[os] Boss - minhyun x jaehwan

Boss

“เลขาคิมคุณช่วยจัดการชุดงานเลี้ยงสำหรับคืนนี้ให้ผมด้วย”

“ครับบอส”

แจฮวานเลขาหนุ่มทำงานให้กับ ฮวัง มินฮยอน ประธานบริษัทดังด้านอสังหาทรัพย์เข้าเป็นปีที่ห้า เจ้านายของเขาแม้อายุห่างกันไม่มากแต่มินฮยอนก็ให้บรรยากาศที่สุขุมและดูเป็นผู้ใหญกว่ามาก แจฮวานยอมรับตัวเองอาจจะดูดีไม่เท่าแต่เขาก็มีดีเรื่องสมองไม่งั้นคงอยู่เป็นเบี้ยล่างมินฮยอนเจ้านายสุดเนี้ยบไม่ได้นานขนาดนี้

การทำงานกับมินฮยอนคนภายนอกอาจจะมองเป็นเรื่องที่ยากแต่สำหรับแจฮวานคิดว่าเป็นการทำงานที่ดีมากทีเดียว ใช่ว่าเขาไม่เคยทำงานพลาดมันก็มีบ้างบางครั้งไม่มีใครไม่เคยพลาดหรอกเจ้านายของเขาเองก็รู้ข้อนี้ดีจึงเปลี่ยนจากการติเตือนมาเป็นการสอนงานและชี้จุดบกพร่องของความผิดพลาด ไม่แปลกใจที่เจ้านายของเขาประสบความสำเร็จทางด้านธุรกิจตั้งแต่อายุยังน้อย

มินฮยอนเหมือนเป็นคนโลกส่วนตัวสูงแต่ลองได้ก้าวข้ามไปโลกของมินฮยอนแล้วแจฮวานว่ามันไม่ได้แย่ขนาดนั้น มันเรียบง่าย สงบ และปลอดภัย ขอเพียงคุณเข้าใจคุณจะชอบโลกของมินฮยอนเหมือนผม

งานเลี้ยง

ภายในงานนักธุรกิจมีมากหน้าหลายตามีทั้งที่แจฮวานรู้จักและไม่รู้จักการจดจำใบหน้าของบุคคลเหล่านี้และหาข้อมูลเป็นหน้าที่สำคัญของการเป็นเลขาซึ่งมันมีผลต่อธุรกิจไม่มากก็น้อยเหมือนเป็นการให้เกียรติอีกฝ่ายมากกว่าหากบังเอิญได้ร่วมมือทำธุรกิจกัน

งานเลี้ยงก็คืองานเลี้ยงไม่เพียงคุยกันเรื่องงานอาจมีดูตัวทำความรู้จักกันในเชิงชู้สาว เจ้านายของเขามักจะเป็นตัวดึงดูดให้ลูกสาวนักธุรกิจทั้งหลายอยากทำความรู้จักด้วยความที่มีหน้าตาที่หล่อหุ่นดีประสบความสำเร็จในธุรกิจและที่สำคัญโสด

ต้องขอบคุณที่เจ้านายของเขาเป็นพวกตายด้านตั้งแต่หน้ายันความรู้สึกแจฮวานเลยไม่ต้องรอเจ้านายเกี้ยวพาราศีกับบรรดาสาวๆสักเท่าไหร เพียงแค่คุยทำความรู้จักตามมารยาทที่ควรจะมีของเพื่อนแวดวงเดียวกัน

แจฮวานเว้นระยะออกห่างจากมินฮยอนพอสำควรเพื่อให้เวลาส่วนตัวกับเจ้านาย ร่างเล็กกวาดสายตาไปรอบๆงานแต่ก็มองกลับมาหาเจ้านายอยู่บ่อยๆเผื่อถูกเรียกใช้งาน แจฮวานหันไปสะดุดตากับหญิงสาวคนนึงหลบอยู่ในมุมมืดของงานหากใครไม่สังเกตก็คงไม่เห็นเขาเองก็ไม่ได้อยากจะสนใจเท่าไหรแต่มือของหญิงสาวกำลังเทผงสีขาวลงในแชมเปญอย่างดีมันเรียกร้องความสนใจเหลือเกิน

เลขาหนุ่มมองตามหญิงสาวคนนั้นไปใครกันจะเป็นเหยื่อผู้โชคร้าย เขาไม่รู้หรอกว่าผงสีขาวที่หญิงสาวใส่ไปมันคืออะไรแต่มันก็คงไม่ดีแน่ๆอาจจะเป็นยานอนหลับหรือยาพิษ แจฮวานสำรวจลักษณะสรีระของเธอต้องยอมรับเธอเป็นผู้หญิงที่สวยดูอ่อนหวานขัดกับการกระของเธอ

