บุรุษวิปริต สตรีวิปลาส

บุตรบารอนหมุนลูกบิดสนิมเขรอะใกล้หลุดเปิดบานประตู เห็นสภาพห้องขนาดเท่าจิ้งเหลนดิ้นตาย เพียงกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดมาตรฐานของเขาก็กินเนื้อที่ไปแล้วกว่าครึ่งห้อง ไม่มีกระทั่งบานหน้าต่างกันลมหนาวที่พัดพาเกล็ดน้ำแข็งจากก้อนเมฆภายนอกเข้ามา

บนพื้นมีเพียงผ้านวมเก่าๆผืนเดียว เนื้อผ้าเต็มไปด้วยเศษขนและรอยฟัดพร้อมคราบน้ำลายของเจ้าของคนก่อน เมื่อตัดสินจากรอยวงดวงสีชาที่ยังไม่แห้งดีนักและกล่ินรัญจวนที่ทำให้สมองอันอ่อนเพลียจากความเหนื่อยล้าของเขากระปรี้กระเปร่าขึ้นในบัดดล...คาดว่าเจ้าของคนก่อนคงมีจิตอารี ‘อุทิศ’ ให้เขาได้ใช้งานต่อเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วยามนี้เป็นแน่

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองด้านบนเพดาน เขาเห็นสิ่งมีชีวิตแปดขาตัวเท่าตัวเท่าจานข้าวนับสิบกำลังร่วมมือร่วมใจกัน สร้างบ้านลอยฟ้าอย่างขยันขันแข็ง

ความสามัคคีของเหล่าพี่น้องแปดตาทำให้เขาน้ำตาไหลด้วยความทราบซึ้งปลื้มปิติ

‘มนุษย์เอ๋ยจงดูเถิด

แม้นเดียรัจฉานยังรู้รักสมัครสมาน

ไฉนไยเล่า มนุษย์เอ๋ยจักแก่งแย่งช่วงชิงกันมิจบสิ้น

ฆ่าได้กระทั่งพี่น้องร่วมอุทรมารดา

มนุษย์เอ๋ย เจ้ามิกระดากใจอายสัตว์มันฤา’

“อ้อ! เกือบลืมบอกไป ค่าอุปกรณ์ หนังสือ อาหารและพยาบาลไม่รวมอยู่ในทุนนะจ๊ะ กู๊ดดดบาย~!!”

บุตรคนที่หกกระชากคอเสื้อครูใหญ่ที่ยิ่งใหญ่ชิบหายก่อนที่นางจะทันใช้เวทหายตัวหนี

เขาใช้สัญชาตญาณมนุษย์วานรยกนางเหนือขึ้นเหนือหัวก่อนทุ่มตัวนางผ่านบานหน้าต่างกว้าง

“ชิ!”

บุตรบารอนเดาะลิ้นอย่างขัดใจเมื่อเห็นว่าครูใหญ่สติไม่สมประกอบสามารถหายตัวหนีไปได้ทันก่อนที่สมองของนางจะมีโอกาสได้ไหลติดเป็นเนื้อเดียวกับพื้นหินขัดเงาด้านล่างหอคอย