รักเราตลอดกาล

เป็นนิยายวายค่ะ หากไม่ชอบก็กดออกได้ค่ะ แต่ถ้าสนใจก็อยู่อ่านต่อสักนิดนะคะ

เรื่องเป็นจินตนาการของผู้แต่งและเป็นเรื่องทีแต่งครั้งเเรก ถ้าหากมีผิดพลาดประการใด ต้องขออภัย ณ ที่นี้ ทุกอย่างเป็นสิ่งสมมุติเท่านั้นค่ะ

1:หลงเฟย

ตำแหน่ง : อ่องสี่

ไม่ทราบอายุที่แน่นอน

2 : ทิวไม้ หรือ มู่ซาน

ตำแหน่ง :......

เป็นคนยุค 2016 มีเหตุให้ย้อนกลับมาอดีต ตอนนี้กำพร้ามีเพียงมรดกจากพ่อแม่ เมื่อย้อนมาอยู่ที่นี้ก็กลายเป็นคนหัวเดียวกระเทียมลีบ โชคดีที่เจอป่ามีผักผลไม้มากมายให้นำมาค้าขายประทังชีพได้

บทนำ

"ข้าจะรอเจ้าตลอดไป"
     "แล้วข้าจะมาหาท่านแม้ว่าข้าจะอยู่ที่ใดข้าก็จะหาท่านจนเจอทุกชาติไป"
สองผู้สองนาม ปฎิญาณต่อกันว่าจะหากันจนเจอ....
............
     ชายหนุ่มจากปี 2016 ผู้ที่ไม่มีงานทำ ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำอะไรได้ไม่ดีสักอย่าง เขารู้สึกเหนื่อยล้าแต่ก็ยังคงพยายามต่อ เพื่อตามเสียงของคนๆ หนึ่ง เสียงหนึ่งที่ให้สัญญา แม้มันเลือนลางเป็นเพียงความฝันก็ตาม
     วันหนึ่งเขาได้พบกับหญิงชราที่ขายของเก่าแก่ที่ตนเองเก็บไว้ เห็นแล้วก็สงสารด้วยเงินเก่ามรดกเก่าจากพ่แม่จึงมีเงินเหลือติดตัวอยู่ให้ได้ใช้มากพอที่จะดำรงชีวิตอยู่ เขาเลือกหยกชิ้นหนึ่ง หยกที่งดงามคุ้นเคยในความทรงจำ คุ้นเคยมากจนร้องไห้เมื่อพบเห็น
.......
     เสียงดังกุบกับคล้ายฝีเท้าของม้านั้นทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง และเป็นดังคาด มันเป็นม้าตัวใหญ่ขนสีดำขลับเป็นประกาย มันกำลังสูดลมหายใจเสียงดัง สร้างความกลัวแก่เขายิ่งนัก ไม่ทันได้ไตร่ตรองอะไรเขาก็รีบลุกขึ้นวิ่งหนี เพียงหางตาเท่านั้นที่ได้เหลือบไปเห็นชายหนุ่มผู้ที่องอาจทระนงอยู่บนหลังม้า แม้จะเพิ่งเคยเห็นหน้าแต่น้ำตาที่ไหลนั้นกับทำให้รู้ว่ามันซ่อนความคิดถึงไว้เพียงใด
.......
     ข้ายังคงคะนึงถึงเจ้าทุกเวลา
     แม้นยามนี้ข้ายังคงห่วงหา อาทรถึงเจ้ามิลาง
     ในยามนี้ข้าเพียรขอพรจากฟ้า ให้องค์เทพประทานเจ้ามาให้ หวังความคิดถึงที่มิเคยเสื่อมคลายนี้ จะพอให้ฟ้าเห็นใจบรรดาลเจ้ากลับมา