เด็กทุนของเจ้าชาย  (NC 15+)
0
ตอน
3.4K
เข้าชม
42
ถูกใจ
5
ความคิดเห็น
17
เพิ่มลงคลัง

- นี้เป็นครั้งแรกที่แต่งแล้วนำมาลงเว็บค่ะ ตอนหนึ่งก็ไม่ยาวมากเท่าไร เขียนผิดหรือสมควรแก้ไขตรงไหนช่วยแสดงความคิดเห็นกันมาเยอะๆนะคะ -

 

" เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ถูกแต่งขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับความจริงใดๆทั้งสิ้น "

เด็กทุนของเจ้าชาย

ที่นี้คือโรงเรียนสำหรับเจ้าชาย เจ้าหญิง และคนรวย  โรงเรียนที่ดีที่สุดในทวีปนี้เลยก็ว่าได้ อยู่ในนอร์เวย์ และฉัน ฟรอริดาร์ เรย์  ชื่อเล่น สลาฟ  ฉันเป็นชั้นต่ำ แต่ได้ทุนจากราชวงค์คนหนึ่งให้มา ถึงจะไม่เคยเห็นหน้าก็เถอะ

แต่ก็ต้องขอบคุณเขาน่ะ เขาให้ทุนเรามาตั้งแต่สมัยขึ้นม.ต้น และตอนนี้ม.ปลายชั้นก็ถูกเชิญมาที่นี้ แน่ละว่ามันสุดยอดมากๆ ที่คนชั้นต่ำอย่างเรามาที่นี้ แต่จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่า เราเป็นชั้นต่ำแค่ไหน แล้วไหนจะชื่อเล่นแสนจะ อือ... ใครเป็ยคนตั้งกันนะ เราถูกทิ้งแล้วถูกสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเก็บมา อ่าาาา ที่นี้คือที่เริ่มต้นชีวิตใหม่ของชั้น นี้แหละก้าวสำคัญที่สุด!!

 

- วันเปิดเทอม -

" นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ " หัวหน้าห้องพูด

" สวัสดีครับ/ค่ะ " นักเรียนทุกคนพูดแล้วนั้งลง

" นี้เห็นว่าวันนี้จะมีเด็กใหม่มาละ " เสียงสาวๆในห้องคุยกัน

" เอ๋! จริงเหรอ  อยากรู้จัง "

เสียงพูดในห้องดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีใครสนใจครูที่อยู่หน้าห้องเลย

" อะฮึม นักเรียนเงียบกันหน่อย " คุณครูพูด   ทุกคนกลับสู่ความเงียบ

" ดีมาก เอาละ งั้นก่อนอื่นเลย  มารู้จักกับนักเรียนใหม่ของห้องเรากันก่อน เข้ามาสิ "

ทุกสายตาจับจ้องมองไปทางประตู

" สวัสดีครับ ผม ฟรอริดาร์ เรย์  ครับ เรียกผมว่า เล ก็ได้นะครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย " ชฉันโค้งให้กับทุกคนก่อนเงยหน้าคือมา  หวังว่าคงไปได้สวยนะ

" นั้งตรงที่ว่างได้เลย " ครูพูด

ฉันเดินเข้าไปที่ที่นั้งว่าง ข้างเจ้าชายองค์หนึ่ง

" สวัสดีฉันเล ยินดีที่ได้รู้จัก//ยิ้มหวาน// นายคือ... "

บุลคล ? (ยังไม่รู้ชื่อ )// เมิน //

ถูกเมินด้วยอัตโนมัด อ่าา จะไว้ไหมเนี่ย!?