อาการหยุดหายใจชั่วขณะแจฮวานพึ่งเข้าใจวันนี้ว่ามันเป็นเช่นไรเมื่อหญิงสาวเดินไปหยุดที่หน้ามินฮยอนเจ้านายของเขา เธอหยิบแชมเปญไปสองแก้วไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอีกแก้วใครต้องรับเคราะห์ไป เลขาหนุ่มเดินไปหาเจ้านายอย่างไม่รอช้า เกลียดที่ขาตัวเองสั้นเกินไปมันช้าเสียจนเจ้านายของเขารับแก้วแชมเปญของหญิงสาวไว้ในมือเป็นที่เรียบร้อย

“บอสครับผมหิวน้ำแชมเปญที่อยู่ในมือของบอสผมขอนะ”

ดื่มไปแล้วเขาดื่มไปแล้วเจ้านายจะรู้ไหมนะมีเลขาคนนึงที่เสียสละเพื่อเจ้านายขนาดนี้

“คุณผู้หญิงผมของตัวก่อนนะครับขอโทษในความไร้มารยาทของเลขาของผมด้วย”

สายตาคมมองเลขาอย่างคาดโทษการทำตัวเสียมารยาทเป็นเรื่องที่ค่อนข้างมีผลต่อความรู้สึกของมินฮยอน การที่ลูกน้องคนสนิททำตัวเสียมารยาทขนาดนี้ได้ก็เหมือนการสื่อถึงเจ้านายไร้การสั่งสอนหรืออบรมลูกน้อง การแย่งของในมือเจ้านายไม่ต่างอะไรกับเสมอตนของเจ้านายกับลูกน้องซึ่งมันทำให้มินฮยอนรู้สึกอับอายขายหน้าจริงๆ

แจฮวานเป็นเลขาที่ดีมากคนนึงแต่ตอนนี้มินฮยอนต้องพิจารณาใหม่เสียแล้ว เขาพยายามสงบสติอารมณ์และเดินออกจากงานไปให้เร็วที่สุด แต่มันก็พังลงเพราะเลขาตัวดีค่อยๆเดินไม่ได้สนใจเจ้านายเท่าไหรในสายตามินฮยอนมองว่ามันคือการเมินเฉยและการแข็งข้อต่อเจ้านาย

เขาคงดีกับเลขาคนนี้มากเกินไปสินะ

ร่างสูงเดินไปกระชากแขนเล็กให้เดินตามความเร็วของตนโดยไม่ได้ทันสังเกตสีหน้าที่ไม่สู้ดีของเลขาสักเท่าไหรอาจเป็นเพราะอารมณ์โมโหจากการเสียหน้า มินฮยอนผลักแจฮวานไปนั่งหน้ารถแต่ร่างเล็กขัดขืนถึงถูกผลักล้มตัวนอนขดอยู่เบาะหลังแทน

“นี่นายเมาหรอแจฮวาน”

ไร้เสียงตอบรับมินฮยอนอยากจะตำหนิเลขาแทบขาดใจแต่ให้พูดกับคนกำลังเมาก็เหมือนตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ พรุ่งนี้คงต้องจัดการเลขาคนนี้อย่างจริงจังในตำแหน่งหน้าที่การงานแต่คงไม่ปลดออกเพราะเสียดายฝีมือในการทำงาน ร่างสูงขับรถไปยังคอนโดหรูกลางเมืองที่ไม่ไกลจากบริษัทสักเท่าไหรซื้อไว้หวังพักผ่อนในวันที่เจอเรื่องหนักๆจากการทำงาน เขาไม่ใจดีที่จะพาเลขาขี้เมาไปส่งบ้านให้ไปนอนหลับสบายอารมณ์อยู่ที่บ้านหรอก คืนนี้แจฮวานต้องสร่างเมาและนั่งสำนึกผิดอยู่ห้องของเขาจนฟ้าสว่าง

“แจฮวานลุกขึ้นเดินตามผมมา” เลขาก็ยังเงียบเอาแต่นอนขดตัวไม่สนใจ

เป็นมินฮยอนเองที่ต้องกระชากร่างเล็กให้ออกมาจากรถหรูแต่ก็เท่านั้นเมื่อแจฮวานล้มไปนั่งกับพื้นกระชากตัวแรงเท่าไหรก็ไม่ลุกเป็นพฤติกรรมที่น่าหงุดหงิดอย่างมากสำหรับร่างสูง

“ผ ผะ ผมลุกไม่ขึ้น” แจฮวานพูดออกมาอย่างยากลำบากเขาไม่มีปัญญาแก้ตัวอะไรร่างกายมันสั่นไม่หยุดเรียวแรงเหมือนถูกขโมยหายไป นี่มันยาอะไรกันยาพิษหรอเขายังไม่อยากตายพ่อแม่ยังไม่สบายเลย

