พระอาทิตย์ยามเย็นสาดแสงสีทองริมหาด ณ จังหวัดที่ขึ้นชื่อเรื่องทะเลตั้งอยู่ตอนใต้ของประเทศไทย แม้จะเป็นภาคใต้เหมือนกันแต่จังหวัดนี้มีความเหมาะที่จะจัดสัมมนา ก็ภูเก็ตมีสนามบินนานาชาติและไม่จำเป็นต้องต่อเรือให้วุ่นวายเหมือนจังหวัดบ้านเกิดของฉัน
ที่เมืองร้อยเกาะ สุราษฎร์ธานี หากอยากได้วิวสวยๆอารมณ์เมืองท่องเที่ยวก็จำเป็นต้องลงเรือข้ามเกาะไม่ว่าจะเป็นเกาะสมุย เกาะพะงัน หรือหมู่เกาะอ่างทองล้วนต้องต่อเรือไปทั้งสิ้น
ไอ้บรรยากาศเดินชิวริมหาดแบบนี้สำหรับฉันแทบจะเป็นไปไม่ได้ วันนี้การสัมมนาจบลงเร็วกว่าที่คิดเนื่องด้วยวิทยากรและคณะผู้ร่วมสัมมนาส่วนใหญ่อยากจะสำรวจเมืองภูเก็ตกัน เป็นโอกาสให้ฉันขอตัวมาเดินชิวเพราะยังไม่ถึงกำหนดเวลาเลิกสัมมนา คนที่จะติดต่อฉันส่วนใหญ่ก็มาร่วมสัมมนาด้วยกัน
เพราะด้วยชีวิตที่ประสบความสำเร็จเรื่องธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ในวัย 30 ต้นๆ ซึ่งถือว่าน้อยในวงการนี้ ฉันเริ่มจากการซื้อมา ขายไป จนเริ่มสร้างแล้วขาย จนตอนนี้มีหุ้นส่วนนับ 10 มีลูกน้องนับร้อยคน ให้ดูแล
การใช้ชีวิตคนเดียวจนชิน เรื่องเที่ยวไม่ต้องพูดถึง ฉันไม่มีเวลามากพอ ทั้งที่จริงจริงแล้ว เรามี 24 ชั่วโมงเท่ากันคุณแม่ คุณพ่อ และพี่สาวย้ายไปอยู่กันที่เยอรมัน ฉันเคยคิดจะตามไป แต่ฉันไม่ชอบอากาศหนาว ฉันชอบทะเล ชอบผิวสีแทน ทั้งที่ตัวฉันขาวตามแบบฉบับสาวหมวย ทุกอย่าง
เดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนมาเจอะบ้านไม้หลังใหญ่ ตอนแรกฉันก็ไม่คิดว่าเป็นไม้หรอก เพราะไม้ทั้งหมดโดนแต้มด้วยสีขาว "แปลกแหะ ไม่ปิดประตู แถมหน้าต่างเปิดทุกบาน" ฉันพูดกับตัวเอง และออกก้าวเดินต่อเพราะโขดหินที่หมายจะไปนั่งรอชม อาทิตย์โดนทะเลกลืน อยู่ไม่ไกลนัก
"รองเท้าใคร" ระหว่างทางริมหาดใกล้โขดหินก้อนโต มีรองเท้าสีสันสดใส่ ลายต้นมะพร้าว ฉันเหลียวมองหาเจ้าของก็ไร้วีแวว เมื่อไม่เห็นใครและที่หมายอยู่ตรงหน้าไม่รอช้าฉันรีบปีนขึ้นไปบนหินก้อนที่สูงที่สุด
ถึงที่หมายฉันก็สำรวจมองลงไปเบื้อหน้าเห็นก้อนหินก้อนใหญ่ น้อยสลับเรียงตัวไปริมหาด มองเห็นพื้นทรายขาวหน้าโขดหินนี้ แต่ฉันต้องตกใจสุดขีด เพราะมีท่อนขาเรียวโผล่พ้นกองหินมา ฉันพยายามมองเพื่อให้เห็นว่าเจ้าของไม่ได้เป็นศพลอยมาติดโขดหินนั่นหรอกนะ
ผิวสองสี ขายาว ผมดำ ถอดกายยาวอยู่บนพื้นทรายมีผ้าบางปูรอรับร่างงามไว้ มือที่แกว่งไกว่บอกให้รู้ว่าคนข้างล่างไม่ได้เป็นศพอย่างที่แอบกลัว
ฉันจึงหย่อนกายลงในจุดที่คิดว่าคนข้างล่างคงมองฉันไม่เห็น ปล่อยใจเชยชมขอบฟ้าที่กำลังโอบกอดพระอาทิตย์ คงจะดีถ้ามีใครสักคนที่รอเรากลับมาหาทุกวัน เหมือนทะเลที่รอให้พระอาทิตย์ที่ออกไปส่องแสงกลับมาหาในทุกเย็น
ร่างสวยเบื้องล่างรู้สึกว่ามีเงาบางอย่างพาหางตาไป จึงยันกายมองหาว่ามีอะไรแปลกปลอมมาในที่ของเธอรึเปล่า มองอยู่นานจนเห็นว่ามาสาวผิวขาวมานั่งอยู่บนโขดหิน
"ใครน่ะ กล้าดียังไง"
นี่คนของฉันหละหลวมขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งที่กำชับไว้แล้วว่าห้ามใครหน้าไหนมาในที่ส่วนตัวของฉัน วันนี้ฉันไม่ต้องการพบใคร แม้แต่คนงานที่บ้านขาวฉันก็ให้กลับไปพักกันหมดแล้วนี่
"คุณ คุณ เข้ามาที่นี่ได้ยังไง" ร่างสวยตะโกนถาม
ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีท่าทีว่าสาวสวยจะหันมองหาที่มาของเสียง
ลมทะเลคงแรงไปทำให้เธอไม่ได้ยิน
"คุณ คุณ" ร่างสวยยังไม่ยอมแพ้ เธอต้องการพื้นที่ส่วนตัวนี่
ครั้งนี้ได้ผล
"คุณเป็นใคร มาที่นี่ได้ยังไง"
เหมือนเธอจะพูดอะไร แต่ฉันไม่ได้ยิน ฉันจึงยันกายเพื่อสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก็ฉันนอนอาบแดดอยู่นี่ นี่มันหาดส่วนตัวของฉันฉันจะแก้ผ้านอนตรงไหนก็ได้ เธอต้องออกไป...