- พักเที่ยงแล้วจ้าา -

ฉันนั้งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะ

" ไง เล " ไม่เจ้าชายก็ลูกเศรษฐีเข้ามาหา

" งะ ไง " ฉันพูด

" นายคงยังไม่รู้จักฉัน ฉันชื่อเอล ฉันเป็นลูกเศรษฐีดูไบน่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก /// ยิ้มอย่างร่าเริง//  "  อ่า เขาน่าจะสูงประมาณ 170 มั้ง ผิวดำ ผมดำ ตาสีฟ้า  ( หล่อ )   เขามาชวนคุย

" ฉัน เล "  ฉันตอบ

" แล้วชื่อเล่นนายละ " เอลถาม

ว่าแล้วว่าต้องมีคนมาถาม

" อ่า บอกไม่ได้น่ะ " ฉันตอบ

" งั้นเหรอ ไม่เป็นไรหรอกนะ "

สู่ความเงียบชั่วครู่

" เย็นนี้นายว่างหรือป่าว " เขาถามผม

"  อ่า ก็มีเวลาว่างก่อนเข้าหอนะ "

"  เอ๋ นายนอนหอเหรอ " เอลถามด้วยความตื่นเต้น มันมีอะไรน่าตื่นเต้นงั้นเหรอ

" อ่าใช่ ห้อง 207 น่ะ " ฉันตอบติดๆขัดๆ

" ห้องเดียวกับฉันเลย โชดดีจัง " เอลตอบอย่างมีควมสุข

"  งั้นเย็นนี้ขั้นจะเป็นไกด์ให้นายเอง แล้วเจอกันตอนเย็นนะ " เอลตอบก่อนจะกลับไปที่โต๊ะของเขา เขาเป็นคนดีจังแฮะ ถือว่าก้าวที่สองก็ไม่พลาดล่ะกัน

" อ้าวนักเรียน หยิบหนังสือประวัติศาสตร์ขึ้นมาได้แล้ว " ครูพูด

.

.

.

.

-  เย็นแล้วจ้าา ( เวลาผ่านไปไว้มาก ฮ่าๆ ) -

//กำลังเก็บของ//

"  เล!! " เอลตะโกนมาจากอีกฟากของห้อง

" เก็บของเสร็จหรือยัง "

" เสร็จพอดีเลยละ " ฉันตอบ

" งั้นเราไปกันเถอะ " เอลพูด แล้วลากฉันวิ่ง

" ไม่ต้องรีบขนานนั้นก็ได้ " ฉันพูด

เอลแนะนำสถานที่ต่างต่างในโรงเรียน โรงยิม โรงอาหาร ผ่านกลุ่มผู้หญิง ก็มีคนในห้องเข้ามาทักบ้าง แนะนำตัวบ้าง แน่ละ ต้องมีเจ้าชายเจ้าหญิงเข้ามาบ้าง ก็ต้องทำความเคารพกันหน่อยแต่เขาก็บอกไม่ต้องทำขนานนั้น ช่างเป็นคนดีกันจริงๆเลยเนอะ  ขณะเราเดินผ่านสนามบาส

" นั้นใครเหรอ " ฉันชี้ไปทางคนที่นั้งข้างฉันในห้อง

" คนไหนเหรอ " เอลมองไปทางที่ฉันชี้

" คนนั้นน่ะ คนที่นั่งข้างฉันในห้องนะ "

ฉันชี้ย่ำอีกครั้ง

" อ้ออ นั้นน่ะเหรอ คนที่ใส่เสื้อเลข 16 "

" ใช่! "

" ริชาร์ตน่ะเหรอ เขาเป็นเจ้าชายนอร์เวย์น่ะ " เอลตอบ

"  เอ๋ เจ้าชายประเทศนี้น่ะสิ " ฉันตอบอย่างตกใจ

" เขาเป็นคนที่เก่งทุกด้านไม่ว่า กีฬา การเรียน ดนตรี ยกเว้น... " เอลเงียบไปครู่หนึ่ง

" ยกเว้น? "

" ยกเว้นด้านการสร้างมิตร "

" หือ ?//  เสียงสงสัย " การสร้างมิตร งงเเฮะ

" ใช่ เขาค่อยจะเป็นสักเท่าไร แต่เขาฮ็อตมากเลยนะ พวกผู้หญิงกรี้ดกันตลอด ดูได้จากตรงนั้น "  เอลชี้ไปทางกลุ่มผู้หญิงที่กำลังกรี้ดกันอยู่ข้างสนาม ไม่แปลกหรอกที่จะฮ็อต 1.หล่อ 2.เป็นเจ้าชาย 3. เป็นลูกประเทศนี้ "