“ผมใจดีกับคุณมากแล้ววันนี้ลุกไม่ได้ก็นอนเฝ้ารถผมไปคุณแจฮวานพรุ่งนี้ก็เตรียมตัวหางานใหม่ด้วยคุณอดีตเลขา” มินฮยอนขู่เตือนหันหลังให้แจฮวาน

แจฮวานมองตามมินฮยอนที่กำลังเดินจากไปเขาอยากจะร้องเรียกให้ร่างสูงมาดูดำดูดีเขาสักนิดเสียงแต่มันไม่ออกจากลำคอ ถ้ารู้ว่าจะโดนปฏิบัติเช่นนี้เขาไม่มีทางช่วยแน่นอนอย่างน้อยคนเราในถ้าฐานะเพื่อนมนุษย์ที่รู้จักกันช่วยกันนิดนึงก็ยังดี

ความน้อยใจและความผิดหวังกับเจ้านายมันทำให้แจฮวานเจ็บปวดใจจนร้องไห้ออกมาไม่รู้ตัว ตัวที่เคยสั่นมันส่งผมให้สะอื้นจนตัวโยนเสียงสะอื้นมันดังพอที่จะเรียกร้องความสนใจให้คนที่เข้าใจผิดหันมามอง

มินฮยอนมองแจฮวานด้วยความสนใจร่างเล็กที่เคยนั่งตอนนี้กลับนอนขดตัวร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน ร่างสูงเดินกลับไปหาร่างเล็กเมื่อมองพิจารณาดีๆเลขาของเขาทำถ้าเหมือนจะขาดอาการหายใจตัวก็สั่นจนผิดปกติไหนจะอุณหภูมิที่ร้อนของผิวหนังเมื่อสัมผัส

แจฮวานเป็นอะไร

เมื่ออาการชักไม่ดีมินฮยอนเองก็ไม่มีทางเลือกจึงต้องอุ้มเลขาขึ้นมาพาไปยังห้อง เหมือนร่างเล็กในอ้อมแขนเขาจะไม่ให้ความร่วมมือสักเท่าไหรพยายามดิ้นต้องขอบคุณที่เขาออกกำลังอย่างเป็นประจำทำให้สามารถอุ้มผู้ชายรูปร่างเจ้าเนื้อได้ไม่ยากลำบากสักเท่าไหรนัก

มินฮยอนกระชับร่างของเลขาชิดกับตัวเขามากขึ้นกันการดิ้นตก จากท่าทีของแจฮวานที่เอาแต่ดิ้นเปลี่ยนมาเป็นกำเสื้อสูทเขาจนแน่นเสียงหอบหายใจดังขึ้นเรื่อยๆตัวก็สั่นจนน่าสงสาร

“บ บอส ช่วยผมด้วย” แจฮวานพูดพรึบพรำเสียงเบาเสียจนกลายเป็นเสียงกระซิบ

“นายพูดว่าอะไรฉันไม่ได้ยิน” มินฮยอนหยุดเดินเพื่อฟังแจฮวานพูดกับตนใหม่

“ช่วยผมด้วย” เสียงแจฮวานเบายิ่งกว่าเดิม

“ฉันไม่เข้าใจที่นายพูด” มินฮยอนเองก็หมดปัญญาเสียงแจฮวานมันเบาราวกับอากาศ

แจฮวานพยายามรวบเรี่ยวแรงสุดท้ายของตัวเองเอื้อมแขนสองข้างของตัวเองคล้องคอร่างสูงดันร่างตัวเองไปพูดใกล้ๆหูเจ้านาย มินฮยอนเองก็ให้ความรวมมือเปลี่ยนท่าอุ้มร่างเล็กเป็นช้อนก้นแจฮวานมานั่งแขนตัวเองและใช่มืออีกข้างประคองหลังกันร่างเล็กหงายหลังลงไปราวกับอุ้มเด็กไม่มีผิด ใบหน้าของแจฮวานวางซบบนไหล่แกร่งอย่างช่วยไม่ได้

“กอดคอฉันไว้อย่าปล่อยนะแจฮวานทนอีกนิดจะถึงห้องฉันแล้ว”

ร่างเล็กได้แต่ขอบคุณเจ้านายในใจน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาอีกครั้งด้วยความตื้นตัน มินฮยอนที่รู้สึกว่าเลขาร้องไห้อีกรอบก็พรางเอามือลูบหลังปลอบไปมา แจฮวานกอดรอบคอมินฮยอนแน่นขึ้นไปอีกเมื่อรับรู้สัมผัสของมือหนาปลอบประโลมบริเวณแผ่นหลัง เขาคิดถูกแล้วที่พยายามปกป้องเจ้านายขอโทษที่เคยว่าว่านิสัยไม่ดีคุณเป็นเจ้านายที่ดีมากสำหรับผม

