“มาร์คปล่อยก่อน ฟังฉัน!”
แบมแบมได้แต่ดันอกแกร่งออกห่าง เขารู้ว่าเขาสู้แรงมาร์คไม่ได้ แต่เขาก็ต้องทำให้มาร์ครู้ว่าเขาต่อต้านการกระทำนี้
“ฉันฟังนายพูดมาเยอะแล้ว ฉันไม่ฟังแล้ว”
“ฟังกันก่อน..ฮรึก..อ่าาาา”
แบมแบมเม้มปากเข้าหากันแน่น มือเล็กยกขึ้นปิดปากตัวเองห้ามไม่ให้เสียงครางเล็ดรอดออกมา นอกจากมาร์คจะไม่ฟังแล้วมาร์คก็ยังรุกล้ำเข้ามาเรื่อยๆ มือหยาบปลดเปลื้องเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาก่อนจะถอดเสื้อช็อปของตัวเอง ร่างบางสั่นเทา เนื้อตัวที่เต็มไปด้วยร่องรอยเผยให้เห็น แต่มาร์คไม่สนใจอะไรเลย คิดแต่ว่าจะต้องได้เขา ได้เขาอีกครั้ง
“นายกำลังเข้าใจฉันผิดนะ ฮรึก..ฉันไม่ได้มีอะไรกับเขา ไม่มี..อ่าาา มาร์ค..ฮรึก อย่าทำแบบนี้กับฉัน อื้อออ อ๊ะ..มะ..ไม่ มาร์คฉันไม่ นายฟังฉันก่อน”
น้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่อาจหยุดการกระทำของมือแกร่ง มาร์คทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น มาร์คได้ยินแต่ความต้องการของตัวเอง ในหัวของเขามีแต่ภาพของซองจุนที่กำลังตะโกนว่าเขาแพ้
ไม่!เขาไม่แพ้ ไม่มีวันแพ้
มือเล็กที่พยายามดันมาร์คออกจากกายคล้ายว่าจะอ่อนแรงลงทุกที แบมแบมกลัว กลัวว่ามาร์คจะทำอย่างที่เขาคิด กลัวว่ามาร์คจะขาดสติจนเราพัง ร่างบางปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอยู่อย่างนั้นเมื่อกายหมดแรงที่จะสู้ใจก็สั่งให้พูด พูดมันออกมา
“ฉันเปล่า นายเข้าใจผิด..ฮรึก ฉันไม่เคยนอนกับเขา อ๊ะ อื้อออ”
“…………….”
“ครั้งแรกของเรามันดีกว่านี้ไม่เหรอมาร์ค..ฮรึก..”
“................”
เสียงเล็กปนสะอื้นที่เอื้อนเอ่ยออกมาหยุดทุกการกระทำของมาร์ค มือหยาบที่กำลังจะปลดเปลื้องช่วงล่างหยุดชะงัก มาร์คมองเข้าไปในตาของแบมแบม แบมแบมที่ตอนนี้ดูน่าสงสารเหลือเกิน
“นายกลัวว่าฉันจะเจ็บ ฮรึก นายขอให้เราเป็นไปช้าๆ..”
“นายจำได้?”
คิ้วหน้าขมวดเข้าหากันเป็นปมใหญ่ แบมแบมทำเหมือนว่าจำไม่ได้ จำไม่ได้มาโดยตลอด แล้วทำไมวันนี้แบมแบมพูดแบบนี้ ทำไมตอนนี้แบมแบมพูดเหมือนว่าจำเรื่องราวในคืนนั้นได้ นิ้วหัวแม่มือเช็คน้ำตาข้างแก้มให้คนที่นอนร้องไห้อยู่ใต้ร่าง ยิ่งเช็ดน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมา ยิ่งมาร์คอ่อนลงใจของแบมแบมก็ยิ่งวูบไหว ความรู้สึกมันประเดประดังเข้ามา เมื่อกี้เขากลัวมาก
กลัวมาร์คมากจริงๆ
“แบม..”
“แล้วดูสิ่งที่นายทำกับฉันตอนนี้ ฮรึก เป็นบ้าอะไรของนาย ทำอย่างกับว่านายจะฆ่าฉันให้ตายคามือนาย
“แบม..”
