DIM ศึกมารพิชิตมิติ

Dim เด็กหนุ่มผู้มืดมน ตอนที่ 1

  ผู้คนบนโลกใบนี้ ล้วนมีครอบครัว มีพ่อแม่ มีครอบครัวที่อบอุ่น หรือไม่ก็บางคนนั้น

ไม่มีพ่อแม่ แต่มีปู่ย่า ตายยาย หรือคนอื่นๆเลี้ยงดู มีครอบครัวที่อบอุ่นกันไปอีกแบบ

แต่ก็มีอยู่มากมายที่ไม่มีแม้แต่ครอบครัว แต่ก็ยังมีคนเอ็นดูจนเติบโต แต่จะมีสักกี่คน

ที่เกิดมานั้น ไม่เคยเจอพ่อแม่ ไม่เคยสัมผัสครอบครัวที่อบอุ่นแบบคนอื่น อยู่อย่างเดียวดาย

"ดิม" เด็กน้อยผู้อาศัยอยู่บ้านเพียงคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยเห็นแม้แต่พ่อแม่ของตัวเอง

ในวันหนึ่งดิมกำลังไปซื้อของมาทำกับข้าว ด้วยเงินเพียง80บาท เป็นเงินที่ได้มาจาก-

การเสิร์ฟอาหารในร้านเล็กๆแห่งนึง

ดิม : ขอผักที่อยู่ตรงนั้นมัดนึงได้ไหมครับ

แม่ค้า : เอากี่มัดละพ่อหนุ่ม มัดละ15บาท

ดิม : เอ่อออ เอาสัก3มัดละกันครับ

แม่ค้า : ได้จ้ะ ว่าแต่เป็นเด็กดีจังนะเรา มาจ่ายตลาดแทนแม่ด้วยแหน่ะ

ดิม : 😔😔😔😔

แม่ค้า : เป็นอะไรไปพ่อหนุ่ม

ดิม : เปล่าครับๆ นี้ครับป้าเงิน

ระหว่างทางดิมเดินผ่าน เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึงรุ่นราวคราวเดียวกันกับดิม

ในตอนนั้นเองดิมก็ดันทำเงินที่มีอยู่ในกระเป๋าไม่ถึง30บาทนั้นตกระหว่างทาง

เด็กสาวคนนั้นสังเกตเห็นจึงรีบหยิบ แล้ววิ่งเอาไปคืนทันที แต่.....

ดิมเดินหายไปเสียแล้ว

เด็กสาว : ปัดโธ่! หายไปไหนแล้วนะ

เมื่อดิมกลับมาถึงที่พัก ก็เตรียมของที่จะทำอาหารค่ำ แต่พอล้วงกระเป๋าออกมา

ก็รู้ทันทีว่ากระเป๋าของตนได้หายไป

ดิม : เห้ยย!! กระเป๋าตังค์เราหายไปไหน

ทันใดนั้นเองงง

ก็อกๆๆ ก็อกๆๆ มีใครอยู่มั้ยค่ะ

ดิม : ใครกัน?

เด็กสาว : แฮ่กกๆๆ กว่าจะตามมาทัน นี้คุณลืมกระเป๋าตังค์ชั้นเลยเอามาให้

ดิม : งั้นเหรอ

เด็กสาว : นี้ไม่คิดที่จะขอบใจกันเลยไงเนี้ยนายหน่ะ

ดิม : ขอบใจ

เด็กสาว : หึ! ถ้ารู้ว่านายนิสัยแบบนี้ชั้นไม่ดิ้นรนเอากระเป๋ามาให้หรอก พ่อแม่นายคง

จะไม่ได้สอนเรื่องมารยาทเลยสินะ

ดิม : ใช่ ถูกตามที่เธอพูดมานั้นแหละ เพราะงั้น กลับไปซะ!