“ช่วยผมด้วยอย่าทิ้งผมไว้คนเดียว” ร่างเล็กพูดกระซิบผ่านบริเวณใบหูร่างสูง

มินฮยอนสะดุ้งตัวเบาๆริมฝีปากของร่างเล็กคนที่เขาอุ้มอยู่สัมผัสโดนใบหู เสียงหอบหายใจลมหายใจร้อนประทะอยู่เพียงแค่ต้นคอเขาสัมผัสได้ทุกอย่าง ร่างกายร่างสูงเหมือนโดนกระแสไฟฟ้าไปทั้งตัวมันวูบวาบไปทั้งร่างกายเขากำลังมีอารมณ์ ต้องพาแจฮวานไปที่ห้องให้เร็วที่สุดแบบนี้มันชักจะไม่ดีแล้ว

ร่างสูงว่างร่างเล็กไปยังโซฟาไม่เบาแรงสักเท่าไหร ร่างกายแจฮวานเหมือนของร้อนที่มินฮยอนไม่อาจกล้าสัมผัสโดน ร่างเล็กไม่ได้ให้ความร่วมมือในการออกห่างแขนเล็กไม่ยอมปล่อยออกจากรอบคอทำให้ร่างประธานหนุ่มล้มมานอนคร่อมร่างเลขา ท่านี้มันไม่ดีสำหรับมินฮยอนเลย

มินฮยอนเป็นเพียงผู้ชายธรรมดามีความรู้สึกอ่อนไหวต่อการสัมผัสเหมือนคนทั่วไป

ประธานหนุ่มกวาดสายตามองใบหน้าหวานของเลขาที่แดงก่ำห่างกันเพียงไม่กี่คืบ ดวงตาที่หวานช่ำไปด้วยน้ำตามองเขาอย่างเว้าวอน ริมฝีปากที่อ้าเผยอผ่อนลมหายใจร้อน แขนเล็กที่เคยโอบรอบคอเปลี่ยนเป็นโอบแผ่นหลังกว้าง มันทำให้มินฮยอนไม่อาจละสายตาไปจากแจฮวานได้ ขาแกร่งที่คั่นเรียวขาเล็กอยู่กลางลำตัวของอีกฝ่ายที่แข็งตัวเป็นสัญญาณบอกว่าร่างเล็กเกิดอารมณ์ไม่ต่างอะไรจากเขาอาจจะมากกว่าเสียด้วย

แจฮวานรู้แล้วว่ายาที่หวังปองร้ายเจ้านายเขาคือยาอะไร ร่างกายที่ร้อนเต็มไปด้วยอารมณ์ทุกสัมผัสของมินฮยอนทำเขาแทบคลั่งอยากปลดปล่อยไปให้รู้แล้วรู้รอด อาการแบบนี้เป็นเพราะฤทธิ์ยาปลุกเซ็กอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่น่าเสร่อตัวไปรับเคราะห์แทนเจ้านายมาคิดได้ตอนนี้ก็สายไป

“ออกไปอย่ามาโดนตัวผม” ปากที่บอกไล่เหมือนแต่ร่างกายสวนทางกอดร่างสูงที่คร่อมตัวเองไว้

แน่น

“แจฮวานนายเป็นอะไรกันแน่”

“อึก ช แชมเปญแก้วนั้นใส่ยาปลุกเซ็ก บอสคุณช่วยพาผมไปห้องน้ำทีผมไม่ไหวแล้ว อื้ออ ”

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน” มินฮยอนเข้าใจแล้วเข้าใจทุกอย่างทุกการกระทำของเลขา โง่เขานี่มันคนโง่ที่ต้องให้เลขามารับเคราะห์แทนโดยไม่รู้ตัว

เขาต้องรับผิดชอบความผิดของตัวเอง ขอโทษ นะแจฮวาน

“ฉันช่วยนายเอง”

สิ้นเสียงประธานหนุ่มอุ้มร่างของเลขาโยนไปบนเตียงนอนคิงไซส์เต็มแรง มินฮยอนเองเริ่มไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ที่เป็นคนโดนยาความรู้สึกนิดคิดของเขามันหายไปหมดเขาต้องการแจฮวาน มือแกร่งปลดกระดุมเสื้อสูทตัวแพงเหวี่ยงออกไปให้พ้นทางแล้วไล่ไปถอดหัวเข็มขัดที่มันสร้างความอึดอัดเป็นอย่างมาก

สองขายาวเดินขึ้นเตียงคร่อมร่างเล็กอีกครั้งอย่างจงใจ มือหนาไล่ถอดเสื้อเสื้อสูทและกางเกงขายาวของร่างเล็กอย่างไม่รอช้าเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตขาวกับบ๊อกเซอร์บรีฟสีดำตัดกับเนื้อผิวขาวของเจ้าของเรือนร่างทำเอาคนมีสติครบถ้วนเผลอฝากรอยแดงไว้ที่โคนขาอ่อนด้านใน

