"จัสมิน บุตรียา มนต์สวัสดิ์ นางงามที่พึ่งได้ตำแหน่งอะไรนั่นน่ะหรอ...คิดไงถึงมาลำบากออกค่ายอยู่นี่ล่ะ? ที่นี่ไม่มีใครรู้จักคุณหรอกนะ ไม่ได้ฐานแฟนคลับเพิ่มคะแนนโหวดตอนคุณไปประกวดระดับโลกหรอก บอกทีมงานคุณกลับไปซะ"
"ฉันไม่ได้หวังมาหาฐานแฟนคลับหรือหาคะแนนโหวตอะไรในที่แบบนี้หรอก ฉันมาเพราะเห็นว่าต้องมา คุณดูเด็กๆพวกนั้นสิ เสื้อผ้าเก่าขาด รองเท้าไม่มีใส่ อาหารได้กินวันละกี่มื้อก็ไม่รู้"
"แล้วคุณก็ต้องถ่ายวิดีโอไปลงเว็บไซร์เพื่อพรีเซ็นตัวเองใช่ไหม ต้องพูดภาษาอังกฤษหรือภาษาไทยล่ะ? คุณมาที่นี่เพราะอะไรทำไมผมจะไม่รู้"
"นี่คุณ เจตนาที่แท้จริงของฉันกับกองประกวดคือการได้ช่วยเหลือ และสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับชาวบ้านนะ พื้นที่ตรงนี้เป็นพื้นที่เปราะบาง การสร้างสัมพันธมิตรมันสำคัญนะ"
"คุณฟังเสียงตู้มต้ามที่ดังอยู่ตลอดเวลานั่นสิ ไหนจะระเบิดที่พวกคุณพากันวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนนั่นอีก ผมจะไม่เสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องพวกคุณหรอกนะ ผมมีงานของผม"
"ฉันกับกองประกวดก็ไม่ได้ขอให้คุณกับคนของคุณมาปกป้องนิ ชาวบ้านอยู่ได้ ทำไมพวกฉันจะอยู่ไม่ได้"
"ปากเก่งไปเถอะ จะทนกันได้เกินสามวันไหม ผมจะคอยดู"
"ค่ะ คอยดูได้เลย ขอบคุณมากนะคะผู้กอง"
เฮ้อ เธอละไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมตาผู้กองนั่นถึงไม่เข้าใจเจตนาที่แท้จริงของเธอกับกองประกวดบ้างนะ ที่เธอเลือกที่ไกลขนาดนี้ อันตรายขนาดนี้ เพราะเธอเห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องมาจริงๆ แม้ว่าทางบ้านและทีมงานกองประกวดหลายๆคนจะไม่เห็นด้วยอย่างแรงก็เถอะ กว่าเธอจะมาถึงที่นี่ได้ต้องใช้ทั้งแรงกาย แรงใจ และจิตวิทยาการโน้มน้าวกว่าจะกล่อมคนที่บ้าน กล่อมผู้ใหญ่ในกองประกวดและหาผู้ให้เงินทุนสนับสนุนได้ เรื่องอะไรเธอจะมายอมแพ้เพราะตำรวจตระเวนชายแดนโลกแคบคนนั้นล่ะ วันๆคงอยู่แต่กับปืนและเสียงระเบิด จนไม่สนใจฟังคนอื่นละมั้ง
"เนื้อหาเหล่านี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเท่านั้น ไม่มีส่วนกับข้องกับบุคคลในภาพหรือองค์กรอื่นๆแต่อย่างใด"
ด้วยรัก...รักเร่สีขาว
ภัทร ร้อยตำรวจเอกภาคิน พงษ์ปกปัก อายุ 31 ปี ตำรวจตระเวนชายแดนผู้เต็มไปด้วยอุดมการณ์ มีความตั้งใจที่จะรักษาความสงบในประเทศชาติ รักพวกพ้อง
จัสมิน บุตรียา มนต์สวัสดิ์ อายุ 24 นางงามที่พึ่งจบปริญญาโทด้านสังคมศาสตร์จากประเทศอังกฤษ เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น รักเด็ก ชอบช่วยเหลือสังคมตามแบบฉบับนางงามเป๊ะ!
Guest
