เมื่อความแค้นขนานคู่ไปกับเส้นทางรัก
คนหนึ่งจำต้องถอยห่าง ขณะที่อีกคน... เริ่มรักจนหมดใจ
-----------------------------------------
“นินว่าเรามาตกลงกันด้วยดีเถอะค่ะ”
“ว่า…” เขาย้อนถามสบายๆ
“เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนั้น... ที่บ้านพักตากอากาศของคุณ นินไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้น นินเมาเลยเผลอตัวไปกับคุณ ต่อไป… เราอย่าทำแบบนั้นกันเลยนะคะ แค่นี้นินก็รู้สึกแย่กับตัวเองมากพอแล้ว”
จู่ๆ ธันว์ก็หัวเราะราวกับเป็นเรื่องตลกที่สุดในชีวิต แต่มันกลับตลกฝืดเสียจนดานิกาหัวเราะไม่ออกเมื่อเขาพูดว่า…
“ผมคิดว่า… ผมทำให้คุณติดใจจนลืมไม่ลงแล้วเสียอีก”
“คุณธันว์!” ดานิกาปรามลั่น มองอย่างตำหนิ
แต่เขาหาได้แยแสต่ออาการของหล่อนแล้วยังมัดมือชก “เอาเป็นว่า... ผมไม่ตกลง”
“เอ๊ะ!”
“ก็ผมติดใจคุณแล้วนี่... ทำไงได้ แต่ถ้าคุณกลัวว่าจะต้องมาเป็นเมียตกเมียแต่งของผมในอนาคตละก็... สบายใจได้ดานิกา ผมไม่ได้จริงจังอะไรขนาดนั้น”
ใบหน้าคร้ามคมช่างยียวนเหลือจะกล่าว ดานิกาจ้องเขาตาเขม็ง ความมั่นใจในตัวเองหวนกลับมาในนาทีนั้นเมื่อถูกหยามหยันกันซึ่งหน้าๆ หล่อนยันตัวขึ้นมายืนตอบอย่างมั่นใจ
“คุณจะไม่มีวันได้แตะต้องตัวฉันอีก… อย่างแน่นอน”
“แน่หรือ” คิ้วเข้มเลิกสูงเป็นเชิงท้า ไม่สนใจคำแทนตัวที่เปลี่ยนฉับไปตามอารมณ์กรุ่นโกรธของหญิงสาว
“คอยดูก็ได้นี่คะ”
ธันว์ยิ้มหยันก่อนดันตัวเองขึ้นมายืนเอามือซุกกระเป๋าจ้องหน้าหล่อนอย่างดูถูกว่าไม่มีวันทำได้ หล่อนห้ามคนอย่างเขาไม่ได้หรอก
ดานิกาเชิดหน้าขึ้นสู้ว่าหล่อนทำได้แน่ ทว่าพอเขาเดินไล่เข้ามาหล่อนก็ก้าวถอยแทบไม่ทัน
ธันว์เดินไล่หล่อนไปเรื่อยจนชนกับขอบโต๊ะทำงาน เขาดึงมือออกมาวางทาบลงไปทำให้ร่างบางระหงของคนเก่งโอนเอนเกือบหงายหลังเพราะหลบหนี
ดานิกาพยายามคว้าถ้วยกาแฟจะสาดใส่เขา อีกมือยันโต๊ะเอาไว้ แต่ข้อมือน้อย ๆ บาง ๆ ข้างที่คิดประทุษร้ายเขากลับถูกบิดจนกาแฟหกหมดแก้ว แล้วยังสิ้นท่าด้วยการถูกช้อนต้นคอระหงเข้ามาบดจูบอย่างง่ายดาย
ติดตามงานเขียนได้ที่แฟนเพจ ดารารินทร์ / เสน่ห์จันทร์ นักเขียน
อยากได้กำลังใจ อ่านแล้วติดใจ กดใจแล้วคอมเม้นต์ให้เขาบ้างน้า
เค้าจะชื่นใจ มีแรงอัพเดทต่อไปจ้า
ดารารินทร์