ณ สนามบินอินชอน ประเทศเกาหลีใต้
ผู้คนเดินกันขวักไขว่ด้วยความเร่งรีบ บ้างกลัวไม่ทันไฟลท์ บ้างมารอรับคนของตนเอง บ้างก็รอคนมารับ อย่างเช่น ทั้งสองคนนี้
อาหลานสองคนเดินออกจากเกตไปร้านกาแฟเพื่อนั่งรอคนมารับ
“คุณอาคะ ทำไมคุณปู่มาช้าจังเลยล่ะคะ” เด็กน้อยวัย 5 ขวบเอ่ยถามอาของเธอ ขณะที่รอขนมและเครื่องดื่ม
“เอ็มม่าคะ คุณปู่ติดธุระอยู่ เดี๋ยวก็มาแล้วค่ะ หนูทานเค้กรอก่อนนะคะ” อาของเด็กหญิงบอกอย่างใจดีพร้อมยิ้มหวานให้หลาน
“ก็ได้ค่ะ เอ็มม่าจะทานให้หมดร้านเลย คิคิ” เอ็มม่าพูดพร้อมหัวเราะคิกคัก
“ทานไม่หมดอย่างที่พูด คุณอาจะทำโทษนะคะ หึหึ” พูดพร้อมบีบแก้มกลมๆของหลานไปหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยว
“งื้ออออ คุณอาง่าาาา…อ๊ะ! เค้กมาแล้วๆ” ตอนแรกงอแงใส่อา แต่พอขนมมาเสิร์ฟก็ร่าเริงทันที
“ทานเยอะๆนะคะ” เธอกล่าวยิ้มเอ็นดู พลันนึกถึงเด็กตัวน้อยอีกคนที่ใกล้จะลืมตาดูโลกในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า คงจะน่ารักน่าชังเหมือนเอ็มม่าไม่น้อย
อีกด้านหนึ่ง หญิงสาวร่างโปร่งวิ่งกระหืดหระหอบเข้ามาในอาคารผู้โดยสาร หันรีหันขวางมองหาใครบางคน เมื่อเจอก็รีบก้าวยาว ๆ ไปหาทันที
“แฮ่กๆ…ไอ่ยูล…แฮ่ก…ร..รอนานรึเปล่าวะ…โอ่ยเหนื่อย…”ถามจบก็นั่งหอบข้างๆเพื่อน
“ไม่นานหรอกว่ะ แค่หลับไปหนึ่งตื่น” ควอน ยูริ ว่าพร้อมปรายตาเนือยๆไปมองเพื่อนตัวเตี้ย
“เหรอวะ โทษทีว่ะ เมื่อคืนติวหนักไปหน่อย ฮะๆ…” คิม แทยอน ว่าพรางหัวเราะแห้งๆ
“ให้มันจริงเถอะ หายเหนื่อยยัง ฉันหิวแล้วว่ะ”ยูริแอบแขวะนิดหน่อย
“หายละๆ แกไปรอที่รถก่อนเลย ฉันไปเข้าห้องน้ำแป็บ” แทยอนส่งกุญแจรถให้ยูริ แล้วรีบไปเข้าห้องน้ำ
“อ่าวเฮ้ย! เดี๋ยวดิวะไอ่แท! เวรกรรม…รถจอดไหนจะรู้มั้ยวะ” ยูริว่างพลางเกาหัวเซ็งๆ แล้วคว้ากระเป๋าลากไปตามหารถ
กลับมาทางด้านสองอาหลาน
“คุณอาคะ เอ็มม่าอยากเข้าห้องน้ำค่ะ” เด็กน้อยพูดขณะกำลังกลืนเค้กคำสุดท้าย
“รอแป็บนะคะ เดี๋ยวอาจ่ายเงินก่อน แล้วเราไปเข้าห้องน้ำกัน”เธอบอกหลานพร้อมหยิบบิลเตรียมไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์คิดเงิน