“บ บอส คุณจะทำอะไร ปล่อยผมไป อื้อ อย่ากัด อื้อออ”

เสียงหวานห้ามปรามได้ไม่เท่าไหรก็ต้องเปลี่ยนมาปล่อยเสียงครางเมื่อเจ้านายที่เคยคิดด้านตายในอารมณ์ดูดเลียขบกัดยอดอกสีสวยราวกับมีน้ำหวานไหลออกมา ร่างเล็กไม่อาจต้านทานไหวจึงปล่อยให้ห่วงอารมณ์พาไป แผ่นหลังขาวแอนอกรับสัมผัสมือที่ไม่รู้ต้องวางไว้ตรงไหนเผลอไปขยุ้มผมของเจ้านายตัวเองหวังคลายความอึดอัดที่เจ้านายมอบให้

มือหนาลูบเบ้ากางเกงบ๊อกเซอร์บรีฟขึ้นลงอย่างช้าๆมันเสียวจนร่างเล็กปล่อยออกมาจนเปียกชุ่มไปหมด น้ำแรกออกมแล้วแจฮวานหายใจเหนื่อยขาเรียวตั้งชันสั่นระริกอย่างหมดแรงความทรมานมันดีขึ้นใช่ว่ามันจะเพียงพอ

มินฮยอนเข้าใจเลขาดีว่าต้องการอะไรเขาถอดบ๊อกเซอร์บรีฟของร่างเล็กออกไปเหลือเพียงเนื้อผิวสวยที่ออกมาอวดสายตา ร่างหนาขยับตัวไปนั่งหัวเตียงกระชากร่างเล็กในมานั่งคร่อมบนตัวหันหน้าเขาหากัน ใบหน้าหวานมองเขาอย่างเว้าวอนแก้มก้นร้อนที่บดเบียดต้นขาแกร่งมีกางเกงสแล็คขั้นกลางแทบไม่ได้ช่วยให้มินฮยอนอดทนได้มากขึ้น

เป็นเจ้านายจะให้มาตามใจลูกน้องก็ไม่ใช่รื่องจริงไหม

“จูบฉันแจฮวาน” มินฮยอนยิ้มร้ายเขาชอบจริงที่เลขาคนเก่งหูตาตก

แจฮวานมองหน้ามินฮยอนอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ประกบริมฝีปากของตัวเองเข้ากับอีกคน ปากเล็กกดแชที่ริมฝีปากหนาไว้ไม่มีการรุกล้ำใดๆ แจฮวานเป็นเพียงเด็กเรียนไม่ประสีประสาเรื่องอย่างว่าช่วงวัยรุ่นก็เอาแต่เรียนจบออกมาก็มุ่งทำงานของตนให้ดีหวังสร้างอนาคตฐานะการเงินของตัวเอง ส่วนเรื่องสร้างครอบครอบครัวมีตอนสี่สิบก็ยังไม่สายสำหรับผู้ชาย

“อย่าแกล้งผม” เสียงหวานกระเส่าริมฝีปากเล็กเปลี่ยนไปจูบปิดเปลือกตาของเจ้านายแทนเพราะเขาเกลียดสายตาของเจ้านายที่มองเขาอย่างจับจ้วง

แพ้แล้วมินฮยอนแพ้แล้ว

การเป็นเจ้านายที่ดีควรสอนงานลูกน้องดีกว่ามานั่งติเตือนมินฮยอนยังถือคตินั้นเขาจะสอนแจฮวานให้เก่งในทุกๆเรื่องเอง ลิ้นร้อนกวาดเข้าไปชิมน้ำหวานจากโพร่งปากเลขาลิ้นร้อนเกี่ยวลิ้นเล็กอย่างหยอกล้อแม้ลิ้นเล็กจะพยาพยามหนีเท่าไหรก็ไม่มีทางพ้น ลิ้นร้อนเกี่ยวพันดูดคลึงคนไร้ประสบการณ์อย่างไม่ปราณีแต่ก็เว้นระยะให้ร่างเล็กบนตัวเขาได้หายใจ

แจฮวานเริ่มรู้งานทำเลียนแบบเจ้านายของตน สัมผัสที่แจฮวานมอบให้มินฮยอนมันอ่อนหวานดูใสซื่อทำเอาด้านล่างคนมากประสบการณ์สั่นกระตุก สะโพกขาวอวบอิ่มขยับบดเบียดทับความแข็งขืนของอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัวร่างกายมันขยับไปเองอย่างรู้งานจนร่างเล็กสำเร็จความใคร่ของตัวเองไปอีกรอบ

มินฮยอนเองก็แทบไม่ไหวเขาดันร่างเล็กให้ไปนั่งบนเตียงมือหนาปลดกระดุมกางเกงสแล็คของตัวเองออกดึงแท่งเนื้อร้อนที่ขยายตัวอย่างเต็มที่ออกมาอวดบ้าง