“นายไม่ฟังฉันเลย ฉะ..ฉันกำลังจะอธิบายอยู่นี่ไง แต่ถ้าจะไม่ฟังกันอยู่อย่างนี้ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว อยากทำอะไรก็ทำเลย ฮึก..เพราะฉันมันสู้แรงนายไม่ได้อยู่แล้ว แต่ก็ขอให้นายจำไว้ ว่าคืนนี้ฉันไม่ได้เต็มใจ”
แบมแบมหันหน้าหนีไปอีกทาง ร่างบางทำอย่างที่ตัวเองพูดไว้ เขาไม่ได้มีทีท่าว่าจะถอยหนีมาร์คไปไหน แต่หน้าตาก็บอกว่าเขาไม่ได้เต็มใจเช่นกัน มาร์คลอบมองการกระทำนั้น แล้วอยู่ๆเขาก็อยากจะตะโกนออกมาดังๆว่ามึงมันโง่
มึงมันโง่มาร์ค
เขากล้าทำร้ายคนที่เขาทะนุถนอมที่สุดได้ยังไง กล้าทำให้แบมแบมเสียน้ำตาได้ยังไง ชอบเขามากไม่ใช่เหรอ รักเขามากไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมขาดสติคิดทำอะไรโง่ๆแบบนี้วะ มึงแม่งโคตรเลว
“ขอโทษ”
เสียงเข้มดึงความสนใจให้แบมแบมหันกลับมามองได้อย่างที่คาดการณ์ไว้ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นจนทำให้เขาสังเกตเห็นว่าเขาเผลอทำปากแบมแบมแตก ปากล่างที่มีเลือดซิบออกมายิ่งทำให้มาร์คไม่อยากอภัยให้ตัวเอง สายตาที่ต้องกันเรียกเสียงสะอื้นของแบมแบมได้อีกครั้ง
“ฮรึก..ไอ้บ้า!”
“มาร์คขอโทษ”
“………….”
“ขอโทษนะ..”
แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามธรรมชาติ แรงดึงดูดของโลกเหนี่ยวรั้งเราเข้าหากันอัตโนมัติ ปากหยักทาบทับลงบนปากบางเพียงแผ่วเบา ร่างบางที่สั่นเทาไม่อาจเก็บซ่อนความกังวล แบมแบมยังคงเก้ๆกังๆรับสัมผัสเขาอย่างคนไม่เคย เพราะครั้งแรกของเราเกิดจากความเมาทั้งคู่ ความรู้สึกในตอนนี้ก็เลยเหมือนว่านี่คือครั้งแรกของเรา ครั้งแรกที่เราจะมีสติ
จำได้ว่าคืนนั้นเราเป็นยังไง แต่คงจำไม่ได้สินะว่าเวลาที่ตัวเองเมาเป็นยังไงกันต์พิมุกต์ ไม่เลยนายไม่เขินแบบนี้ ไม่มีทีท่าของความไม่เคยเลย ไม่มี
“ขอโทษนะ”
“อืม”
“ขอโทษ”
“รู้แล้ว”
สายตาสบกันทันทีที่มาร์คผละแบมแบมออกจากอ้อมกอด ไม่มีบทสนทนาใดๆระหว่างเรา แบมแบมทำเพียงแค่ยกยิ้มอย่างอนุญาตให้มาร์คทำตามใจ คราบน้ำตาที่ไหลออกมาถูกเช็ดด้วยนิ้วหัวแม่มือ ก่อนจะกดท้ายทอยของตัวเองลงต่ำ ให้เขาสามารถจุมพิตแผ่วเบาได้อีกครั้ง
แบมแบมหลับตาลงผ่อนคลาย ปล่อยวางทุกความกังวล ปล่อยตัวปล่อยใจให้เจ้าของหัวใจของตัวเอง มั่นใจได้แล้วมั้งว่าใจเลือกคนนี้
เลือกให้รักคนนี้
“อ๊ะ..อือออ”
ปลายลิ้นซุกไซร้ควานหาความหอมหวานในโพรงปาก ลิ้นสีแดงอมชมพูเกี่ยวกวัดเข้าหากันอย่างโหยหา จนมาร์คแทบยั้งตัวเองไว้ไม่อยู่ คิดถึงทุกสัมผัส แล้วก็คิดถึงแบมแบม คิดถึงมากเหลือเกิน
