ผมเป็นว่าที่จอมมารครับ

เรื่องราวเริ่มต้นที่หน้าภัตตาคารสุดหรูระดับห้าดาว แดนกำลังถือกล่องโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดด้วยมือทั้งสองข้างอย่างระมัดระวัง
"ขอโทษนะคุณผ่านไปไม่ได้ครับ กรุณาแต่งกายไห้สุภาพด้วย"พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนเดินมาปิดกั้นทางเดินของแดนเอาไว้
"ผมไม่เรียบร้อยตรงไหนหรอครับ"แดนกล่าวขณะสำรวจเสื้อเชิตกางเกงยีนที่เขาใส่อยู่
"...."ไม่มีคำตอบจากยามทั้งสองคน พวกเขาหันไปยิ้มไห้กันแล้วหันมามองแดนด้วยสายตาเหยียดๆก่อนจะชี้ไปยังคนอื่นๆที่ใส่ชุดสูตรที่เดินผ่านพวกเขาไป
แดนพยายามขอร้องอ้อนวอนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่นานแต่ก็ไม่เป็นผล
แดนได้แต่ยืนรออยู่หน้าประตูขณะที่คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองเขาอย่างดูถูก
"เห็นว่าเข้างานไม่ได้เพราะว่าไม่มีชุดทักซิโด้ล่ะ"
"อี๊ คนจนไม่เจียมตัวเอาซะเลย"
"น่าสงสารจังเลยเขาคงไม่มีเงินซื้อชุดดีๆใส่"
"สติเขาไม่ดีหรือเปล่าจะแต่งตัวแบบนี้มาภัตตาคารระดับห้าดาวเนี่ยนะ"
"ดีแล้วที่พนักงานโรงแรมไม่ปล่อยไห้เข้ามา เขาอาจจะเป็นโจรก็ได้"
ทุกคนที่เห็นเขาต่างก็หยิบเขาไปวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนาๆมีทั้งดูถูกเหยียดหยามเห็นใจและหวาดกลัว แต่แดนกลับไม่แคร์สายตาของคนเหล่านั้นเลย แดนเลือกที่จะยืนนิ่งๆมองเข้าไปในโรงแรมด้วยสีหน้าที่คิดหนัก แต่ในระหว่างนั้นแดนก็ได้มองเห็น
หญิงสาวที่เขาอยากเข้าไปพบเธอมากที่สุด
"สุขสันวันเกิดนะไอริน เลิกโกรธผมเถอะนะ"แดนกล่าวขณะยื่นกล่องโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ไห้ไอริน
"ปั่ง"แต่ไอรินกลับปัดโทรศัพท์ที่แดนทำงานเก็บเงินมาตั้งหลายเดือนทิ้งอย่างไม่ใยดี
"ทำอะไรหน่ะริน"แดนกล่าวด้วยความตกใจ รีบกระโจนไปคว้ากล่องโทรศัพท์ตรงหน้า แต่ในระหว่างทีเขากำลังจะเอื้อมมือไปถึงกล่องโทรศัพท์ เขาก็ถูกถีบจนหงายหลังโดยขาของใครก็ไม่รู้ เขามองไปยังผู้ที่ถีบเขาด้วยความมึนงงก่อนจะเข้าใจเรื่องราวได้ในที่สุด เมื่อเขาพบว่าเจ้าของขาที่ทีบเขานั้นมาจากชายหนุ่มที่กำลังโอกอดไอรินของเขาอยู่
"ฉันไม่อยากรับโทรศัพท์กระจอกๆแบบนี้หลอกนะ ตั้งแต่นี้ต่อไปฉันกับนายเราเลิกกัน"ไอรินกล่าวขณะกระแทกฝ่าเท่าลงบนกล่องโทรศัพท์มือถือ
"ไอรินรู้ไหมว่า ผมทำงานพาร์ทามตั้งครึ่งปีกว่าจะได้เจ้าเครื่องนี้มา ผมทำเพื่อเธอทุกอย่างเท่าที่ผมจะทำได้ แต่ทำไม"แดนถามด้วยความโกรธ
"เหอะ นายมันน่าสมเพศจริงๆ ดูนี่กระเป๋าหลุยรุ่นลิมิเต็ดนายสามารถซื้อไห้ฉันได้ไหม ต่อไห้นายทำงานทั้งชีวิตนายก็ไม่มีปัญญาซื้อมันไห้ฉันได้ ดูสร้อยนี่สิดูนาฬิกาพวกนี้ นี่เป็นของที่คนอย่างนายได้แต่ฝันถึงและไม่มีปัญญาครอบครอง คนอย่างนายแค่ชุดที่จะเอาไว้ใส่เข้างานนี้ยังไม่มีปัญญาซื้อเลยด้วยซ้ำ"
"ฉันไม่คิดเลยจริงว่าเธอจะเป็นผู้หญิงอย่างนี่"แดนกล่าวด้วยความโกรธ
"นี่แหละคือสัตว์จะธรรมแดน ต้องโทษที่บรรพบุรุษพ่อแม่นายที่ไม่ดี ทำไห้นายต้องมีอนาคตที่แย่ๆ"
"ไอรินเธอพลาดแล้วไอริน เธอจะดูถูกฉันก็ได้แต่เธอไม่มีสิทธิ์มาดูถูกพ่อแม่และตระกูลของฉัน"แดนกล่าวขณะลงไปก้มเก็บกล่องโทรศัพท์อีกครั้ง เขาก็หยิบเอาโทรศัพท์ออกมา จอด้านหน้าแตกอยู่นิดหน่อย โชคดีที่กล่องพอจะช่วยรองรับแรงกระแทกได้บ้าง
"เหอะ ยังห่วงโทรศัพท์อีกอย่างงั้นหรอ สมเป็นคนจนจริงๆแม้แต่ขยะนายยังต้องเก็บมาใช้"ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆไอรินกล่าว
"เงียบปากไปถ้าไม่อยากปากแตก"แดนกล่าวถลึงตามองไปยังชายหนุ่มตรงหน้า แต่ในมือเบอร์โทรออก
"จะทำไมวะ มึงรู้ไหมกุเป็นใคร เดียวมึงจะได้เห็นดีกับกุแน่"ชายคนนั้นถลกแขนเสื้อขึ้นก่อนจะเรียกยามสองคนมาสั่งอะไรบางอย่าง แต่ในระหว่างนั้นโทรศัพท์ปลายทางของแดนก็รับสายขึ้น
"ฮัลโหล บ้านธาวิศค่ะ"เสียงปลายสายดังเข้ามาภาษาอังกฤษ
"บอกพ่อผมด้วยว่าผมขอยอมแพ้"
"......"