จบ I miss X'mas, I miss you.
0
ตอน
1.52K
เข้าชม
26
ถูกใจ
0
ความคิดเห็น
17
เพิ่มลงคลัง

ช่วงต้นเดือนธันวาคม ห้างทั่วกรุงเทพฯต่างประดับตกแต่งด้วยไฟและต้นคริสมาสต์ บรรยายดีๆ อากาศก็เริ่มหนาวเย็นจนต้องเอาเสื้อแขนยาวตัวหนามาใส่

 

ทั้งที่ปกติกรุงเทพฯ แทบจะไม่มีหน้าหนาว แต่ปีนี้แจฮวานรู้สึกหนาวมากกว่าปกติ เพราะไม่มีคนนั้นค่อยโอบกอดในยามนี้สินะ

 

ซองอูกับแดเนียลเพื่อนรักตั้งแต่มัธยมจนถึงมหาลัยนัดผมออกมาเจอในวันคริสมาสต์ ถึงผมจะปฎิเสธยังไง เจ้าเพื่อนสองคนนั้นก็ไม่ยอมฟัง จนซองอูประกาศว่าถ้าไม่มาเจอจะตัดเพื่อน ทำให้ผมต้องเปลี่ยนเส้นทางกลับบ้านจากเดิมไปบีทีเอสอ่อนนุช มุ่งหน้ามาสยามแทน

 

'ลงสถานีชิดลมละกัน เดินใกล้กว่าเดินจากสยามมาเซ็นทรัลเวิลด์' แจฮวานนึก นานๆจะมาโซนนี้เขามันพวกรักสงบ โลกส่วนตัวสูง แดเนียลเคยบอกไว้

ตื่นเช้าให้มาทันสแกนนิ้วเข้าทำงาน เย็นเลิกงานกลับบ้านไม่ออกไปสังสรรค์กับใคร ถ้าหมดแดเนียลกับซองอูแล้ว คงไม่มีใครคบแล้ว จริงๆก็มีอีกคนแต่ตอนนี้เขาคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่

 

'ไงมึงไม่เจอกันนาน อ้วนขึ้นป่ะ' ซองอูทักเขาเสียงดัง ตั้งแต่เขายังเดินไม่ถึงหน้าร้านชาบูที่นัดกันไว้

'ไอสัด' เขาด่าเพื่อนรักโดยขยับปากแบบไม่มีเสียง ยังมีมารยาทพอไม่หยาบคายกับเพื่อนในที่สาธารณะ

แดเนียลยิ้มหน้าหมาซามอยด์ทักทายเขาไม่ปากหมาแบบซองอูเพื่อนรักนะนั่นทำให้เขาหัวเราะออกมาได้

'พวกมึงแม่งเหมือนเดิมเลยว่ะ' แจฮวานพูดพลางปะมือกับเพื่อนทั้งสองเป็นการทักทาย ท่าที่ซองอูเคยบอกว่าซิกเนเจอร์แก๊งเรา

 

'หล่อเหมือนเดิม กูรู้ตัว' ซองอูพูดพลางยกมือทำท่าเก็กหล่อแบบโคตรเอ้าท์

'ปากหมาเหมือนเดิมอ่ะมึงซองอู'

 

 

 

พอได้คิวกินบุฟเฟ่ต์ชาบูพวกเขาสามคนก็แยกย้ายเดินไปตักของที่ตัวเองชอบทันที ตกลงมาคุยมาเจอหรือมากินกันแน่ ไม่พูดไม่จากันเลย

พอท้องเริ่มอิ่ม มือขยับช้าลงแดเนียลก็เปิดปากถามไถ่สาระทุข์สุกดิบเป็นคนแรก ไม่พ้นเรื่องงาน เรื่องครอบครัว เขาถามถึงแมวที่แดเนียลเลี้ยงไว้รวมถึงชีวิตคู่พวกมันที่ปีนี้ก็เป็นแฟนกันครบ 10 ปีละ ไอสองคนนี้คบกันมาตั้งแต่มอปลายจนตอนนี้ทำงานมาสามปี ก็ยังรักกันจนหน้าหมั่นไส้เหมือนเดิม

 