มาร์คปลุกเร้าร่างบางเรียกเสียงครางร้องอ้อนร่างสูงเป็นระยะ แต่เรียวปากบางก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะตอบรับลิ้นร้อนของมาร์ค มือหยาบกอบกุมแกนกายของอีกฝ่าย รูดรั้งเรียกเสียงร้องของเจ้าของร่างกายได้อีกหน
“อ๊ะ..มาร์คตรงนั้น..อื้มมม”
แบมแบมกระตุกเกร็งทันทีที่มาร์คเปลี่ยนเป้าหมาย มือเล็กที่จับประคองท้ายทอยร่างสูงอยู่ในตอนแรก ตอนนี้เปลี่ยนมาจับข้อมือของมาร์คแทนแล้ว แบมแบมออกแรงบีบข้อมือของมาร์คไว้แน่น เพราะทุกครั้งที่มาร์ครูดรั้ง ร่างกายของเขาเหมือนจะหลอมละลายลงตรงหน้า
“อ๊ะ มาร์คคค”
ร่างบางบิดเร้าด้วยความทรมาน เมื่อร่างกายใกล้ถึงจุดหมาย แบมแบมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังสำลักความสุข ในที่สุดมาร์คก็ปรนเปรอให้เขาถึงฝั่งฝัน ร่างบางกระตุกเกร็งหลั่งน้ำรักสีขาวขุ่นออกมา คิดว่าจะได้พักหายใจเสียหน่อยแต่มาร์คก็ไม่ยอมให้เขาพัก
“อ๊ะ อื้มมมม”
นิ้วร้อนลอดผ่านเข้ามาแตะผนังด้านใน ช่องทางรักตอบรัดเรียวนิ้วนั้นทันที ก่อนที่มาร์คจะเพิ่มนิ้วเป็นสองและสามตามลำดับ ลมหายใจของร่างบางถี่รัวขึ้นทุกขณะ และทันทีที่มาร์คละเรียวนิ้วออกจากกาย แบมแบมก็ผละริมฝีปากออกจากพันธนาการที่มาร์คมอบให้
แบมแบมหอบหายใจราวกับกลัวว่ามาร์คจะแย่งอากาศในห้องไปเสียหมด ท่าทีนั้นทำให้มาร์คอดที่จะแซวไม่ได้
“จะไหวไหมเนี่ย?”
“ถ้าบอกว่าไม่..”
“เรื่องอะไรจะยอม มาถึงขนาดนี้แล้ว หยุดไม่ได้แล้วแบม”
“งั้นก็..”
ขาเรียวชันเข่าขึ้นมาพลางพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าเขาพร้อม
เหี้ยยยย ชิบหายแล้ว ตอนไม่เมาก็ยั่วเหรอวะ นึกว่าเป็นแค่ตอนเมา ตาย แบบนี้หลงตายแน่ๆไอ้มาร์คมึง เสือจะทิ้งลายก็คราวนี้
มือหยาบรูดรั้งความเป็นชายของตัวเองก่อนจะกดจ่อเข้าไปที่ช่องทางด้านหลัง
“อ๊ะ”
ร่างบางยกตัวเองขึ้นก่อนที่มาร์คจะกดกระแทกกายลงมา ครั้งก่อนที่ทำเขาไข้ขึ้น ดูเหมือนว่าครั้งนี้ก็จะไม่พลาด เจ้าของหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามกดจูบลงมาสลับกับจังหวะเข้าออก เสียงเล็กครางระงมรับความเสี่ยวซ่านที่มาร์คมอบให้ ไร้ฟันกัดริมฝีปากล่างตัวเองอย่างพยายามอดทนสู้แกนกายที่แข็งขืน
“อ๊ะ..อื้มมม”
ร่างบางสะท้านทุกครั้งที่ร่างสูงจงใจยกสะโพกของเขาขึ้นสูงและกดกระแทกกลับเข้ามาจนสุด มันเสี่ยวซ่านปะปนไปกับความรู้สึกเบาสบาย แบมแบมรู้สึกดีที่เขากับมาร์คมีทีท่าว่าจะเข้าใจกัน