“ไม่เป็นไรค่ะ เอ็มม่าขอไปเองนะคะ เอ็มม่าเก่ง คิคิ”
“งั้นอารออยู่หน้าร้านนะคะ คนเก่งระวังตัวด้วยนะ ห้ามคุยกับคนแปลกหน้าเด็ดขาด” เธอกล่าวพร้อมลุกจากที่นั่ง
“ได้เลยค่ะคุณอาคนสวววย เดี๋ยวพี่เอ็มม่าจะรีบกลับมานะจ๊ะ ไม่งอแงนะคนเก่งงง” เอ็มม่ายิ้มกว้างแล้วตะเบ๊ะให้คุณอาสาวสวยพร้อมกับนำมือไปทาบบนท้องนูนบอก “ทารก” ที่อยู่ในท้องของอาเธอแล้วแจ้นไปห้องน้ำทันที ใช่แล้วล่ะ อาของเอ็มม่าน่ะ กำลัง “ตั้งครรภ์”ได้ 6 เดือนแล้ว
เมื่อหลานลับตาไป เธอก็นั่งรอหลานที่ม้านั่งใกล้ๆกับร้านกาแฟ ลูบท้องพลางคุยกับลูกของเธอด้วยน้ำเสียงและแววตาที่โศกเศร้าว่า “ลูกแม่ ที่นี่เป็นแผ่นดินเกิดของพ่อหนู และหวังว่าแม่จะไม่เจอคนคนนั้นอีก แม่อยากให้ลูกซึมซับบรรยากาศที่นี่ไว้ แล้วแม่จะรีบพากลับไปที่บ้านของเรานะ”
มาทางด้านคิมแทอีกที…
“เฮ้ออออ ค่อยยังชั่วหน่อย” แทยอนเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าที่โล่งสุดติ่ง
“อืมมมม เลี้ยวมาทางนี้แล้วเลี้ยวกลับไปทางไหนอ่า งื้อออ เอ็มม่าสับสน” แทยอนเดินออกมาด้านนอกก็พบเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักคนหนึ่ง กำลังยืนงง เธอจึงเดินเข้าไปหา
“สวัสดีค่ะเด็กน้อย หนูมาทำอะไรตรงนี้คะ หลงทางเหรอ” เธอนั่งยองๆตรงหน้าเด็กน้อย แล้วถาม
“ค่ะพี่สาว เอ็มม่ากำลังงงว่าตอนเอ็มม่าเดินมาเอ็มม่าเลี้ยวตรงนี้ แต่ตอนนี้เอ็มม่าไม่เห็นเจอร้านกาแฟเลยค่ะ คุณอาต้องรอเอ็มม่านานแน่ๆเลย” เอ็มม่าเบะปากอย่างเศร้าๆ
“หนูชื่อเอ็มม่าหรอคะ พี่ชื่อแทยอนนะคะ หนูจะไปหาคุณอาที่ร้านกาแฟใช่มั้ย พี่พาไปนะ”แทยอนเสนอตัวช่วย แล้วยื่นมือให้เอ็มม่า เธอรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้อย่างบอกไม่ถูก
“ขอบคุณค่ะพี่แทยอน” เอ็มม่ายิ้มกว้าง ยื่นมือไปจับมือแทยอน แต่เอ…เอ็มม่าลืมไปรึเปล่านะว่าคุณอาสั่งห้ามคุยกับคนแปลกหน้า…
แทยอนจูงมือเอ็มม่าไปทางร้านกาแฟ พร้อมสอดส่ายสายตาหาบุคคลที่น่าจะเป็นอาของเด็กหญิง
“อ๊ะ! คุณอาอยู่ตรงนั้นค่ะพี่แทยอน” เอ็มม่าชี้ไปที่อาสาวของตนอย่างร่าเริง
“ไหนคะ พี่ไม่เห็นคุณอาของหนูเลย”เธอมองตามนิ้วของเด็กน้อย แล้วก็พบผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดคลุมท้องนั่งหันหลังอยู่ เธอรู้สึกคุ้นตากับผู้หญิงคนนี้มาก