" ฉันก็ออกจะหล่อทำไหมไม่มีใครสนใจบ้างน่ะ " เอลกอดอกทำเสียงงอล ( น่าจะประมาณนี้) ฉันมองหน้าเอลด้วยตาแบบ ยังไงดีละ เหรออะไรประมาณนี้แต่ไม่ออกเสียง

"  เฮ้ อย่างมองหน้ากันอย่านั้นสิ " เอลพูด

" .... "

" เราไปที่อื่นกันตรงดีกว่า อยู่แถวนี้ก็ไม่มีใครสนใจหรอก ชิ " เอลทำหน้าเซ้งๆ แล้วเดินนำหน้าไป ฉันจองไปที่ริชาร์ต แล้วก็หันมาสบตากัน เฮือก!  ฉันตกใจ

" เล มาเร็ว เรามีที่ต้องไปต่อนะ " เอลตะโกนเรียก

" อืม" ฉันตะโกนตอบ ก่อนจะละสายตาไป

.

.

.

" ถึงห้องสักที " เอลกระโดลงบนเตียง

" นายนอนฝั่งนู้น ฉันนอนฝั่งนี้เอง " เอลพูด ชี้ไปทางเตียงฝั่งตรงข้าม

" อะ อืม " ฉันตอบ

"  ตู้เสื้อผ้าอยู่นั้น ในห้องนี้มีห้องน้ำส่วนตัว  มีอะไรถามฉันละกัน ฉันขอนอนแปปหนึ่ง เดียว 4 โมงปลุกฉันนะ " เอลพูดก็จะหลับไป  ฉันเดินไปรอบๆ ห้อง กว้างดีจังแหะ มีระเบียงอยู่ตรงปลายเท้า ห้องสีครีมเตียงสีขาว มีโต๊ะมำงาน 1 โต๊ะ โต๊ะเล็กอีกโต๊ะนึง เป็นห้องที่สะดวกดีจริงๆ ฉันจัดเก็บของ ตั้งรูปภาพ เก็บเสื้อผ้า อาบน้ำ มีอ่างด้วยละ ตั้งแต่เกิดยังไม่เคยอาบในอ่างเลยเเหะ ลองหน่อยเหอะ ฉันเปิดน้ำอุ่นให้เต็ม อืม... น่าจะโอเคละ ฉันค่อยเข้าไปในอ่างอย่างระมัดระวัง สบายตัวดีจัง .........

// ก็อก ก็อก //

" เล นายอยู่ในนั่นหรือป่าว "

แย่ละ หลับไปเหรอเนี่ย

" อืม!! " ฉันตะโกนกลับ

" เสร็จพอดีเลย รอแปป นึงนะ "

หลับไปได้ยังไงเนี่ย เเย่ชะมัด ฉันแต่งตัวด้วยความเร็วสุดๆ

" เสร็จ แล้ว ละ " ฉันเดินมาจากห้องน้ำ

" อืม.. " เอลตอบ พึ่งตื่นละมั้ง หน้ายังแลดูง่วงอยู่เลย ฉันหันไปมองทางนาฬิกา แย่ละ สี่โมงละนี่นา  เอลเดินออกมาจากห้องน้ำ

" เอล ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้ปลุกนาย ไม่โกรธกันนะ " ฉันพูด

" ไม่เป็นไรๆ ฉันรู้นายคงเหนื่อย เลยอาบน้ำนาน " ความจริงพึ่งเคยอาบในอ่าง

เอลเช็ดหน้า เขาดูหล่อจริงๆนะแหละ ฉันเท่ยบไม่ติดเลยแหะ

" เออ.. แล้วนายให้ฉันปลุกสี่โมงทำไมเหรอ?? " ฉันถาม

" อ้อ เวลากินข้าวของนักเรียนน่ะ แล้วก็ตอนนี้ถึงเวลามั้ง รีบไปกันถอะ เดียวอดกินของอร่อยๆ "  เอลตอบ

" อืม "

 