"สวย" สาวเมืองร้อยเกาะพูดกับตัวเองเบาๆ เฮยเธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเหรอ ฉันไม่ได้สังเกตุเลย ผิวสีแทนสวย ผมยาวกลางหลัง จะว่าไปฉันไม่ได้พยายามมองว่าเธอแต่งตัวแบบไหน ดูเหมือนเธอกำลังเรียกฉันอยู่นี่แต่ฉันไม่ได้ยิน คงต้องลงไปแล้วแหละ
เมื่อใกล้พอ เธอถามฉันว่าเข้ามาที่นี่ได้ยังไง ฉันเป็นใคร ฉันหยุดอยู่ก้อนหินก้อนสุดท้ายซึ่งใกล้พอที่ฉันจะได้ยินเธอและเห็นเธอชัดขึ้น เธอไม่ใส่ชั้นในทั้งท่อนบน และล่าง น่าอายจังฉันต้องหน้าแดงๆ ฉันแท้ทางสาวผิดสีแทน เหมือนกับที่สาวๆหลายคนแพ้ทางหนุ่มมีซิกแพคนั้นแหละ
"ฉันเดินมาจากโรงแรมค่ะ"
"คุณไม่เห็นป้ายบุคคลภายนอกห้ามเข้ารึไง ฉันให้ลูกน้องติดป้ายไว้แล้วนี่น่า" เธอถามต่อีก
"ไม่ค่ะ ติดไว้ที่ไหนคะ" ตลอดทางที่ผ่านมาฉันเห็นแค่บ้านสีขาว
"อ่อ เจ้าลูกน้องตัวแสบคงติดไว้ที่ประตูบ้านแน่ๆ ตรงริมหาดคงไม่มีสินะ" เหมือนเธอจะพูดกับตัวเอง
"คุณเป็นแขกที่โรงแรมเหรอคะ" เธอถามต่อ
"ค่ะ ฉันมาสัมมนา"
"จริงๆแล้วหาดนี่เป็นหาดส่วนตัวของฉันนะคะ" เธอพูดต่อ
"เหรอคะ ขอโทษด้วยนะคะฉันไม่ทราบ"
"ค่ะ ไม่เห็นไร"
"ฉันของนั่งมองทะเลรอรับพระอาทิตย์กลับบ้านก่อนได้รึเปล่าคะ" ก็สิ่งที่ชักชวนฉันเดินมาที่นี่ยังไม่เจอทะเลเลยนี่
"คุณ คุณ ว่าไงนะ ใคร รอ ใครกลับบ้านนะ" เธอทำหน้าสงสัย
"เอ่อ ฉันหมายถึง ขอฉันนั่งดูพระอาทิตย์ตกก่อนได้ไหมคะ"
เธอหันกลับไปมองทะเล
"อืม ไม่น่าจะเกิน ครึ่งชั่วโมง" เธอตอบ
"ตามสบาย แต่ฉันจะนอนเล่นตรงนี้ ถ้าคุณอายก็อย่ามองนะ" พูดจบเธอก็ถอดเสื้อคลุมออกช้าๆ
ร่างสวยหย่อนกายลงริมหาดอีกครั้งเสื้อคลุมค่อยๆไหลลงช้าเผยให้เห็นหลังสีแทน สีผิวที่สม่ำเสมอ ยิ่งเห็นใกล้ๆยิ่งรู้ว่าเธอสวยมาก และเธอคงรวยมากด้วยเช่นกัน แต่ท่าทีการถอดเสื้อของเธอมันเหมือนเธอกำลังยั่วยวนฉันเลย ร่างสวยหันมามองฉันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป หรือว่าเธอจะอาย
เมื่อมานั่งอยู่จุดเดิม ก้อนหินที่สูงที่สุด จากจุดนี้ฉันมองร่างสวยเบื้องล่างไม่เห็นอีกแล้ว เธอสวย ปากชมพูได้รูป จมูกโด่ง ตาโต ขนตางอนยาว คิ้วคมเข้มสีดำ ใบหน้าไร้เครื่องสำอางอย่างแน่นอน ฉันไม่ได้พบเจอคนแบบเธอมานานแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่งามพร้อมสมบูรณ์แบบจริงๆ
ยังไม่จบนะคะ ไว้จะมาอัพต่อ
ปล เป็นงานเขียนชิ้นแรก ติชมกันด้วยนะคะ
Guest