“นั่นค่ะ ตรงหน้าร้านนั่นไงคะ”เอ็มม่าจูงมือแทยอนเดินไปหาอาของเธอ แทยอนก็รีบเดินตามไปอย่างงงๆ
“คุณอาขาาาา เอ็มม่ามาแล้วค่ะ” เอ็มม่ายิ้มอย่างร่าเริง เข้าไปกอดขาอาของเธอ
“ทำไมไปนานจังเลยคะ อาเป็นห่วงมากเลยรู้มั้ย” เธอโอบกอดหลานของเธอแน่น
“หนูหลงทางนิดหน่อยค่ะ แล้วก็ได้พี่สาวคนสวยคนนี้ช่วยพามาค่ะ” เอ็มม่าบอกพร้อมชี้ไปที่แทยอน เธอจึงเงยหน้ามอง เมื่อแทยอนเห็นหน้าคุณอาของเด็กน้อยก็ต้องตกตะลึง ฝ่ายคุณอาของเอ็มม่าก็เช่นกัน เมื่อสบตากับผู้หวังดีเท่านั้น เธอถึงกับนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง
“เจสสิก้า?!/แทยอน!!” ทั้งสองอุทานด้วยความตกใจ
“เอ๊? คุณอากับพี่แทยอนรู้จักกันด้วยหรือคะ” เอ็มม่าเอ่ยถามเจสสิก้าด้วยความงุนงง
“เอ่อ…ไม่หรอกจ่ะ อาพึ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก” เจสสิก้าหลบตาจากแทยอนและเอ่ยตอบเอ็มม่า
“เจสสิก้า ทำไมเธอถึง...” ‘พูดออกมาแบบนี้ล่ะ’ แทยอนถึงกับอึ้งเป็นครั้งที่สอง ที่เจสสิก้าบอกว่าไม่รู้จักเธอมาก่อน
“คุณหนูครับ นายท่านสั่งให้พวกผมมารับครับ” ยังไม่ทันที่จะได้สนทนาอะไรกันต่อ ชายร่างใหญ่ทั้ง 5 คนก็เข้ามารับอาหลานทั้งคู่เสียแล้ว
“ดิฉันกับเอ็มม่าขอตัวก่อนนะ และหวังว่าเราจะไม่พบกันอีก ลาก่อนค่ะ” เจสสิก้ากล่าวลาแทยอนอย่างเย็นชา พร้อมกับจูงมือหลานสาวกลับไปพร้อมกับบอดี้การ์ดทั้ง 5 คนนั้น
“จองซูยอน นั่นลูกของเราใช่มั้ย”แทยอนได้แต่มองตามด้วยความสับสน ระคนยินดี แต่ก็ต้องกลับมาห่อเหี่ยวอีกเมื่อนึกถึงคำพูดของเจสสิก้า อ้อใช่แล้วล่ะ พ่อของเด็กในท้องเจสสก้าน่ะ คือ คิมแทยอนคนนี้นี่แหละ
ด้านยูริ
“โว้ยยยยย ทั้งหิวทั้งร้อน กว่าจะเจอรถแม่ง ไอ่แทนะไอ่แท ตกส้วมตายรึไงวะ” ยูริบ่นอย่างหงุดหงิด รีบเปิดรถเข้าไปติดเครื่องรอ ไม่ถึงนาทีแทยอนก็มาพอดี
“ไอ่แท ฉันคิดว่าแกตกส้วมตายไปแล้ว” ยูริหันมาว้ากใส่เพื่อน
“…”แทยอนนึกถึงแต่หน้าของเจสสิก้าและกำลังคิดหาวิธีที่จะเจอเธออีกครั้ง ไม่ได้สนใจฟังยูริบ่น
“แทยอน”
“…” ยังนั่งเงียบอยู่ในพวังค์
