อะไรนะ ฉันเคยตกลงแต่งงานกับนายด้วยเหรอ!!!

เรื่องรักใสปิ๊งของนักเขียนนิยายรักที่คิดพล็อตได้ร้อยแปด แต่อยู่ๆวันนึงมีชายหนุ่มมาบอกว่าเคยสัญญาจะแต่งงานกันตั้งแต่สมัยเด็ก บางทีเขาอาจจะเป็นแฟนนิยายของเธอก็ได้ คิดแบบนั้นแล้ว จะเชื่อดีรึเปล่านะ

=br=

ตอนที่ 1: Intro

"ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ" เขาอ้อนวอนทั้งน้ำตาทำให้หัวใจของเธออ่อนยวบ

"ฉันก็รักคุณค่ะ" จบคำพูดของเธอ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตากลับแทนที่ด้วยรอยยิ้ม ทั้งสองโผเข้ากอดกัน ความแค้นที่สั่งสมมานานปีได้สลายไป นับแต่นี้พวกเขาจะอยู่ร่วมกันด้วยความรัก ความเข้าใจ เพื่อชดเชยให้กับสิ่งต่างๆที่พวกเขาได้ทำไว้ที่ผ่านๆมา

จบบริบูรณ์...

"มิน" กดพิมพ์ตัวอักษรตัวสุดท้ายจากนั้นก็เซฟงานของเธอ

"เสร็จแล้ว เย้ๆๆ วู้ๆๆ" มินร้องออกมาด้วยความดีใจ เอนหลังลงไปนอนแผ่บนเตียง เธอเป็นหญิงสาววัยใกล้ 30 ที่แต่งนิยายรักหวานแหววจนพอจะเป็นที่รู้จักของคนที่รักในการอ่านนิยายอยู่บ้าง แต่ชีวิตจริงกลับไม่มีแฟน ถ้าให้พูดง่ายๆคือไม่มีใครเข้ามาในชีวิตเธอเลย จะด้วยงานของเธอที่ส่วนใหญ่ของชีวิตหมกตัวอยู่ในบ้านแล้วใช้วิธีหาไอเดียต่างๆจากอินเทอร์เน็ต ทำให้ไม่ได้พบเจอกับใครมากนอกจากเรื่องงาน แถมยังเป็นผลกระทบกับการแต่งตัวที่มักจะใส่เสื้อยืดเก่าๆซักแล้วซักอีกกับกางเกงที่เก่าพอกัน ส่วนเครื่องสำอางนั้นเรียกได้ว่าไม่จำเป็นกับชีวิตเลย เพราะคิดว่าแต่งไปก็ไม่มีใครเห็น แน่นอนว่าเธอไม่ได้เข้าร้านทำผมมานานแล้ว ถึงแม่ของเธอจะจ้ำจี้จ้ำไชให้แต่งหน้าแต่งตัวบ้าง เธอก็คิดว่ายังไม่จำเป็น

วันนี้มินตั้งใจว่าจะฉลองที่นิยายเรื่องล่าสุดของเธอจบไปอีกเรื่อง จึงออกจากห้องและคว้ากระเป๋าเงินเตรียมจะออกไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ เมื่อมือของเธอจับที่ลูกบิดประตูบ้านก็ได้ยินเสียงดังขึ้น

"เดี๋ยวก่อน มิน" มินหันไปมองหญิงสูงวัยที่ดูแล้วไม่แก่สักนิดคนหนึ่งกำลังร้องห้าม

"มินจะออกไปข้างนอก แม่จะเอาอะไรรึเปล่า" สงสัยแม่ของเธอคงอยากฝากซื้ออะไรมาให้

"มินจะออกไปทั้งชุดนั้นเหรอลูก เปลี่ยนก่อนดีมั๊ย" แม่ของเธอชี้ไปที่เสื้อยืดสีดำซีดจนกลายเป็นสีเทากับกางเกงที่ปลายขาเปื่อยรุ่ย นี่ยังไม่รวมผมยุ่งๆที่ยังไม่ได้รวบ ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ยลูกฉัน ก่อนหน้านี้ยังรู้จักแต่งตัวบ้าง ถ้ายังเป็นเด็กอยู่แม่จะจับแต่งตัวเป็นตุ๊กตาเลย

"หนูออกไปแค่ปากซอยเองแม่ ไม่มีใครเห็นหรอก" มินพูดจบก็เปิดประตูก้าวเท้าออกไปแต่ยังไม่ทันพ้นประตูก็ถูกแม่ของเธอฉุดเข้าบ้านซะก่อน มินถูกจับให้นั่งที่เก้าอี้หน้ากระจก เธอมองเงาตัวเองในกระจกแล้วก็พอเข้าใจว่าทำไมแม่ถึงพามานั่งหวีผมให้ เธอชอบเวลาที่แม่ทำผมให้ เพราะมือเบาจนทำให้เคลิ้ม

