ตัวฉันที่เป็นโรคซึมเศร้า
โรคซึมเศร้าเป็นโรคที่ต้องการการรักษาอย่าเร่งด่วน และต้องการการดูแลอย่างมาก ตัวฉันเพิ่งเป็นโรคซึมเศร้าได้ไม่นานหรืออาจจะนาน แต่เพิ่งสังเกตุตัวเองเท่านั้นเองว่ามีอาการผิดปกติทางความคิดและทางอารมณ์ มันเริ่มชัดเจนมากขึ้นเมื่อฉันอายุได้ 22ปีนี้เอง
โรคซึมเศร้าเป็นโรคที่ใครหลายคนไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัว เพื่อน หรือพี่น้อง ฉันเป็นโรคนี้มาได้สักระยะหนึ่งแล้วเพราะเริ่มสังเกตุตัวเองที่เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะความคิด การอ่าน การแสดงความคิดเห็น หรือความรู้สึก เริ่มศึกษาโรคนี้เพราะคิดว่าตัวเองเข้าค่ายที่เป็น อาการอย่างแรกที่สังเกตุเห็นคือ เริ่มเชื่องช้า อ่อนเพลียไม่มีแรง อาการต่อมาคือ หลับมากขึ้นและตื่นเร็วผิดปกติ และก็มีอาการที่บ่งบอกอีกหลายอย่างที่ตรงกัน เช่น กินมากขึ้น หลับมากขึ้น ตื่นเช้าขึ้น ไม่มีสมาธิ หงุดหงิดง่าย ต่อต้านและก้าวร้าว หรือแม้กระทั้งคิดท้อแท้ไม่อยากอยู่บนโลกอย่างไม่มีเหตุผล รู้สึกว่าตัวเองไม่ความหมายที่จะอยู่ในบางครั้งที่ทำให้ตัวเองหรือคนอื่นผิดหวัง จนบางครั้งฉันมักจะร้องไห้เองอย่างไม่มีสาเหตุ ความรู้สึกข้างในบ้างอย่างจุกอกขึ้นทั้งทีไม่มีสาเหตุและมักจะร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องจนเหนื่อยและหลับไป ในโรคนี้จะเกิดจากกรรมพันธ์ และสภาพแวดล้อมที่เจอ ฉันมักจะเจออุปสรรค์ชีวิตมากมายตั้งแต่ยังเด็ก แม่ที่กดดันเรื่องเรียนและกีดกันเรื่องเพื่อน โตมาอีกหน่อยครอบครัวเริ่มมีปัญหาเรื่องเงินเพราะฉันมีน้องหลายคนเลยต้องออกจากมหาลัยมาทำงาน ที่ทำงานก็ไม่สามารถปรับตัวเข้ากับพวกเขาจึงตัดสินใจออกมาทำงานที่บ้านเป็นของตัวเอง แต่เงินที่ได้มามักจะถูกแม่ยืมไปเสมอฉันไม่มีเงินเก็บตัวติดตัวตั้งแต่เริ่มกิจการ มันเริ่มโคลงเครงไม่มั่นคงเงินที่ถูกยืมไปไม่ได้คืน กิจการเริ่มไปได้ไม่สวยเพราะไม่มีเงินลงทุนแต่ก็ยังประคับประคองให้ไปต่อได้ แต่นั้นมันก็ทำให้จิตใจของฉันย่ำแย่ลงเรื่อย ๆ ยิ่งคิดหาทางออกไม่ได้ก็ยิ่งอยากไปจากโลกนี้ให้ไว แต่เนื่องจากมันยังมีใครอีกหลายคนที่อยู่ข้างหลังจึงไม่สามารถทำแบบนั้นได้ ฉันเริ่มอ่านหนังเพื่อบำบัดจิตใจแต่ก็ช่วยได้ไม่เท่าไรมันก็กลับมาเป็นอีกครั้ง ฉันเป็นคนที่ชอบนักร้องเกาหลีจึงเริ่มหารายการวาไรตี้ดูเพื่อคลายเครียดแต่มันก็ทำได้แต่ช่วงที่ดูเท่านั้น เมื่อคนรอบข้างพากันผลักภาระมาทางฉันมันเลยทำให้ความกดดันที่อยู่ในใจเพิ่มมากขึ้น ฉันนั่งร้องไห้คนเดียวมากขึ้นไม่ว่าจะหาวิธีไหนก็ไม่สามารถรักษามันได้ ฉันบอกครอบครัวว่าจะไปหาหมดเพื่อรักษาแต่พวกเขาบอกว่าเราคิดไปเองจึงไม่ได้ไป และทุกวันนี้ฉันยังคงพยายามปรับเปลี่ยนความคิดของฉัน พยายาคิดในแย่บวกไว้ให้มาก และฉันคิดว่ามันจะคงจะดีขึ้นในสักวัน
ฉันคิดว่าถ้าได้เขียนอะไรที่อยู่ในใจออกมา ได้ระบายความรู้สึกบางอย่างมาเป็นบทความได้มันคงจะช่วยรักษาฉันได้บ้าง และมันจะช่วยคนอื่น หรือได้ให้คนอื่นได้ศึกษาเรื่องนี้ หวังว่ามันจะมีประโยนช์ต่อผู้อื่นได้บ้าง
Guest
