คุณเคยเเอบรักเพื่อนสนิทไหมเคยเเอบรักเพื่อนเพศเดียวกันไหมเเล้วหากคนที่เราเเอบรักเค้าไม่ชอบพวกรักร่วมเพศล่ะคุณจะทำยังไง?
มิน:เพื่อนสนิทเมฆตั้งแต่เด็ก เเอบรักเมฆมาตลอด ก่อนจะหลุดปากบอกความรู้สึกในวันเกิดตัวเองเพราะเมาเหล้าเเล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
"ถ้ามินเป็นผญถ้าเราไม่ได้เป็นเพื่อนเมฆจะรักมินได้ไหม"
เมฆ:เพื่อนสนิทมิน ไม่ชอบคือไม่ชอบ ใช่กำลังมากกว่าสมอง ไม่ชอบพูดเน้นกระทำ ไม่ได้ต่อต้านพวกรักร่วมเพศก็แค่ไม่ชอบ
"จะอยู่ห้องกูหรอว่ะวันนี้กูหิ้วเด็กมาถ้าเสียงดังขอโทษแล้วกัน"
"มินเเม่งคิดถึงชิปหายไม่เจอกันตั้งคืนนึง"เสียงฟ้าครามดังมาจากไกลก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งมากอดผมงื้อออกลิ่นตัวฟ้าครามหอมมากอยากกอดทั้งวันเลย
"ปล่อยกันได้แล้วมินมานั้งข้างกู"เมฆมองครามนิ่งๆครามเลยยอมปล่อยกอดเเล้วมานั้งซบไหล่ผมเเทน
"ไอมินมานั้งฝั่งกู"คนตรงหน้าพูดอีกรอบตาคมเริ่มหรี่ลงกดดันให้อีกคนทำตาม
"เเต่ครามนั้งซบมินอยู่มินขยับไม่ได้"ผมบอกไปตามตรงตอนเเรกที่นั้งตรงข้ามกันเพราะเรานั้งกันเเค่สองคนผมอยากเห็นหน้าเมฆชัดๆจะได้เนียนมองหน้าด้วยไม่รู้ทำใมพอครามมาเมฆถึงจะให้ย้ายเเต่คงย้ายไม่ได้ตอนนี้ครามหลับเรียบร้อยแล้วใส่หูฟังพร้อมผมเลือนมือไปเเนบเเก้มครามก่อนจะดึงหูฟังเจ้าตัวออกเเล้วกระซิบบอกเบาๆไม่ให้รบกวนอีกคนให้ลงไปหนุนตักเเทนจะได้สบายตัวกว่าครามก็พยักหน้าทั้งๆที่ไม่ลืมตาก่อนจะพาตัวเองไปหนุนตักผมไม่วายเอามือผมไปเเนบเเก้มตัวเองเหมือนเลี้ยงลูกเลยน่ารักดีผมหยิกเเก้มครามเบาๆ
" หึ " ผมหันไปตามเสียงเห็นเมฆยกยิ้มอยู่ไม่ชอบเวลาเมฆยิ้มแบบนี้เลยมันดูน่ากลัวมากๆเหมือนพวกโรคจิตเวลาคิดแผนฆ่าเหยื่อออกอะประมาณนั้นเลยถ้าเมฆหน้าตาไม่ดีนะคงโดนจับแล้วแน่ๆ
"เมฆอย่าทำหน้าแบบนั้นสิมันน่ากลัว"คนตัวเล็กพูดอ่อมเเอ่มไม่เต็มคำเรียกรอยยิ้มจากคนตรงหน้าได้ดี
"คืนนี้นอนห้องกูใช่ไหม?"
