รกแล้วน่ะ...ไอร่มาเฟียขี้เก๊ก

'ไหงเราเป็นไหงมั้ง' เด็กชายถามหญิงสาวที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างๆเขา

'เจ็บสิ่ถามได้' ทำแก้มป่อง

'ขอโทษๆมาๆพี่เป่าให้' แล้วก้มลงเป่าให้เธอ

'หายแล้วน่ะคนดีของพี่' จากนั้นเด็กชายก็ถามเธอ

.......

เขาทำอะไรไม่ได้..ได้แค่นั่งคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา

'วันนี้กินติมไหม พี่เลี้ยงเอง' เด็กชาบถามเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใส

'กินไม่ลง แค่จะมาลา พ่อบอกว่าหนูต้องไปอยู่กับพ่อคงไม่ได้กลับมาที่นี้อีก'พูดแล้วเด็กหญิงก็ร้องให้

'ไม่เป็นไรน่ะ พี่เชื่อว่าสักวันเรสต้องได้พบกับ' พูดจบเขาก็รีบถอดสร้อยคอที่ใส่ติดตัวอยู่เสมอออกทันที และยื้นให้เธอ

'อ่ะ...เก็บไว้น่ะเพื่อเราเจอกันอีก พี่จะได้จำเราได้' จากนั้นเด็กน้อยทั้งสองก็กอดกัน เด็กชายพยายามยิ้มให้เด็กหญิงที่ยืนร้องให้อยู่ตรงหน้าเขา

เมื่อทั้งสองมีใจรักและผูกพันกันมาตั่งแต่เด็ก จนวันนี้เกือบสิบปีที่จากกันมาแต่ทั้งสองยังคงคิดถึงและนึกถึงเรื่องราวที่มีต่อกันอยู่เสมอ

เมื่อต้องกลับมาเจอกันอีกครั้งโดยที่ชายหนุ่มนั้นได้กลายเป็นเจ้าพ่อมาเฟียเต็มตัว ถูกตามล่าหมายจะเอาชีวิต และได้ดึงหญิงสาวเข้ามาร่วมชะตาชีวิตเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายจนเกิดความรู้สึกดีๆขึ้นมา  เขาจะทำอย่างไรเมื่อรักคนที่ยอมเสี่ยงชีวิตกับเขาทุกอย่าง และยังมีอีกคนที่เขารอมาทั้งชีวิต โดยไม่รู้เลยว่าเธอคือคน คนเดียวกัน