'ขอบคุณพวกมึงนะที่มาอยู่กับกูในวันดีๆแบบนี้ จริงๆมึงสองคนไปเดทกันก็ได้แต่ก็ยังนึกถึงกู' แจฮวานบอกเพื่อนรักทั้งสอง ตาเริ่มแดงจนซองอูทนไม่ไหว โบกหัวเขาทีนึง

'มึงอย่ามาดราม่า มึงไม่เห็นเหรอ ร้านนี้มันโปรมา 3 จ่าย 2 กูก็ต้องชวนมึงมาอยู่แล้ว' ซองอูพูดพลางชี้ไปที่โปสเตอร์โฆษณาของร้าน

 

'ไอสัด' ครั้งนี้แจฮวานสบถออกเสียงใส่เพื่อนหน้าแมวดังๆจนมันหัวเราะก๊ากออกมา

อยากจะตีแมวจริงๆ แต่เจ้าของมันแม่งตัวใหญ่กว่ากูเดี๋ยวโดนเตะเละ แจฮวานไม่สู้

'เออ เหตุผลอะไรก็ตาม ขอบใจพวกมึง กูเลยได้กินชาบูเลย ไม่ได้กินนานแล้ว' แจฮวานดีใจจริงที่ไม่ได้เล่นตัวปฎิเสธเพื่อนรักทั้งที่ตอนแรกกะว่าจะกลับบ้านนอน

 

'เมื่อก่อนมึงอ่ะตัวกินชาบูเลยอ่ะ กินชาบูอาทิตย์นึงสามสี่ครั้ง พอมินฮยอนไม่อยู่ มึงเลยไม่มีคนเลี้ยงอ่ะดิ' ซองอูพูดจบ แจฮวานสำลักไอค่อกแคก

'ใจเย็นมึง กูพูดไรผิดป่ะเนี้ย' ซองอูแค่พูดถึงแฟนหนุ่มของแจฮวานที่ไปเรียนต่อที่อังกฤษได้สองปีแล้ว จริงๆเรียนโทอ่ะจบตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่เหมือนเจ้าตัวอยู่ต่อทำงานหาประสบการณ์อีกปี

แจฮวานโบกมือว่าโอเคแล้วดื่มน้ำให้หายสำลัก

'แล้วมันเป็นไง ไม่ได้ติดต่อมันเลย' แดเนียลถาม เพราะเขาเองก็ยุ่งกับงานที่ทำจนไม่ได้ติดต่อเพื่อนรักอีกคนที่หนีไปเรียนเมืองนอกตั้งนาน

 

'พักนี้ไม่ค่อยคุยกัน เหมือนมันยุ่งๆอ่ะ' แจฮวานตอบแดเนียลไปพลางนึกถึง บทสนทนาล่าสุดผ่านวิดีโอคอล ที่เขาคุยกับมินฮยอนตอนตีสอง ซึ่งคือ9โมงเช้าที่ลอนดอน เราคุยกันไม่กี่คำเหมือนมินฮยอนโดนตามไปทำงาน ส่วนเขาก็ง่วงเกินกว่าจะรอจนมินฮยอนว่าง หากก่อนวางสายไม่ได้ยินเสียงหวานๆของผู้หญิงเรียกแฟนหนุ่มเขาว่า 'ที่รัก' ความเชื่อใจของผมจะไม่สั่นคลอนแบบนี้

 

'กูว่ามีมากกว่านั้น' ซองอูบอกจากน้ำเสียงไม่ค่อยสู้ดี พอพูดเรื่องฮวังมินฮยอน มันน่าจะมีอะไรมากกว่าไม่ค่อยว่างคุยกัน

 

'กูคิดว่ามันอาจจะมีแฟนใหม่' แจฮวานบอกถึงความรู้สึกลึกๆในใจให้เพื่อนทั้งสองฟัง ไม่มีความลับ ไม่มีความอายที่จะปกปิด พวกเราเป็นเพื่อนกันมานาน รู้จักกันมานานเกินกว่าจะมาบอกว่าแค่คำว่า 'ไม่เป็นไร'