“คิมแทยอน”
“…”ยังคงเหม่อลอยด้วยความเศร้าใจ
“ไอ่แท”
“…”แทยอนถอนหายใจออกมาอย่างแรง
“ไอ่หมาแทโว้ยยยยยย” ยูริอดทนไม่ไหวตะโกนลั่นรถ
“ห๊ะ! อะไรยูล มีไรวะ” แทยอนสะดุ้งหน้าตาเหลอหลา
“เป็นขี้ลิงไรของแกวะ ทำหน้าอย่างกับหมาถูกทิ้งอยู่ได้” ยูริพูดเซ็งๆ
“ฉัน…เจอเจสสิก้าว่ะ” แทยอนยิ้มอย่างขมขื่น
“หืม? จริงหรือ แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่ดีใจหรือไง” ยูริเอ่ยถามแบบไม่ตกใจมาก เพราะยูรินั้น รู้อยู่แล้วว่าเจสสิก้ามาเกาหลีวันนี้
“ดีใจสิ แต่ฉันปวดใจมากกว่า เจสสิก้า น่ะ เธอ…พูดว่าเธอไม่รู้จักฉัน แล้วก็บอกว่าไม่อยากเจอกันอีก ทั้งๆอุ้มท้องลูกของเราอยู่แท้ๆ ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะเจอลูกของฉันเหมือนกันนะ” แทยอนพูดอย่างคนไร้เรี่ยวแรง ยูริมองเพื่อนอย่างอดสงสารมันเสียไม่ได้ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ต้องจำใจพูดประโยคนี้ออกมา
“แล้วแกจะมั่นใจได้ยังไงว่าเจสสิก้าท้องกับแกน่ะ ”
“ควอนยูริ แกพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงกัน?” แทยอนกดเสียงต่ำสะกดกั้นอารมณ์ที่เริ่มก่อตัวขึ้น
“ก็ โอกาสที่เป็นไปได้มีเพียง 1 ต่อ 100 ล้านคนไม่ใช่เหรอ พ่อแม่ซูยองก็เคยบอกแกไป...”
“จะสัดส่วนเท่าไหร่ฉันก็ไม่สนใจทั้งนั้นแหละ! ยังไงเจสสิก้าก็ต้องท้องกับฉัน!!” ยูริพูดยังไม่ทันจบประโยค แทยอนก็สวนขึ้นมาด้วยโทสะทันที พร้อมกับกระชากตัวรถออกจากลานจอดทันที
ยูริไม่พูดอะไรต่อ แต่เธอเริ่มมั่นใจเกือยร้อยเปอร์เซ็นเลยล่ะ ว่าเพื่อนคนนี้ของเธอเป็นอย่างที่เธอคิดไว้แน่
คฤหาสตระกูลจอง
รถมินิแวนยี่ห้อหรูคันหนึ่งเลี้ยวผ่านประตูรั้วเข้ามาในบริเวณคฤหาส บอดี้การ์ดคนหนึ่งลงมาเปิดประตูให้คนบนรถและอีกคนหนึ่งคอยรับสตรีมีครรภ์เพื่อลงจากรถ มีชายสูงวัยแต่ตัวเลขคนหนึ่งยืนรออยู่ด้านหน้า ถึงแม้อายุจะใกล้เข้าเลขหกแล้วก็ตาม แต่ภายนอกนั้นจอง ซูมานช่างดูสง่าผ่าเผย ราวกับชายวัยเพียง 40 ต้นๆเท่านั้นเอง
“คุณปู่ขา เอ็มม่ามาหาคุณปู่แล้วค่า” เอ็มม่าวิ่งเข้าไปกอดคุณปู่ที่อ้าแขนรอรับอย่างร่าเริง
“โอ้ๆ ปู่คิดถึงเอ็มม่าจังเลย ฮ่าๆ ดูเหมือนจะแข็งแรงดีสินะ”
