ตอนที่ 9
ไม่ว่าฉันจะเคยรู้สึกต่อนายอย่างไร ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ฉันจะไม่ได้รักนายอีกต่อไปแล้ว
ฉันต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงตัวของฉันเอง
ฉันร้องไห้ เท่านั้นไม่พอ มันยังทิ่มแทงลงไปในตัวฉัน
มันทำให้ฉันเห็นว่า ฉันต้องทิ้งนายไป
!
ฉันต้องทิ้งนายไปซะที!
คนหนึ่งรั้งแทบตาย แต่อีกคนไม่สนใจ
คนหนึ่งร้องไห้แทบขาดใจ อีกคนไม่เคยเหลียวเเล
......... ไม่เเม้แต่จะหันมามอง
---------- ต่อค่ะ -----------
" มาร์ค .... ไอ้มาร์ค "
" หืม "
" เป็นไรวะไอ้เเจ๊คมันเรียกมึงตั้งนานเเล้ว " เจบีถามเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้นั่งหน้างิ่วคิ้วขมวดเหมือนหมาเเดกเเฟ็บอยู่ข้างๆ คือพวกผมเรียกมันนานมากเลยนะ
" ป่าว " พูดจบมันก็กระดกเหล้าในแก้ว สองแก้ว สามแก้ว สี่เเก้ว เข้าไปติดๆ โดยที่พวกผมนั่งมองอยู่ แมร่งเป็นบ้าอะไรอีกวะ เมื่อกี้ยังดีๆ
" มาร์ค .... กลับกันเถอะนะคะ ซูจีอยากกอดมาร์คจะเเย่อยู่เเล้ว " ซูจีที่นั่งอยู่ข้างๆพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
" เธอกลับไปก่อนก้ได้นะ เดี๋ยวฉันตามไป " เเววตาไม่พอใจเเสดงออกมาอย่างชัดเจน ก่อนจะรีบกลับเป็นปกติ เมื่อมาร์คหันมาสบตา
" ไม่เอานะ ถ้ามาร์คยังไม่กลับ ซูจีก็ยังไม่กลับเหมือนกัน "
" มาค่ะ เดี๋ยวซูจีชงเหล้าให้ " ซูจีพูดขึ้น ใบหน้าสวยยื่นเข้ามาร์ค พลางลากไล้ริมฝีปากสีสวย ไปตามซอกคอแกร่งพรมจูบไปทั่วบริเวณอย่างยั่วยวนแล้วก็ผละออกมาเพื่อจะชงเหล้าให้ชายหนุ่ม ดี กินเข้าไปเยอะๆก็ดีเหมือนกันนะ ก็เวลามาร์คเมาน่ะ ใช่ย่อยซะที่ใหน ร้อนเเรงเเทบหลอมละลาย อึดจนหน้าตกใจ แล้วก็ที่สำคัญ หล่อรวย ใครไม่สนบ้างล่ะ
ต่อค่ะ
" ไค ไอ้ฮุนมันไปรับเเบมถึงใหนวะ ทำไมยังไม่มาอีก " ยูคยอมถามขึ้นตอนนี้จะเที่ยงคืนเเล้วเเต่ยังไม่เห็นหัวเพื่อนรักทั้งสองเลย
" เออ เอาน่า เดี๋ยวมันก็มา ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก " ไคตบไหล่เพื่อนสนิทเบาๆเป็นเชิงว่าอย่าคิดมาก
" เออ นั่นดิ มึงก็รู้ว่าไอ้ฮุนมันชอบเเบมขนาดใหน มันไม่มีทางยอมให้เป็นอะไรง่ายๆหรอก " ดิโอพูดปลอบใจเพื่อนอีกคน
" พวกมึงไม่ต้องปลอบมันละ โน่น มาโน่นเเล้ว " ยองเเจสะกิดเพื่อนๆให้หันไปมอง
" เชดดดด โอบกันมาด้วย ร้ายนะครับคุณชายโอเซ " ไคป้องปากตะโกนเสียงดังจนเพื่อนๆในสาขาหันมองตาม ไม่วายร่วมด้วยช่วยกันโห่เเซว จนคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมเเขนเกิดอาการประหม่า ทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว เซฮุนได้เเต่มองคนในอ้อมกอดกลายๆ ดูปฎิกิริยาของร่างเล็ก ริมฝีปากเรียวยกยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน
" โหยย พวกพี่จะเเซวอะไรกันนักหนาคร้าบบ แบมเขิลเเล้วเนี่ย " เซฮุนโวยวายกลบเกลื่อนมือที่เคยโอบใหล่คนตัวเล็กเลื่อนลงมากุมมือบางไว้เบาๆเรากับเป็นสิ่งของล้ำค่า จูงมือคนตัวเล็กให้เดินตามมาโดยเเบมไม่มีทีท่ารังเกลียดเลยสักนิด
" ปล่อยเลยๆ ไม่ต้องมาเต๊าะน้องรหัสกูนะโว้ยย " เฮียคริสพยายามจะเเกะมือเซฮุนให้ออกจากน้องรหัสตนเอง
" แบมแบมเป็นดอกไม้งามของสายรหัสกูนะเว้ย " เฮียคริสยังโวยวายไม่เลิกเรียกเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี
" ไม่ปล่อยถอยเลยเฮีย " เซฮุนดันคนตัวเล็กกว่าให้หลบไปอยู่ด้านหลังมืออีกข้างที่ยังว่างปัดป้องไอ้คนหวงน้องให้พ้นทางก่อนจะลากแบมแบมให้เดินออกมาโดยคนตัวเล็กไม่วายหันไปเเลบลิ้นปริ้นตาใส่พี่รหัสตัวเองอย่างน่ารักน่าชัง
" เห้ยเซฮุนทางนี้โว้ยๆ " เจ้าของวันเกิดตะโกนเรียกพร้อมกับกวักมือเรียกเป็นเชิงให้เดินมาหา เซฮุนจูงมือเเบมเบมให้เดินตามมาหยุดทักทาย บรรดาเฮียๆก่อนจะเอ่ยทักพี่รหัสของตนเอง
" หวัดดีครับเฮียมาร์ค เมายังเนี่ย " เซฮุนทักทายตามประสาพี่รหัสน้องรหัสที่สนิทกัน
" ยากว่ะ .... นั่งนี่ก่อนดิ " มาร์คเอ่ยชวนน้องรหัสในขณะที่สายตากลับมองเลยไปด้านหลัง เซฮุนเลิกคิ้วมองก่อนจะดึงเเบมเเบมมายืนข้างๆ มือหนากระชับมือคนตัวเล็กแน่น เขารู้ว่าเเบมเเบมกับพี่รหัสของตนเองเคยคบกันอยู่ช่วงหนึ่งเเล้วเลิกรากันไป เเต่เฮียมาร์คกับคนตัวเล็กคงไม่ได้คิดอะไรกันมากกว่าพี่น้องในสาขาเเล้ว ถึงยังไงก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี
เซฮุนดึงมือเเบมเเบมให้เดินมานั่งด้านในก่อนจะนั่งลงข้างรุ่นพี่ซูจีโดยที่คนตัวโตไม่ลืมที่จะดึงคนตัวเล็กให้นั่งลงข้างๆระหว่างเขากับเฮียเจบีกว่าหลายนาทีที่บรรยากาศรอบข้างปราศจากเสียงพูดคุยจะมีก็เเค่เพียงเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มกับเสียงโหวกเหวกรอบด้านกับการเล่นเกมจ้องตากัน
" เอ่อ น้องแบมสบายดีมั้ยครับ " เเจ๊คสันตัดสินใจทำลายความเงียบ
" สบายดีครับพี่เเจ๊คสัน เเล้วพี่ละครับ " ร่างเล็กตอบพร้อมกับยิ้มให้
" สบายดีครับ มามะ มาให้เฮียกอดให้หายคิดถึงหน่อย " เเจ๊คสันอ้าเเขนรับเเบมเเบมเข้ามากอดเมื่อน้องลุกเดินข้ามมาหา ร่างเล็กเบี่ยงตัวก่อนจะนั่งลงระหว่างมาร์คเเละเเจ๊คสันอย่างจงใจ
ฟอดดดดด