“ทำให้ฉันแจฮวาน” เสียงมินฮยอนไม่สู้ดีนัก มือเล็กจับส่วนแข็งขืนของอีกฝ่ายมันทั้งใหญ่ยาวและร้อนจนน่ากลัว มือเล็กรูดขึ้นรูดลงอย่างสั่นกลัวเกิดมาไม่เคยทำให้ใครนอกจากช่วยตัวเอง

“ไม่เอามือ ปากนายแจฮวาน ใช้ปากนาย” ไม่มีใครอยากจะเสร็จเพราะมือหรอก

“ผ ผมทำไม่เป็นบอส” ร่างเล็กหยุดการกระทำมองเจ้านายขอความเห็นใจ แค่ลำพังเขาโดนยาก็แย่อยู่แล้วต้องมานั่งปรนนิบัติอีกมันทรมานเกินไป

“คิดว่ากินอมยิ้มสิเด็กดี เร็วฉันอึดอัด” มือหนากดหัวร่างเล็กให้เข้าใกล้ของสงวนตนเขาไม่มีอารมณ์มานั่งสงสารใครหรอกช่วงเวลานี้

แจฮวานก้มลงไปตามแรงกดอย่างจำยอมมือเล็กจับแท่งร้อนให้เหยียดตรงลิ้นเล็กแตะชิมรสชาติรูเล็กบริเวณปลายหัวแท่งร้อน น้ำเมือกใสรสชาติเค็มยืดยาวตามลื้นเล็กที่ไล่เลียไปมาเมื่อชินกับรสชาติปากเล็กก็ลงไปครอบทั่วลำหัวขึ้นลงตามจังหวะที่มือหนากดหัวร่างเล็กขึ้นลง แท่งร้อนสั่นกระตุกเกร็งปล่อยน้ำรักออกทำเอาคนไร้ประสบการณ์สำลักอย่างน่าสงสาร

มินฮยอนผลักร่างเล็กนอนลงไปอีกครั้งเขาตามคร่อมประกบจูบในรางวัลเด็กเก่งกลิ่นคาวลอยคลุ้งในปากเล็กแต่มันก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร มินฮยอนสอดนิ้วเกี่ยวเอาน้ำรักของตัวเองจากปากแจฮวานเพื่อใช้แทนเจลหล่อลื่นปาดวนไปยังรูเล็กที่กำลังตอดนิ้วเขาเพียงแค่ไปโดนปากทางเขา นิ้วยาวรุกล้ำเข้าไปมันทั้งแน่นทั้งอุ่นเนื้ออ่อนนุ่มตอดนิ้วราวกับต้องการกลืนกิน

“อื้ออ ผมเจ็บ บ บอส อย่าขยับ อื้ออ” เสียงหวานร้องครางใครจะไปหยุดลง

มินฮยอนประกบจูบเบี่ยงความสนใจจากหนึ่งนิ้วกลายเป็นสองและสามตามลำดับ แจฮวานเริ่มชินกับสิ่งแปลกปลอมร่างกายสวนกลับขยับเด้งตัวรับความรู้สึกใหม่อย่างเสียวซ่านเสียงกรีดร้องที่สุขสมดังลั่นออกมาพร้อมกับสารคัดหลั่งสีขาว

ร่างสูงถอดเสื้อผ้าตัวเองจนหมดเมื่อพาร่างเล็กสำเร็จความใคร่ มินฮยอนเองก็ไม่ไหวแล้วมันเกินขีดจำกัดของเขาไปไกลแล้ว เสื้อเชิ้ตของแจฮวานที่จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่มินฮยอนก็ใจดีกระชากทิ้งให้เขาไม่มีเวลามาใจเย็นมานั่งปลดกระดุมในเลขาจอมยั่วหรอก

ถึงเวลาที่มินฮยอนเอาจริงแล้ว

น้ำรักของแจฮวานที่ไหลเปรอะเปื้อนบนหนาท้องมินฮยอนไม่ทิ้งให้เสียเปล่าเขานำมาป้ายแท่งร้อนของตัวเองชโลมไปให้ทั่วลำ ร่างเล็กมองการกระทำของร่างสูงอย่างรู้ชะตากรรมตอนนี้จะโดนรุกล้ำขนาดไหนแจฮวานก็ยอมขอให้ความทรมานในร่างกายเขาหายไปเสียที

“เจ็บหน่อยนะเด็กดีอดทนไว้นะ” มินฮยอนลูบใบหน้าแจฮวานที่เต็มไปด้วยเหงื่อปลอบประโลมดวงตาคู่สวยอดไม่ได้ที่จะปล่อยน้ำตาออกมาแต่ก็พยักหน้าตอบรับคำพูดของอีกคน