- ณ โรงอาหาร -

" ว้าว วันนี้ สเต็กละ " เอลพูด ขณะเดินหยิบอาหารไป

" นี้อาหารปกติธรรมดาเหรอ " ฉันถาม

"  อ่าหะ " เอลตอบขณะหยิบเนื้อใส่จาน

นี้มันปกติเหรอ โอ้โห้ไม่อยากจะเชื่อ  ฉันยืนจองชั่วครู่

" เป็นอะไรหรือป่าว? "

" ไม่ๆ ไม่เป็นอะไร หิวแล้วเราาบหยิบดีกว่าเนอะ " จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเราเป็นแค่สามัญชนธรรมดา ขณะที่เรานั้งกินกันที่โต๊ะ  ก็มีคนอื่นเข้ามาทักกันมากอยู่น่ะ

" สวัสดี นายคือ เล เด็กใหม่ใช่ไหม "

" อืม "

" สวัสดี ฉันชื่อ ยูกะ เจ้าชายญี่ปุ่น " เขาพูด จากการคำนวนแล้ว สูงไม่มากน่าจะซัก 168 ขาว ผมดำ จะฮ็อตอยู่

" ส่วนฉัน พาทิศ ลูกเศษรฐีในไทย เรียกสั้นว่าทิศก็ได้ " น่าสูงประมาณ 170 นะ

" สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก " ฉันคอบไป

" เช่นกัน "  พวกเขาพูด

เราคุยกันอย่างสนุก ดีจริงๆแหะ ถือว่าโชดดีไปวันแรก

" นี่ นี่ เล นายเป็นลูกใครเหรอ " พาทิศถามขึ้น

" อะ เออ... " แย่ละ จะตอบยังดีเนี่ย

" 'นีอูเอ'น่ะ " เอลตอบแทนฉัน

" อ่า  ใช่ ฉันเป็นลูกเศษรฐีประเทศ นีอูเอน่ะ " ออ เออ กับเขาไปก่อนละกัน

" เอ๋... ไม่เห็นเคยได้ยินเลย " พาทิศพูด

" เอาเหอะน่า รู้เเล้วยังจะถามอะไรอีกละ ยุ่งจริงๆเลย " เอลพูด

" เดียวเหอะ ๆ ผวะเข้าให้ซะนี้ "

" ใจเย็นๆ น่า ทิศ  เขาล้อเล่นน่า " ยูกะพูดปลอบทิศ

" อ่า เรากินข้าวกันต่อดีกว่า " ฉันพูด

.

.

.

 

- ที่ห้องของเลและเอล -

" อิ่มชะมัดเลย "ฉันพูดแล้วกระโดดลงที่เตียง อืมม เป็นเตียงที่ช่างนุ่มเหลือเกิน

" เล " เอลเรียกฉัน ฉันค่อยๆ ลุกจากเตียง

" อะไรเหรอ "

" จริงๆแล้ว นายเป็นใครกันแน่ " เอลพูดด้วยสีหน้าจริงจัง(สุดๆ)

" ทำไมเหรอ " ฉันพยายามพูดแบบสงสัย

" บอกมาเหอะ ยังไงเราก็อยู่ห้องเดียวกันจนกว่าจะจบ "

" คือว่า... "

" น่าเล ฉันสัญญา  ฉันจะไม่บอกใคร"

" จริงเหรอ "

" อืม ฉันสัญญา ถ้าฉันบอกใครขอให้ขึ้นคานตลอดชีวิต " เอลชูนิ้วก้อยขึ้นมา

" อ่า " เอาไงดี เอลส่งสีหน้าแบบ อ้อนมา

" ตกลง สัญญาแล้วนะ " ผมไขว้นิ้วก้อยกับ

เอล

" ชื่อเล่นของฉันคือ สลาฟ นายคงรู้ความหมายน่ะ "

" รู้สิ "

