาปิดแม่หรอก แม่ไม่เคยห้ามนะเรื่องไอ้ที่จะมีฟงมีแฟนน่ะ ดูอย่างแม่สิ!มีแฟนตั้งแต่อนุบาลสาม โหะ! โหะ!”

แม่ฉันที่กำลังผัดอะไรที่หอมฉุยอยู่ในครัวคงจะพูดไม่สะใจก็เลยต้องเดินควงตะหลิวออกมาคุยกับฉันที่ห้องรับแขกพร้อมรอยยิ้มที่แสนจะภาคภูมิใจในความแก่แดดของตัวเองในวัยเยาว์

"หนูขึ้นห้องก่อนนะแม่"

ฉันรีบเดินขึ้นห้องทันที เพราะไม่อยากได้ยินสิ่งที่แม่กำลังจะตอกย้ำ มันช่างเจ็บปวด ใครลองไม่ได้มาเป็นฉันคงไม่รู้หรอก ว่าคนอายุยี่สิบสองจะยี่สิบสาม แล้วยังไม่มีแฟนมันเจ็บช้ำแค่ไหน

"อย่าลืมนะลูก พาแฟนมาหาแม่บ้าง ของอย่างงี้แม่เข้าใจวัยรุ่น"

เฮ้อ~ฉันอยากจะบ้าตาย ขนาดฉันเดินหนีขึ้นมาข้างบนแล้ว แม่ฉันก็ยังไม่วายตะโกนไล่หลังขึ้นมาอีก

ฟุ่บ~~

พอเข้ามาในห้องได้ฉันก็กระโดดขึ้นเตียงนอนทันที

แม่นะแม่ ถ้าหนูมีแฟนก็คงไม่ต้องเนื้อตัวมอมแมมกลับบ้านมาหาน้ำใบบัวบกกินแบบนี้หรอก ป่านนี้ก็คงจะไปนั่งมองตากันผ่านแสงเทียนกับอาหารมื้อค่ำสุดวิเศษไปแล้ว เฮ้อออ~~คิดแล้วก็ช้ำไม่คิดดีกว่า ฉันรีบสลัดทิ้งความรู้สึกที่แย่ๆ ในวันนี้ออกจากหัว

จริงสิ!ฉันเก็บเจ้าตุ๊กตาน่าแปลกประหลาดมานี่หน่า ไหนลองเอาออกมาดูหน่อยสิ ว่าจะซักได้หรือเปล่า

ฉันรีบกระเด้งตัวเองขึ้นจากเตียง หันมาให้ความสนใจกับกระเป๋าสะพายสุดสวยที่ซื้อมาจากแม่ค้าออนไลน์

กุกกัก

ฉันคุ้ยหาเจ้าตุ๊กตาที่อยู่ในกระเป๋าถือที่แสนจะรกของฉัน จริงๆ ในกระเป๋ามันก็ไม่มีอะไรมากหรอก นอกจากกระเป๋าเครื่องสำอางค์ใบเล็ก โทรศัพท์มือถือ เปลือกหมากฝรั่งที่กินแล้ว(พอดีหาถังขยะแถวนั้นไม่ได้เลยต้องเก็บมาทิ้งที่บ้าน)แล้วก็ตั๋วรถเมล์ที่หวังว่าสักวันจะมีรายการไหนมีให้ส่งชิงโชค เห็นมั้ยล่ะ…ว่ามันไม่เยอะเลย แต่รับรองว่าถ้ามีสัตว์อื่นใดที่ไม่ได้รับเชิญเข้าไปอยู่ในกระเป๋าของฉันล่ะก็ ถ้ามันหาทางออกไม่เจอ มันก็ต้องอึดอัดตายอยู่ในนั้นเป็นแน่

ฟึ่บ!

ฉันดึงเจ้าตุ๊กตาขึ้นมาจากกระเป๋าสะพาย ฉันจับมันหันซ้ายหันขวาเพื่อสำรวจคราบสกปรก

โห~O.Oแกนี้สกปรกไม่ใช่เล่นเลยนะเนี้ย ฟุด ฟิด ( -..- ) ฉันจับมันมาดมพิสูจน์กลิ่น อี๋!!!เหม็นอีกต่างหาก แล้วแบบนี้ฉันจะมีปัญญาซักแก ให้สะอาดได้หรือเปล่านะ แต่เอาเถอะ!ไหนๆ ฉันก็เก็บแกมาแล้ว ขืนไม่ซักฉันก็คงจะเอาแกไว้ในห้องนี้ไม่ได้หรอกนะ

ว่าแล้วฉันก็รีบจรรีวิ่งเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับเจ้าตุ๊กตาแสนสกปรก จับฝักบัวฉีดจนทั่วพร้อมกับละเลงแชมพูอาบน้ำลงไป ทั้งถูทั้งขยี้จนมือแทบจะหัก

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง

ปิ๊ง!