“คุณพ่อ สวัสดีค่ะ” เจสสิก้าเดินเข้ามาถึงและเอ่ยทักทายพ่อของตนทันที
“ไงเรา หื้ม? สบายดีสินะ เข้าบ้านกันๆ ” สามคนปู่ลูกหลานพากันเดินเข้าคฤหาสไปที่ห้องรับรอง ระหว่างนั้นก็ให้แม่บ้านขนกระเป๋าไปเก็บด้วย
ห้องรับรอง
“ไหนใครจะเป็นคนบอก ว่าทำไมจะมาถึงไม่โทรศัพท์มาบอกที่นี่ก่อนเลย”คุณปู่ถามทันที เมื่อทุกคนนั่งกันเรียบร้อย โดยซูมานนั่งอยู่โซฟาใหญ่ตรงกลาง มีเอ็มม่านั่งอยู่บนตัก ส่วนเจสสิก้านั่งอยู่โซฟาเดี่ยวถัดจากซูมานไปทางด้านซ้าย
“สิก้าต้องขอโทษด้วยนะคะคุณพ่อ คือ สิก้าก็พึ่งจะรู้ตัวเมื่อวันก่อนเองค่ะว่าจะต้องมาที่นี่ พอดีคุณแม่มีเรื่องด่วนที่สาขาฮ่องกงน่ะค่ะ หลายเดือนเลย ท่านเป็นห่วงเลยให้เรามาอยู่กับคุณพ่อก่อน” เจสสิก้าเอ่ยขึ้นมาหลังซูมานกล่าวจบ
“แล้วผู้ติดตามไปไหนกันหมด ทำไมเรามากันแค่สองคน คนหนึ่งก็เด็ก 5 ขวบ อีกคนก็ท้องโตขนาดนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง” ซูมานดุทั้งคู่ไปเล็กน้อย ทำให้เจสสิก้าหน้าซีดลงอย่างรู้สึกผิด ส่วนเอ็มม่าหลานตัวแสบรีบเอ่ยขึ้นมาทันทีว่า
“โธ่ คุณปู่อ่า ไม่ต้องห่วงหรอกค่า มีแต่คนใจดีคอยช่วยเราทั้งนั้นเลยนะคะ เมื่อกี๊ที่เอ็มม่าไปเข้าห้องน้ำรอคุณปู่มารับอ่ะ ก็เจอพี่สาวใจดีด้วย เขาพาเอ็มม่ามาส่งตอนเอ็มม่าหลงที่ห้องน้ำ พี่สาวคนนั้นชื่อแทยอนแหละค่า เอ็มม่าอยากเล่นกับพี่เขาจังเลยยย” ซูมานถึงกับชะงักเมื่อได้ยินคำว่า ‘แทยอน’ จะใช่คิมแทยอนหรือเปล่านะ ซูมานนึกในใจพลางเหลือบมองไปทางลูกสาวของเขา เจสสิก้าปรับสีหน้าไม่ถูกเบนสายตาหลบผู้เป็นพ่อของตน
“ฮ่าๆๆๆๆ เอาล่ะๆ ไม่เป็นอะไรกันก็ดีแล้ว เดี๋ยวเอ็มม่าไปเล่นกับพี่ๆเขาทางนู้นก่อนนะ เดี๋ยวปู่ขอคุยกับคุณหน่อยนะคะ มินอา มาพาเอ็มม่าไปนั่งเล่นที่สวนหน่อยสิ” ซูมานบอกหลานของตนและหันไปสั่งแม่บ้าน
“ใช่คิมแทยอนหรือเปล่าเจสสิก้า บอกพ่อมาสิ” หลังจากมินอาพาเอ็มม่าเดินออกไปซูมานก็ถามเจสสิก้าขึ้นมาทันที