" หืมมมม ยังหอมเหมือนเดิมเลยอ่ะ " เเจ๊คสันหอมแก้วเเบมเเบมด้วยความหมั่นเขี้ยว โดยมีสายตาคมคู่หนึ่งมองอย่างไม่สบอารมณ์
" น้อยๆหน่อยเฮีย อย่าเยอะๆ "
" ทำไมครับไอ้คุณชายโอเซ ก็กูอยากได้อ่ะ แลกน้องรหัสตอนนี้ทันปะวะ ไอ้ห่าคริสจะยอมมั้ยเนี่ย "
" ก็ลองดิ กูว่ามึงไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแน่ๆ มันหวงน้องจะตายไป " เจบีที่คุยงุ้งงิ้งๆกับจินยองอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมากัด
" น้องเเบม คนนี้แฟนพี่นะ ชื่อจินยอง "
" สวัสดีครับ .... พี่จินยอง " แบมแบมทักทายอย่างเป็นกันเอง
" เรียกพี่จูเนียร์ก็ได้นะ "
" น้องเเบมนี่น่ารักเนอะบี ใครได้เป็นแฟนคงต้องถนุถนอมมากแน่ๆ ดูเปราะบางขนาดนั้น " จินยองพูดขึ้นเสียงค่อนข้างดังเเละคาดว่าคนในโต๊ะจะได้ยินกันถ้วนหน้า ใบหน้าหวานยกยิ้มขึ้นเบาๆอย่างอบอุ่น เขาส่งรอยยิ้มนั้นให้คนตัวเล็กหวังจะให้มันเข้าไปทดเเทนสิ่งเลวร้ายต่างๆได้บ้าง
" ครับพี่จูเนียร์ " เเบมเเบมพูดจบก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาจิบเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มให้จูเนียร์ขึ้นบ้าง
" เอ่อ ส่วนคนที่นั่งข้างๆชื่อซูจี เป็น ฟะ แฟ . "
" อ่ะ .... ผมว่าผมรู้จักนะครับ ซูจี เนี่ย
ใช่คนที่ .....
ชอบแย่งของชาวบ้าน เค้าหรือป่าวครับ เอ หรือเเบมจำผิดคน "
มุมปากสวยถูกยกขึ้นดวงตากลมสวยที่เคยใสซื่อมองจ้องกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน นิ้วเรียวลูบไล้ขอบแก้วเหล้าของตนเองไปมาอย่างไม่ยี่หร่ะ
" คิคิ อย่าเรียกว่าเเย่งเลยค่ะน้องเเบม
เพราะถ้าเค้าเลือกที่จะมาหา ... เรา เอง
เเล้วพี่จะปฏิเสธไปทำไมละคะ "
ซูจูวางแก้วเหล้าในมือลง เธอเอนตัวไปซบมาร์คในขณะที่กำลังพูดอยู่ และมาร์คก็ไม่ได้ปฏิเสธมัน เเจ๊คสันกับเจบีเเทบจะเอาหัวโขกกับโต๊ะทันทีจากการปะทะฝีปากระหว่างแฟนเก่ากับแฟนไหม่ของเพื่อนรักที่นั่งนิ่งมองเเบมเเบมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เช่นเดียวกับเซฮุนที่มองไปที่แบมแบม ไม่คิดจะห้ามเลยนะไอ้เวร
" คนเราก็แปลกนะคะ คนเขาไม่เลือกยังไม่ยอมรับความจริงอีก " เเขนเรียวพาดไปที่เอวสอบของมาร์คอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
" หรอครับ จะให้พูดยังไงดีล่ะ คนหนึ่งก็ร่าน "
กรีบปากสวยยิ้มเบาๆอย่างอารมณ์ขันก่อนจะหันไปมองมาร์คที่นั่งมองตนอยู่ก่อนเเล้ว
" ส่วนอีกคนก็ เลว "
" เหมาะสมกันดีนะ .... ว่ามั้ยครับรุ่นพี่ " มาร์คเเสยะยิ้มกับคำพูดประชดประชันนั้นราวกับมันตลกเสียเต็มประดา คนตัวสูงดูจะไม่ใส่ใจในคำพูดของแบมแบมสักเท่าไหร่ มือหนาเอื่อมหยิบแก้วเหล้าของตนเองก่อนจะยกดื่มรวดเดียวหมด
" หึ ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยจำ "
ใบหน้าคมเลื่อนไปประกบจูบกับคนข้างกายอย่างเร่าร้อนทันที มือหนาลากไล้ไปตามชุดเดรสสวยก่อนจะยกร่างของซูจีมาไว้บนตักทั้งที่ยังไม่ละจากจูบที่ดูดดื่มนั่น
" ไม่เคยจำงั้นหรอ " คำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากชั่งบางเบาเหลือเกิน ราวกับละเมอ โดยที่ไม่มีใครสังเกตุเห็น ดวงตาสั่นระริกคลอไปด้วยน้ำใส ไม่ ไม่เอานะ อย่าร้อง ห้ามร้องออกมานะ แบมแบมนายคือคนใหม่เเล้วนะ คนตัวเล็กพยายามกลั้นน้ำตากับภาพตรงหน้ามันไม่ต่างอะไรกับอดีตเลย ราวกับภาพเหล่านั้นวนเวียนฉายซ้ำวนไปมา ถ้านายมัวเเต่อ่อนเเอหนึ่งปีที่ผ่านมามันจะไร้ค่าทันที ไม่ เขาจะไม่ยอมเป็นคนไร้ค่าอีกต่อไปแล้ว
" แบม ... แบมแบม " คนตัวเล็กละความสนใจจากภาพตรงหน้าก่อนจะพบว่าเป็นยองแจที่เรียกเขาเอาไว้
" หืม " คนตัวเล็กยิ้มให้อย่างร่าเริงเเต่ทว่ายองเเจก็รู้ว่ารอยยิ้มนั้นมันฝืนเเค่ใหน
" ไปเถอะ " โดยไม่รอฟังคำตอบของเพื่อนซี้ตัวเล็ก เขาเดินแหวกทางกระเเทกเเจ๊คสันที่นั่งอยู่ก่อนจะฉุดเพื่อนซี้ให้ลุกขึ้นเเล้วเดินออกมา โดยไม่ลืมหันไปมองเซฮุน เพื่อนร่วมรุ่นของตัวเอง
" เดี๋ยวตามไป " หุ่นนายแบบเจ้าของความสูงร้อยแปดสิบกว่าๆลุกขึ้นหันไปมองสองร่างที่กำลังนัวเนียกันอย่างเมามันส์ไม่อายฟ้าอายดิน คนตัวสูงถอนหายใจก่อนจะบอกความรู้สึกที่ต้องเก็บไว้มานานของตนให้พี่รหัสได้รับรู้
" เฮีย ..... มาร์ค .... ผมรักเเบมเเบม
แบมแบมหน่ะ ผมจะดูเเลเค้าเอง "
เจ้าของชื่อชะงักไปนิดนึงก่อนจะดันซูจีให้ออกจากตักตน มาร์คยืนเต็มความสูงเเละมองหน้าน้องรหัสของตัวเอง
" ตั้งเเต่ใหนเเต่ไรเเล้วนี่นะ ที่ฉันกับนายมักจะชอบอะไรคล้ายๆกัน ไม่ว่าจะคนหรือรถ "
" นั่นสินะครับ " พูดจบคนตัวสูงก็เดินออกมาทันทีทิ้งให้พี่รหัสตนเองไว้ข้างหลัง ผมจะไม่ถอยให้พี่อีกเเล้ว .....
" หึ ถ้าคิดว่าทำได้ก็เอาสิ " มาร์คพูดขึ้นหลังจากเซฮุนเดินออกไปได้ไม่ไกล เขามองเซฮุนด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราด มือหนากำเเน่นราวกับข่มอารมณ์ไว้
Talk
100% เเล้วเนอะ ว่ามั้ย 55555+
เกลียดมาร์คว่ะ เล๊วเลวเนอะว่ามั้ย
ยังไงก็ช่วยคอมเม้นติชมให้กำลังใจด้วยนะคะส่งมาร์คมาอ้อนเเล้วนะทุกคน
ส่วนคำผิด ชั่งมัน 5555+ ขึ้เกียจอ่ะบอกตรง เเต่เดะจะกลับมาแก้ให้
1คอมเม้น = 1 กำลังใจ
Guest