"อือ ห้องมินช่างยังซ่อมไม่เสร็จเลย"พระเจ้าช่วยเอาหูไปนาเอาตาไปไร่นะมินไม่ได้ตั้งใจจะโกหกเเต่เเค่อยากอยู่กับเมฆบ้างอย่างน้อยๆก็เเค่ได้เจอหน้าก็ยังดีก็จริงที่ตอนเช้าได้คุยกันบ้างแต่อีกไม่นานเด็กที่เมฆควงไม่เปลี่ยนวันก็มาเอาตัวมันไปแล้วเจออีกทีตอนมันมารับเวลาวันนึงก็หมดไปแค่นั้นเเต่สำหรับคนเเอบรักใครสักคนมันไม่ใช่การที่เห็นเค้าอยู่ไกล้เเค่เอื้อมเเต่กลับทำอะไรไม่ได้เพราะคำว่าเพื่อนมันค้ำคออยู่มันเจ็บมากเลยนะเหมือนโดนโซ่มามัดไว้ที่ขาทำยังไงก็ออกจากสถานะเพื่อนไม่ได้ยิ่งเห็นเมฆนัวกับผญคนอื่นเหมือนโดนกรีดหัวใจซ่ำๆเเล้วลากไปโยนหน้าผาให้เจ็บเจียนตายเเต่ไม่ให้ตายทรมานจนปวดหัวใจหมดแล้ว
"ร้องทำใม"
"ห..หือ มินร้องเหรอ"ผมยกมือมาสัมผัสหน้าดูสงสัยคิดมากไปร้องออกมาจนได้ผมยิ้มส่ายหัว
"มินเเค่ปวดตานะสงสัยเมือคืนอ่านหนังสือมากไปหน่อย"ผมก้มหน้าพูดทำเป็นมองฟ้าครามที่หนุนตักอยู่ไม่รู้สิคงเพราะเมฆเป็นเพื่อนผมมานานมั่งเลยดูออกหมดเลยว่าผมโกหกตอนไหนบ้าง
"อย่ามาโกหกบอกมาก่อนกูจะโมโห"
"มิน มินอะไรเพลินๆนะเลยเศร้านิดหน่อย"ผมยิ้มกว้างให้เมฆเเต่หน้าเมฆตอนนี้ดูหงุดหงิดมากเลยผมเเอบเห็นเมฆกำหมัดจนเส้นเลือดขึ้นเลยก่อนจะหลับตาเหมือนกำลังสงบสติอารมณ์ผมไม่กล้ามองหน้าเมฆเลยก้มลงไปมองหน้าครามเเทน
"วันนี้มีของอาจารย์เเม่ไหม"อาจารย์เเม่คืออาจารย์สอนที่โหดที่สุดในมหาลัยก็ว่าได้บ่นทีนึงสามวันไม่จบ
"ไม่มี เมฆมีอะไรหรอ"
"ไปกับกู ปลุกไอคราม"
"เเต่ครามหลับอยู่นะ"ครามคงเล่นเกมส์มาดึกจะให้ปลุกเลยก็สงสารคงงัวเงียทั้งวันไม่ได้ทำอะไรกันพอดี
"อย่าให้กูทนไม่ไหว"
"ค..ครามตื่นก่อนมินต้องไปทำธุระ"ผมรีบก้มปลุกครามทันทีที่เมฆพูดจบก็รู้อยู่เวลามันโมโหใครหน้าใหนก็ไม่สน
"รีบไปไหนกันว่ะเมฆคณะมึงไม่มีเรียนเต่คณะกูกับมินมีอย่าเอาแต่ใจดิวะ"ครามพูดไปจัดเสื้อไปคงได้ยินตอนผมกับเมฆพูดกันผมเห็นมันขมวดคิ้วคิดว่าฝันร้ายซะอีก
"เสือก"เมฆยิ้มเหยาะใส่ครามก่อนจะดึงผมให้เดินตามไป
"วันนั้น"เดินมาได้สักพักเมฆปล่อยมือออกจากผมเเต่ไอความร้อนยังติดอยู่เลยอบอุ่นจัง
"หือ วันนั้นอะไรหรอเมฆ"
"วันเกิดมึง"
"อ้อมินเมายังไม่ได้ขอบคุณเลย"
"มึงบอกรักกู"
"!!"
Guest