“เอ่อ คือ ก็ใช่ค่ะคุณพ่อ แต่สิก้าคิดว่าสิก้ากับเขาคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะค่ะ เพราะสิก้าจะกลับสวิตซ์สัปดาห์หน้า คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ” เจสสิก้าตอบอย่างกระอักกระอ่วนใจในคราแรก พรางนึกถึงหน้าใครบางคนแล้วก็อย่างจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก
“จะกลับไปได้ยังไง กว่าซูจีจะกลับจากฮ่องกงก็อีกหลายเดือนเลยนี่”
“คือ สัปดาห์หน้างานที่ซานฟรานฯก็ไม่ค่อยเร่งแล้ว พี่ซังฮยอกเลยจะให้พี่แอนนาบินมาอยู่กับเราที่สวิตซ์ พี่เขาคิดถึงเอ็มม่ามากด้วยคงจะอยู่จนกว่าคุณแม่จะกลับ ยิ่งช่วงนี้ปิดเทอมด้วย แม่ลูกจะได้อยู่ด้วยกันนานๆ”
“งั้นก็ตามใจลูกเถอะ สงสัยคงไม่มีใครอยากจะอยู่กับคนแก่ๆอย่างพ่อนานๆละมั้ง” ซูมานพูดออกมาอย่างน้อยอกน้องใจลูกสาว ลูกชายกับลูกสะใภ้ก็อยู่อเมริกา ภรรยา ลูกสาวกับหลานสาวก็อยู่สวิตซ์ เขารึก็ต้องอยู่ประจำสาขาหลักที่เกาหลีใต้ เฮ้อ ชีวิตเขาช่างน่าเศร้า อยากเกษียณใจจะขาด แต่ยังหาคนที่เขาไว้ใจจะฝากฝังบริษัทไม่ได้เลย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเสียทีเดียว หากลูกสาวเขายอมแต่งงานกับลูกเขยคนนี้ เขาพร้อมสละตำแหน่งทันที
“โถ คุณพ่อคะ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ถ้าสิก้าคลอดเจ้าตัวเล็กเมื่อไหร่จะมาเยี่ยมบ่อยๆนะคะ” เจสสิก้าเข้าไปกอดอ้อนพ่อของตนอย่างออดอ้อน
“รู้แล้วน่า พ่อก็พูดไปอย่างนั้นเอง ไปพักผ่อนเถอะ หลานตาคงเหนื่อยแย่แล้วมั้งเนี่ย” ซูมานกล่าวยิ้มๆพลางลูบศีรษะลูกสาวอย่างอ่อนโยน แล้วก้มลงไปพูดใกล้ๆหน้าท้องของเจสสิก้า
“ค่ะคุณพ่อ เดี๋ยวมื้อเย็นสิก้าจะออกมานะคะ” เจสสิก้าลุกเดินตามแม่บ้านไปที่ห้องรับรองแขกด้านล่าง ถ้าให้ขึ้นไปใช้ห้องข้างบนคงไม่ดีสำหรับคนท้องล่ะนะ
เมื่อเข้ามาในห้องจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย เธอรีบต่อสายหาใครคนหนึ่งทันที
(ว่าไงเจ้าหญิงน้อย...) ปลายสายทักทาย
“ไหนบอกว่าแทยอนไปเวิล์ดทัวร์ที่ญี่ปุ่น 2 สัปดาห์ไง โกหกฉันหรอ...”
ปล.1 พึ่งหัดเขียนนะคะ ผิดถูกยังไงขออภัยนักอ่านทุกท่านด้วยค่า ไม่มีเจตนาทำร้ายศิลปินแต่อย่างใด ทุกอย่างเป็นเพียงจินตนาการของคนเขียนเท่านั้น
ปล2.เดี๋ยวมาต่อนะคะ ตอนนี้ง่วงนอนมากเลย แฮะๆ ด้วยรักและสวัสดีจากคนเขียน จุ้บๆ -3-
Guest