"เสร็จแล้ว" แม่ของเธอพูดขึ้น มินมองตัวเองในกระจกที่มีทรงผมเรียบร้อยกว่าเดิม เพื่อเป็นเกียรติแก่ทรงผมดีๆที่แม่บังเกิดเกล้าบรรจงทำให้เธอเลยคว้าเสื้อคลุมตัวที่ใหม่ที่สุดใส่ทับเสื้อยืดแล้วเปิดประตูเดินออกจากบ้านไป

มินเดินออกมาตามเส้นทางที่เห็นจนชิน เธอเดินไปถึงร้านสะดวกซื้อที่หน้าปากซอยบ้าน หยิบของที่ต้องการใส่ตะกร้าแล้วเดินเรื่อยเปื่อยรับแอร์ให้คุ้มกับที่เดินตากแดดออกมา แล้วจึงไปที่คิดเงิน เมื่อจ่ายเงินและรับของเรียบร้อย มินเดินออกมาท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนจนแทบสุก สายตาของเธอมองหาที่หลบแดด มินเดินไปทางฝั่งที่มีร่ม แต่ความร้อนก็ยังทำให้รู้สึกร้อน อย่างน้อยก็ดีกว่าเดินกลางแดด ไม่แสบผิวด้วย เธอเดินไปเรื่อยๆจนใกล้ถึงบ้านก็มองเห็นบ้านหลังหนึ่งมีรถคันใหญ่จอดอยู่หน้าบ้าน มีคนหลายคนช่วยกันขนของลงจากรถและนำเข้าไปในบ้าน ตอนแรกเธอคิดว่าพวกเขาคงซื้อของเข้าบ้าน แต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นว่ามีของที่รอขนอยู่มากมาย ตอนนั้นมินได้เผลอสบตากับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นจากการยกกล่อง เขาน่าจะอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ พอเขามองเห็นเธอกำลังมองอยู่ก็ยิ้มให้ แต่มินตกใจที่อยู่ดีๆเขาก็ยิ้มให้เลยรีบเดินห่างออกมาจากตรงนั้นจนกระทั่งถึงบ้านของเธอ

"แม่ มินซื้อขนมมาฝาก" มินเดินเข้ามาในบ้านมองหาแม่ของเธอ พอไม่เห็นก็ตรงเข้าห้องครัว วางถุงใส่ของที่ซื้อมาไว้บนโต๊ะ แล้วเก็บของที่ซื้อมาเข้าตามตู้ ตามตู้เย็นเพื่อให้หยิบหาง่าย ซักพักแม่ของเธอก็เดินเข้ามา พอเห็นลูกสาวกำลังจัดของอยู่ก็ช่วยเก็บจนหมด

"ซื้อมาเยอะเชียวลูก"

"นานๆจะออกไปซักทีน่ะค่ะ หนูซื้อขนมมาให้แม่ด้วย เห็นชอบกินอันนี้" มินหยิบขนมชิ้นหนึ่งออกมาแล้วยื่นให้แม่ของเธอ

"แหม จำได้ด้วยว่าแม่ชอบกิน" แม่ของมินรับขนมไปแล้วฉีกซองแกะเข้าปาก

"เมื่อกี้แม่ไปไหนมาคะ" มินถามขึ้นเพราะตอนกลับมาถึงบ้านไม่เห็นแม่ของเธออยู่

"พอดีเพื่อนเก่าโทรมาจ้ะ คุณแนนที่เคยอยู่แถวๆนี้แล้วย้ายบ้านไป ตอนนี้เขากลับมาอยู่แถวนี้อีก ได้เดินผ่านรึเปล่าจ๊ะ เห็นบอกว่ากำลังย้ายของเข้าบ้านกันอยู่" มินนึกไปถึงบ้านหลังนั้นที่เธอเดินผ่านมา ที่แท้ก็คนรู้จักของแม่นี่เอง

"เดี๋ยวแม่ว่าจะไปหาคุณแนนด้วย ลูกก็จะไปด้วยกันใช่มั๊ยจ๊ะ"แม่ของเธอถามด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่รู้ทำไมถึงปฏิเสธไม่ได้

"ได้ค่ะ แม่" พอได้ยินลูกสาวตอบตกลงคุณแม่ก็รีบหาของเพื่อเป็นของขวัญไปเยี่ยมเพื่อนเก่าที่เพิ่งย้ายกลับมาอย่างร่าเริง จนลูกสาวสงสัยว่าจะอารมณ์ดีไปไหน...

=br=

นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งค่ะ ขอฝากไว้ด้วยนะคะ เรื่องนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับคนหรือสถานที่ใดๆค่ะ และจะลงสัปดาห์ละครั้งค่ะ