นิยาย เรื่องนี้ มีเนื้อหาของ ชาย รัก ชาย นะคะ
ใครไม่ชอบ ข้ามไปอ่านเรื่องอื่น เลย จ้า
ส่วนใคร ชอบ สไตล์กุ๊กกิ๊ก รักเพื่อนสนิทตัวเอง ลองอ่านกันดูน๊า
...
กฤตกร หนุ่มมาดเนี๊ยบ ตัวสูงโปร่ง แบบคนออกกำลังกาย ผู้เพรียบพร้อมไปด้วย รูปสมบัติ คุณสมบัติ แต่ชอบขี่บิ๊กไบค์เป็นอย่างมาก
สายฟ้า .. หนุ่มวิศวะ มาดเซอร์ เจ้าของหน้าหวาน ที่ต้องเอาผมมาปิดบังความหวานของตัวเองเอาไว้
รักยุ่งๆ มาช่วยกันลุ้นน๊าาาา
มีฉาก 18+ ด้วยจ้ะ
“กร !! โทษทีนะ รอเรานานเลย” กฤตกร หันไปทางต้นเสียง ก่อนจะบอกมือตอบ
“เออ มึงแม่งโคตรช้าเลย ทีหลังมึงไปเองเลยนะ” กฤตกรบ่นอย่างไม่จริงจังนัก
“แหม ทำยังกะกูรบกวนมึงบ่อย” สายฟ้าตัดพ้อ พร้อมกับเดินไปซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของเพื่อนสนิทอย่างรู้งาน โดยไม่ลืมรับหมวกกันน็อคที่เพื่อนส่งให้ มาถือไว้
“มึงแม่ง ทำไมไม่ยอมใส่หมวกวะ” กฤตกรบ่นเพื่อนคนสนิทเหมือนทุกครั้งที่เคยเป็นมา เขาแสนจะเหนื่อยใจกับคำอ้างไร้เหตุผลของเพื่อนตัวดี
“กูไม่ใส่ มึงจะได้ไม่ต้องขี่รถเร็ว” สายฟ้าตอบอย่างเดิมเหมือนทุกครั้ง
“ไปเหอะมึง กูมีควิช กับจารย์แม่” สายฟ้ากำชับเพื่อน ถึงเหตุผลที่เขาต้องรบกวน ให้เพื่อนมารับเพราะไม่ต้องการขับรถฝ่ารถติดเข้าไปสอบเช้า
“มึงคอยดูนะ ต่อไปกูจะขี่แค่ 30 แล้วมึงก็ต้องใส่หมวกกันน็อค กูด้วย” กฤตกรส่ายหัวช้าๆ ก่อนจะ เคลื่อนรถคันเก่งออกไป เขาใช้ความชำนาญในการบังคับรถคันใหญ่ ให้ไปถึงมหาวิทยาลัยอย่างปลอดภัย และทันเวลา แบบที่สายฟ้าไม่ต้องรีบวิ่ง เสียจนหมดลุ๊ค คุณชายไปขึ้นตึกเหมือนทุกครั้งที่เขาขับรถไปเรียน
“ขอบใจนะเว๊ย ว่าแต่มึงไม่คิดจะถอดหมวก มาคุยกับกุบ้างหรอวะ” สายฟ้าถาม
เขาไม่ชอบเวลาเพื่อนไม่ยอมถอดหมวกกันน็อคเต็มใบนั้น ออกมาคุยกันบ้าง
“ไม่อะ กูขี้เกียจ ใส่ๆ ถอดๆ แล้วตกลง เย็นนี้ มึงต้องให้กู มารับมั้ยเนี่ย” กฤตกรถาม
“ไม่ต้อง ๆ วันนี้ กู มีแค่ควิช วิชานี้ ล่ะก็ ว่างล่ะ”
“เออ งั้นกูไปล่ะ” กฤตกร รับคำอย่างว่าง่าย ก่อนจะ บิดคันเร่งออกไป ทำเอาสาวๆ ละแวกนั้น หันมองอย่างอดไม่ได้
ใช่แล้วครับ กฤตกร คือเพื่อนสนิทของผมเอง เรารู้จักกัน ตั้งแต่ อนุบาล เรียนที่เดียวกันมาตลอด บ้านก็อยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่นัก แต่ไอ้กร มันเป็นมนุษย์ที่สุดแสนจะเนี๊ยบ ตั้งแต่หัวจรดเท้า ภายใต้หน้าหล่อ ๆ ของมันหน่ะเหรอครับ
ผมที่ใส่เจลจนเรียบกริบ เข้ากับใบหน้าขาวจัดของมัน เสื้อแจ็กเก็ตหนังสีดำ คงเป็นเครื่องยืนยันได้ดี ขนาดผมเอง ยังชอบมองหน้ามันเลยครับ แต่มันเป็นพวกขี้อายจัด นานๆ จะถอดหมวกกันน็อคกับเขาซักที สาวๆ คณะผม แทบไม่มีใครเคยเห็นหน้าตาของมันหรอก ต้องไปแอบดูที่ คณะมัน นั่นล่ะ
บรืน บรืน และเบาเสียงลง
กฤตกร จอดมอเตอร์ไซค์ในช่องที่มหาวิทยาลัยจัดไว้ให้ เหมือน ทุกที ก่อนจะถอดหมวกกันน็อคใบใหญ่วางไว้ ในกล่องใต้รถ พร้อมแจ็กเก็ตหนัง ลงไปอย่างใจเย็น ยังไม่ทันจะเดินก้าวไปไหนไกล เพื่อนกลุ่มใหญ่ ก็ส่งเสียงเรียกเขา
