ยิ่งรุ่นน้องยิ่งต้องจีบ

ณ สวนสาธารณอันกว้างใหญ่ เป็นที่เหมาะสำหรับการพักผ่อน ทั้งสงบและร่มรื่น ผมกับพี่ชายมาวิ่งออกกำลังกายกัน

"ไบร์โอวิ่งเล่นรอพี่ไปก่อนนะ อย่าไปวิ่งซนที่ไหนล่ะเดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำมาให้"พี่ชายพูดแล้ววิ่งเหยาะๆออกไป ผมวิ่งออกไปเรื่อยๆ ไม่ทันระวังตัวพลัดตกหลุมไม่ใหญ่มากทำให้ข้อเท้าพลิก ด้วยความเจ็บปวดร้องไห้ออกมาอย่างไม่สนใจใคร

"น้องๆ เป็นอะไรหรือป่าว" ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาดู ผมยังคงร้องไห้ต่อ เมื่อไหร่พี่พอร์ชจะมา ฮือออออออ

"หยุดร้องก่อนนะครับเดี๋ยวพี่ดูให้ น้องเรียนอยู่ชั้นไหนเนี่ยหึ้?" เริ่มหยุดร้องเมื่อผู้ชายคนนั้นนวดที่เท้าผมเบาๆ

"ผมเรียนอยู่ชั้นสี่ อยู่ป.6ครับ"ด้วยความซื่อผมเลยตอบไปแบบนั้น

"โอ้โห ทำไมครูให้เด็กตัวแค่นี้เรียนชั้นสูงจังเลยครับ พี่อยู่ม.1นะ เรียนโรงเรียนแถวๆนี้แหล่ะ ว่าแต่ชื่ออะไรน่ะเรา" พี่เขายังคงถามต่อ ผมก็ตอบแบบไม่ได้คิดอะไร

"โอครับ เรียกสั้นๆว่าไบร์โอ" ยังไม่ทันจะถามต่อพี่พอร์ชกลับมาพร้อมน้ำเปล่า2ขวด

"เฮ้ยไบร์โอเท้าเราไปโดนอะไรมา บอกแล้วไงว่าอย่าซน ห่างไม่ได้เลยนะ"พี่พอร์ชเอ็ดผมชุดใหญ่ ผมรู้ว่าพี่เขาเป็นห่วง 

"น้องข้อเท้าพลิกน่ะครับพี่พอร์ช คงจะดีขึ้นแล้วแหล่ะ" พี่คนนั้นตอบแทนผมแล้วหันมายิ้มให้

"อ่อเออๆแล้วไปไงมาไงมาโผล่ที่นี่ได้ ไม่เจอกันตั้งนาน" เหมือนสองคนนี้รู้จักกันมานาน ผมไม่สนใจหรอกเรื่องของผู้ใหญ่เขาคุยกัน

"ผมไปอยู่ต่างประเทศกับพ่อแม่มาครับ ที่นั้นไม่คลิ๊กผมเลยกลับมาอยู่ที่นี่"  ยังคงคุยกับพี่พอร์ชต่อ

"พี่ไปนะไบร์โอแล้วเจอกันครับ"พี่เขาบอกลาก่อนจะยกมือไหว้พี่พอร์ช ผมไหว้ขอบคุณพี่เขาเหมือนกัน