บทนำ
ฉันชื่อบาร์บี้ อายุ 21 ปี เรียนการจัดการปี 3 ฉันเกิดมาในบ้านเด็กกำพร้า ฉันไม่รู้ว่าพ่อแม่ฉันเป็นใครหรือยังมีชีวิตอยู่รึป่าว
พอฉันอายุ 19 ฉันออกจากบ้านเด็กกำพร้ามาหางานพิเศษทำหาเงินส่งตัวเองเรียน ฉันสอบชิงทุนของมหาลัยชื่อดัง อย่างมหาลัย U ได้
ไม่งั้นฉันคงไม่มีปัญญามาเรียนที่นี้ได้แน่ ๆ ฉันต้องประหยัดค่าใช้จ่าย ๆ ทุก ๆ อย่างเพื่อเอาไว้ใช้ในเวลาฉุกเฉินต่าง ๆ
เช้าวันต่อมา
ฉันมามหาลัยตั้งแต่เช้า เพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของฉัน ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่ 2 คน คนแรกเธอชื่อ ซีเนียร์
บ้านเธอทำธุรกิจโรงแรม ซีเนียร์ เป็นคนสวย เปรี้ยว เฉียว มีความมั่นใจ หุ่นนี้ไม่ต้องพูดถึงขนาดฉันเป็นเพื่อนฉันยังแบบอิจฉาหุ่นเธอเลย
คนที่ 2 เธอชื่อ คะนิ้ง บ้านคะนิ้งทำธุรกิจร้านอาหารระดับ 5 ดาว ถ้าใครที่เห็นเธอคงคิดว่า คะนิ้งเป็นคนสวย เรียบร้อย อ่อนหวาน
แต่‼ เปล่าเลย คะนิ้ง มินิสัยตรงข้ามกับ หน้าตาเธอมาก แต่ทั้งคู่นิสัยดี ไม่ชอบดูถูกใครแถมยังกล้ามาคบคนจน ๆ แบบฉันเป็นเพื่อนอีก
ทั้งที่คนอื่น ๆ แค่เดินผ่านยังไม่อยากจะมองเลย เธอ 2 คนทำให้ฉันรู้ว่ายังมีคนที่จิงใจกับฉัน จิง ๆ
“ไงจ๊ะ บาร์บี้ มาแต่เช้าเลยนะ” ซีเนียร์ ทักฉันทันทีที่เดินมาถึง
“ต้องมาแต่เดียวสิ เดียวรถติดเปิดเทอมวันแรกรถเมล์ คนเยอะมาก” ฉันตอบซีเนียร์ไป จะว่าไปแล้ว
คะนิ้งอยู่ไหนเนี๊ยยังไม่เห็นเลย
“ซีเนียร์ คะนิ้งล่ะ? ยังมาไม่ถึงอีกหรอ”
“ยังไม่เจอเลย ฉันโทรตามแปป”
“อ่ะ นั้นไงเดินมานุ้นล่ะ” ฉันบอกซีเนียร์
“ไงย่ะ กำลังจะโทรตามพอดีเลยนะคะยัยคุณหนูผู้เรียบร้อย” ซีเนียร์ แซวคะนิ้ง
“รถติดมาก ฉันเลยมาช้ากว่าทุกคนนี้ไง”
“อีกอย่าง ฉันไม่ได้เรียบร้อยสักหน่อย คนอื่นมโนไปเองต่างหาก หึ”
“555 ย่ะ ยัยคุณหนูผู้เรียบร้อย”
“หยุดเลยนะ ซีเนียร์แกเลิกแซวฉันได้ล่ะ ”
“ก็หน้าตาแกมันบ่งบอกว่าเรียบร้อยโครต”
“มันแค่ภายนอกป่ะ?? ซีเนียร์”
“พอ ๆ เลยพวกแกหยุดทะเลาะกันได้ล่ะ” ฉันรีบห้ามทัพ ก่อนที่ 2 คนนี้จะทะเลาะกันไปมมากกว่านี้
“ป่ะ ขึ้นห้องเรียนกันได้ล่ะเดียวสาย”
Guest