มินฮยอนค่อยๆกดแท่งร้อนตัวเองลงไปช่องทางรักอย่างเห็นใจ เขาไปเพียงแค่ส่วนแจฮวานก็กระตุกเกร็งกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บ ปากหนากดจูบเรียวปากเล็กดึงความสนใจอีกครั้งแต่มันก็ไม่ช่วยสักเท่าไหรเมื่อแจฮวานร้องไห้สะอื้นออกมา มือหนาขยับส่วนอ่อนไหวของแจฮวานขึ้นลงอย่างเร่งจังหวะจนร่างเล็กเคลิ้มไปกับสัมผัสอีกครั้ง

จังหวะนี้มินฮยอนเองก็สวนเขาไปจนมิดโคนแล้วแช่ทิ้งไว้ ให้ช่องทางหลังปรับตัวก่อนมือกับปากมินฮยอนยังทำงานต่อไปไม่ปล่อยให้ร่างเล็กไปสนใจกับความเจ็บมากเท่าไหร ร่างสูงเข้าใจความเจ็บของร่างเล็กดีมือเรียวที่จิกเข้าเนื้อแผ่นหลังเขามันคงต้องฝากรอยแผลเป็นอย่างแน่แต่ถ้ามันทำให้แจฮวานคลายความเจ็บได้เขาก็ยอมเป็นแผลไปทั่วแผ่นหลัง

“ขยับทีบอส  ผมอึดอัด ขยับ” เสียงครางร้องขออย่างอ้อนวอนแม้ว่าเจ็บแต่มันก็รู้สึกดี

“นายเลือกเองนะเด็กน้อย”

มินฮยอนขยับตัวช้าๆเสียงครางประสานกันดังระงม ความคับแน่นในตัวแจฮวานทำเอาเขาแทบคลั่งตายอยากจะกระแทกแรงๆแต่ก็ไม่อาจทำได้แค่นี้เลขาเขาก็ช้ำไปทั้งตัวแล้ว จังหวะยิ่งช้าความเสียวก็ยิ่งมากกว่ามินฮยอนจะปลดปล่อยออกมาเล่นเอาทรมานไปสองฝ่าย แท่งร้อนยังทิ้งคาไว้ในช่องทางรักให้ความอุ่นโอมอุ้ม  ร่างหนาก้มไปสร้างรอยรักมากมายบนตัวร่างเล็กผิวแจฮวานมันเหมาะให้เขาทำรอยไว้จริงๆ ยอดเนื้อนูนสีชมพูมินฮยอนก็อดที่จะแกล้งขบกัดแรงๆไม่ได้ เสียงร้องครางยิ่งเหมือนตัวกระตุ้นชั้นดีในการแกล้งเข้าไปใหญ่แจฮวานน่ารักจริงๆ

แท่งร้อนที่เคยสงบก็กลับมาขยายตัวเต็มที่มินฮยอนก็ยังนิ่งเฉยไม่ยอมขยับแม้ร่างเล็กจะส่งสายตาอ้อนวอนแสดงความต้องการมามากขนาดไหน

เขายังสอนงานเลขาไม่ครบเลย

“อยากให้ฉันขยับไหมคุณเลขา” มินฮยอนพูดคลอเคลียที่ใบหูเล็กให้แจฮวานทรมานไปมากกว่าเดิม

“อยากบอสขยับให้ผมที” ร่างหนายังนิ่งเฉยจนเป็นแจฮวานที่ขยับตัวเองแต่มินฮยอนก็ถอดแท่งร้อนออกตัวเองออกไปทำเอาคนมากอารมณ์ทรมานมากขึ้นไปอีก

“ออนท็อป” เป็นเพียงคำพูดสั้นๆเล่นเอาแจฮวานอยากจะตีอีกฝ่ายให้แรงๆ เขาต้องมาเป็นแบบนี้เพราะใครกันหลังจากเรื่องคืนนี้พรุ่งนี้เขาจะมองหน้าเจ้านายยังไงไม่รู้ด้วยซ้ำ

มินฮยอนดึงแจฮวานมานั่งบนตัวอีกครั้งเนื้อสัมผัสเนื้อบดเบียดกันมันดีจริงๆ ร่างเล็กมองหน้าคนขี้แกล้งอย่าคาดโทษน้ำตาก็ไหลไปเพราะความทรมาน แขนเล็กกำมือแน่นทุบอกตัวตนเหตุให้รู้สึกนึกว่าเขาคนนี้คือผู้มีบุญคุณนะ มินฮยอนยิ้มหัวเราะให้กลับท่าทีแจฮวานมันน่ารักจริงน่ารักจนอยากจะกดเข้าแรงๆ

“นิสัยไม่ดีผมไม่น่าช่วยคุณเลย” ร่างเล็กพูดตัดพ้อ

“จะนายช่วยฉันหรือฉันช่วยนายมันก็มีจุดจบเหมือนกันน่ะแจฮวาน จูบฉันสิเดี๋ยวจะเลิกแกล้ง”

