#เด็กน่ารำคาญ
Ep.30
.
.
.
“พี่.. บินหยุดไม่ได้”
“อือ..”
“พี่โอเคไหม” เสียงกระซิบพูดอยู่ประชิดริมฝีปากบางอย่างคอยท่าเพียงแค่อีกฝ่ายพยักหน้าเขาก็พร้อมจะให้ทุกอย่างที่อีกคนต้องการ
ยงกุกเมมริมฝีปากแน่นในหัวเขามันว่างเปล่าไปหมดดูเหมือนร่างกายเขาจะต้องการตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาคิด มันกำลังอยู่เหนื่อทุกอย่างจนเผลอพยักหน้าตอบรับกลับไป สิ้นคำอนุญาตดูเหมือนฮยอนบินจะเลือดสูบฉีดมากยิ่งขึ้นหลังจากที่เขารอวันนี้มานาน เขาจัดการปิดประตูห้องก่อนจะดึงตัวยงกุกเข้าหาตัวเอง เขายกร่างคนตรงหน้าให้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะกระจกก่อนจะจัดการซุกไซร้หน้าลงกับซอกคออุ่นๆนั่นขณะที่คนพี่ก็ให้ความร่วมมือค่อนข้างดี มือเล็กทำได้แค่เกาะไหล่ทั้งสองข้างของฮยอนบินไว้แน่น ถ้ามองจากด้านหลังตอนนี้แทบจะมองไม่เห็นร่างของคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะเลยด้วยซ้ำ ร่างสูงใหญ่ของฮยอนบินได้กลื่นกินร่างเล็กนั้นไปหมดแล้ว
เขาไม่อยากจะพูดเลยว่าความรู้สึกตอนนี้มันดีมากแค่ไหน ฮยอนบินที่กำลังใช้มือและปากของเขาปรนเปรอร่างกายของแฟนตัวเองอย่างสุขสมอดไม่ได้ที่จะปล่อยเสียงครางทุ้มต่ำในลำคอเมื่อยงกุกกำลังใช้มือลูบคลึงเป้ากางเกงของเขาอยู่ ถือว่าเป็นความรู้สึกใหม่ที่เขาปฎิเสธไม่ได้เลยว่าลูกแมวตรงหน้าไม่ได้ใสอย่างที่คิด
“ถ้าไปที่เตียงพี่บิจะโกรธไหม” ฮยอนบินหยุดการกระทำครู่หนึ่งพลางหันมองเจ้าแมวที่นอนขดตัวอยู่ที่เบาะมุมห้อง มันอาจจะรู้สึกแปลกๆหน่อยที่มีสิ่งมีชีวิตอยู่กับพวกเขาในขณะที่กำลังจะทำอะไรกันแบบนี้
“ถ้าไม่เสียงดังพี่บิก็จะไม่ตื่น”
“บอกตัวเองเหรอ” ฮยอนบินยกยิ้มกับความคิดสกปรกของตัวเอง ยงกุกเห็นแบบนั้นก็ผลักหน้าของอีกคนออกด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะโดนอีกฝ่ายดึงตัวให้ลงไปนอนนาบกับเตียงได้อย่างง่ายดาย
เป็นอีกครั้งที่ฮยอนบินจัดการกับปากอิ่มสีแดงนั่นหลังจากที่เขาดูดดึงมาก่อนหน้านี้แล้วอยู่พักใหญ่แต่ก็ยังไม่รู้สึกสาสมแก่ใจสักที มือเล็กกำแขนเสื้อของคนด้านบนแน่นขณะที่ฮยอนบินค่อยๆไล่จูบลงมาตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา จมูกเล็กๆ ไปจนถึงแผ่นอกบางที่ขยับขึ้นลงตามแรงหายใจของอีกฝ่าย คนที่อยู่เหนือกว่าในตอนนี้ค่อยๆสอดมือผ่านสาบเสื้อของร่างที่นอนนิ่งหลับตาสนิทไปสัมผัสกับผิวเนื้ออุ่นๆของร่างกายที่เขาเฝ้าถนอมมาตลอด ลูบไล้ตั้งแต่เอวไปจนถึงแผ่นอกที่เขาอดไม่ได้ต้องก้มลงไปจูบย้ำๆอยู่หลายที ฮยอนบินใช้นิ้วของตัวเองตวัดผ่านยอดอกที่เริ่มจะแข็งตัวของยงกุกอย่างหยอกล้อจนคนโดนกระทำถึงกับเผลอส่งเสียงท้วงออกมาจากลำคอ
ยงกุกยังคงหลับตาสนิทปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของคนด้านบน เขาไม่ได้รู้สึกกลัวหรืออยากจะต่อต้าน แต่เขาแค่รู้สึกขัดเขินกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ยิ่งฮยอนบินจัดการดึงเสื้อของเขาขึ้นพลางก้มลงดูดดึงยอดอกของเขาอยู่ยิ่งทำให้ยงกุกรู้สึกมวลท้องจนไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาขึ้นมาดู มือเล็กบีบมือใหญ่ที่ยังคงจับเสื้อของเขาให้พ้นทางขณะที่ใบหน้าน่ารักกำลังขมวดคิ้วเข้าหากันพลางส่ายหัวไปมากับความรู้สึกที่อีกฝ่ายมอบให้ เขากัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้เสียงน่าเกลียดเล็ดลอดออกมาต่อให้รู้สึกดีมากแค่ไหนเขาก็เลือกที่จะบีบมือของฮยอนบินเสียดีกว่า
ฮยอนบินยังคงเพลิดเพลินกับการทิ้งรอยแดงไปทั่วแผ่นอกของยงกุก เขาไล่ลิ้นร้อนสลับกับดูดเม้มไปจนถึงหน้าท้องของคนด้านล่างอย่างชำนาญ กดจูบย้ำๆอยู่บริเวณท้องน้อยพลางเหลือบมองปฏิกิริยาของเจ้าของ เมื่อเห็นสีหน้าของยงกุกก็อดภูมิใจกับตัวเองไม่ได้
“บินถอดนะ”
“เดี๋ยวถอดเอง” ยงกุกรีบยันตัวเองลุกขึ้นนั่งพลางจับมือของฮยอนบินที่เตรียมตัวจะปลดกระดุมกางเกงของเขา เขามองใบหน้าหล่อของแฟนตัวเองที่ตอนนี้ดูก็รู้ว่าต้องการมากแค่ไหนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆถอดกางเกงของตัวเองออกต่อสายตาเด็กอายุน้อยที่พร้อมจะกระชากคนตรงหน้ามาปรนเปรอได้ทุกเมื่อ ฮยอนบินไล่มองไปทั่วร่างกายของยงกุกจนเจ้าตัวรู้สึกแปลกๆ “มองอะไรเยอะแยะ”
“มองไม่ได้เหรอ”
“แค่ถอดกางเกงก็จะบ้าอยู่แล้- นี่!” ยงกุกเผลอกัดปากตัวเองแน่นเมื่ออยู่ๆก็โดนอีกคนจับให้หันหลังก่อนจะดึงเข้าหาตัว สิ่งแรกที่รู้สึกคือสัมผัสอุ่นๆที่แนบลงบริเวณแผ่นหลัง เขาไม่อยากจะนึกภาพตอนนี้เลยว่าคนด้านหลังกำลังทำอะไรอยู่
ฮยอนบินรวบมือทั้งสองข้างของยงกุกไว้ด้านหน้าด้วยมือเดียว ส่วนอีกมือกระชับสะโพกของยงกุกเอาไว้ขณะที่ปากก็ยังคงดูดเม้มก้นของอีกคนอย่างสนุกปาก ยงกุกแทบจะไม่เหลือสติหลงเหลืออยู่กับการกระทำของฮยอนบิน เขาทำได้แต่ยอมให้มันเป็นไปตามเกมส์ของอีกฝ่าย
ฮยอนบินออกแรงเบี่ยงตัวคนตัวเล็กให้ลงมานอนคว่ำที่เตียงด้านข้าง เขาจัดการยกสะโพกของยงกุกให้ชันขึ้นเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปลิ้มลองช่องทางด้านหลังของคนที่ไร้ทางสู้อย่างไม่ทันตั้งตัว เสียงร้องทักท้วงอู้อี้อยู่ในลำคอไม่ได้ช่วยให้ฮยอนบินหยุดการกระทำเหล่านั้น ยิ่งคนตรงหน้าตอบสนองมากเท่าไหร่การกระทำก็ยิ่งหนักหน่วงมากยิ่งขึ้น
“อื้อ..” มือเล็กพยายามจะดันคนด้านหลังออกไปแต่ก็ต้องยอมแพ้กลับมาดึงทึ้งผ้าปูที่นอนแทนเมื่อรู้สึกวูบวาบไปหมด เขาเกร็งตัวขึ้นทุกครั้งที่ลิ้นของอีกคนสัมผัสกับช่องทางด้านหลัง ฮยอนบินแทบไม่เว้นช่องว่างให้ยงกุกหายใจเลยด้วยซ้ำ ทั้งออกแรงรั้งตัวกลับมาเมื่ออีกฝ่ายพยายามดิ้นหนีสัมผัสจนต้องยอมปล่อยทุกอย่าง
