แสงแดดยามเช้า...ปลุกร่างบางที่อยู่ในห้วงนิทราให้ตื่นขึ้น
"อือ...เช้าแล้วหรอเนี้ย"
สวัสดีครับ ผมชื่อ นาย นภา ฉายแสง
ตอนนี้ผมอายุ 24 ปี
"แม่มีอะไรกินไหมผมถามแม่ที่กำลังจะไปทำงาน"
"มีในตู้กับข้าวแม่ทำไว้แล้วหาทานเองนะซู."
แม่บอกกับผมก่อนจะไปทำงาน
"ครับแม่"
ผมมีชื่อเล่นว่าซู
ผมเคยลองถามแม่แล้วนะว่าทำไมให้ผมชื่อว่าซู
แม่บอกว่า
"พ่อขอให้ตั้ง"
แล้วจากนั้นผมก็ขี้เกียจซักอีก เลยไม่ถามอีก
"แม่ไปแล้วนะซู "
แม่บอกผม.
"คร้าบบบบแม่ "
ตู๊ด... ตู๊ด... ตู๊ด...
"ฮัลโหล นภารับสายครับ"
ผมตอบด้วยความสุภาพเพราะไม่รู้ว่าใครโทรมา
(ไอ้ซู!!รับสายซะสุภาพตลอดเลยนะ ศักษ์พูดด้วยความหมันไส้ )
มีอะไรไอ้ ''สัตว์!". ผมตอบกลับ
(ไอ้เชี่ย!! ศักษ์ เว้ย. ไม่ใช้สัตว์ มันพูดปัดอย่างเร็ว)
"เออกูรู้ มีไรโทรมาทำไม" ผมถาม
(วันนี้มึงว่างไหม)
"ว่างไมว่ะ" ผมถาม
(กูจะไปเดทกับแฟนหน่อยมึงแลกวันกับกูได้ไหมว่ะ มันพูดด้วยเสียงหวานหยาดเยิ้ม)
"เออได้" ผมตอบ
(งั่น อีกสิบนาทีมึงมาเลยนะเว้ย มันบอก)
"เออๆ" ผมตอบกลับ
ติ้ด... แล้วก็วางสาย
(เพื่อนเวร:ซู คิดในใจ)
สิบนาทีผ่านไป
ณ โรงพยาบาล แห่งหนึ่ง
"สวัสดีค่ะหมอ. นภา วันนี้ไม่หยุดหรอค่ะ" พยาบาลสาวคนหนึ่งกล่าวถามผม
"ผมแลกเวรกับหมอศักษ์ นะครับ "
ผมตอบ
"อ๋อค่ะ"
พยาบาลตอบกลับอย่างเข้าใจ
"ไงไอ้ซูมาแล้วหรอ "
ไอ้ศักษ์ทักผม
"เห็นไหมละ"
"เออมึงมาทำแทนกูดิ"
มันบอก
"บาย เพื่อนเชี่ย" ผมเอ่ยไล่มัน
............................................................................................................................................................................................
...........................................................
.....................................
....................
.............
........
.....
...
.
"เสร็จซะที"
ผมพูดอย่างเหนื่อยอ่อน
"หมอกลับแล้วหรอค่ะ "
พยาบาลกล่าวถามผม
"ครับ "
ผมตอบ
"หมอ!!มีเคสด่วนมีคนถูกยิงครับ
ผู้ช่วยขอผมพูดด้วยความร้อนรน
"พาเข้าห้องผ่าตัดด่วนเลย!!!"
ผมเอ่ยสั่ง
60นาทีผ่านไป............
"หมอ...พี่ผมเป็นอะไรไหม"
ผู้ชายคนหนึ่งกล่าวถามทั่งน้ำตา
"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ"
ผมบอกให้เค้าฟัง
"ขอบคุณหมอมากนะครับ......ขอบคุณจริงๆ "
"ไม่เป็นไรครับ" ผมบอกให้เค้าโล่งใจ
"หมอผมยังไม่มีค่ารักษาให้ตอนนี้ผมขอเอากำไลหยกนี้ให้เป็นค่ารักษาก่อนนะครับ"
เค้าบอกกับผม
"มะ..ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเกรงใจ"
"ค่าใช้จ่ายทั่งหมดผมจะออกให้เองเพราะฉะนั้นกำไลนี้ไม่จำเป็นหรอกครับ"
ผมบอกเค้า
"อย่างน้อยก็รับไว้ตอบแทนน้ำใจผมเถอะ"
เค้าบอกกับผม
"อา....ครับ ก็ได้" ผมตอบรับ
"ใส่ตอนนี้เลยนะหมอ"
เค้าบอกกับผมเหมือนจะรีบไปไหน
"งั้นผมกลับเลยนะครับนี้ก็ดึกแล้วด้วย"
ผมบอกกับคนคนนั้น
"ครับหมอ "
เค้าตอบผม
ณ บ้านของซู
"กลับมาแล้วคร้าบบบบ" ผมร้องบอกกับแม่ของผม
"แม่ทำกับข้าวไว้ในตู้หาทานเลยนะค่ะ"
แม่ติดกระดาษบอกกับผมที่ตู้เย็น
"ครับแม่" ผมพูดกับตัวเอง
"แม่ไปนอนก่อนนะซู
พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า"แม่บอกกับผม
"ครับแม่ "ผมตอบ
ระหว่างที่หันหลังกลับจะไปนอน
"เดี้ยวก่อนซู.."
"ครับ"
"แม่รักลูกนะ"
"ครับผมก็รักแม่.."
"ไปนอนได้แล้วไป"
"คร้าบบ~"
"ห้าวววว ง่วงชิบ" ผมพูดกับตัวเอง
"ทอ. นอนซะนะ "
ซูบอกกับนกที่เลี้ยงไว้
แล้วจึงค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทรา
Guest