แล้วอยู่ๆเสียงหอบหายใจก็ดังขึ้นอีกระรอก ร่างบางส่ายหน้ารัวเมื่อมาร์คเร่งจังหวะจนถึงที่หมาย ร่างสูงกระตุกเกร็งสวนเข้าไปอีกเพียงสองสามทีหลั่งน้ำรักเข้าไปในช่องทางรักที่คุ้นเคย มือหยาบปล่อยออกจากการจับกุม และแน่นอนว่าแบมแบมหมดแรง
เสียงหายใจรวยระรินบอกว่าร่างบางอ่อนล้ามากเหลือเกิน ท่ามกลางห้องสีนวลที่เงียบสงบ ร่างทั้งสองกอดก่ายกันบนเตียงกว้าง มาร์คจูบซับเหงื่อให้ร่างบางอย่างทะนุถนอม และแบมแบมเองก็ยอมให้มาร์คได้ทำตามอำเภอใจ
เมื่อไหร่กันที่เขาควบคุมความต้องการของตัวเองไม่ได้ เมื่อไหร่กันที่แบมแบมมีผลต่อสภาพจิตใจของเขา เมื่อไหร่กันที่เขาอยากตื่นมาเจอแบมแบมเป็นคนแรกและเข้านอนไปพร้อมๆกันในทุกๆวัน
ก๊อกๆๆๆ
“แบม พี่เอาตัวอย่างรายงานมาให้”
ทั้งคู่ผละออกจากกันทันทีที่ได้ยินเสียงใครอื่น แล้วมันก็ไม่ใช่ใครที่ไหน มันคือคนที่มาร์คกำลังรอเจอ แต่ตอนนี้กูไม่ว่าง ไว้เจอกูวันหลังแล้วกันอ้ซองจุนขี้แพ้
“พี่รู้ว่าแบมอยู่ในห้อง แบมอึดอัดที่จะเจอหน้าพี่ใช่ไหม ถึงได้หลบหน้ากัน”
“…………….”
“.....................”
“ที่แบมปฏิเสธพี่ พี่ไม่ได้ติดใจอะไรนะ พี่รู้อยู่แล้วว่ายังไงแบมก็เลือกมาร์ค พี่แค่อยากลองดู แบมอย่าหลบหน้าพี่เลยนะ”
มาร์คขมวดคิ้วมองแบมแบม ประโยคที่ซองจุนพูดเมื่อกี้มันแปลกๆนะ แบมเลือกเขา ตอนไหนวะ ทำไมกูไม่ได้ยิน
“งั้นพี่โทรให้น้องยองแจไปเอาตัวอย่างรายงานที่ห้องพี่แล้วกัน ถ้าแบมยังไม่อยากเจอหน้าพี่ตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ขอโทษนะที่ทำให้แบมลำบากใจ..ขอโทษที่พี่จูบแบม”
ซองจุนเดินหายไปจากหน้าห้องแล้ว ทิ้งไว้เพียงคำบอกเล่าที่ทำให้มาร์คสงสัย แต่ดูเหมือนว่าแบมแบมจะไม่อยากตอบ ร่างบางหันหลังให้มาร์คทันที คงกลัวว่ามาร์คจะชวนเขาทะเลาะอีกครั้ง
“เออจริงๆแล้วมาหาเพราะเรื่องนี้เลยนะเนี่ย เกือบลืมไปเลย”
“ไม่ตอบนะ ไม่อยากทะเลาะอ่ะ”
“รู้หรือไงว่าจะถามว่าอะไร?”
“ไม่รู้..”
“เมื่อตอนกลางวันฉันเห็นว่านายยืนจูบกับมัน”
“ก็เลยมาเอาเรื่องฉันถึงที่ห้อง? แล้วเป็นไงได้เรื่องไหมละ”
“ได้!ได้เจ้าของห้อง”
“ไอ้บ้ามาร์คคคคคคค”
แบมแบมหันหลังกลับมาเผชิญหน้าแบบแทบจะทันที มือไวง้างกำปั้นเตรียมทุบอกมาร์ค ดีที่มือหยาบจับไว้ได้ทัน
“ต้องพูดแบบนี้ใช่ไหมถึงจะยอมหันกลับมามองหน้ากัน”
“ไม่อยากทะเลาะแล้วอ่ะมาร์ค น่ากลัวแค่ไหนรู้ตัวปะตอนตัวเองโมโหอ่ะ ใครจะไปกล้าอธิบายวะ”
“อธิบายมาเลย เร็วๆเดี๋ยวจะโดนอีกรอบ”
“จิ๊!”