เขาทำแบบนั้นอยู่พักใหญ่จนยงกุกเริ่มหายใจติดขัดด้วยความเหนื่อยก่อนจะต้องรู้สึกตื่นตัวอีกครั้งเมื่อฮยอนบินกดนิ้วเข้ามาในตัวเขา ยงกุกเกร็งตัวขึ้นแต่ก็โดนอีกฝ่ายดึงสะโพกกลับมา
“เจ็บเหรอ” ฮยอนบินถามด้วยความตกใจ
“เปล่า.. แค่รู้สึกแปลกๆ”
“บินถามได้ไหม” ยงกุกหันไปมองคนด้านหลัง ฮยอนบินเห็นแบบนั้นก็จับตัวคนตรงหน้าให้นอนหงายลงกับเตียงพลางโน้มตัวลงจูบที่หน้าผาก “พี่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้วใช่เปล่า” ยงกุกไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็พยักหน้ารับ ซึ่งยอมรับว่ามันทำให้คนเห็นใจหล่นวูบ เพราะเขารู้ดีว่าคนคนนั้นคือใคร
“คิดอะไร”
“เปล่า”
“ไม่อยากตอบนายก็เพราะแบบนี้”
“อะไรอ่ะ”
“บอกไปนายก็คิดมาก” ฮยอนบินไม่เถียงว่าสิ่งที่ยงกุกพูดไม่ใช่ความจริง เขาเลือกที่จะก้มหน้าลงซุกกับคอของอีกคนเมื่อรู้สึกอ่อนไหว แขนแกร่งรวบกอดเอวของอีกคนเอาไว้แน่นราวกับว่ากลัวร่างตรงหน้าจะสลายหายไป ยงกุกเห็นแบบนั้นก็กอดร่างสูงกลับ เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงฮยอนบินถึงจะปล่อยวางกับเรื่องพวกนี้สักที
“บินไม่อยากให้พี่เป็นของไอ้ดงโฮ”
“ก็ไม่ได้เป็นสักหน่อย..” ยงกุกแปลกใจว่าทำไมอยู่ๆฮยอนบินก็พูดอะไรแบบนี้ออกมา
“บินไม่อยากให้พี่จูบมันอีก”
“...”
“บินไม่ชอบ” ยงกุกเงียบไปครู่หนึ่ง ซึ่งฮยอนบินก็ไม่ยอมละสายตาไปจากเขาเลย สีหน้าของคนด้านบนดูก็รู้ว่าเจ็บปวดขนาดไหน แววตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจมันกำลังทำให้ยงกุกครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น
“นายเห็น?”
“เกือบจะเดินไปต่อยมันด้วยซ้ำ”
“...”
“แต่ถ้าทำแบบนั้นพี่ก็จะโกรธ” แววตาของฮยอนบินที่กำลังจ้องมองยงกุกมันเต็มไปด้วยความหวาดระแวง เขากำลังโหยหาความรักความสนใจจากคนตรงหน้าถึงแม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าบางทีเขาก็อาจจะขอมากเกินไป
ยงกุกจับใบหน้าของเด็กขี้แงก่อนจะรั้งลงมาสัมผัสกับริมฝีปากของตัวเองเบาๆ จากอ่อนโยนไปจนถึงรุนแรงตามอารมณ์ที่เริ่มก่อตัวอีกครั้ง ทั้งคู่ปลดปล่อยความรู้สึกผ่านทางลิ้นร้อนชื้นที่บรรจงวาดความหอมหวานให้กันและกัน ก่อนที่ฮยอนบินจะจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมดรวมถึงเสื้อของยงกุกที่ยังคงอยู่ให้รกหูรกตา เขาทิ้งตัวลงนอนทาบทับร่างอีกคนพลางช้อนขาข้างหนึ่งเอาไว้ใต้แขนก่อนจะจับแท่งเนื้ออุ่นของตัวเองที่แทบจะโตเต็มที่ถูวนอยู่รอบๆบริเวณช่องทางด้านหลัง ยงกุกหลับตาลงเบี่ยงหน้าไปทางอื่นเพื่อที่จะหลบสายตากระหายความใคร่ของฮยอนบินด้วยความรู้สึกขัดเขิน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้คิดอะไรอยู่ ทุกอย่างดูว่างเปล่าไปหมด สิ่งที่เขากำลังทำอยู่มันจะไม่มีผลเสียอะไรในภายภาคหน้าใช่ไหม..