สะอาดดดด แกสะอาดใสใหม่เอี่ยมกว่าที่ฉันคิดไว้มากเลยนะเจ้าตุ๊กตา ว่าแต่เจ้านี่หน้าเหมือนตัวอะไรนะ ตากลมโต จมูกใหญ่ ปากแหลมนิดหน่อย เอ…เหมือนตัวอะไรน้า?? จะว่าเหมือนลิงก็ไม่ใช่ เหมือนหมูก็ไม่เชิง จะว่าเหมือนไก่ยิ่งแล้วใหญ่เลย ช่างเถอะ!!! มันเป็นว่าแกเหมือนตุ๊กตาก็แล้วกัน

ฟุด ฟิด( -..- )

ฉันจับเจ้าตุ๊กตาขึ้นมาดมสำรวจกลิ่นอีกครั้ง

หอมแล้ว!!! แบบนี้สิ แกถึงจะอยู่กับคนสะอาดอย่างฉันได้ เอาตากพัดลมไว้ตรงนี้ก่อนดีกว่า

ฉันจัดแจงเอาเจ้าตุ๊กตาหนีบไว้กับพัดลมแถมยังเปิดเบอร์แรงสุดอีกด้วย เสร็จแล้วฉันก็มานั่งเปิดดูแผนการเรียนที่ฉันจะต้องไปหาที่ฝึกงานต่อในวันพรุ่งนี้

จะทำอย่างไงดีนะ ส่งใบสมัครฝึกงานไปหลายที่แล้ว แต่ก็ไม่เห็นจะมีใครตอบรับมาสักที วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วด้วยสำหรับการเรียนในเทอมนี้ เหลือเพียงแค่ฝึกงานเท่านั้นฉันก็จะจบออกมาเป็นผู้เป็นคนกับเค้าสักที ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งมองเอกสารที่ส่งไปตามบริษัทต่างๆ อยู่ ตาฉันก็เริ่มจะปิด ฉันพยายามฝืนลืมตาขึ้นมาหลายครั้งแต่สุดท้ายแล้วม่านตาฉันก็หลับสนิทปิดทันที (พระอินทร์ขา....หนูมาแล้วค๊า....)

ZzZzZzzzz(_ _)

"น่ะ..น่ะ...หนาวจังเลย"

(  - -)

ฉันรู้สึกเหมือนกับมีเสียงใครมาพูดอยู่ในห้อง เสียงทั้งสั่นทั้งเย็นชวนให้ขนลุก ระ...หรือว่าฉันจะโดนผีหลอก ผีอำ ไม่เอานะ!ฉันกลัวผีที่สุดในสามโลก อย่ามาหลอกมาหลอนหนูเลยนะคะคุณผี หนูเป็นคนดี หนูไม่เคยแกล้งเด็ก เตะหมา หรือด่าแม่ใคร(ถ้าไม่จำเป็น) นะโมตะสะ ภะคะวะโต นะโมช่วยลูกด้วย ผีจ๋าอย่าอำหนูเลย O.Oฉันรีบลืมตาขึ้นมาโดยเร็ว มองไปรอบๆ ห้อง

(- -      )มองซ้าย

(     - -)มองขวา

ทุกอย่างในห้องทุกอย่างเป็นปกติเรียบร้อยดี อีกอย่างฉันก็ไม่ได้โดนผีหลอกหรือผีอำด้วย ฉันขยับขา ขยับแขน ขยับมือได้ ไหนลองขมิบก้นตดดูสิว่าได้หรือป่าว ปู๊ดดดดดดด~ ฉันตดได้อย่างเสียงดัง ย่าฮู้~~ดีใจจังฉันไม่ได้โดนผีอำ แล้วมันเสียงอะไรหว่าหรือว่าจะหูแว่ว…อาจะเป็นได้ ช่างมันเถอะ! นอนต่อดีกว่า

ขวับ~

ฉันคว้าผ้าดึงขึ้นมาห่มต่อเตรียมตัวทิ้งตัวลงนอน

"น่ะ...น่ะ หนาว"

O.O!!!

คราวนี้มีเสียงเดิม แบบเดิมพูดขึ้นมาอีก แบบนี้มันชัวร์แล้วใช่มั้ย ว่าตอนนี้มีภูตผีปีศาจสิงอยู่ในห้องของช้านนนน... เพราะฉันเห็นตัวประหลาดนั่งคุดคู้ตัวสั่นเทาอยู่ข้างตู้เสื้อผ้า

จ๊ากกกกก!!!

ฝากติดตาม  ฝากกดถูกใจ เป็นกำลังกับนักเขียนตัวเล็กด้วยน้าาาาา^_^

So_S@d_love