“เชี่ย กร ทางนี้โว๊ย” กฤตกรหันไปทางต้นเสียงก่อนจะพยักหน้า เดินไปช้าๆ
“มึงมันจะหล่ออะไร นักหนา เกรงใจพวกกูบ้างมั้ยวะ” แจ็ค คือ หัวโจกในกลุ่มแก๊งค์เด็กหลังห้อง อดที่จะแซวเพื่อนไม่ได้
“ไรของมึง ทำไมกูต้องเกรงใจวะ นี่ไม่ขึ้นเรียนกันไง” กฤตกร ถาม
“รอ การบ้านมึง” แจ็คตอบสั้น ๆ พร้อมกับแบมือขอ ง่ายๆ
“เชี่ย ตลอด” กฤตกรบ่น กระปอดกระแปด แต่ก็ส่งให้
“ลอกให้มันเนียน ๆ ด้วยนะมึง กูขี้เกียจถูกจารย์เรียกไปสอบสวน”
“คร๊าบ เพื่อน”
“มึง ทำเสร็จ ส่งจารย์ให้กูด้วยนะ กูไม่ค่อยอยากเข้าไปว่ะ” กฤตกรทำหน้าสยองใส่
“เออ กูรู้ ไม่ต้องห่วง พวกกูจัดการเอง” แจ็ครับคำเป็นมั่นเหมาะ เขาไม่ค่อยชอบใจนักหรอก ที่ อาจารย์คงเทพ เจ้าของวิชาที่เขากำลังขอลอกจากเพื่อนอยู่นั่น มองเพื่อนของเขา เหมือนกับเห็นกวางน้อยในทุ่งลาเวนเดอร์
“งั้นกูไปห้องสมุดก่อนนะ”
“เหี้ย ขยันสาด” แจ็คปรารภ ให้ กฤตกรได้ยิน
“เปล่า กูง่วง” กฤตกร ตอบ
“แล้ว มึงไม่มีเรียนเช้า แล้วมาไม วะ” แจ็คถาม
“เออ ไอ้ฟ้า มันให้ไปรับมาส่งเนี่ยแหล่ะ กูไปล่ะ” เพื่อนคนเดียว ที่เขายอม .... ไม่รู้ ทำไม
กฤตกร ไม่เคยพยายามหาเหตุผลให้กับมัน เขาแค่รู้สึกว่า ไม่ได้มีเรียนเช้า แต่ก็ไม่ได้แปลว่า ไม่มีเรียน ไปนอนต่อที่ห้องสมุดก็ได้ เรื่องแค่นี้ มันไม่ได้ทำให้เขาลำบากอะไร
“ครืด ครืด” โทรศัพท์ในกระเป๋ากฤตกร สั่น หลังจากที่ อาจารย์คงเทพ พูดจบพอดี
“เอาล่ะนักศึกษา อย่าลืม ทำรายงานที่อาจารย์ขึ้นกระดาน นี่ด้วย แบ่งกลุ่ม พร้อมกับพรีเซ็นท์ หน้าห้องด้วย”
“เหี้ยยย อย่างเยอะ” แจ็คและพรรคพวก บ่น เสียงดัง
“กร พวกกู อยู่กับมึงนะ” แจ็คหันไปบอกเพื่อนระดับหัวกระทิ คนเดิมกับที่ให้เขาลอกการบ้าน
“เออ ช่วยกูทำด้วยล่ะ อย่างน้อยก็ไปคุยกับ อาจารย์แทนกู” พูดจบ เขาก็รับสาย
“เออ ว่าไง”
“มึงอยู่ไหน เลิกยัง” ปลายสายถามสั้น ๆ ง่ายๆ
“เพิ่งเลิก มีไร”
“เออ งั้นมารับกูที่คณะ นะ” ปลายสายไม่ได้มีคำถาม ออกแนวคำบอกเล่ามากกว่า
“เอาแต่ใจ ชิบหาย” กฤตกรบอกกลับไป และ ตามเคย คือเขาไม่เคยปฏิเสธ
“กร เดี๋ยวพวกกูจะไปเตะบอล หลังมอ มึงไปด้วยป่ะ” แจ็คถามเมื่อเห็น กฤตกร วางสายแล้ว
“กูไม่ว่าง” พูดจบก็หิ้วกระเป๋าเดินตัวปลิวออกไป
“เออ เรื่องของมึง” แจ็ค ตอบ แบบไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ กฤตกร ไม่เคยหยิ่งใส่ใคร แต่ก็โคตรจะเป็นคนที่ช่องว่างให้กับทุกคนมาก มีก็แค่คนเดียว ที่เขารู้สึกว่า เวลาอยู่กับคนนี้ กรมันมัก จะเป็นตัวของตัวเอง ยิ้มง่ายที่สุดแล้ว แต่เขากับเพื่อนก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ยกเว้นก็แต่สาว ๆ ที่เขานัดไว้ ว่าจะชวนกร ไปเตะบอลด้วยกัน นี่ล่ะ
..........
อ่านมาถึงตรงนี้ เอ๊ มีแต่ตัวละครผู้ชาย เอาไงต่อดีน๊า
Guest