“ถ้าพี่รู้สึกไม่ดีพี่บอกบินนะ”
“อื้อ” ยงกุกพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะรู้สึกถึงแรงดันที่ช่องทางด้านหลัง เขากัดปากตัวเองแน่นปล่อยตัวตามสบายยอมให้อีกฝ่ายสอดเข้ามาในตัว ฮยอนบินใช้กำลังที่มีเหนือกว่าของตัวเองจับขาของยงกุกให้ถ่างออกขณะที่เขาเริ่มที่จะขยับเอวของตัวเองเข้าออกช้าๆ ไม่นานเสียงที่ฮยอนบินพึงประสงค์ก็ดังผ่านความเงียบออกมาทุกครั้งที่เขาดันตัวเข้าไป มุมปากเผลอกระตุกยิ้มก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาจากปากเมื่อรู้สึกดีกับภาพที่เห็น
“ชอบไหม”
“อึ้..” ไม่รู้ว่าเสียงที่ได้ยินตอบกลับมาเป็นคำตอบหรือเปล่าแต่จากสีหน้าของยงกุกที่ร่างกายขยับไปตามแรงที่อีกฝ่ายมอบให้ดูก็รู้ว่ารู้สึกดีแค่ไหน ฮยอนบินเห็นแบบนั้นก็เพิ่มความเร็วมากขึ้นกว่าเดิมจนคนที่นอนอยู่ใต้ร่างเริ่มปัดมือหาสิ่งยึดเหนียวก่อนที่จะโดนฮยอนบินคว้าข้อมือเอาไว้ทั้งสองข้างพลางกดแนบลงกับเตียงขณะที่โน้มตัวลงทาบทับร่างเล็ก ยิ่งเสียงร้องของคนตรงหน้าหลุดออกมามากเท่าไหร่ฮยอนบินก็ยิ่งขยับสะโพกเร็วขึ้นเท่านั้นจนยงกุกแทบจะขาดสติ ภาพทุกอย่างมันเบลอไปหมดแต่ก็ยังเห็นสีหน้าของคนบนตัวได้อย่างชัดเจน ใบหน้าน่ารักเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดออกมาตามแรงอารมณ์ที่เขาไม่สามารถควบคุมมันได้ ร่างกายมันร้อนจนแทบจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ สิ่งที่เขาทำได้คือการปล่อยเสียงร้องน่าอายนั่นเพื่อระบายมันออกมา
“อ่า! พี่กำลังทำให้บินเป็นบ้าอยู่แล้ว”
“ฮยอนบิ.. อื้ออ เร็วกว่านี้ได้ไห.. ไหม” หัวที่ยังคงสั่นคลอนตามแรงขยับตัวของฮยอนบินกับใบหน้าอ้อนวอนที่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ว่ามันกำลังยั่วยุอารมณ์ใคร่ของเขามากแค่ไหน เขาก้มลงกดจูบบดขยี้ปากอวบอิ่มตรงหน้าที่เปิดทางให้เขาได้ใช้ลิ้นเข้าไปรุกล้ำนั่นด้วยความหมั่นเขี้ยวพลางเร่งความเร็วจนตัวเขาเองยังรู้สึกแทบจะขาดสติคาอกแฟนตัวเล็กของตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด ยงกุกกอดรัดรอบคอของฮยอนบินไว้แน่นขณะที่ฮยอนบินก็กระชับขาของอีกคนให้แนบลงกับเตียงเพื่อง่ายต่อกันสอดใส่ เสียงร้องทุ้มต่ำปะปนเสียงร้องเล็กๆนั่นดังระงมไปทั่วห้องอยู่พักใหญ่จนคนใต้ร่างเผลอเกร็งตัวมุดหน้าลงกับไหล่กว้างของฮยอนบินพลางปลดปล่อยของเหลวออกมาทั้งๆที่เขาแทบไม่ได้แตะต้องส่วนอ่อนไหวของตัวเองเลย ฮยอนบินค่อยๆผ่อนแรงลงเมื่อยงกุกใช้มือดันเอวของเขาเมื่อรู้สึกเกินจะทนไหว “ฮืออ หยุดก่อ.. ฮยอนบิน หยุด.. อึ้.. แปบนึง” เจ้าของชื่อไม่ได้หยุดทันทีที่สิ้นคำพูดของยงกุก เขาค่อยๆผ่อนแรงพลางก้มหน้าลงจูบซับซอกคอเนียนละเอียดนั่นเบาๆ
“พี่นอนคว่ำเลย”
“แปบนึง นี่..” ฮยอนบินไม่ฟังที่ยงกุกพูดเขาขยับตัวออกก่อนจะจับตัวยงกุกให้หันหลังให้เขาพลางยกสะโพกของอีกคนให้ชันขึ้นมา ยงกุกที่ไม่ได้ตั้งตัวเลยเสียหลักนอนนาบกับเตียงโดยมีมือฮยอนบินประคองสะโพกของเขาเอาไว้
“วา..”