เด็กสาว : นี้นาย ! ชิ!! ขอชั้นเข้าไปคุยกับพ่อแม่นายหน่อย อะไรกันนิสัยแย่ๆแบบนี้

ดิม : กลับไปซะ!! อย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่องเลยดีกว่า

เด็กสาว : พ่อแม่นายคงจะดูแย่เหมือนกันสินะ

ดิม : อย่าให้ชั้นต้องโมโหไปมากกว่านี้ กลับไปซะ!

เด็กสาว : ยังไงซะชั้นก้อต้องคุยกับพ่อแม่นายให้ได้

ทันใดนั้นเอง ผั้วะ!!

เด็กสาว: โอ๊ยยยย

ดิมได้ผลักเด็กสาวล้มลงด้วยความโกรธ

ดิม : ชั้นน่ะ ไม่มีหรอกพ่อแม่อะไรนั้น การอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้เธอน่ะไม่เข้าใจหรอก

การมีชีวิตที่น่าเศร้าแบบนี้น่ะ หึ! คนที่มีครอบครัวอย่างเธอจะมาเข้าใจได้ยังไง

เด็กสาว : นี้นายยยยย....

หลังจากพูดจบดิมหันกลับมามองหญิงสาว จึงเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่ เธอส่งสายตา

อันน่าสงสาร น้ำตาคลอ ทำให้ดิมเกิดการใจสั่น จ๊อกกกก!! เสียงท้องร้องของดิมดังขึ้น

ทำให้ดิมวิ่งหนีไปที่หลังบ้านทันที...

ผ่านไปประมาณ 30นาทีดิมกลับเข้าไปในครัวเพราะคิดว่า เด็กสาวคนนั้นคงจะกลับไปแล้ว

แต่ทันใดนั้นเองดิมต้องตกใจอย่างมาก!! เพราะเด็กสาวคนนั้นกำลังทำอาหารให้เค้าอยู่

เด็กสาว : เห็นท้องนายร้องน่ะ ขั้นเลยทำกับข้าวให้ นายอยู่คนเดียวแบบนี้ลำบากแย่เลยละสิ

มื้อค่ำนี้ชั้นจะทำให้นายเอง

ดิม : นี้เธอออ ทำไมกันทั้งๆที่ชั้นทำกับเธอแบบนั้นแต่เธอกลับบบ......

เด็กสาว : ชั้นเข้าใจดีความรู้สึกของนายน่ะ มันเจ็บปวดแค่ไหน ชั้นรับรู้ได้จากตาของนาย

มันดูเศร้า และมืดมนมาก อ่ะ! อาหารเสร็จแล้วกินได้เลย

ดิม : เธอจะอยู่กินด้วยหรือเปล่า

เด็กสาว : ได้เหรอ ?😊😊

ดิม : อืออ ได้สิ😁😁

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ได้พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน นี้เป็นครั้งแรกที่ดิมรู้สึกดีมากมายขนาดนี้

สายตาของดิมที่เคยมืดมนตอนนั้น กำลังมีแสงสว่างริบหรี่ เขากำลังมีความสุขอย่างมาก

เด็กสาว : เอาล่ะ ดึกแล้วชั้นกลับก่อนนะ

ดิม : อืออ กลับดีๆละกัน

เด็กสาว : นายไม่ต้องบอกชั้นก็รู้น่า

ก่อนที่เด็กสาวกำลังเดินออกไปดิมก็....

ดิม : เฮ้!!  เธอ เอ่อออ คือออ ชะๆ ชือๆ ชื่อ อะไรเหรอ

เด็กสาว : เกล ชั้นชื่อเกล นายล่ะ

ดิม : ดิม ชื่อของชั้น ดิม

เกล : งั้นชั้นไปก่อนนะ ดิม

ดิม : นี้เกล!!

เกล : ไง??😕😕

ดิม : ช่วยเป็นแสงสว่างให้ชั้นได้ไหม

เกล : ได้สิ

ดิม : (ยิ้มมมม)

เกล : 😊😊😊

โปรดติดตามตอนต่อไป. NBO.