“อย่ามาอิดออด”
จอมคาดคั้น โคตรเอาเรื่อง เอาแต่ใจสุดๆ
“ก็พี่ซองจุนเขามาสารภาพรักกับฉัน เขาบอกว่าเขารักฉันมาก..”
“เดี๋ยว!อันนี้พูดเกินจริงไปหรือเปล่า?”
“ตกลงจะฟังไหม?”
“ฟังครับ”
“นั่นแหละแล้วเขาก็จูบฉัน แต่ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาก็เลยปฏิเสธเขาไป”
“นายปฏิเสธไปตอนไหน ฉันไม่เห็นได้ยิน”
“ทำตัวเป็นพระเอกวิ่งหนีไปก่อนอ่ะดิ อ๋อ!เสียงเตะถังขยะตอนนั้นฝีมือนายแน่ๆ ฮ่าฮาฮา แต่ก็ต้องขอบคุณพี่ซองจุนเขานะ เขาทำให้ฉันจำคืนนั้นของเราได้”
“ห้ะ?”
“อืม ตอนเขาจูบฉัน ฉันเห็นแต่หน้านาย”
“จริงดิ เหลือเชื่อ แล้วที่มันบอกว่านายเลือกฉันนี่ก็เรื่องจริงเหรอ?”
“.................”
“ตอบหน่อย”
“ไม่ตอบ”
ร่างบางบอกปัดทำท่าจะหันหลังให้แต่มาร์คไม่ยอม แขนแกร่งล็อคร่างบางไว้ในอ้อมแขน คืนนี้แบมแบมจะต้องนอนหันหน้าเข้าหาเขาทั้งคืน นี่คือการบังคับ
“แบมมมมม”
“โว้ยยยย ยอมขนาดนี้แล้ว ฉันเลือกหมาหน้ามหาลัยมั้ง”
“ก็ไม่มั่นใจอ่ะ”
“ถ้าอยู่ฟังจนจบก็ไม่ต้องมาเป็นภาระฉันแบบนี้ เห้อม”
“ภาระอะไรเขาเรียกว่าการแสดงความรักโว้ย”
“ทีหลังหัดฟังให้มันจบ แล้วก็เลิกนะนิสัยคิดเองเออเองเนี่ย น่ารำคาญ!”
“รำคาญสัมมีเหรอจ๊ะน้องจ๋า”
“ไอ้บ้ามาร์ค ไม่เล่น ฮ่าฮาฮา ไม่เล่นนนน”
“แบม”
“หื้ม?”
เสียงเรียกของมาร์คจริงจังกว่าทุกครั้งที่เคยได้ยิน
“ก่อนหน้านี้เราอาจจะเจอกันผิดที่ผิดเวลาไปหน่อยแต่หลังจากนี้สำคัญที่สุดนะ”
“................”
“เป็นแฟนกันไหม?”
“ขอคิดดูก่อน นอนๆ”
“โหววววววววว ตอบทันทีเลยอ่ะ ไม่ทำท่าคิดสักนิดนึงเลยเหรอ ไม่โรแมนติกเลยอ่ะ ตอบก่อนค่อยนอน นะๆๆๆๆ แบมครับบบบบ แบมมมมมม”
“ข้ามขั้นมาตั้งสองครั้งแล้วปะ ยังจะมาถามอีก”
“ก็อยากมีเหมือนคนอื่นเขาบ้างอ่ะ เป็นเมียแล้วสองครั้งเป็นแฟนด้วยไม่ได้เหรอ?”
“นี่นายมันน่ารำคาญชะมัด เออๆ ตามนั้น”
*****************************************************************************
โอ้ยยยยยยยยยยย ลืมรหัสเข้าบล็อกเก่า เข้ายังไงก็เข้าไม่ได้
เอามาลงในธัญวลัยแม่มเลย จบ พรอกัลทรีบล็อกเกอร์
หวังว่าทุกคนจะชอบ ฝาก #มาร์คแบมวิศวะนิเทศ ในทวิตด้วยน้าาาา
Guest