“อะไร..” เสียงครางพอใจของฮยอนบินทำให้ยงกุกรู้สึกขัดเขินกับท่าทางของตัวเองตอนนี้ ไม่ต้องหันมองก็รู้ว่าฮยอนบินกำลังจ้องมองช่องทางด้านหลังของเขาอยู่ เพราะนอกจากน้ำเสียงกามๆของคนตัวสูงแล้วเขายังใช้นิ้วไล่ไปตามช่องทางด้านหลังก่อนจะดันเข้าไปจนสุดพลางกดเน้นตรงผนังเนื้ออุ่นๆอยู่พักใหญ่ ต่อให้ร่างเล็กจะบิดตัวหนีแค่ไหนนิ้วใหญ่ๆนั่นก็ทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดี ยงกุกขมวดคิ้วแน่นมือเล็กกำผ้าปูที่นอนจนมันยับเยินไปหมด เขาพยายามไม่ส่งเสียงร้องอะไรออกไปเพราะรู้ดีว่ายิ่งทำยิ่งได้ใจเด็กเอาแต่ใจด้านหลังเป็นแน่
“บินทำรอยบนตัวพี่เยอะไปหรือเปล่าเนี่ย” ยงกุกแทบไม่เข้าใจสิ่งที่ฮยอนบินพูดเพราะตัวเขาเองยังดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับประโยคคำพูดของตัวเอง เขามัวแต่ให้ความสนใจกับภาพตรงหน้าเสียมากกว่า ฮยอนบินดึงนิ้วออกก่อนจะเริ่มจับแท่งเนื้อร้อนของตัวเองดันเข้าไปที่ช่องทางด้านหลังสีสดนั่นอีกครั้ง ยงกุกที่ไม่ได้ตั้งตัวกับแรงดันเมื่อครู่เผลอขยับตัวไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกจุกก่อนจะโดนมือหนารั้งสะโพกให้กลับมาอยู่ตำแหน่งเดิม เขาขยับตัวแทบจะทันทีที่ก้นของยงกุกอยู่ในที่ที่เหมาะสม มือหนาบีบคลึงก้นเนียนละเอียดนั่นจนเป็นรอยแดงไปหมด ฮยอนบินดันจนสุดบ้างเพื่อให้ยงกุกรู้สึกเสียวไปกับสิ่งที่เขามอบให้ซึ่งมันก็ได้ผลทุกครั้งที่เขากระแทกตัวแล้วกดค้างเอาไว้ก่อนจะเริ่มขยับมันอีกครั้ง ร่างเล็กเกร็งรับแรงกระแทกของคนด้านหลังเป็นอย่างดี ทั้งเสียงครางที่ดังเป็นระยะๆกับร่างกายที่กระตุกทุกเมื่อที่โดนโถมตัวเข้าใส่ยิ่งเพิ่มอะดรีนาลีนของฮยอนบินเป็นอย่างดี เขาโน้มตัวลงนอนนาบกับร่างเล็กตรงหน้าพลางช้อนมือทั้งสองข้างของยงกุกเอาไว้ ฮยอนบินก้มลงจูบแผ่นหลังของคนที่เขารักมากที่สุดในตอนนี้อย่างอ่อนโยนก่อนจะขยับสะโพกของตัวเองไปมาอยู่พักใหญ่ ฮยอนบินมุดหน้าลงกับคอของยงกุกก่อนจะปล่อยเสียงครางทุ้มต่ำออกมาเมื่อรู้สึกถึงจุดสุดยอดพร้อมทั้งปลดปล่อยของเหลวออกมาจนหมดแล้วดูเหมือนว่ายงกุกก็จะเสร็จเป็นครั้งที่สองเหมือนกัน
เสียงหอบหายใจของทั้งคู่บ่งบอกถึงศึกหนักที่พวกเขาได้ร่วมกันทำเมื่อครู่ ฮยอนบินกอดรอบเอวยงกุกไว้แน่นพลางไล่จูบใบหูของรุ่นพี่ตัวน้อยที่นอนหลับตาอยู่ใต้ร่างเขาอย่างอ่อนโยน
“ถ้าเหนื่อยก็นอนพักนะครับ หม่ามี๊”
Guest