" นั้นแหละ ฉันเป็นลูกกำพร้า ไม่มีพ่อแม่ เสร็จแล้ววันหนึ่ง ขณะที่ฉันอยู่ที่สถานเด็กกำพร้า ตอนนั้นอายุประมาณ 10 ละมั้ง มีผู้ดูแลที่นั้นบอกว่า จะมีคนมารับเลี้ยงฉัน เขาเป็นเศษรฐี ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขา เขาส่งฉันไปเรียนต่างๆ นาๆ จงสุดท้าย เขาก็ส่งฉันมาที่นี้  มันเหมือนการเริ่มชีวิตใหม่ของฉัน ดังนั้น ฉันอยากให้ใครรู้ว่าฉันคือใคร... "  ห้องเงียบไปแปปหนึ่ง อยู่ดีๆ เอลก็ร้องไห้ออกมา

" นายร้องไห้ทำไม! " ฉันพูด แล้วหยิบทิชชู่ยื่นให้เอล

" ชีวิตช่างรันทนเนอะ " เอลพูดก่อนส่งน้ำมูล

" ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง " ฉันพูด แล้งเอลก็ลุกขึ้นมาตบหลังฉันแรงๆ

" ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใคร "

" เชี่ย เจ็บ "

" ขอโทษ " เอลหยุดตบ

" เออ ไม่เป้นไรๆ " ฉันลูบหลังตัวเอง แสบสั*

" ต่อไปนี้ มีอะไรก็ปรึษาฉันละกันนะ " เอลพูดแล้วกุมมือฉัน ส่งสายตาเป็นประกาย

" อะ อืม "

" งั้นเรารีบนอนกันดีกว่า พรุ่งจะได้เป็นเช้าที่สดใส "

" good night " ฉันบอก

" good night "  เอลพูด

... ห้องเข้าสู่ความมืด เฮ้ออ   เหนื่อยชะมัด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ฉันคนนี้จะได้อยู่โรงเรียนแบบนี้ นี้มันความฝันเหรอ ไม่หรอกมั้ง ช่างมันเหอะ นอนดีกว่า

 

- 1 สัปดาผ่านไป -

" สวัสดี เล " เสียงเพื่อนมากมายที่ทักขณะมาที่ห้อง ตอนนี้ฉันสนิดเกือบจะครบแล้ว แล้วก็เจ้าชายริชาร์ต เขาไม่ค่อยมารงเรียน มาบ้าง ไม่มาบ้าง แต่เขาก็ยังเป็นหนุ่มฮ็อตไม่เคยเปลี่ยน เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง โอ้ะ วันนี้มาแหะ วันนี้ ฉันจะต้องคุยกับเขาให้ได้!!

" อรุสวัสดิ์ ริชา- " เขาเมินโดยอัตโนมัด

" นี่ ฉันลองทำขนมมาละ  อยากลองกินหน่อยไหม " ฉันหยิบกล่องขนมในกระเป๋ายื่นให้เขา เขาเมินฉัน ฉันค้างท่านั้นประมาณ 5 วิ แล้วเขาลุกขึ้น เดินออกไปจากห้องทันที

" นายทำอะไรผิดหรือป่าว " เอลเดินมาข้างหลังแล้วกอดคอฉัน แล้วมองตามริชาร์ตก่อนจะหันหน้ามามองฉัน

" ฉันว่าไม่ ฉันก็แค่ยื่นขนมที่ทำให้เขาลองชิม " ฉันพูด

" เอ๋ มีขนมไม่แบ่งกันกินเหรอ  เจ้าคนทรยศ " พาทิศหันหลังมา เขานั้งข้างหน้าฉัน

" เอามากินบ้างสิ " ทิศยื่นมือไปหยิบ

ฉันดึงกล่องขนมเข้าตัว

" ไม่ให้ " ฉันพูด

" เอ๋ ที่คนไม่สนิดยังแบ่งเจ้านี้ "  ทิศปีนโต๊ะ แล้วพยายามหยิบกล่องจากมือ และสุดท้ายเขาก็ได้ไป

