ลิขิตสวรรค์ ชะตารักข้ามภพ (เปลี่ยนชื่อจากเล่ห์ร้าย จอมเสน่ห์)

ค่า~ดีใจที่รีดเข้ามาอ่าน

ก็ไม่ขอกล่าวไรมาก

สวัสดีและบ๊ายบายค่ะ

ปล.เนื่องจากไรท์เรียนอยู่ ม.3 แล้ว

ซึ่งเป็นช่วงสำคัญของการตัดสินอนาคต

เลยก็ว่าได้ ดังนั้นไรท์จึงอยากบอกว่า

อัพได้อาทิตย์ละไม่เกินสามตอนค่ะ

ขอบคุณรีดที่เข้าใจค่ะ

บายยยยย~จ้า

+++++++++++++++++++++

ผม...ชิงเฟิง ชายหนุ่มอายุ 27 ปี

นักธุรกิจหมื่นล้านที่รวยที่สุดในประเทศ

ผมเริ่มทำธุรกิจของผมตั้งแต่อายุ 19 ปี

ผมเรียนจบตอนอายุเพียงแค่ 18 ปี

ทุกคนต่างคิดว่าผมเป็นอัจฉริยะ ซึ่งก็ใช่

แต่...

ไม่ใช่ว่าไม่ต้องใช้ความพยายาม

ไม่ใช่ว่าชีวิตของผมจะสุขสบายดังเช่นที่พวกเขาคิด

ตั้งแต่ยังเล็กผมก็พยายามที่จะเรียนรู้ในสิ่งต่างๆมาโดยตลอด

และเพราะเป็นเพียงเด็กกรำพร้าจึงทำให้ต้องพยายามมากกว่าใคร

กว่าที่ผมจะก้าวมาสู่จุดนี้ได้

มันช่างยากลำบากนัก

ผมได้เรียนรู้ที่จะใส่หน้ากาก

ผมได้เรียนรู้ว่าหากไม่มีอำนาจในมือที่มากกว่าผู้อื่น ย่อมต้องถูกผู้ที่มีอำนาจมากกว่ากดขี่

สำหรับวงการธุรกิจนั้นมีเพียงคำว่า

มีผลประโยชน์หรือไร้ประโยชน์

ผมเอง...หากหมดผลประโยชน์ก็ไม่อาจอยู่ได้เช่นกัน

××××××××××××××

ปัง! ปัง! ปัง!

ตุบ!

ร่างของผมล้มลงบนพื้นด้วยลมหายใจรวยริน

อา...เป็นเพราะความโลภของมนุษย์แท้ๆ

ที่ทำให้ผมต้องมีสภาพเช่นนี้

เลือดของผมไหลออกมาจากบาดแผลที่ถูกยิงราวกับสายน้ำ

ดวงตาของผมจวนเจียนจะปิดลง

"ขอโทษด้วยนะครับพี่ชาย แต่จากนี้ไปผมจะเป็นผู้ดูแลสมบัติทั้งหมดของพี่ชายเอง"

อึก ผมเสียใจ เสียใจมากที่สุดในชีวิต...

ที่คนที่ผมไว้ใจ คนที่ผมเลี้ยงมากับมือหักหลังผมแบบนี้

ชิงหลง ทำไมล่ะ ทำไมกัน

ทำไมถึงต้องทรยศพี่ล่ะ

นายเป็นน้องชายที่พี่รักที่สุดนะ

ถึงแม้ว่า

นายจะไม่ใช่น้องแท้ๆของพี่ก็ตาม...

.

.

.

ข้า...เฟยไป๋เฟิง ชายหนุ่มวัย 15 ปี

ข้าเกิดมาในจวนของตระกูลเฟย หนึ่งในสี่มหาอำนาจแห่งเมืองชิงแคว้นหลง

ในโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าลมปราณอยู่

ซึ่งหากผู้ใดเกิดมาแล้วไม่มีลมปราณล้วนแต่ถูกมองว่าพิการทั้งสิ้น

และจะโดนดูถูกเหยียดหยามจากทุกคนมากมาย

ซึ่งข้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

ตัวข้าเกิดมาไร้ลมปราณ

เพราะพิษที่ถูกวางให้ท่านแม่ตั้งแต่ยามที่ข้ายังอยู่ในครรต์

ข้าคิดว่าชีวิตของข้าล้วนต้องลำบากเป็นแน่แท้

หากแต่...

เหตุใดพวกเขาจึงได้ดีกับข้านักเล่า

ทั้งท่านพ่อ ท่านแม่ รวมถึงคนอื่นๆในจวน

พวกเขาเลี้ยงดูข้าอย่างดีที่สุด

ข้าเองนั้นก็ช่างใสซื่อและโง่เขลายิ่งนัก

ที่พวกเขาเลี้ยงดูข้าเช่นนี้

ก็เพราะต้องการสร้างภาพต่อผู้อื่นว่าตนเองมีเมตตาเหลือเกิน

ที่พวกเขาดูแลข้าอย่างดี

กลับมิใช่เลยสักนิด

ในทุกๆวันอาหารที่พวกเขาส่งมา

ล้วนแล้วแต่มีพิษไม่มากก็น้อย

พิษต่างๆล้วนสะสมอยู่ในกายข้ามากมายจนนับไม่ถ้วน

หากแต่ข้าก็ยังไม่ตาย

อาจเป็นเพราะว่า

พิษที่พวกเขาสรรหามาให้ข้าดื่มกินนั้น

เป็นพิษที่มีฤทธิ์แรงขึ้นเรื่อยๆ

มันจึงเป็นการใช้พิษต้านพิษโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว

ในตอนนี้

ร่างกายของข้า

สามารถต้านพิษได้แทบทุกชนิด

แต่แล้ว

ข้าก็ตาย

เพราะนักฆ่าที่พวกเขาจ้างมา

อา...ดีจัง

ในที่สุดข้าก็จะได้อยู่อย่างสงบๆเสียที

.

.

.

ปล.สอง ไรท์ลงให้ได้เฉพาะ

ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์

เน้อค่า~

++++++++++++++++++++