'มึงอาจจะคิดมาก มินฮยอนมันรักมึงจะตาย ใช่ม่ะแดเนียล' แดเนียลพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ตอนจะต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษมินฮยอนดื้อกับที่บ้านแทบตายเพราะไม่อยากห่างแจฮวาน แต่เพราะแจฮวานด้วยเหมือนกันมันถึงยอมไป

'กูกลับมา กูจะขอมันแต่งงาน พ่อกูอนุญาตถ้ากูเรียนโทจบแบบที่เขาต้องการ' มินฮยอนบอกถึงข้อตกลงกับพ่อให้แดเนียลรู้

'ฝากดูแลแจฮวานมันด้วย' มินฮยอนพูดทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะจากไปลอนดอน

 

หลังจากกินอิ่มพูดคุยปรับทุกข์กับเพื่อนทั้งสองแล้ว แดเนียลแนะนำให้เขาถามไปคุยกับมินฮยอนตรงๆ อย่าพึ่งคิดไปเอง แดเนียลบอกอย่างรู้ทันว่าคนคิดมากอย่างแจฮวานคิดไปไกลแล้ว

แจฮวานเดินตามทางเดินด้านหน้าห้างเซนทรัลเวิลด์ที่ประดับประดาด้วยไฟและต้นคริสมาสต์ เขาเปิดหน้าจอเข้าแอพพิเคชั่นไลน์ กดที่favurite เลือกชื่อที่เมมไว้ว่า 'My MH' ลังเลที่จะกดคอลหา แต่มีคอลจากคนที่กำลังคิดถึงเข้ามาพอดี แจฮวานเตรียมใจกดรับด้วยความตื่นเต้น ถ้าสิ่งที่เขาคิดคือเรื่องจริงเขาจะทำยังไง ถ้าคำตอบมันจะทำให้เขาเสียใจในวันดีๆแบบนี้ เขาจะทนได้มั้ย

เขาปล่อยให้อีกฝ่ายรอสายจนสายตัดไป

My MH: ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ ไม่ว่างเหรอ

JH: ว่างครับ แต่กดรับไม่ทัน

My MH: ไม่ใช่ว่างอนไรพี่อยู่เหรอ ปกติตอบเร็วจะตาย

 

แจฮวานทำปากยู้แบบขัดใจที่มินฮยอนนะรู้ทันเขาทุกเรื่อง ที่เขารักสงบอยู่ติดบ้านเหตุผลนึงก็คือเขารอข้อความและโทรศัพท์จากมินฮยอนนั่นเอง ถ้าเมื่อไหร่มินฮยอนว่างจะได้คุยกันทันที

My MH: ไหนลองบอกพี่สิเป็นอะไรค่ะคนดี

JH: ผม

JH: คิดถึงพี่

 

แจฮวานพิมพ์ส่งไปใจสั่นอีกแล้ว ขนาดอยู่ไกลกันข้อความของอีกฝ่ายก็ทำให้เขาใจสั่นได้ตลอด

My MH: พี่ก็คิดถึงน้องนะ อยากกอดจะตายอยู่แล้ว

JH: ก็มากอดสิ

JH: ไปนานแล้วนะ

 

แจฮวานกดส่งข้อความไปงอแง รวบรวมความกล้ามากที่สุดในชีวิตที่ส่งข้อความเอาแต่ใจแบบนั้นกลับไปให้คนรัก

My MH: งั้นพี่จะกอดน้องทั้งคืนเลยคอยดู

JH: หมายความว่าไง

 

แจฮวานกดส่งข้อความไม่ถึงนาทีก็ได้รับกอดจากด้านหลัง เขาตกใจจะดึงมือออกแต่พอได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นที่คุ้นเคยและเสียงกระซิบข้างหู

'Merry X'mas my Jan'

แจฮวานก็รู้ทันทีว่ามินฮยอนคนรักของเขากลับมาแล้ว

'Merry X'mas my MH'

 

 

 

 

 

 

 

 

Talk:

หลังจากอ่านมาตลอดขอเขียนบ้างแต่สั้นๆนะคะ แค่นี้ก็เกือบตายแล้วเขียนนิยายยากจริงๆ ขอบคุณคนที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ ขอให้มีความสุขกับช่วงเวลาเทศกาลดีแห่งความสุขค่ะ

 

Merry X'mas 🎄🎅🏼🍾

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว