ซวยแล้ว!!!!!!! เมื่อผมป้ายน้ำมันพรายผิดคน

บทที่1 จุดเริ่มต้น

ณ รร.มัธยมแห่งหนึ่ง

กล้าๆ หน่อยสิ กานต์

กล้าๆหน่อย!!!

กะอีแค่เอาน้ำมันพรายไปป้ายพี่วีแค่นี้!!!

แล้วทุกอย่างก็จะเป็นของนายนะ

ไอ้เทียนมันยอมขโมยของพ่อมันมาให้เลยนะ

ไปสิ รออะไรอยู่

นี่คือเสียงในใจผมที่กำลังคิดอยู่ตอนนี้  ผมแอบมองคนที่ผมชอบอยู่หลังอาคารประชุม คนที่ชอบมาตั้งแต่ ม.2  จนตอนนี้ผมอยู่ ม.5แล้ว.  ได้แต่มองอย่างนั้น ไม่กล้าหวัง เพราะพี่เขาสูงส่งเกินไปสำหรับผม

เป็นทั้งเดือนโรงเรียน

เป็นประธานโรงเรียน

เป็นลูกนักธุรกิจ ติดท็อป5ของประเทศ

และเป็นที่ต้องการของสาวทั่วทั้งโรงเรียน. ไม่สิ!!! ทั้งประเทศถึงจะถูก

แล้วเราล่ะ

นักเรียนทุน ต่ำต้อย โชคดีแค่ไหนแล้วที่ได้ทุนมาเรียนที่นี่

ยิ่งคิด ยิ่งเศร้าชีวิตเรา!!!

จนวันหนึ่ง ไอ้เทียนเพื่อนผมมันได้เสนอเคล็ดลับนึงให้ผม

นั่น คือ น้ำมันพราย ของพ่อมัน

ซึ่งมันอวดสรรพคุณไว้นักหนา ตอนแรกผมไม่สนใจ  จนมันไปพิสูจณ์ให้ผมเห็นว่าอำนาจน้ำมันพรายรุนแรงแค่ไหน เพราะทำให้มันได้แฟนเป็นถึงดาวโรงเรียน

จากคนที่ไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้  ตอนนี้ผมกำลังจะใช้มัน!!!

พี่เขากำลังซ้อมดนตรีกับเพื่อน

--จะทำไงดีล่ะ เข้าไปตรงๆและป้ายคงจะไม่ดีแน่ คงโดนตีนกลับมา

อ้อ!!

ในที่สุดก็คิดออกแล้ว!!

แกล้งทำของหล่น ใช้ความเป็นคนดีของพี่เขาให้เป็นประโยชน์

เยี่ยมไปเลย 555 (คิดอย่างสะใจ)

ผมล้วงของในกระเป๋าทุกสิ่งอย่างออกมา มันเยอะพอที่จะทำให้แขนผมแทบทรุด

โอ้ะ โอ้ย. ลำบากกว่าที่คิดแฮะ

ผมพยายามเดินประคองของในมือที่ผมถือ. จนไม่มีเวลามองทาง

อีกนิดเดียว นิดเดียวเท่านั้น.

ระยะทางทำไมมันดูห่างเป็นไมล์จังวะ

ไม่เป็นไร จะถึงแล้ว อีกนิดเดียว

โครม!!!!!!!!

ใช่ผมล้มตามแผน

แต่ไอ้ที่ผิดแผนนี่สิ   มีคนมาชนผม จนผมล้มทับคนนั้น

แต่ไอ้ที่แย่กว่านะสิ

มือสองข้างที่ชโลมน้ำมันพรายมาซะชุ่ม. ตอนนี้กำลังสัมผัสกับหน้าอกแข็งที่เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปิด

แต่ที่แย่กว่านั้นน่ะสิ

" ไอ้พีร์!!!!!!!!!"

ผมอุทานด้วยความตกใจ.

คนที่ผมเกลียดที่สุด

ผมดันไปป้ายน้ำมันพรายใส่มัน.

เวรแล้ว ไอ้กานต์ ตายก่อนดีกว่า แอ่ก!!!