แจฮวานจูบปิดปากคนว่างอำนาจ เขาชอบจูบของมินฮยอนมันอ่อนโยนเหมือนถนอมความรู้สึกเขา ชอบสายตาที่จดจ้องเขาอย่างหลงใหล ชอบแขนแกร่งที่โอบอุ้มร่างเขาราวกับกลัวเขาหายไป มินฮยอนกลายเป็นโลกของเขาไปแล้ว

“ยกตัวขึ้น” แจฮวานยกตัวตามคำสั่งแท่งร้อนที่จ่อปากทางเข้าเป็นสัญญาณเตือนกิจกรรมรักกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า มือแกร่งกดสะโพกอวบให้ครอบแท่งร้อนไปช้าๆ

“เก่งมากเด็กดี นั่นแหละค่อยๆกดตัวลง”

แจฮวานมองใบหน้าหล่อของเจ้านายพรางบอกความในใจผ่านสายตาอย่างอ่อนไหว สายตาของทั้งคู่สอดประสานกันห้าปีของทั้งคู่มันบอกทุกอย่างหมดแล้วเหตุผลที่มินฮยอนครองตัวเป็นโสดยอมมีอะไรกับเลขาไม่นึกถึงผลที่ตามมา เหตุผลที่มินฮยอนกลายเป็นโลกทั้งใบแจฮวาน

“ผมดีใจที่เป็นคุณนะมินฮยอน” แจฮวานไล่จูบ ฝาก ตา จมูก ปาก แทนการกล่าวคำพูดในใจ

“ขอบคุณที่เป็นฉันนะแจฮวาน” ความอบอุ่นของแจฮวานมันทำให้มินฮยอนอิ่มไปทั้งใจเราอยู่ด้วยกันมานานแล้วไม่ต้องพูดก็เข้าใจในการกระทำ

แจฮวานขยับตัวขึ้นลงเพื่อสานกิจกรรมต่อท่านี้มันลึกและเร็วต่อสัมผัสเสียงครางเสียงกรีดร้องทำให้มินฮยอนอดไม่ได้ที่จะสวนกลับไปแรงๆ กิจกรรมบนเตียงยังคงดำเนินต่อไปนานแสนนานไม่มีท่าทีจะจบลงง่ายๆจนร่างเล็กสลบคาอกแกร่งไปในที่สุด

มินฮยอนเองก็ไม่ได้มากในกามเอาเปรียบร่างเล็กที่ไม่มีสติจึงหยุดอุ้มร่างกายคนบอบช้ำไปทำความสะอาดคราบอะไรต่ออะไร ผ้าปูที่นอนที่เต็มไปด้วยน้ำรักถูกถอดออกไปกองกับพื้นมินอยอนไม่มีอารมณ์จะมารักความสะอาดอะไรตอนนี้เขาเองก็แทบหมดแรงอยากจะนอนเต็มที

เมื่อมินฮยอนล้มตัวนอนข้างๆคนหมดสติคิดถึงเรื่องอดีตที่ผ่านมาทั้งหมดหากแชมเปญแก้วนั้นไม่ใช่ยาปลุกเซ็กเขาจะทำยังไงแจฮวานจะเป็นยังไง

ขอบคุณที่เป็นเพียงยาปลุกเซ็กโง่ๆ

ร่างหนากระชับร่างเล็กมากอดให้จมออกเขาต้องขอบคุณคนนี้ที่สุดสินะขอบคุณที่มาเป็นโลกทั้งใบของมินฮยอนอย่างไม่มีข้อแม้ ขอบคุณ

แหวนมูลค่าแพงถูกถอกออกมาจากนิ้วนางข้างขวาของประธานหนุ่มถูกสวมลงนิ้วนางข้างซ้ายของเลขาแต่มันก็ใหญ่เกินไปสำหรับนิ้วเรียวสวยของอีกคน มินฮยอนจึงต้องจำใจสวมที่นิ้วชี้ข้าซ้ายของแจฮวานอย่างช่วยไม่ได้ แทนการตอบปัญหาเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้แจฮวานของเขาไม่ได้โง่ที่จะไม่เข้าใจความหมายของการสวมแหวน

รับผิดชอบอนาคตร่วมกันนะคุณเลขาคนเก่งของผม......

*End*

**  เรื่องนี้อยู่ในคอนเซ็ปต์ฟิครักที่ไม่มีความคำว่ารัก เรื่องยาวไปนิดคือไรท์ถนัดแบบเดินเนื้อเรื่อง Twilight กับ Boss ทั้งสองเรื่องมีความยาว16หน้ากระดาษฝากทั้งสองเรื่องด้วยนะคะขออภัยถ้าเจอคำผิด

ร่วมติดแท็กติเตือนที่ #จชจว

Tw : @xnm_95