" ไอ่ตะกะ " เอลพูด

" เงียบไปเลยน่า ฉันผอมกว่านายอีก แบร่ " ทิศพูดแล้วหยิบขนมเข้าปาก

" ไอ่นี้ " เกิดศึกอีกครั้ง แต่ฉันไม่ได้สนใจ เพราะมองประตูอยู่

" มองหาใครอยู่เหรอ " ยูกะพูด เขานั้งข้างๆทิศ

" ฉันไม่เข้าใจ ทำไมริชาร์ตถึงไม่ยุ่งกับใครเลย เขามีปัญหาอะไรหรือป่าว " ฉันถามยูกะ ยูกะส่ายหัว

" ไม่รู้สิ เขาเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว "

" เห็นเขาลือกันว่า เจ้าชายริชาร?ติเป็นเกย์นี่ " ทิศนั้งที่นั้งของเขาหลังจากสบงศึก

" นายไปได้ยินมาจากไหน " เอลพูด

" พวกนักบาสเขาพูดกันนี่ นายไม่รู้เหรอ " ทิศตอบ

" ทำไมฉันไม่รู้ละ " เอลพูด

" กากกกก "

"เดียวเหอะ อยากโดนอีกรอบหรือไง "

" ใจเย็นกัน วันนี้ฉันทำข้าวปั้นมา จะกินไหม " ยูกะหยิบกล่องในกระเป๋าออกมา

" กินสิ อาหารที่ยูกะทำอร่อยที่สุด " ทิศพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"  ตะกะ " เอลพึมพำ

"  ได้ยินนะ " ทิศส่งสายตา

เอ๋เป็นเกย์เหรอ ริชาร์ตเนี่ยนะ ฉันนั้งคิดอยู่เงียบไม่สนใจรอบข้าง ช่างมันเหอะ เขาจะเป็นยังไงก็ช่างมัน

ถึงเวลาพักเที่ยง พวกฉันเดินไปที่โรงอาหารกันตามปกติ

" เขามุงอะไรกันน่ะ " เอลชี้ไปทางฝูงคนมากมาย

" ไม่รู้สิ " ยูกะตอบ

" ฉันอยากรู้ เข้าดูกัน " ทิศพูด แล้วลากทุกคนเข้าไปดู สิ่งที่อยู่ตรงกลางคือ เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ถือถุงคุกกี้ ยืนตรงหน้าริชาร์ต

"  นั้นใครเหรอ " ฉันชี้ผู้หญิง

" เอลล่า เจ้าหญิงแห่งสก็อตแลนด์ การเรียนเป็นเลิศ สวย ใจดี เป็นที่รักของทุกคน   " ทิศพูดด้วยน้ำเสียงผู้รู้ ประมาณนี้

" มีอะไรว่ามา ฉันไม่มีเวลามารอเธอนานขนาดนั้นหรอกนะ  " ริชาร์ตพูด ยืนกอดอก อย่างสง่างงาม

" คือ ว่า... " เด็กผู้หญิงคนนั้นตอบ

"  เร็ว!! "  ริชาร์ตตะคอก

" ฉันชอบคุณค่ะ  ช่วยคบกับฉันด้วยนะค่ะ " เด็กผู้หญิงคนนั้นตะโกนแล้วยื่นขนมให้ริชาร์ต

" โฮ , เอาจริงดิ , สุดยอด , กล้าชะมัด " เสียงคนที่มุงพูดกัน

" กล้าสุดๆไปเลย " เอลตอบ

" ทำไมละ " ฉันถาม

" เพราะไม่เคยมีใครได้เป็นแฟนกับริชาร์ตเลย " ยูกะพูด

ริชาร์ต ยืนนิ่งสักพัก เขาหยิบถุงขนมขึ้นมา เด็กสาวตาเป้นประกายเหมือนสมหวังแต่ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ริชาร์ต ทิ้งถุงขนมลงบนพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบซ่ำ สายตาของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

"  คำตอบคือ ' ไม่ ' " ริชาร์ตพูดเสียงแข็ง แล้วเดินออกไป ทุกคนแหวกทางให้เขา

" ทนไม่ไหวแล้ว! " ฉันพูดแล้วเดินออกไปข้างหน้า

" เดียว เล อย่าออกไป !" เอลตะโดนตามหลังมา แต่ฉันไม่สนใจ

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว